Nog latere (en dus zwaardere) loodjes
Tjonge, wat kan een mens veel klusjes hebben.
We zijn nu gestopt met werken en hebben ons afscheid gehad. Vooral de collega's van Karla hadden er werk van gemaakt, met een prachtig foto album en persoonlijke opmerkingen van iedereen. In deze periode zijn we vreselijk hard aan het werk om alles in orde te brengen voor de grote verhuizing. En er is, zoals dat gaat, meer dan je dacht nog te doen. Het ziet er echter goed uit, vandaag zijn de verhuizers begonnen en we kregen een compliment voor de mate van organisatie die we hadden bereikt. Die is natuurlijk vooral voor Karla.
We hebben vreselijk veel schoongemaakt, vreselijk veel gesorteerd en vreselijk weinig geslapen. Vandaag zijn we een dagje erop uit gegaan omdat we de kinderen gewoon thuis hadden (dan kun je toch niks doen) en de verhuizers dus bezig waren en we die niet voor de voeten wilden lopen. Helaas is Julian ziek geworden, hij begon de dag met 38,1. Tijdens het tripje werd dat alleen maar erger, met heel veel huilen als gevolg en het arme mannetje begon helemaal te gloeien. Bij thuiskomst was het opgelopen tot 39,6. Tristan werd gedurende de dag wel moe maar weigerde te slapen. Toen we ergens gingen lunchen kwam dat allemaal leuk samen. Tristan gooide zijn drankje om, Julian krijste, Tristan krijste mee omdat ik zijn muffin niet meer in het papiertje kreeg alsof die nieuw was... snel afrekenen en vluchten maar.
Gelukkig werd het daarna nog wel leuk omdat er een fontein was die je zelf aan kon zetten door op een knop te gaan staan.
Toen had Tristan weer dikke pret. Maar wij zaten er wel compleet doorheen. Terug in de auto babbelde Tristan vrolijk verder ('windmolen! draaien, draaien') en sliep dus niet.
Weer thuis bleken de verhuizers harder gewerkt te hebben dan gedacht, de beloofde Pieter Post ging niet door want de tv was al ingepakt. En de borden en het bestek en de glazen... kamperen in eigen huis dus.
Gevolgd door weer een avondje de 'laatste' dingetjes uitzoeken. Nu ziet het er toch echt goed uit, maar moe dat we zijn, niet normaal meer. Maar we blijven lief voor elkaar en de stress valt eigenlijk nog wel mee.
Morgen logeren we een paar dagen bij opa en oma, en dan is het al bijna echt zover: afscheidsfeestje, naar Schiphol en vliegen maar! We kunnen haast niet geloven dat ook zo'n gebeurtenis uiteindelijk aan bod komt.
Comments

Ze zijn inderdaad zwaar die laatste loodjes, maar het loont allemaal de moeite !
Posted By Sabine | 12-08-2010 at 12:00

Alles komt goed. Als jullie in het vliegtuig zitten, zijn jullie die loodjes weer vergeten.
Hebben ze trouwen Pieter Post al gekeken? Vonden ze het leuk?
Heel veel geluk in Australië
Groetjes Willy en Hetty
Posted By Hetty | 12-08-2010 at 19:31

Hoi,
Sabine: Fijn om te horen dat het de moeite waard is...we kijken erg uit naar Adelaide!
Hetty&Willy: Leuk om van jullie te horen! Nog heel erg bedankt voor de fantastische brandweerauto, hij zit in onze handbagage. En ja de Pieter Post vindt hij helemaal te gek, elke dag kijkt hij er naar ! Heel erg bedankt!
Gr. van de Bloemetjes
Posted By Karla | 13-08-2010 at 21:21