De zoo en zo
Met het netwerk weer helemaal up and running (Squeezeboxen die niet willen praten met de nieuwe modem/router, een kapotte netwerkkaart op de server, verlengen van het netwerk met mijn oude router... samengevat: een hoop gezeur) kan ik de foto's bij het vorige verhaaltje op de website zetten.
Misschien kwam het door het te laat naar bed gaan gisteren, maar ik heb vandaag even gecontroleerd of de kinderen niet kleine hoorntjes en hoefjes hadden. Vooral Tristan was de hele dag aan het huilen, bij voorkeur om niks. Maar dat staat wel in contrast tot hoe ze de laatste tijd zijn, eigenlijk wordt het steeds leuker, al blijf ik verlangen naar een jaartje erbij om van het al te nadrukkelijke sabotage- en aanstelgedrag af te zijn.
Over Tristan kunnen we zeggen dat hij het erg goed doet op de creche, hij vindt het er nu erg leuk. 's Avonds vertelt hij met welke kindjes hij gespeeld heeft en wat ook erg leuk is: hij zingt steeds vaker en ook steeds meer liedjes. Soms moet je 'zagen, zagen wiede wiede wagen' (een echte evergreen) met hem zingen. Hij eindigt dan steevast met 'piep zei het voorhuis'. Hij zingt ook spontaan mee met het eindliedje van Giggle and Hoot, zijn kinderprogramma. Papa moet dan meezingen. Maar soms, zoals vandaag, is hij ineens chagrijning. Als je dan begint te zingen roept hij heel hard: 'Noooooooo!' met een vet Australisch accent. Verder praat hij thuis vrijwel geen Engels, maar hij blijkt dat op de creche wel te doen en hij snapt ook veel.
Hij kan ook heel aardig tellen, al komt na zes wel negen. Hij kan zolangzamerhand echt goed rijden op zijn loopfietsje en heeft het balanceren helemaal te pakken. Lachen kan hij ook, soms is het dikke pret. En elke avond is het vliegtuigboek vaste prik. Papa kan het niet meer zien, maar desgevraagd is dat wat hij wil. Dus doen we het maar weer.
Julian blijft het lachebekje, al kan hij de laatste tijd wel aardig een eigen willetje hebben. Als het eten te lang duurt kan hij een erg schel huiltje opzetten. Dat gebeurt ook als Karla de kamer uitloopt. Hij begint verder te ontdekken dat hij invloed kan uitoefenen op objecten in zijn directe omgeving. Dat betekent dat hij graag zijn brood van tafel veegt. Maar hij is heerlijk nieuwsgierig, zwaait naar Jan en alleman en geeft gulle lachjes weg. Het is een verrukkelijk ventje.
Hij geeft kusjes als je erom vraagt met een lekker uitgestoken tongetje. En hij wijst een heleboel aan en slaakt dan kreetjes.
Wat wel leuk zou zijn is als samen spelen wat beter gaat. Ze kunnen samen erg lief zijn, maar meestal willen ze vooral hebben waar de ander mee bezig is en hoe vaak we niet aan Tristan moeten uitleggen dat hij dan niet moet dreinen en al helemaal niet zijn broertje mag wegduwen... Consequenties bestaan op die leeftijd niet, dus dat zo'n duw een enorme klap kan worden beseft Tristan gewoon niet.
Dat even over de kinderen, nu plaatjes kijken via onderstaande link:
Bekijk foto's
Comments

Haha, geweldig dat jullie ook van die types zijn (net als wij) die foto's maken van wat jullie eten! Ik ben echt heel diep onder de indruk van die Willunga cappucino. Welke toko is dat? En dat onkruid op de huisinspectie! Was ook de enige opmerking die wij kregen, zijn ze zeker nogal "keen" op hier!
Posted By Francis | 16-01-2011 at 07:37