Highway To The Sun

De week begon nogal nerveus, waarom hoor ik niks over die baan? Zaterdag toch maar geprobeerd er een leuke dag van te maken, wat ten dele lukte. We zijn naar Central Market en de stad gegaan. Op weg naar huis zijn we via Coopers Ale House gegaan, een proeflokaal van de brouwerij Coopers. Lekker bier daar! De kinderen stuiteren zo dat het niet normaal meer is, ze pikken de stress aardig op helaas.
Tristan heeft wel nog een miniplasje op het potje gedaan, dat was lang geleden.

Op zondag hadden we nog geen activiteiten gepland. Dus we dachten: wat hebben we al een tijdje niet gedaan? Juist: verhuizen natuurlijk! Dus dat hebben we gedaan, omdat de kinderen het niet meer uithielden. Ze voelen (vooral Tristan) dat er een verhuizing aankomt en ze waren niet meer te harden, dus zijn we maar gegaan. De laatste klusjes waren wat lastig (probeer eens een stekkertje aan te sluiten met veertien onderbrekingen omdat de broertjes elkaar omduwen, snoeren lostrekken etc). Wel moet gezegd dat Tristan ook lang kan spelen in zijn eentje. Net als toen we hier net waren merk je echter dat hij heel veel bevestiging wil van de vaste waarden in zijn leventje: wij dus. Als je de kamer uitloopt terwijl hij lief staat te spelen komt hij meteen dreinend achter je aan. Wel zwaar, helemaal als je zelf behoorlijk nerveus bent.
Slapen in zijn nieuwe grote bed werkte niet echt, ik heb voor het eerst bij hem moeten blijven tot hij sliep, dat was de enige manier om hem kalm te houden. Dat hij bang is voor de 'draaimolen' aan zijn plafond helpt natuurlijk ook niet echt.

De volgende dag op de creche was het ook weer als in het begin, huilen geblazen. Maar hij had toch een goede dag gehad gelukkig.
Wij hadden ondertussen bezoek van de loodgieter want er waren problemen met kranen en warm water. Verder weer veel gedaan, de tuinset en de BBQ in elkaar gezet en nog oneindig veel andere klusjes die je zo na een verhuizing hebt.
Bij het ophalen van de kinderen kwam dus het fijne telefoontje dat de baan aan mijn toch riante neus voorbij gaat. Wat oneindig jammer toch, dat zou wel een droomstart geweest zijn!
Tristan ging best goed slapen 's avonds, ik heb hem gezegd dat ik de deur openliet en dat hij me altijd kon roepen. Dat testte hij natuurlijk een paar keer en dan was ik er ook steeds voor wat bemoedigende woorden. Dat hielp. Zo ging het de rest van de week eigenlijk ook, maar ik leer hem nu alleen te roepen als er echt wat is (daar valt als het aan hem ligt ook het aanwijzen van speelgoed onder).

Dinsdagochtend had ik wel een katerig gevoel, maar we moeten verder. Een dag met klusjes eigenlijk. We hebben helmpjes gekocht voor de kleintjes, dan kunnen we met ze fietsen. In de avond ben ik nog even naar het oude huis gegaan om de mail te controleren (daar hadden we internet) en het mindere nieuws op het blog te zetten.

Na een slechte nacht waarin Tristan vaak wakker werd zijn we weer met allebei inentingen gaan halen. Ongelofelijk, ze maken drama's van niks en bij een prik hoor je ze niet. Tristan vond zelfs dat er in zijn andere arm ook eentje moest, en toen Julian een injectie in zijn been kreeg (ook zonder een spier te verrekken) stroopte Tristan zijn broek op: dat mocht hij toch ook wel?
Hopelijk zitten ze over tien jaar niet onder de tatoeages met zo'n houding...
We hebben een set-top-box gekocht omdat onze Nederlandse tv bijna geen kanalen ontvangt hier. En we moeten natuurlijk wel The Night Garden kunnen kijken!
's Middags kwam Florence langs, de kinderen waren heel vervelend waardoor we niet zoveel tijd hadden om ontspannen te kunnen beppen. Tot overmaat van ramp belde de recruiter nog dat het glimmertje hoop ook dof geworden is: ze laten mij toch niet de plek opvullen. Het was een kleine kans en het had veel studie gekost maar een kans is een kans. En nu niet meer. Komende week heb ik een afspraak met hem om eens opnieuw te kijken naar wat ik zou kunnen doen. Het probleem is dat ik een nogal smalle specialisatie heb (ColdFusion) waar weinig vraag naar is. Ik zag er even geen gat meer in.
Die avond keerde de strijdlust echter alweer een beetje terug. Ik heb nog mogelijkheden, ik moet alleen wel weer langs 'af' (en ontvang geen 200 gulden).

Donderdag werd ons internet aangesloten. Niet zonder slag of stoot natuurlijk, zo gaan die dingen. Een dagje ben je er zomaar zoet mee. De helpdesk heeft me al een aantal keren aan de lijn gehad maar nu werkt het dan toch. En de snelheid is weer normaal, dat is toch wel erg fijn na een verbinding die overeenkomsten vertoont met dikke stroop tegen een helling in de winter.
Karla was ondertussen in het oude huis aan het internet-solliciteren en ze heeft pannekoeken gebakken op de creche (dat ging een stuk sneller, met schenkstroop) zodat de kinderen kennis maken met de Nederlandse gewoonten van hun groepsgenootje. Daarbij werd dan ook nog onze CD met leuke (als je tot de doelgroep behoort) Nederlandse liedjes gedraaid.

Vrijdag was als altijd. Wel was het erg mooi weer, dat was wel heerlijk. 's Middags zijn we naar een speeltuin gegaan en toen zijn de jongetjes voor het eerst met hun helmpjes de straat op gegaan. Tristan op zijn loopfietsje waar hij echt handig mee wordt (al valt hij ook weleens) en Julian op Tristans oude driewieler (geduwd door ons). Tristan jengelde even dat hij geen helmpje meer op wilde, maar lopen zonder gedragen te worden leek hem ook niks en hij koos eieren voor zijn geld. Gelukkig kwam er net een meisje op een step langs met een helmpje op, dat deed wonderen voor de acceptatie.
Eten bij de golfclub was weer echt leuk, we zijn inmiddels bijna harde kern.

Al met al een mindere week, verhuizen en lastige kinderen en natuurlijk toch geen werk. Op sombere momenten leidt dat tot een houding van 'wat doen we hier' en 'we hadden het toch goed' (verhuizingen zijn toch altijd goed voor sentimentele overwegingen). Het weer was ook nog eens kil en grijs terwijl dat echt nooit voorkomt, blijft men ons verzekeren.
Maar op andere momenten beseffen we dat het hoort bij het proces van emigratie, er zijn ups en downs. We zijn een beetje verwend geraakt door alle ups...

Bekijk foto's

PS: gefeliciteerd Marjolein en Dirk!

De week begon nogal nerveus, waarom hoor ik niks over die baan? Zaterdag toch maar geprobeerd er een leuke dag van te maken, wat ten dele lukte. We zijn naar Central Market en de stad gegaan. Op weg naar huis zijn we via Coopers Ale House gegaan, een proeflokaal van de brouwerij Coopers. Lekker bier daar! De kinderen stuiteren zo dat het niet normaal meer is, ze pikken de stress aardig op helaas.
Tristan heeft wel nog een miniplasje op het potje gedaan, dat was lang geleden.

Op zondag hadden we nog geen activiteiten gepland. Dus we dachten: wat hebben we al een tijdje niet gedaan? Juist: verhuizen natuurlijk! Dus dat hebben we gedaan, omdat de kinderen het niet meer uithielden. Ze voelen (vooral Tristan) dat er een verhuizing aankomt en ze waren niet meer te harden, dus zijn we maar gegaan. De laatste klusjes waren wat lastig (probeer eens een stekkertje aan te sluiten met veertien onderbrekingen omdat de broertjes elkaar omduwen, snoeren lostrekken etc). Wel moet gezegd dat Tristan ook lang kan spelen in zijn eentje. Net als toen we hier net waren merk je echter dat hij heel veel bevestiging wil van de vaste waarden in zijn leventje: wij dus. Als je de kamer uitloopt terwijl hij lief staat te spelen komt hij meteen dreinend achter je aan. Wel zwaar, helemaal als je zelf behoorlijk nerveus bent.
Slapen in zijn nieuwe grote bed werkte niet echt, ik heb voor het eerst bij hem moeten blijven tot hij sliep, dat was de enige manier om hem kalm te houden. Dat hij bang is voor de 'draaimolen' aan zijn plafond helpt natuurlijk ook niet echt.

De volgende dag op de creche was het ook weer als in het begin, huilen geblazen. Maar hij had toch een goede dag gehad gelukkig.
Wij hadden ondertussen bezoek van de loodgieter want er waren problemen met kranen en warm water. Verder weer veel gedaan, de tuinset en de BBQ in elkaar gezet en nog oneindig veel andere klusjes die je zo na een verhuizing hebt.
Bij het ophalen van de kinderen kwam dus het fijne telefoontje dat de baan aan mijn toch riante neus voorbij gaat. Wat oneindig jammer toch, dat zou wel een droomstart geweest zijn!
Tristan ging best goed slapen 's avonds, ik heb hem gezegd dat ik de deur openliet en dat hij me altijd kon roepen. Dat testte hij natuurlijk een paar keer en dan was ik er ook steeds voor wat bemoedigende woorden. Dat hielp. Zo ging het de rest van de week eigenlijk ook, maar ik leer hem nu alleen te roepen als er echt wat is (daar valt als het aan hem ligt ook het aanwijzen van speelgoed onder).

Dinsdagochtend had ik wel een katerig gevoel, maar we moeten verder. Een dag met klusjes eigenlijk. We hebben helmpjes gekocht voor de kleintjes, dan kunnen we met ze fietsen. In de avond ben ik nog even naar het oude huis gegaan om de mail te controleren (daar hadden we internet) en het mindere nieuws op het blog te zetten.

Na een slechte nacht waarin Tristan vaak wakker werd zijn we weer met allebei inentingen gaan halen. Ongelofelijk, ze maken drama's van niks en bij een prik hoor je ze niet. Tristan vond zelfs dat er in zijn andere arm ook eentje moest, en toen Julian een injectie in zijn been kreeg (ook zonder een spier te verrekken) stroopte Tristan zijn broek op: dat mocht hij toch ook wel?
Hopelijk zitten ze over tien jaar niet onder de tatoeages met zo'n houding...
We hebben een set-top-box gekocht omdat onze Nederlandse tv bijna geen kanalen ontvangt hier. En we moeten natuurlijk wel The Night Garden kunnen kijken!
's Middags kwam Florence langs, de kinderen waren heel vervelend waardoor we niet zoveel tijd hadden om ontspannen te kunnen beppen. Tot overmaat van ramp belde de recruiter nog dat het glimmertje hoop ook dof geworden is: ze laten mij toch niet de plek opvullen. Het was een kleine kans en het had veel studie gekost maar een kans is een kans. En nu niet meer. Komende week heb ik een afspraak met hem om eens opnieuw te kijken naar wat ik zou kunnen doen. Het probleem is dat ik een nogal smalle specialisatie heb (ColdFusion) waar weinig vraag naar is. Ik zag er even geen gat meer in.
Die avond keerde de strijdlust echter alweer een beetje terug. Ik heb nog mogelijkheden, ik moet alleen wel weer langs 'af' (en ontvang geen 200 gulden).

Donderdag werd ons internet aangesloten. Niet zonder slag of stoot natuurlijk, zo gaan die dingen. Een dagje ben je er zomaar zoet mee. De helpdesk heeft me al een aantal keren aan de lijn gehad maar nu werkt het dan toch. En de snelheid is weer normaal, dat is toch wel erg fijn na een verbinding die overeenkomsten vertoont met dikke stroop tegen een helling in de winter.
Karla was ondertussen in het oude huis aan het internet-solliciteren en ze heeft pannekoeken gebakken op de creche (dat ging een stuk sneller, met schenkstroop) zodat de kinderen kennis maken met de Nederlandse gewoonten van hun groepsgenootje. Daarbij werd dan ook nog onze CD met leuke (als je tot de doelgroep behoort) Nederlandse liedjes gedraaid.

Vrijdag was als altijd. Wel was het erg mooi weer, dat was wel heerlijk. 's Middags zijn we naar een speeltuin gegaan en toen zijn de jongetjes voor het eerst met hun helmpjes de straat op gegaan. Tristan op zijn loopfietsje waar hij echt handig mee wordt (al valt hij ook weleens) en Julian op Tristans oude driewieler (geduwd door ons). Tristan jengelde even dat hij geen helmpje meer op wilde, maar lopen zonder gedragen te worden leek hem ook niks en hij koos eieren voor zijn geld. Gelukkig kwam er net een meisje op een step langs met een helmpje op, dat deed wonderen voor de acceptatie.
Eten bij de golfclub was weer echt leuk, we zijn inmiddels bijna harde kern.

Al met al een mindere week, verhuizen en lastige kinderen en natuurlijk toch geen werk. Op sombere momenten leidt dat tot een houding van 'wat doen we hier' en 'we hadden het toch goed' (verhuizingen zijn toch altijd goed voor sentimentele overwegingen). Het weer was ook nog eens kil en grijs terwijl dat echt nooit voorkomt, blijft men ons verzekeren.
Maar op andere momenten beseffen we dat het hoort bij het proces van emigratie, er zijn ups en downs. We zijn een beetje verwend geraakt door alle ups...

Bekijk foto's

PS: gefeliciteerd Marjolein en Dirk!