Sweet, Windy and Lofty
Op zaterdag was het dan zover: we hebben de kinderen naar Yvonne gebracht en zijn na een bakkie met zijn tweeën weggegaan. We hadden Tristan al een tijdje voorbereid en die had wel zin in zijn logeerpartijtje bij Levi. Julian vond het allemaal best maar wilde op het eind toch niet aan Yvonne gegeven worden. Opeens had hij door dat het definitiever zou zijn dan andere keren. Maar het werden gelukkig geen drama's, ze zwaaiden ons lekker uit.
We begonnen met een rondleiding in Haigh's, de chocoladefabriek. Dat was leuk om te zien en het duurde ook niet te lang. We hebben nog even wat heerlijke maar iets overprijsde truffels gekocht en zijn weer gegaan. We zijn nog even langs het huisje gereden waar ons oog op gevallen is en waar een open inspection was. Er is nog wel wat werk nodig, dat viel een beetje tegen. O ja, en kopen kunnen we ook niet.
Daarna zijn we doorgereden naar het hotel op Mount Lofty. We hadden een ruime, luxe kamer met uitzicht op de vallei (als je een beetje je best deed).
De auto maakte al een tijd rare geluidjes en op weg naar het hotel ging er ook nog eens een lampje branden met een oliekannetje. Omdat ik verstand van auto's heb wist ik direct wat me te doen stond: Bernard bellen, die verstand van auto's heeft. Waarschijnlijk hoefde er alleen maar olie in. Zo gezegd zo gedaan en de auto liep weer als een zonnetje.
We hebben nog even van de zonsondergang genoten op Mount Lofty en zijn toen naar het restaurant gegaan op Windy Point. Dat was prachtig, je kon uitkijken over de hele stad met al zijn lampjes. Het eten was voortreffelijk (ik heb supermalse kangoeroe gegeten en Karla kwartel). Op de reis door de heuvels terug naar het hotel stapten we even uit om van de stilte te genieten. Het rook een beetje raar daar en bij nader inzien kwam er ook wat rook uit de auto. Bij nadere inspectie bleek dat ik de dop na het bijvullen van de olie was vergeten! De twee dure liters olie waren dus als fontein gebruikt en de hele motor en motorkap zaten onder. Gelukkig lag de dop er ook nog tussen en na weer twee liter was het probleem dus verholpen. Inmiddels ruikt de auto ook weer normaal.
Na een heerlijke romantische nacht (Karla viel al in slaap toen ze het kussen alleen nog maar had gezien) gingen we ontbijten in het hotel. Het was moederdag dus dat was wat drukker dan gebruikelijk denk ik. Na het ontbijt moesten we ons huis-voor-één-nacht alweer uit, maar we hadden nog wat tijd over. We zijn bij Waterfall Gully lekker in het zonnetje gaan lezen met een kopje koffie en zijn daarna ook nog gaan wandelen bij Waterfall Gully. Wat een mooi gebied is dat.
Daarna werd het tijd om de kinderen op te halen. Ze sliepen nog maar Julian werd al snel wakker. Hij trekt al een tijdje vooral naar Karla en ook Wilfred kreeg meer aandacht dan ik. Een tijdje later volgde Tristan, hij rende op me af en riep 'daddy!'. Dat heeft hij nog nooit gezegd!
Hun eerste logeerpartijtje was goed gegaan, alleen was het vakantiebed van Tristan niet zo'n succes omdat hij zichzelf ermee wakker kraakte. Dat had een nachtelijke verhuizing tot gevolg. Maar verder ging het goed en in de toekomst mogen ze nog eens komen.
Het was een heerlijk weekend, weer even wat tijd voor elkaar hebben was erg fijn.
Aan het eind van het weekend kregen we uiteenlopende berichten. Vrienden van ons gaan uit elkaar, dat is niet leuk om te horen en al helemaal niet om mee te maken voor hun.
Marjolein en Dirk hebben een eigen invulling gegeven aan 'bevrijding' door op 5 mei een zoon te krijgen! Van harte vanaf hier!
Wat de werkweek betreft: ik had een beetje een kweek (spreek uit: kaa-week). Ik heb eerst twee dagen besteed aan testen van iets dat we nodig hebben voor een project. Aan het eind van dag twee bleek het niet te lukken omdat er iets mis was met mijn computer. Vervolgens heb ik de rest van de week besteed aan het oplossen van dat probleem door middel van stomvervelend werk: de-installeren van software, her-installeren, her-de-installeren enzovoort. Uiteindelijk is het aardig gelukt maar het is best vermoeiend om naar zandlopers te kijken en geen resultaat te boeken. Het spannendste van de week was dat ik voor het eerst op de motor heb gereden in de harde regen, in het donker en met harde zijwind. Dat was niet erg prettig: ik kon het wegdek slecht lezen en knalde dus door putten en ook vond ik het eng bochten te nemen, ik wist niet goed hoeveel grip ik zou hebben. Maar ik heb het overleefd.
Bij Karla was de werkweek een stuk spannender: op dinsdag had ze een gesprek over de functie waarop ze gesolliciteerd had bij de organisatie waar ze nu ook al werkt als uitzendkracht. Het gaat om een functie tot en met september. Op woensdag hoorde ze dat ze de baan kreeg, wij helemaal blij. Op donderdag hoorde ze dat ze toch weer geen contract kon krijgen omdat ze geen citizen (Australisch staatsburger) is. Dat hadden ze eerder kunnen weten... Ze zijn nu druk bezig om te kijken of ze het contract via het uitzendbureau kunnen laten lopen, ze willen Karla graag maar het is duurder op die manier. We hebben goede hoop en hopelijk horen we komende week meer.
Op de golfclub was het een beetje anders dan anders (los van dat we niks wonnen). Tristan had gister ananas gegeten en waarschijnlijk had hij daardoor enorm geïrriteerde billetjes. Dat was dus huilen geblazen en hij heeft de hele avond tegen me aan geplakt gezeten. Los daarvan was het wel erg gezellig, we hebben weer lekker gebept met Peter en Jill.
Verder heeft Julian deze week echt stapjes gezet! Het record is vijf, maar dat was op de creche. Karla heeft drie stapjes gezien maar als ik erbij ben vertikt hij het. Ook praat hij steeds meer woordjes na. We zouden het erg fijn vinden als zijn lepeltechniek verbetert want de helft van het eten belandt nog steeds op de grond, of erger: op zijn broek. Maar het moet gezegd: wij hebben twee erg lieve jongetjes en ik knuffel wat af met ze.
Voor wie met teveel vraagtekens worstelde na het vorige stukje: welke mensen ken je die in 2007 in Auckland waren, in 2008 (juli) en 2009 (december) nieuwe inwoners kregen en dat evalueren in Adelaide? Lees het nu nog maar eens, en vergeet de foto's niet.
Bekijk foto's
Comments

Jaaaaaaaaaaaaaahh, ik dacht even kijken, het zal wel bijna zover zijn! Ik ben serieus ontzettend jaloers op jullie chocolade overdosis toetje! En wat een mooi weekend hadden jullie eigenlijk uitgekozen, prachtige zonsondergang! Wel jammer van de auto (moest wel erg lachen om je woordkeuzes), de regen tijdens je motorrit, de ananasbilletjes, de toch weer niet baan van Karla (wat zijn dat toch voor lui hier?), het toch niet kunnen kopen droomhuis en om het vervelendste maar als laatste te noemen, het uit elkaar gaan van vrienden. xx Fran
Posted By Francis | 18-05-2011 at 14:33

Hallo familie Bloem,
voor zover ik jullie blog heb gelezen komen jullie uit de buurt van Arnhem en wonen jullie nu met 2 kids in Addelaide? Dit lijkt op ons verhaal! Wij hebben nu ook 2 jongens van 0 en 2 en hebben plannen om vanuit Arnhem naar (waarschijnlijk) Addelaide te emigreren. Grappig, ik las ook het stuk van de chimpansees...ze schijnen het erg goed te doen(!) down under!
Bevalt het leven daar en hoe beleven jullie Addelaide? Is het een plek voor immigranten uit Nederland? Welke wijken vinden jullie kindvriendelijk en is een opvang vinden net zo'n crime als in NL? Wanneer gaan kinderen naar school of kindergarden?
Groetjes van Michel en Marlies (Mies en Lies op het forum)
Posted By Marlies Wouters vd Oudenweijer-Welling | 18-05-2011 at 21:08