Verkennen en wennen
Op zaterdag zijn we teruggegaan naar het winkelcentrum waar we de SIM-kaarten gekocht hadden omdat ze echt niet aan de praat te krijgen waren. Na een half uurtje wachten zonder informatie (het zijn allemaal jonge hippe mensen in de Vodafone winkel en vertellen waar je op wacht is zóóóóó 20e eeuw) kregen we nieuwe SIMs. De andere bleken defect. Helaas betekende dat ook nieuwe nummers terwijl ik wel tevreden was met het nummer dat ik gekregen had. Het nieuwe nummer van Karla is wel mooi (dat heeft ze al doorgegeven aan deze en gene) maar dat van mij is helemaal niks. Ik kon er niks mee, dus heb ik voor AUD 2,= een nieuwe kaart gekocht in het winkeltje bij ons in de buurt. Daar stond het nummer op de buitenkant en ik kon er dus eentje uitkiezen die ik wel goed vond. Omdat mijn abonnement nog tot 6 oktober doorloopt wacht ik nog even met doorgeven van mijn nieuwe nummer.
Het was nat, koud en donker weer en de kinderen waren echt moeilijk. Iets met energie die ze binnen niet kwijt konden en naar buiten gaan was er dus niet bij. Florence, de dame die ons van het vliegveld haalde, hield de officiële opening van haar interieurstudio 'The Polka Dot Teapot'. We vroegen ons af of het wel zo'n goed idee was om te gaan, met chagrijnige kinderen en gesloopte ouders. Maar gelukkig zijn we gegaan en het was keileuk! Dat is meteen de juiste woordkeus om het overwegend Brabantse gezelschap aan te duiden. We hebben Etienne en Diana eindelijk ontmoet (ik volgde hun blog al sinds ze nog in Nederland woonden) en Jan en Manon en nog meer Nederlanders. Stuk voor stuk echt leuke mensen. En de kinderen hielden zich heel aardig, dus het was gewoon top. Alleen jammer dat we niks van Florences harde werk rond het interieur hebben kunnen zien, door het noodweer was de stroom uitgevallen en het was flink donker.
De nacht ging ook al goed, voor het eerst in tijden niet voortijdig eruit voor speentjes en uitgeslapen tot 7:30! We zijn naar Waterfall Gully geweest, dat was heel mooi, mede door de regen die er gevallen was. Bij de koffie op het terras (onder de terraskachel, het was helder en zonnig maar fris) raakten we aan de praat met Australiërs. Vreselijk aardige mensen weer, een ouder echtpaar en hun dochter van onze leeftijd. De man gaf me een hand om me welkom te heten en succes te wensen in dit mooie land. Gaaf toch? De dochter bleek te werken in een winkel in Hahndorf, die we gezien hadden toen we koffie dronken daar (en daarna wegvluchtten). We moesten vooral nog eens binnenstappen zodat ze lekker nieuwsgierig kon doen hoe het met ons ging.
Aansluitend zijn we via weer een aantal mooie buurten naar Glenelg gegaan, zo ongeveer het Zandvoort van Adelaide. Maar dan leuk zeg maar. Na een mooie rit naar huis nog geskypet met Mirjam en Lucca (Karla) en een uur met Gert-Jan (ik). Het was te gek om hem zo uitgebreid te spreken en te zien ook nog!
Maandag de kinderen weer naar de creche gebracht, Julian is geen enkel probleem maar Tristan moet erg huilen als we weggaan. We kregen als tip wat Engels te oefenen met hem en dat gaat heel aardig. Gewoon basisdingetjes als 'eat', 'sleep', 'play' en 'milk'. Na de creche naar de stad gegaan, de Central Market nog eens bekeken en langs de immigration geweest, wat ons per mail verzocht was. Het was mooi weer dus we hebben heerlijk gewandeld. Bij Immigration hadden we niet echt hoeven komen, we konden onze gegevens achterlaten 'als we wilden'. Pardon: jullie laten ons toch langskomen? Het blijkt een plicht als je een gesponsord visum hebt maar dat was dus even een misverstand want wij hebben een permanent visum zonder verdere voorwaarden. Dat blijft toch wel heel cool.
We zijn teruggereden via Windy Point, van waar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Terug naar huis via het Blackwood Hotel (als je een pub zoekt in Adelaide moet je op zoek naar een hotel, en daar kun je dan meestal niet slapen). Daarna buurten doorkruist: Glenalta, Hawthorndene (de moeite waard) en Eden Hills (prachtig).
Met de kinderen was het best goed gegaan op de creche (anders dan het afscheid deed vermoeden) en thuis hebben we lekker een tosti gegeten, dat vindt Tristan heerlijk.
Na alweer een goede nacht hebben we met de kids een leuke dag doorgebracht in North Adelaide. Dat is een erg leuk gebied, dat vooral draait rond O'Connellstreet met winkels, eettentjes en café's. Ook staat er een flinke kathedraal en in het park rond Torrens Lake zijn er weer pelikanen en zwarte zwanen te zien. Heerlijk in het zonnetje genoten van een pint. Topdagje!
De woensdag was wat weer betreft minder, pas na de lunch was het droog. Na Judith electronisch te feliciteren zijn we koffie gaan drinken in een heel suffe tent. Sommige malls zijn gezellig, andere triest en dit was er een van de laatste categorie. 's Middags hebben we gekeken naar een huis in Blackwood maar die buurt vonden we wel erg heuvelachtig, geen meter was vlak en niet vlak was meteen maar 10% of meer. We zijn nog wat door Glenalta gereden en hebben buurten gezien waar we best zouden willen wonen.
Na een behoorlijke rotnacht (Julian huilen en om 5 uur helemaal wakker, wat hij dan ook laat weten) de kinderen naar de creche gebracht. Tristan weer krijsen toen we weggingen. Op zulke momenten moet je echt even zoeken naar de zegeningen van kinderen. Weer thuis een sollicitatiebrief geschreven. Daarna zijn we naar Mount Lofty Summit gegaan, dat was erg leuk. Het is de hoogste top uit de wijde omgeving met 710 meter en bovenop heb je een prachtig uitzicht over de stad en de zee. Uiteraard kun je er ook lekker zitten met een luxe broodje en een bak koffie of een pint.
Vanaf hier kun je via een wandelpad naar Waterfall Gully en terug, dat willen we binnenkort doen, eerst alleen om te kijken of het ook met kinderen kan en dan later misschien als compleet gezin.
Later op de dag nog een huisje bekeken in Pasadena (daar zijn ook fraaie buurten) en nog wat rondgekeken in Reynella. Ook daar zijn leuke buurten maar het is wat verder van het centrum, waar waarschijnlijk toch het werk zal zitten.
Tot onze opluchting bleek Tristan een prima dag gehad te hebben op de creche. Hij begint wat met andere kinderen te spelen en hij heeft rustig geslapen daar. Volgens de leidsters begint hij zijn draai te vinden en dat is een hele geruststelling voor ons. 's Avonds hebben we echte pannekoeken (ik doe niet aan de tussen-n-onzin) gegeten die Karla gebakken had. Helaas niet met echte stroop, maar suiker of Nutella is ook lekker.
Vandaag hebben we weer rustig aan gedaan. We hebben gekeken in Old Reynella in een leuk buurtje. Daar hebben we de speeltuin bezocht zodat Tristan zijn glijbaanshot kon krijgen. In de post zat een brief dat we Child Care Benefit krijgen. 88% van de rekening van de creche krijgen we terug, over goed nieuws gesproken!
De sollicitatiebrief is de deur uit, alleen als je uitgenodigd wordt voor een gesprek hoor je nog iets. We zullen het maar als oefening beschouwen, via-via schijnt toch de beste manier te zijn om aan werk te komen, zeker zonder Australische werkervaring.
Comments
There are no comments for this entry.
[Add Comment] [Subscribe to Comments]