Highway To The Sun

Deze week ben ik niet per fiets de hoogste berg van de streek opgeklauterd (Mt Lofty, eigenlijk meer een stevige heuvel met ruim 700 meter). Maar op het werk was er sprake van een stevige leercurve. Dat is al sinds het begin zo, maar deze week verlangde ik er toch echt even naar om iets te doen waarvan ik gewoon weet hoe het moet. Alles was nieuw en ingewikkeld. Ik moest rapporten maken met Report Builder, maar niet met een database maar met SharePoint als gegevensbron. Dat voelt ongeveer alsof je een stukje moet gaan fietsen, alleen mag je je benen niet gebruiken.
Maar om even wat beeldspraken door elkaar te gooien, met wat stijgijzers en houwelen ben ik toch boven gekomen en ik kon de week lekker afsluiten met het gevoel dat ik daadwerkelijk iets bereikt heb. Moe maar voldaan dus.
Karla zou afgelopen vrijdag haar laatste dag gehad hebben, maar gaat dus lekker door. We carpoolen elke dag gezellig naar de stad, zo'n 45 minuten (30 op vrijdag).

Van het weekend hebben we natuurlijk weer naar een huis gekeken, weer in Hawthorndene. Het had een aantal kamers waar je zo in zou willen, maar als geheel was het toch niet ideaal. Volgende week gaan we met iemand praten over hypotheken enzo, maar waarschijnlijk komen we daarvoor niet in aanmerking zolang ik nog in mijn proeftijd zit en Karla temp-werk doet. Voorlopig zullen we dus geen kopers worden, maar kijken blijft leuk. Het goede nieuws (voor wie aan de zijlijn staat) is dat de huizenprijzen een beetje dalen.
Verder hebben we dus gebarbecuet met Les Belges, de familie van zes die hier op de minuut even lang zijn als wij aangezien we vanaf Singapore met ze in het vliegtuig zaten. Dat was vreselijk gezellig en er was voldoende vlees... De achtergelaten dinosaurus krijgen ze nog wel terug.
Op zondag bezeerde Tristan zijn teen door na zijn middagslaapje buiten te gaan fietsen. Hij remt door zijn tenen over de grond te slepen, maar in pyama met blote voeten was dat niet zo'n succes. Als we hem een pleister gaven werd hij helemaal giechelig als je in de buurt kwam van de zenuwen dat je hem ging aanraken, dat was wel erg schattig. Verder zingt hij lekker mee met de kinderliedjes die we steeds opzetten als we met zijn allen in de auto zitten. Als hij moe is hoor je hem van elke regel het laatste woord hardop zeggen. Stotteren doet hij bijna niet meer, dat heeft eigenlijk maar een paar weken geduurd. Soms lijkt hij al zo groot als je hem ziet lopen of hoort praten. Ook noemt hij nu van allerlei dingen op welke kleur ze hebben (een auto is niet geel, maar geel met grijs met zwart met blauw, elk stukje komt aan bod)
Julian lacht erg veel op een heel lieve manier. Wel is hij ook regelmatig gefrustreerd omdat hij vanalles wil maar nog niet zoveel kan, en dan huilt hij met een knap schel stemmetje. Als ik een lantaarnpaal of lamp aanwijs met hem op mijn arm en zeg 'lamp', dan gaat hij glunderend andere lampen aanwijzen en zegt dan ook 'lamm'. Verder loopt hij erg goed zolang hij iets vasthoudt, maar zodra je wil proberen hem aan de hand te laten lopen gaat hij zitten. Toch denken we dat lopen en praten niet lang meer op zich laten wachten.

Behalve kinderen, werk en allerlei klusjes (we hebben bijvoorbeeld weer fijn gemotormaaid) heb ik ook nog af en toe op de motor gezeten. Dat begint beter te gaan (ik ben nu zo'n vijf keer 20 minuten geweest) en daarmee wordt het ook leuker. Ik ben voor het eerst onze buurt uitgegaan over een wat grotere weg, zij het wel op een rustig uur. Onderwijl genoot ik van een prachtige zonsondergang, dat hebben ze aardig onder de knie hier.
Verder hebben we met de ouders en de zus en zwager van Karla wat heen en weer zitten plannen. Dat heeft ertoe geleid dat zij nu geboekt hebben om aan het eind van 2011 bij ons op bezoek te komen! Ze zullen tijd doorbrengen met ons (bij ons thuis en op een gezamenlijk reisje) en daarnaast gaan ze gezamenlijk nog op vakantie. Ze zijn van harte welkom en we verheugen ons op hun komst!

Bekijk foto's (ook van vorige keer)

Deze week ben ik niet per fiets de hoogste berg van de streek opgeklauterd (Mt Lofty, eigenlijk meer een stevige heuvel met ruim 700 meter). Maar op het werk was er sprake van een stevige leercurve. Dat is al sinds het begin zo, maar deze week verlangde ik er toch echt even naar om iets te doen waarvan ik gewoon weet hoe het moet. Alles was nieuw en ingewikkeld. Ik moest rapporten maken met Report Builder, maar niet met een database maar met SharePoint als gegevensbron. Dat voelt ongeveer alsof je een stukje moet gaan fietsen, alleen mag je je benen niet gebruiken.
Maar om even wat beeldspraken door elkaar te gooien, met wat stijgijzers en houwelen ben ik toch boven gekomen en ik kon de week lekker afsluiten met het gevoel dat ik daadwerkelijk iets bereikt heb. Moe maar voldaan dus.
Karla zou afgelopen vrijdag haar laatste dag gehad hebben, maar gaat dus lekker door. We carpoolen elke dag gezellig naar de stad, zo'n 45 minuten (30 op vrijdag).

Van het weekend hebben we natuurlijk weer naar een huis gekeken, weer in Hawthorndene. Het had een aantal kamers waar je zo in zou willen, maar als geheel was het toch niet ideaal. Volgende week gaan we met iemand praten over hypotheken enzo, maar waarschijnlijk komen we daarvoor niet in aanmerking zolang ik nog in mijn proeftijd zit en Karla temp-werk doet. Voorlopig zullen we dus geen kopers worden, maar kijken blijft leuk. Het goede nieuws (voor wie aan de zijlijn staat) is dat de huizenprijzen een beetje dalen.
Verder hebben we dus gebarbecuet met Les Belges, de familie van zes die hier op de minuut even lang zijn als wij aangezien we vanaf Singapore met ze in het vliegtuig zaten. Dat was vreselijk gezellig en er was voldoende vlees... De achtergelaten dinosaurus krijgen ze nog wel terug.
Op zondag bezeerde Tristan zijn teen door na zijn middagslaapje buiten te gaan fietsen. Hij remt door zijn tenen over de grond te slepen, maar in pyama met blote voeten was dat niet zo'n succes. Als we hem een pleister gaven werd hij helemaal giechelig als je in de buurt kwam van de zenuwen dat je hem ging aanraken, dat was wel erg schattig. Verder zingt hij lekker mee met de kinderliedjes die we steeds opzetten als we met zijn allen in de auto zitten. Als hij moe is hoor je hem van elke regel het laatste woord hardop zeggen. Stotteren doet hij bijna niet meer, dat heeft eigenlijk maar een paar weken geduurd. Soms lijkt hij al zo groot als je hem ziet lopen of hoort praten. Ook noemt hij nu van allerlei dingen op welke kleur ze hebben (een auto is niet geel, maar geel met grijs met zwart met blauw, elk stukje komt aan bod)
Julian lacht erg veel op een heel lieve manier. Wel is hij ook regelmatig gefrustreerd omdat hij vanalles wil maar nog niet zoveel kan, en dan huilt hij met een knap schel stemmetje. Als ik een lantaarnpaal of lamp aanwijs met hem op mijn arm en zeg 'lamp', dan gaat hij glunderend andere lampen aanwijzen en zegt dan ook 'lamm'. Verder loopt hij erg goed zolang hij iets vasthoudt, maar zodra je wil proberen hem aan de hand te laten lopen gaat hij zitten. Toch denken we dat lopen en praten niet lang meer op zich laten wachten.

Behalve kinderen, werk en allerlei klusjes (we hebben bijvoorbeeld weer fijn gemotormaaid) heb ik ook nog af en toe op de motor gezeten. Dat begint beter te gaan (ik ben nu zo'n vijf keer 20 minuten geweest) en daarmee wordt het ook leuker. Ik ben voor het eerst onze buurt uitgegaan over een wat grotere weg, zij het wel op een rustig uur. Onderwijl genoot ik van een prachtige zonsondergang, dat hebben ze aardig onder de knie hier.
Verder hebben we met de ouders en de zus en zwager van Karla wat heen en weer zitten plannen. Dat heeft ertoe geleid dat zij nu geboekt hebben om aan het eind van 2011 bij ons op bezoek te komen! Ze zullen tijd doorbrengen met ons (bij ons thuis en op een gezamenlijk reisje) en daarnaast gaan ze gezamenlijk nog op vakantie. Ze zijn van harte welkom en we verheugen ons op hun komst!

Bekijk foto's (ook van vorige keer)