Magpie swoop
Afgelopen weekend ben ik zoals aangekondigd wezen fietsen. Weer met heuvels en deze keer bijna 50 kilometer, dus er komt weer een klein beetje schot in (had ik de heuvels al genoemd?). Het is september en dat betekent dat de magpies, het zwartwitte vogeltje dat elders op deze site te zien is op archiefbeelden, nestjes aan het bouwen zijn. Deze ene maand per jaar zijn ze niet vriendelijk maar verdedigen ze hun territorium fanatiek. Ik had al wel verhalen gehoord van aanvallende magpies maar dat was allemaal sterk overdreven dacht ik, ik had het nog nooit meegemaakt. Tot afgelopen weekend. Bij het zwoegen tegen een heuvel op werd ik opeens van achter aangevallen. Dat gaat als volgt: je hoort een vogel krijsen vanuit een boom waar je onderdoor fietst. Zeven seconden later hoor je vlak achter je hoofd een vleugelslag en het klapperen van een snavel . De duikvlucht waarmee ze dat doen (de 'swoop') gebeurt van achteren en zelfs als je het verwacht zie je het niet aankomen.
Op de heenweg probeerde dezelfde vogel het maar liefst vier keer, niet erg aangenaam. Op de terugweg kwam ik langs hetzelfde punt, nu in de afdaling. En ja hoor: ook met 60 kilometer per uur viel hij aan, deze keer voelde ik iets tegen mijn helm botsen. Beneden bij het stoplicht stopte een auto naast me die achter me gereden had bij de afdaling, en de bestuurder zei dat de vogel zo'n 50 meter pal achter me gevlogen had. Nu hoor ik er dus ook bij.
Veel fietsers hebben er last van maar eigenlijk alleen in september. Er is op internet een heuse 'magpie swoop chart' waar mensen magpies met al te grote territoriumdrift kunnen aangeven op een kaart.
Verder zijn we van het weekend naar de kapper geweest. Dat was hard nodig en we zijn allemaal onderhanden genomen. Tristan ging weer heel lief zitten zoals we van hem gewend zijn. Julian vond het ook allemaal reuzeleuk... tot hij zelf aan de beurt was. Gillen krijsen spartelen, totdat de kapster hem een plantenspuit gaf. Dat was dikke pret: iedereen nat maar het jongetje geknipt en daar ging het maar om.
Die avond had Karla een avondje bij Florence in haar nieuwe huis aan het strand met alle meiden. Zoals het hoort op een meidenavond was er net genoeg chocola en was het heel gezellig.
De volgende ochtend zijn we met Vincent en Francis naar de Stirling market geweest. Reuzeknus en er was erg lekkere Duitse worst te krijgen. Na de markt zijn we nog gaan wandelen in Belair park. Hoewel we koala's hadden verwacht waren die niet te zien, tot teleurstelling van Tristan. Gelukkig werd dat goedgemaakt door een grote vijver (je kunt zien welke hoeveelheden water men hier gewend is doordat ze dat meteen maar een 'lake' noemen) met schildpadden. Hoe langer je keek, hoe meer koppies je boven het wateroppervlak zag uitsteken. Het was mooi zonnig weer, al was het wel een beetje fris.
Op maandag kreeg Karla een verjaarspakketje uit Arnhem. Karla kennende zullen jullie begrijpen dat ze het pas openmaakt op haar verjaardag. Heus. Dinsdag was een prachtige dag, volop zon en 29 graden. Ik heb de hele dag besteed aan onderzoeken en vergelijken van programma's waarmee je automatisch software kunt testen. Ik leer en leer, het houdt niet op. Karla heeft de dag besteed aan het regelen van een reis naar Darwin voor een groepje dames van haar werk. Het is haar laatste week, dus dat de dames een tijdje later één voor één niet meer kunnen en andere tijden willen enzovoort maakt ze nou eens een keer niet mee.
's Avonds tegen bedtijd werd ik opeens een beetje misselijk. We gingen gauw slapen en zo hoopte ik er geen last van te hebben. Maar helaas werd ik om kwart over elf wakker en bleef wakker. Tegen half twee ben ik maar opgestaan. Uiteindelijk ging ik na vieren weer naar bed, nog steeds misselijk. De volgende dag (woensdag) ben ik thuisgebleven van het werk, ik heb vooral geslapen en trek had ik niet. Een prima manier om een regenachtige dag door te brengen op zich.
Ook op donderdag ben ik thuisgebleven. 's Morgens kreeg ik van twee heel lieve jongetjes en mijn heel lieve vrouw een kusje. Tristan zei braaf Karla na: 'papa, jij wordt snel weer beter'. En Julian zei dat weer na van Tristan bij het weglopen: 'bejer!'.
Ik heb lekker doorgeslapen tot half elf en heb de rest van de dag doorgebracht met Qfwfq en McGyver. De eerste is de hoofdpersoon in een verzameling wonderlijke verhalen van Italo Calvino, de 'cosmicomics' (met dank aan Gert-Jan). De tweede kennen jullie wel, hij heeft aan een zakmes en wat vogelpoep genoeg om de slechterikken te vangen en een dame te redden.
Er was ook post voor Karla uit Zaandijk voor haar verjaardag. Jullie weten hoe ze is, dat maakt ze uiteraard pas open op haar verjaardag. Echt.
Op vrijdag ben ik wel weer aan het werk gegaan, ik was nog niet helemaal de oude (of juist wel) maar je moet hier naar de dokter als je langer dan twee dagen verzuimt en dat voelde dan weer een beetje overdreven.
Karla had vandaag haar laatste dag op het werk. Ik had helemaal met haar te doen, ze heeft leuke collega's gekregen en die willen haar allemaal niet kwijt. Karla wil zelf ook niet weg maar budget is budget, en dat is op. Ze heeft ontbeten met collega's, en geluncht met een andere collega (Michael, waar we laatst mee naar Warrawong waren geweest). Hoewel dat heel leuk was, was de middag nog behoorlijk stressvol vanwege alles wat afgerond moest worden.
Op de creche was het weer leuk bijkletsen met onze favoriete leidsters. Wel hoorden we dat Joshua, Tristans vriendje, helaas zijn laatste dag had: hij gaat naar een andere creche. De ouders verhuizen niet dus we vermoeden dat het te maken heeft met het gerotzooi dat ons ook zo zwaar viel op de creche. Helaas ziet Tristan dus alweer iemand die hij graag mag uit zijn leven verdwijnen, balen.
Tristan was deze week enorm lief, hij kletste lief en luisterde goed. Hij kan zo enorm schattig zijn. Julian heeft een sprongetje gemaakt en praat nu behoorlijk veel. Maar wat een willetje zit er in dat jochie! Hij luistert niet, als je hem iets vraagt zegt hij nu gewoon heel beslist: No! Als je het dan strenger herhaalt lacht hij je in je gezicht uit. Dat wordt nog leuk met die kleine.
Op de golfclub was Jill weer terug uit Nieuw-Zeeland. Dat was erg gezellig. Ze won meteen maar een vleesschaal, en die doneerde ze aan ons!
Komend weekend is het 'Grand Final' weekend, de finale van de AFL. Ik heb een jaar mijn best gedaan maar Australian rules football kan me niet echt boeien. Wel is het grappig dat we lang genoeg hier zijn om dingen mee te maken waarbij we ons herinneren hoe dat vorig jaar was. Collingwood speelt tegen Geelong, de teams worden ook wel de 'Magpies' en de 'Cats' genoemd. Het zal duidelijk zijn dat het eerste team niet op mijn steun hoeft te rekenen.
Bekijk foto's
Comments
There are no comments for this entry.