Highway To The Sun

Aan de andere kant van de aardbol zijn de beesten natuurlijk ook anders dan we gewend waren in Nederland. Vooral op alles wat kruipt verheugden we ons niet direct vooraf. Nu we hier een paar weken zijn is de voorlopige conclusie dat het heel erg meevalt.
Op de tweede dag zagen we tussen de mat en de buitendeur wel een White tip spider, een beestje van ongeveer twee centimeter en zwart met een wit stipje op het eind van zijn achterlijf (of eigenlijk: haar achterlijf want bij spinnen is de meest indrukwekkende steevast een vrouwtje - de foto is van internet). Dodelijk is deze spin niet maar de beet kan wel enorm pijn doen en irritatie veroorzaken. Ik heb deze spin dan ook maar uit ons lijden verlost. Laatst zagen we binnen in huis een kleiner exemplaar van deze soort, die houdt de eerdere nu gezelschap in het Hemelse Web.
Op spinnengebied hebben we verder alleen nog onschuldige huisexemplaren aangetroffen die we gewoon laten zitten. Laat die maar muggen vangen.
Verder hebben we in de badkamer een kakkerlak gevonden van een bescheiden anderhalve centimeter die we buiten hebben gezet. Gelukkig bleef het bij dit ene exemplaar. Op de gang hadden we een keer een heel grappig torretje, gewoon bruin en met iets meer pootjes dan we van torretjes gewend zijn. Zo'n twee centimeter lang maar hij kon een leuk trucje: hij hield zich dood als je dichtbij kwam en dan opeens sprong hij zo'n twintig centimeter in de lucht om je te laten schrikken, wat de eerste keer ook wel werkt. Het werkte volgens mij een beetje zoals die speelgoedbeestjes van blik van vroeger, daar zat een metalen plaatje in dat je kon inklikken en na een tijdje klikte dat weer terug en sprong het 'beestje' op. Een vergelijkbaar trucje haalde dit torretje uit met zijn schild, heel grappig.
Ook in de badkamer (en later in de kamer) troffen we een raar soort duizendpoot aan, waarvan de achterste poten een beetje op die van een sprinkhaan lijken. Zit je niet op te wachten in de douche (Karla was de 'gelukkige') maar is waarschijnlijk ongevaarlijk. Deze hebben we allebei gevangen onder een glaasje en buiten gezet (iets dieper de tuin in voor de zekerheid). Op de foto kun je er eentje zien in het glas.
Wat we heel veel zien is een andere kruiper. We hebben ons laten vertellen dat hij de Portugese duizendpoot heet, het is een soort wormpje van vier centimeter lang, met erg veel pootjes en een grijs schild. Als je hem aanraakt krult hij zich op tot een rondje. Hij is ongevaarlijk (voor zover we weten en afleiden uit zijn gedrag) maar het is wel een beestje dat je blijft opruimen. Elke ochtend zitten er wel zo'n twinitg in huis, en dat schijnt nog veel erger te kunnen. Waar ze vandaan komen, geen idee.
Het enige kruipende beestje dat een beetje last veroorzaakt is een heel bekende: als we iets in de kast niet goed genoeg afsluiten of we gooien een restje brood met honing in de prullenbak, dan vinden we later een hoop dankbare mieren. Heel gewone kleine, zwarte mieren. Dat die zo makkelijk binnenkomen zal wel te maken hebben met de bouwkwaliteit hier. De Australische variant van de doorzonwoning is de doortochtwoning. Kieren genoeg en wij moeten dus oppassen wat we achterlaten voor onze kleine vriendjes.

Overigens is het hier tot nu toe wel winter (en nu vroege lente), dus het zou goed kunnen dat er nog eens een stukje getiteld 'Creepie Crawlies II - They're Back And Now They're Angry' verschijnt op deze pagina's.

Aan de andere kant van de aardbol zijn de beesten natuurlijk ook anders dan we gewend waren in Nederland. Vooral op alles wat kruipt verheugden we ons niet direct vooraf. Nu we hier een paar weken zijn is de voorlopige conclusie dat het heel erg meevalt.
Op de tweede dag zagen we tussen de mat en de buitendeur wel een White tip spider, een beestje van ongeveer twee centimeter en zwart met een wit stipje op het eind van zijn achterlijf (of eigenlijk: haar achterlijf want bij spinnen is de meest indrukwekkende steevast een vrouwtje - de foto is van internet). Dodelijk is deze spin niet maar de beet kan wel enorm pijn doen en irritatie veroorzaken. Ik heb deze spin dan ook maar uit ons lijden verlost. Laatst zagen we binnen in huis een kleiner exemplaar van deze soort, die houdt de eerdere nu gezelschap in het Hemelse Web.
Op spinnengebied hebben we verder alleen nog onschuldige huisexemplaren aangetroffen die we gewoon laten zitten. Laat die maar muggen vangen.
Verder hebben we in de badkamer een kakkerlak gevonden van een bescheiden anderhalve centimeter die we buiten hebben gezet. Gelukkig bleef het bij dit ene exemplaar. Op de gang hadden we een keer een heel grappig torretje, gewoon bruin en met iets meer pootjes dan we van torretjes gewend zijn. Zo'n twee centimeter lang maar hij kon een leuk trucje: hij hield zich dood als je dichtbij kwam en dan opeens sprong hij zo'n twintig centimeter in de lucht om je te laten schrikken, wat de eerste keer ook wel werkt. Het werkte volgens mij een beetje zoals die speelgoedbeestjes van blik van vroeger, daar zat een metalen plaatje in dat je kon inklikken en na een tijdje klikte dat weer terug en sprong het 'beestje' op. Een vergelijkbaar trucje haalde dit torretje uit met zijn schild, heel grappig.
Ook in de badkamer (en later in de kamer) troffen we een raar soort duizendpoot aan, waarvan de achterste poten een beetje op die van een sprinkhaan lijken. Zit je niet op te wachten in de douche (Karla was de 'gelukkige') maar is waarschijnlijk ongevaarlijk. Deze hebben we allebei gevangen onder een glaasje en buiten gezet (iets dieper de tuin in voor de zekerheid). Op de foto kun je er eentje zien in het glas.
Wat we heel veel zien is een andere kruiper. We hebben ons laten vertellen dat hij de Portugese duizendpoot heet, het is een soort wormpje van vier centimeter lang, met erg veel pootjes en een grijs schild. Als je hem aanraakt krult hij zich op tot een rondje. Hij is ongevaarlijk (voor zover we weten en afleiden uit zijn gedrag) maar het is wel een beestje dat je blijft opruimen. Elke ochtend zitten er wel zo'n twinitg in huis, en dat schijnt nog veel erger te kunnen. Waar ze vandaan komen, geen idee.
Het enige kruipende beestje dat een beetje last veroorzaakt is een heel bekende: als we iets in de kast niet goed genoeg afsluiten of we gooien een restje brood met honing in de prullenbak, dan vinden we later een hoop dankbare mieren. Heel gewone kleine, zwarte mieren. Dat die zo makkelijk binnenkomen zal wel te maken hebben met de bouwkwaliteit hier. De Australische variant van de doorzonwoning is de doortochtwoning. Kieren genoeg en wij moeten dus oppassen wat we achterlaten voor onze kleine vriendjes.

Overigens is het hier tot nu toe wel winter (en nu vroege lente), dus het zou goed kunnen dat er nog eens een stukje getiteld 'Creepie Crawlies II - They're Back And Now They're Angry' verschijnt op deze pagina's.