Highway To The Sun

Het zal nu wel voor iedereen duidelijk zijn wat de werkelijke reden voor ons vertrek was. Het is niet dat we helemaal geen vertrouwen hadden in Robert Gesink, maar een tourwinnaar zagen we er ook nog niet direct in. We hebben nog overwogen te emigreren naar Luxemburg of Spanje. Maar de tijdrit van de Schleckjes houdt niet over en ik heb het eerlijk gezegd nooit zo gehad op dat powervlees etende mannetje dat met een denkbeeldig pistooltje schiet als hij over de streep rijdt.
Nee, Australië moest het worden als we ooit nog in een land wilden wonen met een tourwinnaar. En het is gelukt! Dit is de tweede keer dat ik het meemaak, al kan ik me van Joop Zoetemelks zege in 1980 niet veel meer herinneren...

Over overlopen gesproken, ik heb natuurlijk ook mijn trouwe ColdFusion achtergelaten om het geluk te zoeken met .Net. En dat pakte deze week heel goed uit. Ik heb lekker gepuzzeld met allerlei geavanceerde technieken en het lukte nog heel aardig ook. De dagen vlogen voorbij en ik kon 's avonds maar met moeite stoppen. Leuk werk heb je dan.
Karla gaat ook goed op haar werk, ze heeft een functioneringsgesprek gehad en men was bijzonder tevreden met haar. Maar dat is natuurlijk geen verrassing voor wie haar kent.
Afgelopen weekend was het eerste weekend dat ik klaar was met leren. Op zaterdag ben ik dus weer mee geweest met boodschappen doen. Tristan was helemaal blij want dat betekende dat hij weer in het boodschappenkarretje in de vorm van een autootje kon. We zijn lekker de hele winkel rondgereden.
's Middags zijn we naar een keukenzaakje bij ons in de buurt gegaan. Het was een beetje druilerig weer. Verder hebben we alvast wat cadeautjes uitgepakt uit Nederland voor Tristan. Op zijn verjaardag zelf krijgt hij natuurlijk ook van alles en zo kreeg het ten minste echt aandacht. Er zat een rode brandweerauto bij die sindsdien zo ongeveer aan Tristan vast zit.
We begonnen de zondag met de spannende tijdrit die ik de nacht ervoor had opgenomen. Mooi om te zien hoe de Cadel Express rond Grenoble denderde, en ook leuk om de luchtopnamen te zien van het fort waar ik nog met Gert-Jan naartoe geklommen ben tijdens de vakantie waarin we ook de Alpe d'Huez bedwongen op de fiets.
Daarna zijn we naar de dierentuin gegaan, waar we nu dus een abonnement op hebben. Het regende pijpenstelen en de Adelaide Zoo is op mooier weer berekend. Weinig dingen zijn binnen en ergens lekker zitten met een kop koffie kun je eigenlijk ook niet. Je kunt wel koffie krijgen, maar het is meer een afdak dan een leuke koffietent. Maar het was nat genoeg om het toch maar te doen.
Karla en ik zaten er wel een beetje doorheen van de voorbije weken, maar de dierentuin was toch wel leuk.
Maandag was David jarig (hopelijk heeft hij een leuke verjaardag gehad, de grote jongen). Dezelfde dag ging Tristan van de toddler room naar de pre-school room. Dat vindt hij erg leuk, maar hij was er natuurlijk wel lekker moe van.
Op woendag ging Karla met Florence naar de film. Ik heb gegeten met de jongetjes en ze naar bed gebracht. Het moet gezegd: ze waren heel lief. Je merkt al een beetje dat ze iets groter beginnen te worden en dat is toch wel fijn.

We hebben deze week ook een DVD gekregen van de Veldmuis, de laatste waar Tristan nog in voorkomt. Vreemd om te zien hoe anders dat jongetje is dat je vanaf het scherm aankijkt. En dat doet hij, want hij staat zo ongeveer een minuut te onderzoeken wat de camera voor ding is. Niet te geloven hoe een kind verandert in een jaar tijd. Heel erg bedankt lieve Veldmuis!

Tristan heeft ons vandaag nog verbaasd, hij heeft weer nieuwe schoenen (die verslijt hij sneller dan wij kunnen bijhouden) en vandaag had hij ze voor de eerste keer aan. Bij het ophalen zei Tristan tegen Karla dat ze nog helemaal heel waren. Daarna draaide hij zich om en zei hetzelfde in het Engels tegen de leidster! Ook op de golfclub (waar het weer heel gezellig was) zei hij iets tegen ons in het Nederlands en daarna tegen Peter in het Engels. Echt mooi om te zien dat dat mannetje echt begint te snappen dat het verschillende talen zijn en dat hij moeiteloos omschakelt.
Julian begint ondertussen ook steeds meer te kletsen en na te zeggen. En het is zo'n lachebekje, hij lacht echt veel. Tristan was veel serieuzer op dezelfde leeftijd. Gelukkig heeft die het lachen ondertussen ook goed onder de knie.

Bekijk foto's

Het zal nu wel voor iedereen duidelijk zijn wat de werkelijke reden voor ons vertrek was. Het is niet dat we helemaal geen vertrouwen hadden in Robert Gesink, maar een tourwinnaar zagen we er ook nog niet direct in. We hebben nog overwogen te emigreren naar Luxemburg of Spanje. Maar de tijdrit van de Schleckjes houdt niet over en ik heb het eerlijk gezegd nooit zo gehad op dat powervlees etende mannetje dat met een denkbeeldig pistooltje schiet als hij over de streep rijdt.
Nee, Australië moest het worden als we ooit nog in een land wilden wonen met een tourwinnaar. En het is gelukt! Dit is de tweede keer dat ik het meemaak, al kan ik me van Joop Zoetemelks zege in 1980 niet veel meer herinneren...

Over overlopen gesproken, ik heb natuurlijk ook mijn trouwe ColdFusion achtergelaten om het geluk te zoeken met .Net. En dat pakte deze week heel goed uit. Ik heb lekker gepuzzeld met allerlei geavanceerde technieken en het lukte nog heel aardig ook. De dagen vlogen voorbij en ik kon 's avonds maar met moeite stoppen. Leuk werk heb je dan.
Karla gaat ook goed op haar werk, ze heeft een functioneringsgesprek gehad en men was bijzonder tevreden met haar. Maar dat is natuurlijk geen verrassing voor wie haar kent.
Afgelopen weekend was het eerste weekend dat ik klaar was met leren. Op zaterdag ben ik dus weer mee geweest met boodschappen doen. Tristan was helemaal blij want dat betekende dat hij weer in het boodschappenkarretje in de vorm van een autootje kon. We zijn lekker de hele winkel rondgereden.
's Middags zijn we naar een keukenzaakje bij ons in de buurt gegaan. Het was een beetje druilerig weer. Verder hebben we alvast wat cadeautjes uitgepakt uit Nederland voor Tristan. Op zijn verjaardag zelf krijgt hij natuurlijk ook van alles en zo kreeg het ten minste echt aandacht. Er zat een rode brandweerauto bij die sindsdien zo ongeveer aan Tristan vast zit.
We begonnen de zondag met de spannende tijdrit die ik de nacht ervoor had opgenomen. Mooi om te zien hoe de Cadel Express rond Grenoble denderde, en ook leuk om de luchtopnamen te zien van het fort waar ik nog met Gert-Jan naartoe geklommen ben tijdens de vakantie waarin we ook de Alpe d'Huez bedwongen op de fiets.
Daarna zijn we naar de dierentuin gegaan, waar we nu dus een abonnement op hebben. Het regende pijpenstelen en de Adelaide Zoo is op mooier weer berekend. Weinig dingen zijn binnen en ergens lekker zitten met een kop koffie kun je eigenlijk ook niet. Je kunt wel koffie krijgen, maar het is meer een afdak dan een leuke koffietent. Maar het was nat genoeg om het toch maar te doen.
Karla en ik zaten er wel een beetje doorheen van de voorbije weken, maar de dierentuin was toch wel leuk.
Maandag was David jarig (hopelijk heeft hij een leuke verjaardag gehad, de grote jongen). Dezelfde dag ging Tristan van de toddler room naar de pre-school room. Dat vindt hij erg leuk, maar hij was er natuurlijk wel lekker moe van.
Op woendag ging Karla met Florence naar de film. Ik heb gegeten met de jongetjes en ze naar bed gebracht. Het moet gezegd: ze waren heel lief. Je merkt al een beetje dat ze iets groter beginnen te worden en dat is toch wel fijn.

We hebben deze week ook een DVD gekregen van de Veldmuis, de laatste waar Tristan nog in voorkomt. Vreemd om te zien hoe anders dat jongetje is dat je vanaf het scherm aankijkt. En dat doet hij, want hij staat zo ongeveer een minuut te onderzoeken wat de camera voor ding is. Niet te geloven hoe een kind verandert in een jaar tijd. Heel erg bedankt lieve Veldmuis!

Tristan heeft ons vandaag nog verbaasd, hij heeft weer nieuwe schoenen (die verslijt hij sneller dan wij kunnen bijhouden) en vandaag had hij ze voor de eerste keer aan. Bij het ophalen zei Tristan tegen Karla dat ze nog helemaal heel waren. Daarna draaide hij zich om en zei hetzelfde in het Engels tegen de leidster! Ook op de golfclub (waar het weer heel gezellig was) zei hij iets tegen ons in het Nederlands en daarna tegen Peter in het Engels. Echt mooi om te zien dat dat mannetje echt begint te snappen dat het verschillende talen zijn en dat hij moeiteloos omschakelt.
Julian begint ondertussen ook steeds meer te kletsen en na te zeggen. En het is zo'n lachebekje, hij lacht echt veel. Tristan was veel serieuzer op dezelfde leeftijd. Gelukkig heeft die het lachen ondertussen ook goed onder de knie.

Bekijk foto's