Een beetje van alles
Zoals tegenwoordig gebruikelijk begon de zaterdag met studeren. Dat betekent helaas de kinderen overlaten aan Karla, en dat valt nog steeds niet mee. De ochtend was dus niet vreselijk gezellig, maar als de kinderen in bed liggen voor hun middagslaapje hebben we gelukkig wel even lekker rust.
Daarna zijn we naar Les Belges gegaan in Aldinga Beach. Tristan vraagt vaak naar kindjes, hij vindt het erg leuk met andere kinderen te spelen. En Katja en Bernard hebben er vier, dus dat zit wel goed. Karla ging met de kinderen in de auto, en ik ben op de motor gegaan. Aldinga is 20 kilometer van ons af, dus dat was de meest serieuze rit tot nu toe. Het ging prima en op de terugweg heb ik ook nog voor het eerst getankt, wat lukte zonder de boel in lichterlaaie te zetten. Overigens hebben Katja en Bernard een mooi huis gekocht in Mt Compass. We zijn benieuwd om het eens in het echt te zien!
Vandaag had ik op sportgebied gemengde gevoelens. Het was de dag van de primavera, Milaan - San Remo. Daar zie je hier helemaal niks van, en ik ben me er pijnlijk van bewust dat ik Michel Wuyts de komende maanden erg zal missen. De BRT zendt het wel live uit op internet geloof ik, maar dat is hier nachtwerk. Ook was er cricket: Australië tegen Pakistan op het wereldkampioenschap, live op tv. Dat had ik in Nederland dan weer niet kunnen zien.
Verder was zaterdag ook de dag dat we geboekt hebben dat we in december met bezoekende familie lekker in een mooi huis in Clare gaan bivakkeren. We verheugen ons erop, al is het nog ver weg.
Op zondag begon de dag hetzelfde: studeren voor mij en lastige kids voor Karla. Tristan worstelt op het moment een beetje met het concept van controle in het algemeen en dat hij het niet altijd heeft in het bijzonder. Hij probeert het af en toe uit door bijvoorbeeld opeens niet meer in bad te willen. Hard huilen en drama schoppen om te kijken of we toegeven. En daarna in bed hetzelfde: geen probleem totdat je echt welterusten zegt. Dan heeft hij opeens pijn of hij wil nog wat zeggen, of toch een andere luier om. En weer drama schoppen als je hem vertelt dat het tijd is om te slapen. In de loop van de week werd het wel al wat minder gelukkig.
In de middag zijn we weer een huisje gaan kijken, een soort Beinum. Dat wil zeggen een mooi huis dat goed voelt in een prachtige omgeving maar waar nog een hoop aan moet gebeuren. En omdat op dit stukje wereld alles omgekeerd is aan wat we gewend waren, is dit niet nummer 21 maar nummer 12. Maar eens kijken of die er nog is als we eventueel in de gelegenheid zouden zijn om ook echt te kopen (en of we het dan durven).
Karla heeft 's avonds (of 's morgens, afhankelijk van aan welke kant van de bol je zit) nog lekker met Mirjam en Lucca gekletst.
Op maandag waren de dag en de nacht even lang, en dat is nou eens wel overal ter wereld hetzelfde. Bij ons betekent dat dat de herfst eraan komt en dat is merkbaar. Het heeft veel geregend deze week en de temperatuur kwam maar nauwelijks boven de 20 graden uit. Op woensdag kon Karla zelfs met de kinderen het huis niet uit omdat het de hele dag nat was. We hebben van de week de zomerdeken weer geruild voor de winterdeken omdat het al aardig fris kan zijn 's nachts. Het is dan weliswaar nog 14 graden, maar met een doorwaaiwoning met isolatie die gangbaar was in het Nederland van de jaren zestig is dat toch knap fris. Gelukkig werd het tegen het eind van de week wat beter en voor de komende dagen wordt het weer wat warmer.
Julian stond een paar keer eventjes los deze week maar daar blijft het nog even bij, hij houdt ons in spanning. Hij is wel nog steeds goedlachs en hij steelt de harten van de leidsters op de creche met zijn plezier in alles en zijn ontdeugende blikken en acties.
Voor het examen dat ik over een maand moet doen heeft mijn bedrijf een proeftest gekocht met 150 vragen. Ik heb er maandag tien van gedaan om een idee te krijgen van het type vragen dat je krijgt en ik scoorde 60%. Dat is weliswaar een dikke FAIL omdat je 80% moet halen, maar er waren vragen bij waarvan ik wist dat ze wel in mijn boeken stonden maar waarvan ik het antwoord nog niet helemaal wist. Al met al best bemoedigend vond ik, maar nog genoeg te doen de komende weken.
Van de week kwamen we een keer thuis uit het werk en creche, en ik zag bij het parkeren iets zitten op een soort kraan bij het huis. Het leek een takje, maar ik vond het ook op een beest lijken. Het bleek inderdaad een dier te zijn, een bidsprinkhaan (die wandelende tak wilde worden of andersom).
Karla solliciteert nog dapper door, want het werk dat ze nu doet is weliswaar bijzonder fijn voor het laten roken van de schoorsteen, maar mijn liefie heeft wel meer in haar mars dan de klusjes die ze krijgt. Op donderdag werd ze gebeld door Westpac, één van de grote banken hier. Op zich kreeg iedereen dat telefoontje, maar het geeft de burger toch moed. En het gesprekje ging ook best goed vond Karla, dus hopelijk horen we daar meer van.
Toen we vanavond van de creche naar de golfclub reden, verraste Tristan ons door opeens 'row your boat' te zingen! Dat liedje had hij vandaag geleerd op de creche. Hij zingt het heel schattig fonetisch. Overigens eten de kinderen tegenwoordig na het ontbijt ook nog een boterhammetje op de creche. Tristan draagt de boterhammen en als we aankomen geeft hij ze aan Cherilee. Die vraagt dan wat hij erop wil: cream cheese of vegemite. Ze weet het antwoord al, maar ze vind dat Tristan zo schattig vegemite zegt... ('pedzjienaait').
Bekijk foto's
Comments
There are no comments for this entry.