Highway To The Sun

Deze week zouden we serieus gaan zoeken naar werk. We waren echter zo kapot dat we besloten hebben dat een weekje uit te stellen. We hebben wel enkele keren gereageerd op vacatures in de mail maar nog zonder succes. Daar gaan we gewoon mee door en je merkt ook wel dat werk steeds vaker door ons hoofd spookt en we erover praten. Maar we hebben onszelf dus nog een weekje vakantie gegund (klinkt beter dan werkeloosheid toch?).
De zaterdag begon meteen rustig. We zijn 's morgens naar Woodcroft Town Centre gegaan, ons eigen winkelcentrumpje. In de middag zijn we naar de lokale bowlsclub gegaan om eens lekker te kijken onder het genot van een drankje. Dat was wel leuk maar helaas was het wel een beetje te koud.

De nacht was helaas weer een drama, Julian huilde het huis wakker om 23:15, 3:00, 4:00... en de ochtend was ook niet ideaal met een heel lastige Tristan. Op zulke ochtenden rennen we ons rot en zeggen weinig anders dan 'los, stop, laat liggen, nee, staan, ophouden, luisteren, niet doen...'. We zijn op de hoogte van de betere positieve benadering maar soms red je dat gewoon niet omdat je moet redderen. Maar voor wie denkt dat dit weer een kind-klaag-bericht wordt, lees door.
We zijn er weer op uit gegaan, naar Strathalbyn dit keer. Dat is een leuk stadje met Schotse roots die ook goed zichtbaar zijn in een oude kerk en andere gebouwen. Een erg leuk stadje waar we eerst maar eens lekker koffie hebben gedronken. Tristan en Julian krijgen op zo'n manier wat afleiding (hier binnen kun je gewoon niet zoveel) en gedragen zich dan veel leuker. Je kunt dan leuk met ze bezig zijn in plaats van dat je ze (vooral Tristan natuurlijk) alleen maar moet remmen. Strathalbyn heeft een mooi park en mooie gebouwen, dus dat was ook leuk wandelen. We hebben voor Tristan een windmolentje gekocht, dat vond hij helemaal prachtig.
Via Murray Bridge (waar de voornaamste bezienswaardigheid - u raadt het - de brug over de Murray is, de grootste rivier van Australië maar voor Europeanen niet direct indrukwekkend) zijn we naar het inmiddels bekende Hahndorf gegaan. Ik heb er een echte Duitse pint gedronken, maar je hebt er meer nodig om te bekomen van de schrik als je de prijs hoort. Daylight robbery heet dat hier. Door die überdeutsche tent kreeg ik wel een beetje heimwee naar het echte Duitsland dat altijd om de hoek lag...

Maandag begon, na het afleveren van de kinderen op de creche (nog steeds huilen bij het afscheid maar ook nog steeds verbetering), met wat klusjes. Eerst hebben we de auto naar Instant Windscreen gebracht, zeg maar Carglass, om een steenslagje te laten repareren. Daarna zijn we naar de dokter geweest om te inventariseren welke inentingen de kinderen al hebben gehad en welke nog niet. Het valt erg mee, al hebben ze er hier wel een paar die niet in Nederland gegeven worden, dus een inhaalslagje is wel nodig. Het is een overheidsprogramma dus het kost niets. Behalve wat tranen dan waarschijnlijk, de arme knulletjes. Maar ja, het is voor hun eigen bestwil. We hebben twee afspraken gemaakt en zijn weer gegaan.
Daarna zijn we naar een heel grote mall gegaan, Marion Shopping Centre. Wat kun je erover zeggen? Het is zo groot dat als je binnen komt, je zonder overdrijven bij jezelf denkt: goh, wat groot. Toen we sufgeslenterd waren zijn we naar Glenelg South gegaan om in het Holdfast Hotel (geen hotel dus, zie een eerder bericht) een heerlijke curry te eten. Aansluitend zijn we naar het strand gegaan in Brighton, waar op Jetty Road (een jetty is een pier en de weg ernaartoe heet altijd en overal Jetty Road) leuke cafeetjes en winkeltjes te vinden zijn. We hebben er beiden een tweedehands boek gekocht (ik Midnight's Children van Salman Rushdie) en lekker in een cafeetje gezeten. Karla legde er de vinger op waarom dat cafeetje zo gezellig was: het deed heel Europees aan. Beetje donker, beetje rommelig, hippe kabbelmuziek, heel leuk.

Dinsdagochtend hebben we eigenlijk niet veel gedaan, we zijn met de kinderen naar Warrawong gegaan en hebben er alleen in het café gezeten (die met dat mooie raam met alle vogeltjes erachter). Daar hebben ze lekkere dingen, de sfeer is goed en ze hebben een hoek vol houten speelgoed, waaronder een groot hobbelpaard. Bij minder weer ideaal dus.
Daarna zijn we naar Mt Barker gereden, een stadje in de Hills dat ons erg goed beviel. Het is iets verder van Adelaide waar we waarschijnlijk zullen komen te werken, maar je kunt over een snelweg en daardoor is de reistijd niet langer. Er is nog wel wat uitzoekwerk nodig rond kosten en klimaat (men zegt dat het in de Hills altijd koeler en natter is dan in Adelaide wat niet is waar we voor gekomen zijn). Via Strathalbyn zijn we naar Mt Compass gereden, alweer door een prachtig landschap. De hort op met de kinderen werkt toch altijd het beste, zij slapen lekker in de auto en wij zien nog wat van de omgeving. En tussen de ritten door is er altijd genoeg te zien en te beleven voor ouders en kinderen, dus iedereen blij. Mt Compass heeft een gezellige tavern. Julian probeerde zich al aardig op te trekken aan de barkrukken maar mistte nog de kracht om de staan. Tristan had vriendschap gesloten met een oude Golden Retriever. Het beest was zo mak als wat maar het leek me goed Tristan iets over dieren te leren. Ik had hem laten zien hoe je eerst even aan je hand moet laten ruiken voor je een hond aait. Als hij dan niet boos doet mag je hem aaien. Die schat ging vervolgens voor elke keer aaien zijn handje onder die hond zijn neus duwen. 'Niet boos' zei hij tegen mij. Dan smelt je toch.

Woensdag was een erg leuke dag, we zijn met Florence op stap geweest. Ze heeft ons meegenomen naar Henley Beach, wat we nog niet kenden. Het is een mooi strand met een jetty en erg gezellige en hippe tentjes. Het weer knapte aardig op en we hebben nog een lekkere strandwandeling gemaakt.
Daarna zijn we doorgereden naar de Hills oostelijk van Adelaide, die er weer heel anders uitzien dan de Hills die we tot dusver hadden gezien. Veel minder teletubbie en veel ruiger, met rotsen. Het deed een beetje denken aan Frankrijk. Florence nam ons mee naar het Cudley Café in Cudley Creek, prachtig gelegen in the middle of nowhere met uitzicht op een beek en een heuvel. Als je erheen rijdt volg je de River Torrens, waar men een dam in heeft gelegd zodat er een zoetwaterreservoir ontstaat.
De avond was helaas wel weer zwaar en om 21:15 keerde Julian zijn maag weer om in zijn bed. We gaan nu maar bijhouden wat we eten als dat gebeurt om een patroon te ontdekken want Eucalyptus stond vandaag niet op zijn menu, het moet dus iets anders zijn. Hij heeft helemaal geen verhoging en na het bad voelde hij zich weer prima, dus we denken wel aan iets wat hij eet.

Donderdag was weer een crechedag voor de kinderen. Tristan heeft een favoriete leidster, Courtney, maar die was wat eerder ziek naar huis gegaan. Daar had hij het een beetje moeilijk mee want zij helpt hem door moeilijke momenten heen met een 'cuddle'. Maar al met al gaat het wel steeds beter. Julian ontbreekt steeds in de crecheberichten omdat hij gewoon lacht en speelt, meer valt er niet over te zeggen. Voor hem is het gewoon makkelijker, hij is vrolijk en heeft niet de frustratie dat hij net gebruik begon te maken van taal en dan opeens niet meer verstaan wordt en zelf niemand meer verstaat zoals Tristan.
Wij zijn naar King William Street gegaan. Dat is een knusse straat met kleine winkeltjes, wel een beetje classy en duur maar leuk om te neuzen. Het weer was heerlijk en we hebben lekker in het zonnetje gewandeld en op een terrasje gezeten.
Een van de winkels was een mooie fietsenzaak waar we een leuke Nederlandse medewerkster troffen waar we een tijd mee hebben gepraat. Daarna zijn we nog naar een mall gegaan omdat ik nu eindelijk een nieuwe telefoon wilde.
Ik had een superdeluxe telefoon, een HTC Touch HD. Die kon heel erg veel, maar helaas niks goed. Als ik gebeld had waren er na afloop allerlei programma's actief en zelfs met vergrendeling kon hij vanuit mijn broekzak mensen stalken door ze steeds te bellen zonder dat ik het door had. Hij kon wel internetten en twitteren en facebooken, maar allemaal zo lastig dat je het nooit deed. En dat alles ging wel ten koste van het bellen. De druppel was dat de oude telefoon van Karla vier streepjes ontvangst had hier in huis en mijn geavanceerde met dezelfde aanbieder maar nul of één. Iemand probeerde me te bereiken maar de telefoon weigerde gewoon. Ik weet dat er naar me gevraagd werd maar dan werd de verbinding weer verbroken. Een rottelefoon gaat nog, maar een die het helemaal niet doet is niet handig als je solliciteert. Nu heb ik een toestel dat aangenaam teruggaat in de tijd: hij belt en sms-t en doet dat goed. Wat een verademing. De HTC gaat het raam uit, eindelijk. Maar dit terzijde.
In de mall heb ik ook nog wat hippe t-shirts gekocht en Karla mooie hardloopkleding. Er staat geen STABU op maar het is toch mooi.
Zowel 's morgens als 's avonds hebben we binnen White tip spinnen gevonden (de niet dodelijk- maar wel zeer pijnlijk-giftige spin). De laatste zelfs op de slaapkamer en dat is niet echt nodig wat ons betreft. Ze kunnen het beide niet meer navertellen en dat ligt niet aan hun gebrek aan taalvaardigheid.
De avond was heel gezellig, de kinderen zitten weer wat beter in hun vel en dan is het aan tafel heel leuk. Op crechedagen eten we brood met tomaat en komkommer, tosti of brood met ei omdat de kinderen dan al warm gegeten hebben. Ik 'overhoor' Tristan dan over de figuurtjes van zijn kinderprogramma en hij weet alles ('wat is de Ninky-Nonk?' - 'treintje'. 'Slaapt Iggle Piggle in een bedje?' - 'Nee, bootje!'). Hij kwebbelt er lekker op los en Julian eet weer goed en geeft een brede lach ten beste als je hem een high five geeft. Verder zwaait hij soms dus echt en drinkt hij soms al best goed uit een kopje.

Op vrijdag hadden we een extra dagje creche geregeld. Zo konden wij wat beter bijkomen in onze laatste vakantieweek en het is goed voor Tristan omdat hij steeds best zwaar moet omschakelen als hij na een paar dagen met ons op stap te zijn geweest weer naar de creche moet. Dat was bij het brengen en ophalen ook wel merkbaar.
We wilden naar Barossa Valley, een mooi heuvelachtig wijngebied ten noordoosten van Adelaide. Omdat we eerst een potentieel huurhuis gingen bezichtigen waren we echter wat laat. Op de rit door de heuvels werd Karla ook nog wagenziek van alle bochten (Corkscrew Road - zo heet die echt - was wel erg mooi!) en toen hebben we maar besloten de Barossa voor een andere keer te laten. We hebben wel erg mooie dingen gezien onderweg en zijn toen weer neergestreken op het terras van het Cudley Café van woensdag. Daar hebben we heerlijk getreuzeld, gelezen en geluncht.
Na afloop zijn we nog naar een grote fietsenzaak gegaan waar ik graag eens langs wilde omdat het de enige Colnago-dealer is van heel South Australia. Als het aan de verkoper lag reed ik nu op een nieuw karretje door de Hills, maar ik weet inmiddels dat mijn wensen op dat gebied ruimschoots voor liggen op mijn budget en we zijn dus gewoon weer weggegaan.
De vrijdagavond was traditiegetrouw eten bij de golfclub, met heel lieve kindertjes, het moet gezegd.

Deze week zouden we serieus gaan zoeken naar werk. We waren echter zo kapot dat we besloten hebben dat een weekje uit te stellen. We hebben wel enkele keren gereageerd op vacatures in de mail maar nog zonder succes. Daar gaan we gewoon mee door en je merkt ook wel dat werk steeds vaker door ons hoofd spookt en we erover praten. Maar we hebben onszelf dus nog een weekje vakantie gegund (klinkt beter dan werkeloosheid toch?).
De zaterdag begon meteen rustig. We zijn 's morgens naar Woodcroft Town Centre gegaan, ons eigen winkelcentrumpje. In de middag zijn we naar de lokale bowlsclub gegaan om eens lekker te kijken onder het genot van een drankje. Dat was wel leuk maar helaas was het wel een beetje te koud.

De nacht was helaas weer een drama, Julian huilde het huis wakker om 23:15, 3:00, 4:00... en de ochtend was ook niet ideaal met een heel lastige Tristan. Op zulke ochtenden rennen we ons rot en zeggen weinig anders dan 'los, stop, laat liggen, nee, staan, ophouden, luisteren, niet doen...'. We zijn op de hoogte van de betere positieve benadering maar soms red je dat gewoon niet omdat je moet redderen. Maar voor wie denkt dat dit weer een kind-klaag-bericht wordt, lees door.
We zijn er weer op uit gegaan, naar Strathalbyn dit keer. Dat is een leuk stadje met Schotse roots die ook goed zichtbaar zijn in een oude kerk en andere gebouwen. Een erg leuk stadje waar we eerst maar eens lekker koffie hebben gedronken. Tristan en Julian krijgen op zo'n manier wat afleiding (hier binnen kun je gewoon niet zoveel) en gedragen zich dan veel leuker. Je kunt dan leuk met ze bezig zijn in plaats van dat je ze (vooral Tristan natuurlijk) alleen maar moet remmen. Strathalbyn heeft een mooi park en mooie gebouwen, dus dat was ook leuk wandelen. We hebben voor Tristan een windmolentje gekocht, dat vond hij helemaal prachtig.
Via Murray Bridge (waar de voornaamste bezienswaardigheid - u raadt het - de brug over de Murray is, de grootste rivier van Australië maar voor Europeanen niet direct indrukwekkend) zijn we naar het inmiddels bekende Hahndorf gegaan. Ik heb er een echte Duitse pint gedronken, maar je hebt er meer nodig om te bekomen van de schrik als je de prijs hoort. Daylight robbery heet dat hier. Door die überdeutsche tent kreeg ik wel een beetje heimwee naar het echte Duitsland dat altijd om de hoek lag...

Maandag begon, na het afleveren van de kinderen op de creche (nog steeds huilen bij het afscheid maar ook nog steeds verbetering), met wat klusjes. Eerst hebben we de auto naar Instant Windscreen gebracht, zeg maar Carglass, om een steenslagje te laten repareren. Daarna zijn we naar de dokter geweest om te inventariseren welke inentingen de kinderen al hebben gehad en welke nog niet. Het valt erg mee, al hebben ze er hier wel een paar die niet in Nederland gegeven worden, dus een inhaalslagje is wel nodig. Het is een overheidsprogramma dus het kost niets. Behalve wat tranen dan waarschijnlijk, de arme knulletjes. Maar ja, het is voor hun eigen bestwil. We hebben twee afspraken gemaakt en zijn weer gegaan.
Daarna zijn we naar een heel grote mall gegaan, Marion Shopping Centre. Wat kun je erover zeggen? Het is zo groot dat als je binnen komt, je zonder overdrijven bij jezelf denkt: goh, wat groot. Toen we sufgeslenterd waren zijn we naar Glenelg South gegaan om in het Holdfast Hotel (geen hotel dus, zie een eerder bericht) een heerlijke curry te eten. Aansluitend zijn we naar het strand gegaan in Brighton, waar op Jetty Road (een jetty is een pier en de weg ernaartoe heet altijd en overal Jetty Road) leuke cafeetjes en winkeltjes te vinden zijn. We hebben er beiden een tweedehands boek gekocht (ik Midnight's Children van Salman Rushdie) en lekker in een cafeetje gezeten. Karla legde er de vinger op waarom dat cafeetje zo gezellig was: het deed heel Europees aan. Beetje donker, beetje rommelig, hippe kabbelmuziek, heel leuk.

Dinsdagochtend hebben we eigenlijk niet veel gedaan, we zijn met de kinderen naar Warrawong gegaan en hebben er alleen in het café gezeten (die met dat mooie raam met alle vogeltjes erachter). Daar hebben ze lekkere dingen, de sfeer is goed en ze hebben een hoek vol houten speelgoed, waaronder een groot hobbelpaard. Bij minder weer ideaal dus.
Daarna zijn we naar Mt Barker gereden, een stadje in de Hills dat ons erg goed beviel. Het is iets verder van Adelaide waar we waarschijnlijk zullen komen te werken, maar je kunt over een snelweg en daardoor is de reistijd niet langer. Er is nog wel wat uitzoekwerk nodig rond kosten en klimaat (men zegt dat het in de Hills altijd koeler en natter is dan in Adelaide wat niet is waar we voor gekomen zijn). Via Strathalbyn zijn we naar Mt Compass gereden, alweer door een prachtig landschap. De hort op met de kinderen werkt toch altijd het beste, zij slapen lekker in de auto en wij zien nog wat van de omgeving. En tussen de ritten door is er altijd genoeg te zien en te beleven voor ouders en kinderen, dus iedereen blij. Mt Compass heeft een gezellige tavern. Julian probeerde zich al aardig op te trekken aan de barkrukken maar mistte nog de kracht om de staan. Tristan had vriendschap gesloten met een oude Golden Retriever. Het beest was zo mak als wat maar het leek me goed Tristan iets over dieren te leren. Ik had hem laten zien hoe je eerst even aan je hand moet laten ruiken voor je een hond aait. Als hij dan niet boos doet mag je hem aaien. Die schat ging vervolgens voor elke keer aaien zijn handje onder die hond zijn neus duwen. 'Niet boos' zei hij tegen mij. Dan smelt je toch.

Woensdag was een erg leuke dag, we zijn met Florence op stap geweest. Ze heeft ons meegenomen naar Henley Beach, wat we nog niet kenden. Het is een mooi strand met een jetty en erg gezellige en hippe tentjes. Het weer knapte aardig op en we hebben nog een lekkere strandwandeling gemaakt.
Daarna zijn we doorgereden naar de Hills oostelijk van Adelaide, die er weer heel anders uitzien dan de Hills die we tot dusver hadden gezien. Veel minder teletubbie en veel ruiger, met rotsen. Het deed een beetje denken aan Frankrijk. Florence nam ons mee naar het Cudley Café in Cudley Creek, prachtig gelegen in the middle of nowhere met uitzicht op een beek en een heuvel. Als je erheen rijdt volg je de River Torrens, waar men een dam in heeft gelegd zodat er een zoetwaterreservoir ontstaat.
De avond was helaas wel weer zwaar en om 21:15 keerde Julian zijn maag weer om in zijn bed. We gaan nu maar bijhouden wat we eten als dat gebeurt om een patroon te ontdekken want Eucalyptus stond vandaag niet op zijn menu, het moet dus iets anders zijn. Hij heeft helemaal geen verhoging en na het bad voelde hij zich weer prima, dus we denken wel aan iets wat hij eet.

Donderdag was weer een crechedag voor de kinderen. Tristan heeft een favoriete leidster, Courtney, maar die was wat eerder ziek naar huis gegaan. Daar had hij het een beetje moeilijk mee want zij helpt hem door moeilijke momenten heen met een 'cuddle'. Maar al met al gaat het wel steeds beter. Julian ontbreekt steeds in de crecheberichten omdat hij gewoon lacht en speelt, meer valt er niet over te zeggen. Voor hem is het gewoon makkelijker, hij is vrolijk en heeft niet de frustratie dat hij net gebruik begon te maken van taal en dan opeens niet meer verstaan wordt en zelf niemand meer verstaat zoals Tristan.
Wij zijn naar King William Street gegaan. Dat is een knusse straat met kleine winkeltjes, wel een beetje classy en duur maar leuk om te neuzen. Het weer was heerlijk en we hebben lekker in het zonnetje gewandeld en op een terrasje gezeten.
Een van de winkels was een mooie fietsenzaak waar we een leuke Nederlandse medewerkster troffen waar we een tijd mee hebben gepraat. Daarna zijn we nog naar een mall gegaan omdat ik nu eindelijk een nieuwe telefoon wilde.
Ik had een superdeluxe telefoon, een HTC Touch HD. Die kon heel erg veel, maar helaas niks goed. Als ik gebeld had waren er na afloop allerlei programma's actief en zelfs met vergrendeling kon hij vanuit mijn broekzak mensen stalken door ze steeds te bellen zonder dat ik het door had. Hij kon wel internetten en twitteren en facebooken, maar allemaal zo lastig dat je het nooit deed. En dat alles ging wel ten koste van het bellen. De druppel was dat de oude telefoon van Karla vier streepjes ontvangst had hier in huis en mijn geavanceerde met dezelfde aanbieder maar nul of één. Iemand probeerde me te bereiken maar de telefoon weigerde gewoon. Ik weet dat er naar me gevraagd werd maar dan werd de verbinding weer verbroken. Een rottelefoon gaat nog, maar een die het helemaal niet doet is niet handig als je solliciteert. Nu heb ik een toestel dat aangenaam teruggaat in de tijd: hij belt en sms-t en doet dat goed. Wat een verademing. De HTC gaat het raam uit, eindelijk. Maar dit terzijde.
In de mall heb ik ook nog wat hippe t-shirts gekocht en Karla mooie hardloopkleding. Er staat geen STABU op maar het is toch mooi.
Zowel 's morgens als 's avonds hebben we binnen White tip spinnen gevonden (de niet dodelijk- maar wel zeer pijnlijk-giftige spin). De laatste zelfs op de slaapkamer en dat is niet echt nodig wat ons betreft. Ze kunnen het beide niet meer navertellen en dat ligt niet aan hun gebrek aan taalvaardigheid.
De avond was heel gezellig, de kinderen zitten weer wat beter in hun vel en dan is het aan tafel heel leuk. Op crechedagen eten we brood met tomaat en komkommer, tosti of brood met ei omdat de kinderen dan al warm gegeten hebben. Ik 'overhoor' Tristan dan over de figuurtjes van zijn kinderprogramma en hij weet alles ('wat is de Ninky-Nonk?' - 'treintje'. 'Slaapt Iggle Piggle in een bedje?' - 'Nee, bootje!'). Hij kwebbelt er lekker op los en Julian eet weer goed en geeft een brede lach ten beste als je hem een high five geeft. Verder zwaait hij soms dus echt en drinkt hij soms al best goed uit een kopje.

Op vrijdag hadden we een extra dagje creche geregeld. Zo konden wij wat beter bijkomen in onze laatste vakantieweek en het is goed voor Tristan omdat hij steeds best zwaar moet omschakelen als hij na een paar dagen met ons op stap te zijn geweest weer naar de creche moet. Dat was bij het brengen en ophalen ook wel merkbaar.
We wilden naar Barossa Valley, een mooi heuvelachtig wijngebied ten noordoosten van Adelaide. Omdat we eerst een potentieel huurhuis gingen bezichtigen waren we echter wat laat. Op de rit door de heuvels werd Karla ook nog wagenziek van alle bochten (Corkscrew Road - zo heet die echt - was wel erg mooi!) en toen hebben we maar besloten de Barossa voor een andere keer te laten. We hebben wel erg mooie dingen gezien onderweg en zijn toen weer neergestreken op het terras van het Cudley Café van woensdag. Daar hebben we heerlijk getreuzeld, gelezen en geluncht.
Na afloop zijn we nog naar een grote fietsenzaak gegaan waar ik graag eens langs wilde omdat het de enige Colnago-dealer is van heel South Australia. Als het aan de verkoper lag reed ik nu op een nieuw karretje door de Hills, maar ik weet inmiddels dat mijn wensen op dat gebied ruimschoots voor liggen op mijn budget en we zijn dus gewoon weer weggegaan.
De vrijdagavond was traditiegetrouw eten bij de golfclub, met heel lieve kindertjes, het moet gezegd.