Highway To The Sun

De afgelopen twee weken waren de Commonwealth Games. Daar hadden we wel eens van gehoord maar dat is hier dus zo ongeveer net zo belangrijk als de Olympische Spelen. Van tevoren was er veel ophef want India, waar de spelen gehouden werden, had de zaken niet op orde. Er waren twijfels over de veiligheid vanwege terrorisme en een ingestorte brug. Sommige atleten bleven thuis maar de bowlsploeg liet weten te gaan. Altijd weer de bikkels, die bowls spelers. We hebben niet zo veel gezien van de spelen maar wel de finale van Netball, de laatste medaille. Die ging tussen Australië en Nieuw-Zeeland en was bloedspannend! Na een aantal verlengingen won Nieuw-Zeeland. Netball is overigens een populaire sport voor vrouwen die nog het meest lijkt op korfbal. Maar dan met een net in plaats van een korf (vandaar de naam, denken we).
Verder in het nieuws: de nieuwe waterplanning is klaar en bedrijven mogen minder water gebruiken voor irrigatie dan voorheen. Dat is hard nodig om het fragiele rivierensysteem hier niet ten onder te laten gaan. Uiteraard leidt dat tot grote protesten bij de mensen die leven van waterintensieve landbouw. Het doet me denken aan vissers in Nederland. Die worden boos als ze minder mogen vangen want dat bedreigt hun inkomen. Dat dat inkomen verdwijnt met de vis als ze lekker doorvangen krijg je er niet in bij ze. Dat milieu moet zich maar aanpassen aan hun hypotheek.
Wat ook redelijk in het nieuws is de laatste tijd is dat er binnenkort in Rome voor het eerst een Australische heilig verklaard word, hoe ze heet weet ik niet.
Goed, dat wat de media betreft. Wat hebben wij zoal medegemaakt deze week?
Op zaterdag zijn we naar het park in de buurt geweest waar de kinders lekker hebben gespeeld. Wij hebben leuk gekletst met twee Australische dames (van één daarvan was de vader oorspronkelijk Duits, iets dergelijks hoor je vreselijk vaak). In de pauze heb ik twee brieven naar Talent International gestuurd, nog maar eens een recruitment bureau. Zij hadden twee vacatures waar ik wel wat in zag. Volgende week achteraan bellen. Dat werkzoeken houdt ons wel van de straat, het lijkt wel werk.
In de middag is Karla haar lenzen gaan regelen (gewoon bij Specsavers, over global village gesproken) en heb ik ondertussen Dan Murphy verkend, de beste drankenwinkel(keten) die ze hier hebben. Een enorm aanbod van wijnen, ook Europees, Chileens etc. waar je normaal gesproken alleen Australisch ziet. En goede prijzen ook nog, al is een Duits of Belgisch biertje nog steeds gewoon minstens twee keer zo duur als in Nederland.

De zondag werd weer begonnen aan het strand. Het was weer heerlijk weer. We hebben een frisbee gekocht, daar konden we ook leuk mee rommelen. Het zeewater is wel nog koud. In de pauze (zo noemen we al tijden - heel ondankbaar - het moment dat beide kinderen tussen de middag in bed liggen) lekker in de tuin gezeten. Toen Tristan wakker was heb ik met hem naar de golfers gekeken en uitgelegd wat ze deden. Leuk is dat om te doen, en dat is wel een erg leuk aspect van het feit dat Tristan wat groter wordt, dat je hem dingen kunt vertellen en dat hij je dan begrijpt.
's Middags zijn we weer naar ons park gegaan waar het treintje weer reed waar Tristan al eerder in geweest was. Heerlijk relaxen met treintje, frisbee en prachtig weer. Wel een beetje eenzaam gevoel om tussen grote families en vriendengroepen te zitten die allemaal uitrukken met koelboxen en maaltijden en dan alleen elkaar te hebben. Misschien dat Karla ook daarom die avond haar moeder extra miste.
Nog een ander belangrijk feit van vandaag: Tristan scheurt nu echt balancerend op zijn fietsje door de kamer, met voetjes los van de grond nadat hij vaart gemaakt heeft.

Maandag zou onze container aankomen maar we wisten al dat dat later wordt. We hebben zolangzamerhand wel zin in onze eigen spulletjes. Bijvoorbeeld de commodes. We verschonen Julian nu op de bank en hij heeft een hekel aan omkleden. Dus kun je kiezen tussen gebogen staan wat niet fijn is voor je rug, of naast hem zitten en dan trapt hij je in je buik, de lieverd. Verder hebben we wel weer eens zin in een stukje fietsen. En ons eigen bed is ook zeer welkom. Het bed hier is nogal smal waardoor je soms wakker wordt door een elleboog in je rug. Ook is het wat zacht, wat niet fijn is voor - alweer - je rug en wat ervoor zorgt dat als de één zich omdraait de ander droomt over springkussens. Het ziet er nu naar uit dat we rond 5 november echt over de spullen zullen kunnen beschikken.
Ik had vandaag weer een gesprek met een recruiter, in het Nederlands deze keer omdat dit ook een Nederlandse emigrant was (immigrant van hieruit gezien). Het gesprek ging goed en daarna zijn we naar Glenelg gegaan. Mooi weer en lekker verkennen bij de kust, heerlijk.
's Middags werd ik nog gebeld door de eerste recruiter waar ik op gesprek geweest was dat het bedrijf dat hij in gedachten had wel met we wilde praten, spannend!

Dinsdag zijn we naar Mount Barker gegaan, het leuke stadje in de Hills. Het was nog leuker dan we ons herinnerden en we zagen ons daar best wonen. Leuke winkels en café's en gewoon een leuke sfeer. Tijdens het slaapje van de kinderen (op de achterbank) zijn we door de omgeving gereden over lekker kleine en soms onverharde wegen, heel mooi. Op de terugweg werd ik gebeld door de recruiter dat ik vrijdag een gesprek heb met het bedrijf. Slik, ik bedoel: geweldig.
Wat de kinderen betreft: Tristan heeft leren vangen vandaag (we hebben een mini Ozzie-rules football gekocht) en Tristan en Julian lachen echt veel samen, heerlijk om te zien en horen.

Woensdag was weer een beetje een klusjesdag met post ophalen en de auto wassen ('kijk Tristan, de auto gaat onder de douche').
In de middag zijn we weer naar Mount Barker gereden omdat een huis daar bezichtigd kon worden. Eerst hebben we pizza gegeten en toen het huis bezichtigd. Dat zag er prachtig uit. De tuin was niet ideaal maar het huis was perfect, daar kon je zo in en het was heerlijk ruim. Het is dat we werkeloos zijn en al voor een jaar gehuurd hebben... maar leuk om te zien wat er zoal te koop is, we willen toch een beetje een gevoel krijgen voor de huizenmarkt.

Op donderdag gebeurde er iets geks: we brachten de kinderen naar de creche en Tristan liep enthousiast naar de leidster, gaf de meegebrachte mango aan haar en kroop bij haar op schoot omdat ze net een verhaaltje ging lezen. Ondertussen zat hij te wijzen naar zijn foto die tussen de foto's van de andere kinderen hangt en zwaaide hij vrolijk tot ziens naar ons. We wisten niet wat we zagen en zijn heel benieuwd of dit eenmalig was...
Vandaag was het een echte werkdag, zonder ruimte voor vertier deze keer. Karla heeft brieven geschreven en ik heb mijn gesprek van vrijdag voorbereid. Dat was meer werk dan ik dacht want de twee websites van het bedrijf bevatten verschrikkelijk veel informatie en ik wilde graag een goed figuur slaan en goed op de hoogte zijn. Het lijkt me een erg leuk bedrijf, dat mooie dingen doet en de uitstraling bevalt me zeer. Ik ga mijn best doen.
De kinderen hadden allebei een goede dag op de creche. Het ziet ernaar uit dat ze beginnen te wennen, dus we zijn echt blij dat we besloten hebben hier in de buurt te blijven wonen.

Vrijdag begon traditioneel met boodschappen. Maar daarna ging het gebeuren: ik had het gesprek en ik was er wel een beetje nerveus voor. Het lijkt me namelijk echt een leuk bedrijf om te werken en een leuke baan en dan wordt het moeilijk om een beetje onverschillig te blijven, wat vaak juist zorgt dat je het beter en een beetje meer ontspannen doet. Maar ik had er ook wel zin in.
Het klikte goed volgens mij. Ik was weliswaar zwaar overdressed maar dat kon weer gebruikt worden als ijsbreker. Het Engels ging ook wel goed (we spreken nog veel te veel Nederlands en te weinig Engels waardoor je steeds moet omschakelen in plaats van dat het Engels een beetje soepel komt) en het was eigenlijk wel gezellig. Ik denk dat ik wel uitgenodigd zal worden voor de volgende ronde maar die is niet mals in dit geval. Het komt erop neer dat je drie tests krijgt die de praktijk zo dicht mogelijk benaderen. Daar zit ook bellen met lastige klanten bij bijvoorbeeld. Maar dat zien we dan wel weer.
We hebben vanwege het Engels besloten te kijken naar playgroups. Daar schijnen er veel van te zijn, ouders die een namiddag per week met hun kinderen samenkomen in een park en praten terwijl de kinderen spelen. Zo kom je een beetje in een netwerkje terecht, je krijgt nuttige informatie en als je geen Nederlandse playgroup kiest kom je ook eens toe aan Engels praten. O ja, en het zou zomaar ook leuk kunnen zijn.
Moe maar voldaan hebben we na het gesprek een biertje gedronken in een Ierse pub (Willem Jan: een Killkenny!). De kinderen lagen daarbij lekker te slapen in de wandelwagen.
Het was vandaag nat en fris maar voor de komende week wordt zon en 28 graden voorspeld. De lente komt hortend en stotend toch echt wel op gang.
Moet ik nog zeggen waar we 's avonds hebben gegeten?

Bekijk foto's

De afgelopen twee weken waren de Commonwealth Games. Daar hadden we wel eens van gehoord maar dat is hier dus zo ongeveer net zo belangrijk als de Olympische Spelen. Van tevoren was er veel ophef want India, waar de spelen gehouden werden, had de zaken niet op orde. Er waren twijfels over de veiligheid vanwege terrorisme en een ingestorte brug. Sommige atleten bleven thuis maar de bowlsploeg liet weten te gaan. Altijd weer de bikkels, die bowls spelers. We hebben niet zo veel gezien van de spelen maar wel de finale van Netball, de laatste medaille. Die ging tussen Australië en Nieuw-Zeeland en was bloedspannend! Na een aantal verlengingen won Nieuw-Zeeland. Netball is overigens een populaire sport voor vrouwen die nog het meest lijkt op korfbal. Maar dan met een net in plaats van een korf (vandaar de naam, denken we).
Verder in het nieuws: de nieuwe waterplanning is klaar en bedrijven mogen minder water gebruiken voor irrigatie dan voorheen. Dat is hard nodig om het fragiele rivierensysteem hier niet ten onder te laten gaan. Uiteraard leidt dat tot grote protesten bij de mensen die leven van waterintensieve landbouw. Het doet me denken aan vissers in Nederland. Die worden boos als ze minder mogen vangen want dat bedreigt hun inkomen. Dat dat inkomen verdwijnt met de vis als ze lekker doorvangen krijg je er niet in bij ze. Dat milieu moet zich maar aanpassen aan hun hypotheek.
Wat ook redelijk in het nieuws is de laatste tijd is dat er binnenkort in Rome voor het eerst een Australische heilig verklaard word, hoe ze heet weet ik niet.
Goed, dat wat de media betreft. Wat hebben wij zoal medegemaakt deze week?
Op zaterdag zijn we naar het park in de buurt geweest waar de kinders lekker hebben gespeeld. Wij hebben leuk gekletst met twee Australische dames (van één daarvan was de vader oorspronkelijk Duits, iets dergelijks hoor je vreselijk vaak). In de pauze heb ik twee brieven naar Talent International gestuurd, nog maar eens een recruitment bureau. Zij hadden twee vacatures waar ik wel wat in zag. Volgende week achteraan bellen. Dat werkzoeken houdt ons wel van de straat, het lijkt wel werk.
In de middag is Karla haar lenzen gaan regelen (gewoon bij Specsavers, over global village gesproken) en heb ik ondertussen Dan Murphy verkend, de beste drankenwinkel(keten) die ze hier hebben. Een enorm aanbod van wijnen, ook Europees, Chileens etc. waar je normaal gesproken alleen Australisch ziet. En goede prijzen ook nog, al is een Duits of Belgisch biertje nog steeds gewoon minstens twee keer zo duur als in Nederland.

De zondag werd weer begonnen aan het strand. Het was weer heerlijk weer. We hebben een frisbee gekocht, daar konden we ook leuk mee rommelen. Het zeewater is wel nog koud. In de pauze (zo noemen we al tijden - heel ondankbaar - het moment dat beide kinderen tussen de middag in bed liggen) lekker in de tuin gezeten. Toen Tristan wakker was heb ik met hem naar de golfers gekeken en uitgelegd wat ze deden. Leuk is dat om te doen, en dat is wel een erg leuk aspect van het feit dat Tristan wat groter wordt, dat je hem dingen kunt vertellen en dat hij je dan begrijpt.
's Middags zijn we weer naar ons park gegaan waar het treintje weer reed waar Tristan al eerder in geweest was. Heerlijk relaxen met treintje, frisbee en prachtig weer. Wel een beetje eenzaam gevoel om tussen grote families en vriendengroepen te zitten die allemaal uitrukken met koelboxen en maaltijden en dan alleen elkaar te hebben. Misschien dat Karla ook daarom die avond haar moeder extra miste.
Nog een ander belangrijk feit van vandaag: Tristan scheurt nu echt balancerend op zijn fietsje door de kamer, met voetjes los van de grond nadat hij vaart gemaakt heeft.

Maandag zou onze container aankomen maar we wisten al dat dat later wordt. We hebben zolangzamerhand wel zin in onze eigen spulletjes. Bijvoorbeeld de commodes. We verschonen Julian nu op de bank en hij heeft een hekel aan omkleden. Dus kun je kiezen tussen gebogen staan wat niet fijn is voor je rug, of naast hem zitten en dan trapt hij je in je buik, de lieverd. Verder hebben we wel weer eens zin in een stukje fietsen. En ons eigen bed is ook zeer welkom. Het bed hier is nogal smal waardoor je soms wakker wordt door een elleboog in je rug. Ook is het wat zacht, wat niet fijn is voor - alweer - je rug en wat ervoor zorgt dat als de één zich omdraait de ander droomt over springkussens. Het ziet er nu naar uit dat we rond 5 november echt over de spullen zullen kunnen beschikken.
Ik had vandaag weer een gesprek met een recruiter, in het Nederlands deze keer omdat dit ook een Nederlandse emigrant was (immigrant van hieruit gezien). Het gesprek ging goed en daarna zijn we naar Glenelg gegaan. Mooi weer en lekker verkennen bij de kust, heerlijk.
's Middags werd ik nog gebeld door de eerste recruiter waar ik op gesprek geweest was dat het bedrijf dat hij in gedachten had wel met we wilde praten, spannend!

Dinsdag zijn we naar Mount Barker gegaan, het leuke stadje in de Hills. Het was nog leuker dan we ons herinnerden en we zagen ons daar best wonen. Leuke winkels en café's en gewoon een leuke sfeer. Tijdens het slaapje van de kinderen (op de achterbank) zijn we door de omgeving gereden over lekker kleine en soms onverharde wegen, heel mooi. Op de terugweg werd ik gebeld door de recruiter dat ik vrijdag een gesprek heb met het bedrijf. Slik, ik bedoel: geweldig.
Wat de kinderen betreft: Tristan heeft leren vangen vandaag (we hebben een mini Ozzie-rules football gekocht) en Tristan en Julian lachen echt veel samen, heerlijk om te zien en horen.

Woensdag was weer een beetje een klusjesdag met post ophalen en de auto wassen ('kijk Tristan, de auto gaat onder de douche').
In de middag zijn we weer naar Mount Barker gereden omdat een huis daar bezichtigd kon worden. Eerst hebben we pizza gegeten en toen het huis bezichtigd. Dat zag er prachtig uit. De tuin was niet ideaal maar het huis was perfect, daar kon je zo in en het was heerlijk ruim. Het is dat we werkeloos zijn en al voor een jaar gehuurd hebben... maar leuk om te zien wat er zoal te koop is, we willen toch een beetje een gevoel krijgen voor de huizenmarkt.

Op donderdag gebeurde er iets geks: we brachten de kinderen naar de creche en Tristan liep enthousiast naar de leidster, gaf de meegebrachte mango aan haar en kroop bij haar op schoot omdat ze net een verhaaltje ging lezen. Ondertussen zat hij te wijzen naar zijn foto die tussen de foto's van de andere kinderen hangt en zwaaide hij vrolijk tot ziens naar ons. We wisten niet wat we zagen en zijn heel benieuwd of dit eenmalig was...
Vandaag was het een echte werkdag, zonder ruimte voor vertier deze keer. Karla heeft brieven geschreven en ik heb mijn gesprek van vrijdag voorbereid. Dat was meer werk dan ik dacht want de twee websites van het bedrijf bevatten verschrikkelijk veel informatie en ik wilde graag een goed figuur slaan en goed op de hoogte zijn. Het lijkt me een erg leuk bedrijf, dat mooie dingen doet en de uitstraling bevalt me zeer. Ik ga mijn best doen.
De kinderen hadden allebei een goede dag op de creche. Het ziet ernaar uit dat ze beginnen te wennen, dus we zijn echt blij dat we besloten hebben hier in de buurt te blijven wonen.

Vrijdag begon traditioneel met boodschappen. Maar daarna ging het gebeuren: ik had het gesprek en ik was er wel een beetje nerveus voor. Het lijkt me namelijk echt een leuk bedrijf om te werken en een leuke baan en dan wordt het moeilijk om een beetje onverschillig te blijven, wat vaak juist zorgt dat je het beter en een beetje meer ontspannen doet. Maar ik had er ook wel zin in.
Het klikte goed volgens mij. Ik was weliswaar zwaar overdressed maar dat kon weer gebruikt worden als ijsbreker. Het Engels ging ook wel goed (we spreken nog veel te veel Nederlands en te weinig Engels waardoor je steeds moet omschakelen in plaats van dat het Engels een beetje soepel komt) en het was eigenlijk wel gezellig. Ik denk dat ik wel uitgenodigd zal worden voor de volgende ronde maar die is niet mals in dit geval. Het komt erop neer dat je drie tests krijgt die de praktijk zo dicht mogelijk benaderen. Daar zit ook bellen met lastige klanten bij bijvoorbeeld. Maar dat zien we dan wel weer.
We hebben vanwege het Engels besloten te kijken naar playgroups. Daar schijnen er veel van te zijn, ouders die een namiddag per week met hun kinderen samenkomen in een park en praten terwijl de kinderen spelen. Zo kom je een beetje in een netwerkje terecht, je krijgt nuttige informatie en als je geen Nederlandse playgroup kiest kom je ook eens toe aan Engels praten. O ja, en het zou zomaar ook leuk kunnen zijn.
Moe maar voldaan hebben we na het gesprek een biertje gedronken in een Ierse pub (Willem Jan: een Killkenny!). De kinderen lagen daarbij lekker te slapen in de wandelwagen.
Het was vandaag nat en fris maar voor de komende week wordt zon en 28 graden voorspeld. De lente komt hortend en stotend toch echt wel op gang.
Moet ik nog zeggen waar we 's avonds hebben gegeten?

Bekijk foto's