Highway To The Sun

Helaas konden we nog geen feestje vieren rond werk voor Karla de afgelopen week, maar toch was het een feestelijke week. Om te beginnen was er het slotweekend van de Tour Down Under. Op de zaterdag was de start in McLaren Vale en de finish op Willunga Hill. Karla en de kinderen zijn die ochtend met de auto naar de start gegaan. Ik ben op de fiets gegaan, inclusief beklimming van Willunga Hill met absurde tegenwind. Dat kon ik dan weer mooi doorgeven aan Frans Maassen, de ploegleider van Rabobank waarmee we een praatje maakten voor de start. Hij is er de oorzaak van dat mijn eerste echte racefiets een Colnago was in de kleur 'WordPerfect-blauw', omdat hij daar toen renner was. Ook hebben we even gepraat met Erik Breukink. Bekend van Once, PDM, Intralipid en veel successen. Van beide hebben we ook een handtekening gescoord op de fietsjes van de jongens.
Dat geldt ook weer voor Robbie McEwen. Tristan had al een handtekening op zijn fiets van vorig jaar en nu heeft Julian er ook één. Daar ben ik stiekem wel trots op, want het was tijd om te starten en Robbie negeerde de handtekeningenjagers al die 'Robbie' stonden te roepen. Ik liep gauw een auto verderop en toen hij daar langskwam riep ik: 'Meneer McEwen!' Dat verraste hem zozeer dat hij naar me toekwam.
Op weg naar de finish moesten we de Willunga Hill oplopen. Tristan was op zijn loopfietsje en Karla duwde hem. Het wachtende publiek moedigde ze luidruchtig aan, en Tristan wist niet zo goed wat hij ermee aanmoest maar het was enorm leuk.
De dag erna hebben we Michael en Chelsea ontmoet in de stad om te kijken naar de laatste etappe, meer een slotcriterium eigenlijk. Daardoor kon je de renners wel vaak zien langskomen. Na afloop hebben we nog wat met ze gedronken en het was weer een erg gezellige middag. 's Avonds zijn we uit eten geweest in de Ierse pub in de stad. Dat was een afscheidscadeau van Willem Jan, mijn vriend en oud-collega. Gelukkig zat er geen einddatum aan de tegoedbon. Het was een uitstekend 'pubmeal' en hoewel de Killkenny anders is dan in Nederland, was die toch goed te drinken.
Op dinsdagavond viel de stroom uit tussen zeven en tien uur. Het was de hele week boven de dertig graden overdag en niet heel veel daaronder 's nachts, dus waarschijnlijk hadden iets teveel mensen de airco aan. Wij gebruiken die in zulke nachten ook, we hebben het alleen in de slaapkamers maar het is wel erg lekker in die zwoele nachten. Het zorgt er ook voor dat de kinderen lekker kunnen slapen, waar wij ook weer plezier van hebben. Maar dan moet niet iedereen het tegelijk doen. Net als met file eigenlijk: mijn auto was het probleem nooit maar al die andere...
Op woensdag was Tristan zijn bril klaar. Hij draagt hem nu zoveel mogelijk en dat doet hij erg goed. Het is wel wennen natuurlijk, voor hem en voor ons. Af en toe duwt hij hem fijn omhoog door zijn vingers vol op het glas te zetten, waardoor de glazen in matglas veranderen van de vettigheid. Maar hij is er wel zuinig mee en hij zeurt er niet over.

Donderdag was het een officiële feestdag: Australia Day. Onze tweede keer stilstaan bij alles wat fijn is aan Australië. Of zoals de Australiërs zelf doen: lekker een dagje vrij. 's Morgens ben ik gaan fietsen, weer naar Willunga Hill die ik nu twee keer opgereden ben. En weer was er die forse tegenwind omhoog. Daarna zijn we naar Margot en Andrew gegaan (en hun kinderen Tristan en Bronte) om te bbq-en, een populaire bezigheid op Australia Day. Dat was erg gezellig en lekker. De kinderen genoten van veel speelgoed en buitelden over elkaar heen in de tuin.
Vanmorgen had Julian moeite met wakker worden. We dachten dat het alleen lag aan het laat naar bed gaan de vorige avond, maar hij had erge oorpijn. Karla is met hem naar de dokter gegaan maar die kon niet echt iets zien. Het arme jochie zat de hele dag tegen Karla aangeplakt omdat het wel ging als hij zijn oortje ergens tegenaan duwde. Hopelijk trekt het net zo onverwachts weg als het kwam.
Vandaag werd Karla gebeld of ze een tijdelijke klus kon doen van twee weken, maar dan moest ze wel vanmiddag al beginnen. Helaas zat ze thuis met een zieke Julian. Toen ik geregeld had dat ik wel thuis kon werken was de klus al vergeven. Stevig balen, want de vorige keer was een tijdelijke klus van vijf weken waar ze uiteindelijk acht maanden kon blijven!
We hebben de golfclub ook overgeslagen vandaag door het zieke knulletje. Maar na de late avond van gister was dat niet zo'n ramp.

Bekijk foto's

Helaas konden we nog geen feestje vieren rond werk voor Karla de afgelopen week, maar toch was het een feestelijke week. Om te beginnen was er het slotweekend van de Tour Down Under. Op de zaterdag was de start in McLaren Vale en de finish op Willunga Hill. Karla en de kinderen zijn die ochtend met de auto naar de start gegaan. Ik ben op de fiets gegaan, inclusief beklimming van Willunga Hill met absurde tegenwind. Dat kon ik dan weer mooi doorgeven aan Frans Maassen, de ploegleider van Rabobank waarmee we een praatje maakten voor de start. Hij is er de oorzaak van dat mijn eerste echte racefiets een Colnago was in de kleur 'WordPerfect-blauw', omdat hij daar toen renner was. Ook hebben we even gepraat met Erik Breukink. Bekend van Once, PDM, Intralipid en veel successen. Van beide hebben we ook een handtekening gescoord op de fietsjes van de jongens.
Dat geldt ook weer voor Robbie McEwen. Tristan had al een handtekening op zijn fiets van vorig jaar en nu heeft Julian er ook één. Daar ben ik stiekem wel trots op, want het was tijd om te starten en Robbie negeerde de handtekeningenjagers al die 'Robbie' stonden te roepen. Ik liep gauw een auto verderop en toen hij daar langskwam riep ik: 'Meneer McEwen!' Dat verraste hem zozeer dat hij naar me toekwam.
Op weg naar de finish moesten we de Willunga Hill oplopen. Tristan was op zijn loopfietsje en Karla duwde hem. Het wachtende publiek moedigde ze luidruchtig aan, en Tristan wist niet zo goed wat hij ermee aanmoest maar het was enorm leuk.
De dag erna hebben we Michael en Chelsea ontmoet in de stad om te kijken naar de laatste etappe, meer een slotcriterium eigenlijk. Daardoor kon je de renners wel vaak zien langskomen. Na afloop hebben we nog wat met ze gedronken en het was weer een erg gezellige middag. 's Avonds zijn we uit eten geweest in de Ierse pub in de stad. Dat was een afscheidscadeau van Willem Jan, mijn vriend en oud-collega. Gelukkig zat er geen einddatum aan de tegoedbon. Het was een uitstekend 'pubmeal' en hoewel de Killkenny anders is dan in Nederland, was die toch goed te drinken.
Op dinsdagavond viel de stroom uit tussen zeven en tien uur. Het was de hele week boven de dertig graden overdag en niet heel veel daaronder 's nachts, dus waarschijnlijk hadden iets teveel mensen de airco aan. Wij gebruiken die in zulke nachten ook, we hebben het alleen in de slaapkamers maar het is wel erg lekker in die zwoele nachten. Het zorgt er ook voor dat de kinderen lekker kunnen slapen, waar wij ook weer plezier van hebben. Maar dan moet niet iedereen het tegelijk doen. Net als met file eigenlijk: mijn auto was het probleem nooit maar al die andere...
Op woensdag was Tristan zijn bril klaar. Hij draagt hem nu zoveel mogelijk en dat doet hij erg goed. Het is wel wennen natuurlijk, voor hem en voor ons. Af en toe duwt hij hem fijn omhoog door zijn vingers vol op het glas te zetten, waardoor de glazen in matglas veranderen van de vettigheid. Maar hij is er wel zuinig mee en hij zeurt er niet over.

Donderdag was het een officiële feestdag: Australia Day. Onze tweede keer stilstaan bij alles wat fijn is aan Australië. Of zoals de Australiërs zelf doen: lekker een dagje vrij. 's Morgens ben ik gaan fietsen, weer naar Willunga Hill die ik nu twee keer opgereden ben. En weer was er die forse tegenwind omhoog. Daarna zijn we naar Margot en Andrew gegaan (en hun kinderen Tristan en Bronte) om te bbq-en, een populaire bezigheid op Australia Day. Dat was erg gezellig en lekker. De kinderen genoten van veel speelgoed en buitelden over elkaar heen in de tuin.
Vanmorgen had Julian moeite met wakker worden. We dachten dat het alleen lag aan het laat naar bed gaan de vorige avond, maar hij had erge oorpijn. Karla is met hem naar de dokter gegaan maar die kon niet echt iets zien. Het arme jochie zat de hele dag tegen Karla aangeplakt omdat het wel ging als hij zijn oortje ergens tegenaan duwde. Hopelijk trekt het net zo onverwachts weg als het kwam.
Vandaag werd Karla gebeld of ze een tijdelijke klus kon doen van twee weken, maar dan moest ze wel vanmiddag al beginnen. Helaas zat ze thuis met een zieke Julian. Toen ik geregeld had dat ik wel thuis kon werken was de klus al vergeven. Stevig balen, want de vorige keer was een tijdelijke klus van vijf weken waar ze uiteindelijk acht maanden kon blijven!
We hebben de golfclub ook overgeslagen vandaag door het zieke knulletje. Maar na de late avond van gister was dat niet zo'n ramp.

Bekijk foto's