Moeder en kind
Op zaterdag had ik een zware maar mooie dag. Het was weekend en Vincent en Francis, die eigenlijk bij ons zouden komen eten, zijn zo lief geweest om mij als alleenstaande ouder op sleeptouw te nemen.
Het doel was Victor Harbor en bijbehorende kust, op zoek naar walvissen. Het is het seizoen dat ze pauzeren op hun grote reis en dat doen ze, als je geluk hebt, voor de kust. En geluk hadden we. Het was mijn eerste keer, maar we werden getrakteerd op een moeder met kind. Eerst als drijvende steen ver weg, toen af en toe een klein fonteintje, maar ze kwamen steeds dichterbij. Op gegeven moment hadden we heel goed zicht en konden we goed zien dat het een walvis met jong was. Ondanks dat Julian op mijn nek lekker aan het fototoestel zat te trekken (excuses nog voor de aparte koosnaampjes die dat oproept) kon ik toch wat foto's maken. Geen staarten hoog uit het water maar toch, duidelijk zichtbaar en dichtbij. Dat hebben ze niet in Egmond aan Zee (of de VVV moet de afgelopen jaren flink hebben gelobbied, ik ben er al een tijdje niet meer geweest).
Hoewel het niet altijd meeviel de kleintjes in bedwang te houden moet ik zeggen dat ze eigenlijk verschrikkelijk lief waren die dag. We begonnen op de Willunga Farmer's Market waar het gezellig was maar koud. Aan de kust hadden we het beste zicht vanaf een enorm stuk graniet waar ik na wat gezwoeg de kleintjes ook op kon zetten. Tristan ging zoet zitten spelen met een stokje en Julian klaagde af en toe wel dat hij zich niet in de diepte mocht storten maar was best te houden.
Na de walvissen hebben we nog een lekker kopje koffie met gebak genuttigd en toen namen we weer afscheid van Francis en Vincent. Ik heb toen nog even boodschappen gedaan (er moest onder andere nog taart komen voor het feestje van Tristan) en ben toen met een slapende achterbank naar huis gereden.
De volgende dag was het zover: het feestje van Tristan stond op het programma. Gelukkig kreeg ik hierbij hulp van Florence, die zo lief was mee te gaan om het grut een beetje te managen. Tristan vond het prachtig en hoe walgelijk het idee ook is om zoiets te doen in de Hungry Jacks, het was wel perfect. Het kost bijna niks en de kinderen hebben op die leeftijd niet meer nodig dan een groot speeltoestel, en dat is er. De alternatieven waren allemaal vele malen duurder en eigenlijk aan deze leeftijd nog niet besteed.
Tristan heeft nog wat extra cadeautjes gekregen (gelukkig maar, het scheelde weinig of hij had komend jaar twee keer met hetzelfde moeten spelen). En een zoen van Maya bij het afscheid. Dus ook dat was een topdag, al was het natuurlijk jammer dat Karla er niet bij was.
Hoewel het wel zwaar was heb ik toch ook wel genoten van mijn week alleen. De kereltjes kunnen je zo vertederen, het doet wel wat met je om vader te zijn zeg. En tegelijkertijd zie ik niet zoveel bloed meer als ik naar mijn nagels kijk. Een merkwaardige combinatie is het. Gelukkig wordt de balans steeds beter.
Op zondagavond (mijn tijd) vertrok Karla weer uit Nederland, maar het zou nog tot dinsdag duren voor ze hier aankwam. Ik had die dag vrijgenomen en heb Karla opgehaald van het vliegveld. Daarna zijn we lekker gaan lunchen en zijn we even kindvrij door de stad gelopen, ook weleens lekker. Daarna zijn we naar Florence gegaan om wat speciaal bestelde chocola af te leveren. Onverwacht kwamen we thuis met een kastje, een kist en twee stoelen!
Daarna was het natuurlijk tijd om moeder en kind te herenigen. Tristan en Julian waren wat onwennig, maar ze zijn blij dat hun mama er weer is.
's Avonds hebben we nog de census (volkstelling) ingevuld, een lijst met vragen die je moet invullen voor iedereen die op dinsdagavond in je huis aanwezig is. Verblijfplaats een jaar geleden: 'Other Country'!
Verder moet nog vermeld dat Julian en Tristan allebei op hun eigen manier druk bezig zijn met praten. Julian begint steeds meer woordjes te zeggen, bijvoorbeeld 'fiets', 'thank you', 'handjes', 'beestje' en 'rijden'. En Tristan is druk bezig alle namen te vervangen door persoonlijke voornaamwoorden. Dat gaat nog niet altijd goed, dus kun je soms zinnen horen als: 'Mama, waar is jij?' en 'Die is voor ik'. En los daarvan babbelt hij er lustig op los, hele verhalen komen er vanaf de achterbank.
Bekijk foto's
Comments

Fijn he mannnen wat lacht ze vrolijk, ja ze miste jullie toch wel erg.
Hebben jullie leuke dingetjes gekregen van deze en gene. De koffer was veel te zwaar dus heeft ze extra moeten sjouwen, zo kon ze toch alles meenemen.
Had ze niet gedacht met Mirjam is ze heel wat tijd bezig geweest om het allemaal af te wegen etc.
Liefs van Jeanne en mij
Posted By Papa | 12-08-2011 at 23:52