Geen roze bril
Zo, de vakantie is voorbij, over tot de orde van de dag. Voor mij betekent dat vooral werken, en de afgelopen week was een hectische met een paar lange dagen. Voor Karla natuurlijk druk solliciteren. Maar afgelopen weekend was het eerst maar eens tijd om de gekregen sinaasappelboom te planten. Dat leek me een eenvoudig karweitje totdat ik de grond voelde. Ik ben weliswaar uit de Hollandse klei getrokken, maar in onze tuin ligt klei waar helemaal niks uit te trekken valt. Als ik met volle kracht de schep erin stootte ging die er een halve centimeter in. Erop staan was goed voor nog maximaal een millimeter. Uiteindelijk heb ik met een breekijzer een gat gehakt dat toen mijn krachten op waren nog lang niet diep genoeg was.
Die avond hadden we tapasavond met op de Française na hetzelfde gezelschap als met oud & nieuw, maar nu bij Florence thuis. We lagen met het maken van de tapas iets achter op schema, dus we zouden iets later zijn. Zodra we dat hadden gemeld brak een noodweer los en viel de stroom uit. We vertrokken dus half in het donker en met koude pizza voor de kinderen.
De kinderen waren eerst erg druk maar toen het bedtijd voor ze was sliepen ze gelukkig vrijwel meteen. Na even lekker buiten gezeten hebben in Florence haar voortuin pal aan zee zijn we naar binnen gegaan om te genieten van de door iedereen klaargemaakte tapas. Dat was weer culinair verantwoord en ook nog gezellig.
Op zondag ben ik weer gaan fietsen, 70 kilometer naar Willunga Hill en terug, en er ook op natuurlijk. Op de terugweg zag ik een slangetje de weg oversteken. Toen ik stopte om hem wat beter te bekijken kronkelde hij gauw weg de berm in.
Op maandag bleek alle regen onze klei wat zachter gemaakt te hebben zodat ik het sinaasappelboompje kon planten. Hij staat hartstikke leuk in de voortuin, nou maar vertroetelen totdat er wat aan gaat groeien. Op donderdagavond ben ik nog even gaan fietsen, niet zo ver maar wel flink klimmen. Karla was die middag al geweest en had het professionele team van Garmin zien rijden, die hier hun trainingsrondjes rijden als voorbereiding op de Tour Down Under die dit weekend van start gaat. Ik zag vandaag toen ik even buiten stond te bellen de Lotto ploeg langskomen.
De reden dat ik stond te bellen was helaas minder leuk. Karla was met Tristan naar de oogarts geweest omdat hij soms met een oog een beetje loenst. Dat bleek eigenlijk geen probleem te zijn maar er kwam aan het licht dat Tristan met één oog vrijwel niet kijkt. Hij ziet er zo onscherp mee dat zijn hersenen dat oog gewoon uitschakelen. Die arme schat moet nu een bril zodat dat oog ook weer mee gaat doen, misschien in de toekomst aangevuld met een pleister om zijn goede oog af te dekken. Karla en ik waren behoorlijk verdrietig dat ons jongetje van drie en een half al een bril moet. Zelf had hij er niet zo'n moeite mee, zolang het maar een blauwe wordt.
Julian blijft een behoorlijk boefje, maar de scherpe randjes gaan er gelukkig wel vanaf. Hij slaat minder en zegt nu steeds heel schattig wat hij niet mag. 'Niet gooien! Boos!' Zegt hij dan bijvoorbeeld. Hij begint veel meer te kletsen en dat helpt hem ook wel minder gefrustreerd te zijn omdat hij zich beter kan uiten. Het zijn gewoon heerlijke jochies en dat zijn het.
Comments

Lieve jongtjes, die groei stuipen hebben, fijn te lezen en zien dat ze groter worden ook in gedrag. Eeen mooi blauw brilletje staat heel stoer TRISTAN en jullie kapsel is ook stoer.
Leuke foto's weer.
Veel lieve knuffels voor allemaal
Posted By Papa/Opa | 13-01-2012 at 16:14