Highway To The Sun

De week begon met het inleveren van de sleutel van ons eerste Australische huis. Gelukkig hebben we ook de borg helemaal terug gekregen, ondanks wat zwarte strepen die er voor Tristan en zijn loopfietsje niet zaten. Daarna zijn we doorgereden naar een huis dat te koop stond. Een oud huis met onhandige indeling maar op een droomplek. Wel te duur, en de charme van huizen kijken is sowieso wel verminderd sinds de twijfel heeft toegeslagen of er ooit wel een inkomen komt. Bij het huis hebben we Connie en Chris weer ontmoet en dat was leuk als altijd.
De pauze, die er nu uit bestaat dat Julian slaapt en Tristan Bob de Bouwer kijkt (eigenlijk Bob the Builder, maar Tristan noemt hem nog niet zo), heb ik lekker in ons overdekte stuk tuin gezeten met een muziekje, heerlijk. De jochies zijn vreselijk schattig maar af en toe ook nog wel zwaar. Tristan dreint vrij veel en Julian trekt gewoon alles van tafels af waar hij maar bij kan.

Op zondag hebben we foto's laten maken door een beroepsfotograaf, dat was een actie om geld in te zamelen voor de creche. Vreemd genoeg was er deze keer geen glimlach uit Julian te krijgen terwijl Tristan supercharmant de camera in keek. Na afloop zijn we naar een speeltuin gegaan waar we leuk gespeeld hebben totdat zowel Karla en ik ons kapot ergerden aan het gedrein van Tristan (ik wil op de schohohohommel! Niet op de schohohohommel! Enz.)
Na de lunch ben ik voor het eerst weggeweest op de racefiets! Een eerste ritje, de conditie laat nog iets te wensen over, maar ik heb toch al een punt bereikt dat hoger is dan het hoogste punt van Nederland. Heerlijk was het. Ironisch genoeg wordt er weer veel regen voorspeld.

Op maandag was het weer huilen geblazen bij het achterlaten van Tristan op de creche. De twee dagen die we hebben om te solliciteren zijn we ook echt de hele tijd die we hebben zonder kinderen bezig. Als het tijd is om ze weer op te halen zijn we dan ook behoorlijk gaar. Ondertussen kwam de reparateur van de vaatwasser nog, die heeft een nieuw onderdeel nodig maar het typenummer staat niet op het apparaat. Lastig.
Bij het ophalen van Tristan bleek dat hij weer een heel goede dag had gehad. Merkwaardig, maar fijn.

Op dinsdag hebben we geregeld dat we rijbewijzen van South Australia krijgen. Dat lukte, wat niet gezegd kan worden van het herstellen van onze tegemoetkoming in kinderkosten. We kregen een brief dat alle vergoedingen die we van de staat krijgen gestopt worden omdat het Tax File Number van Karla niet bekend is. Dat hadden we al vrij snel geregeld en het liep gewoon, maar opeens zijn ze ons (zeg maar) sofinummer kwijt.
We hebben als lunch heerlijk curry gegeten, Julian at er gretig van mee (hij eet sowieso nu gewoon mee met ons, de staafmixer gebruiken we gelukkig niet meer).
In de mailtjes die ik dagelijks krijg met vacatures zaten twee interessante banen. Eén daarvan had als contactpersoon de recruiter (sorry Jeanne: werkbemiddelaar) waar ik steeds contact mee heb en die zou ik woensdag spreken.
's Middags zijn we een tochtje gaan maken op de gewone fiets met fietskar erachter. Tristan viel vrijwel meteen in slaap en hing toen zwaar over Julian heen, die dat geen succes vond.
Nadat de kinderen in bed lagen hebben we weer een aflevering gekeken van Shameless, een geweldige serie waarvan we in Nederland een DVD box hadden aangeschaft met zeven seizoenen. We kunnen dus nog even vooruit.

Op woensdag zijn we naar het centrum gegaan omdat ik een afspraak had met de recruiter. Daar heb ik een goed gevoel aan overgehouden, want er zijn nog wel wat mogelijkheden. Hij gaat nog een aantal bedrijven bellen om met me te leuren. En dan te bedenken dat hij me bijna al had overgedragen aan zijn collega's. Ik begon zelf over die baan uit de mail en hij was gaandeweg het gesprek steeds verbaasder dat hij niet aan mij had gedacht.
Na de stad zijn we naar Florence gegaan, die had fruitsalade over. Het was erg leuk bij haar en we zijn enorm verwend met lekkere fruitslade en eiersalade. De kinderen waren gelukkig ook een stuk leuker dan de vorige keer dat we haar zagen.
In de auto werd ik gebeld door de recruiter dat het bedrijf waar ik dus zelf mee kwam een interview met me wil houden, de volgende ochtend al! Kan ik me tenminste rustig voorbereiden...
Op de creche konden we de foto's bekijken, we hebben alleen de foto genomen die bij de prijs inbegrepen was. De rest was niet leuk genoeg voor wat men rekende.
Thuis heb ik 's avonds het interview een beetje voorbereid. En Julian is voorzichtig begonnen achter zijn stoeltje te lopen! Zo heeft Trsitan het ook geleerd.

Donderdagochtend heeft Karla de kinderen alleen naar de creche gebracht terwijl ik mijn interview nog wat voorbereidde. Hoewel deze baan niet naadloos aansluit op mijn cv en de kans dat ik hem krijg niet heel groot is (wat daardoor ook geldt voor de druk), heb ik toch weer niet erg goed geslapen. We waren maar net op tijd, het gesprek duurde anderhalf uur en was leuk. Of ik de tweede ronde in ga is afwachten, ze moeten het maar net in me zien. Maar het voelt goed dat er weer kansen zijn. Na afloop hebben we lekker samen geluncht in een Beer Garden midden in de stad, heel gezellig. Eenmaal thuis was ik wel weer erg moe, het doet toch meer met je dan je verwacht.
Tijdens het gesprek was ik nog gebeld door een andere recruiter, die ik maandag mijn cv had gemaild. Maar die bel ik maandag terug, ik had de puf niet meer.

De vrijdag bood weinig verrassingen, wat ook wel lekker is. De boodschappen en de golfclub waren zoals altijd. Ik heb nog geen nieuws over het interview maar ik kreeg wel te horen dat ik volgende week donderdag nog een gesprek heb over een vergelijkbare baan bij een ander bedrijf! In de pauze heb ik instanties gebeld, respectievelijk om het Tax File Number hersteld te krijgen, te repareren dat de post van Karla niet correct doorgestuurd wordt en te melden dat twee pakken luiers die we hadden gekocht niet goed waren (ze plakten niet dicht). Kortom van die regeldingen waarvoor geldt: je bent er druk mee, maar dan heb je aan het eind ook weer wat je eigenlijk al had. Daarna zijn we nog eens naar het winkelcentrum gegaan om bewijs te overleggen van ons Tax File Number (naar men zegt is het nu geregeld) en om een motormaaier te kopen die in de aanbieding was. We moeten hier het gras bijhouden en dat is vrij veel. Een electrische maaier is goedkoper maar niet erg handig met een enorm verlengsnoer. Onze grasmaaier loopt nu dus op loodvrij.
Jill van de golfclub heeft gezegd dat ze wel een keer wil oppassen. Nu kunnen we eindelijk Florence uit eten nemen, dat heeft ze nog tegoed omdat ze ons zo lief op sleeptouw had genomen de allereerste dag.

Al met al voelen we ons dus weer een stuk beter, al is er nog geen werk binnen. Het is prettig dat er weer kansen zijn en het vertrouwen dat ik wel een keer aan de bak kom is weer gegroeid. Het blijft balen dat Karla afwijzingen krijgt op al haar brieven als ze al iets hoort, dat maakt dat ze haar heerlijke baan (en collega's!) uit Arnhem extra mist. Maar als er maar één van ons werk heeft, dan is er wat minder druk en hopelijk kijken we over een tijdje op deze fase terug als aanloopproblemen en hebben we lekker allebei werk met leuke collega's.
De kinderen zijn weer steeds meer een bron van genot en vermaak. De ontwikkelingen zijn heerlijk om te volgen en Tristan reageert goed op mijn vinding dat als hij dreint, ik kalm aan hem uitleg dat papa en mama dat niet leuk vinden en niet luisteren tot hij iets gewoon zegt of vraagt. Als je dan zegt: 'snap je dat?', dan zegt hij heel schattig 'ja' en vraagt het dan nog eens maar dan gewoon! Dat het zo simpel kan zijn... Het werkt alleen niet als hij heel erg moe is. Dan huilt hij om alles, maar slapen wil hij niet.

Bekijk foto's

De week begon met het inleveren van de sleutel van ons eerste Australische huis. Gelukkig hebben we ook de borg helemaal terug gekregen, ondanks wat zwarte strepen die er voor Tristan en zijn loopfietsje niet zaten. Daarna zijn we doorgereden naar een huis dat te koop stond. Een oud huis met onhandige indeling maar op een droomplek. Wel te duur, en de charme van huizen kijken is sowieso wel verminderd sinds de twijfel heeft toegeslagen of er ooit wel een inkomen komt. Bij het huis hebben we Connie en Chris weer ontmoet en dat was leuk als altijd.
De pauze, die er nu uit bestaat dat Julian slaapt en Tristan Bob de Bouwer kijkt (eigenlijk Bob the Builder, maar Tristan noemt hem nog niet zo), heb ik lekker in ons overdekte stuk tuin gezeten met een muziekje, heerlijk. De jochies zijn vreselijk schattig maar af en toe ook nog wel zwaar. Tristan dreint vrij veel en Julian trekt gewoon alles van tafels af waar hij maar bij kan.

Op zondag hebben we foto's laten maken door een beroepsfotograaf, dat was een actie om geld in te zamelen voor de creche. Vreemd genoeg was er deze keer geen glimlach uit Julian te krijgen terwijl Tristan supercharmant de camera in keek. Na afloop zijn we naar een speeltuin gegaan waar we leuk gespeeld hebben totdat zowel Karla en ik ons kapot ergerden aan het gedrein van Tristan (ik wil op de schohohohommel! Niet op de schohohohommel! Enz.)
Na de lunch ben ik voor het eerst weggeweest op de racefiets! Een eerste ritje, de conditie laat nog iets te wensen over, maar ik heb toch al een punt bereikt dat hoger is dan het hoogste punt van Nederland. Heerlijk was het. Ironisch genoeg wordt er weer veel regen voorspeld.

Op maandag was het weer huilen geblazen bij het achterlaten van Tristan op de creche. De twee dagen die we hebben om te solliciteren zijn we ook echt de hele tijd die we hebben zonder kinderen bezig. Als het tijd is om ze weer op te halen zijn we dan ook behoorlijk gaar. Ondertussen kwam de reparateur van de vaatwasser nog, die heeft een nieuw onderdeel nodig maar het typenummer staat niet op het apparaat. Lastig.
Bij het ophalen van Tristan bleek dat hij weer een heel goede dag had gehad. Merkwaardig, maar fijn.

Op dinsdag hebben we geregeld dat we rijbewijzen van South Australia krijgen. Dat lukte, wat niet gezegd kan worden van het herstellen van onze tegemoetkoming in kinderkosten. We kregen een brief dat alle vergoedingen die we van de staat krijgen gestopt worden omdat het Tax File Number van Karla niet bekend is. Dat hadden we al vrij snel geregeld en het liep gewoon, maar opeens zijn ze ons (zeg maar) sofinummer kwijt.
We hebben als lunch heerlijk curry gegeten, Julian at er gretig van mee (hij eet sowieso nu gewoon mee met ons, de staafmixer gebruiken we gelukkig niet meer).
In de mailtjes die ik dagelijks krijg met vacatures zaten twee interessante banen. Eén daarvan had als contactpersoon de recruiter (sorry Jeanne: werkbemiddelaar) waar ik steeds contact mee heb en die zou ik woensdag spreken.
's Middags zijn we een tochtje gaan maken op de gewone fiets met fietskar erachter. Tristan viel vrijwel meteen in slaap en hing toen zwaar over Julian heen, die dat geen succes vond.
Nadat de kinderen in bed lagen hebben we weer een aflevering gekeken van Shameless, een geweldige serie waarvan we in Nederland een DVD box hadden aangeschaft met zeven seizoenen. We kunnen dus nog even vooruit.

Op woensdag zijn we naar het centrum gegaan omdat ik een afspraak had met de recruiter. Daar heb ik een goed gevoel aan overgehouden, want er zijn nog wel wat mogelijkheden. Hij gaat nog een aantal bedrijven bellen om met me te leuren. En dan te bedenken dat hij me bijna al had overgedragen aan zijn collega's. Ik begon zelf over die baan uit de mail en hij was gaandeweg het gesprek steeds verbaasder dat hij niet aan mij had gedacht.
Na de stad zijn we naar Florence gegaan, die had fruitsalade over. Het was erg leuk bij haar en we zijn enorm verwend met lekkere fruitslade en eiersalade. De kinderen waren gelukkig ook een stuk leuker dan de vorige keer dat we haar zagen.
In de auto werd ik gebeld door de recruiter dat het bedrijf waar ik dus zelf mee kwam een interview met me wil houden, de volgende ochtend al! Kan ik me tenminste rustig voorbereiden...
Op de creche konden we de foto's bekijken, we hebben alleen de foto genomen die bij de prijs inbegrepen was. De rest was niet leuk genoeg voor wat men rekende.
Thuis heb ik 's avonds het interview een beetje voorbereid. En Julian is voorzichtig begonnen achter zijn stoeltje te lopen! Zo heeft Trsitan het ook geleerd.

Donderdagochtend heeft Karla de kinderen alleen naar de creche gebracht terwijl ik mijn interview nog wat voorbereidde. Hoewel deze baan niet naadloos aansluit op mijn cv en de kans dat ik hem krijg niet heel groot is (wat daardoor ook geldt voor de druk), heb ik toch weer niet erg goed geslapen. We waren maar net op tijd, het gesprek duurde anderhalf uur en was leuk. Of ik de tweede ronde in ga is afwachten, ze moeten het maar net in me zien. Maar het voelt goed dat er weer kansen zijn. Na afloop hebben we lekker samen geluncht in een Beer Garden midden in de stad, heel gezellig. Eenmaal thuis was ik wel weer erg moe, het doet toch meer met je dan je verwacht.
Tijdens het gesprek was ik nog gebeld door een andere recruiter, die ik maandag mijn cv had gemaild. Maar die bel ik maandag terug, ik had de puf niet meer.

De vrijdag bood weinig verrassingen, wat ook wel lekker is. De boodschappen en de golfclub waren zoals altijd. Ik heb nog geen nieuws over het interview maar ik kreeg wel te horen dat ik volgende week donderdag nog een gesprek heb over een vergelijkbare baan bij een ander bedrijf! In de pauze heb ik instanties gebeld, respectievelijk om het Tax File Number hersteld te krijgen, te repareren dat de post van Karla niet correct doorgestuurd wordt en te melden dat twee pakken luiers die we hadden gekocht niet goed waren (ze plakten niet dicht). Kortom van die regeldingen waarvoor geldt: je bent er druk mee, maar dan heb je aan het eind ook weer wat je eigenlijk al had. Daarna zijn we nog eens naar het winkelcentrum gegaan om bewijs te overleggen van ons Tax File Number (naar men zegt is het nu geregeld) en om een motormaaier te kopen die in de aanbieding was. We moeten hier het gras bijhouden en dat is vrij veel. Een electrische maaier is goedkoper maar niet erg handig met een enorm verlengsnoer. Onze grasmaaier loopt nu dus op loodvrij.
Jill van de golfclub heeft gezegd dat ze wel een keer wil oppassen. Nu kunnen we eindelijk Florence uit eten nemen, dat heeft ze nog tegoed omdat ze ons zo lief op sleeptouw had genomen de allereerste dag.

Al met al voelen we ons dus weer een stuk beter, al is er nog geen werk binnen. Het is prettig dat er weer kansen zijn en het vertrouwen dat ik wel een keer aan de bak kom is weer gegroeid. Het blijft balen dat Karla afwijzingen krijgt op al haar brieven als ze al iets hoort, dat maakt dat ze haar heerlijke baan (en collega's!) uit Arnhem extra mist. Maar als er maar één van ons werk heeft, dan is er wat minder druk en hopelijk kijken we over een tijdje op deze fase terug als aanloopproblemen en hebben we lekker allebei werk met leuke collega's.
De kinderen zijn weer steeds meer een bron van genot en vermaak. De ontwikkelingen zijn heerlijk om te volgen en Tristan reageert goed op mijn vinding dat als hij dreint, ik kalm aan hem uitleg dat papa en mama dat niet leuk vinden en niet luisteren tot hij iets gewoon zegt of vraagt. Als je dan zegt: 'snap je dat?', dan zegt hij heel schattig 'ja' en vraagt het dan nog eens maar dan gewoon! Dat het zo simpel kan zijn... Het werkt alleen niet als hij heel erg moe is. Dan huilt hij om alles, maar slapen wil hij niet.

Bekijk foto's