Op de lange latten
Het is weer tijd voor een vakantieverhaal. De laatste dinsdag van vorig jaar ben ik met Fons en Harald eerst naar het vliegveld gereden om de huurauto in te leveren en daarna naar Kea om de camper op te halen waarmee zij negen dagen zouden reizen. Wij zouden een paar dagen gaan kamperen aan de Murray River.
Bij het inrichten van de camper hebben Karla en ik lekker staan kleppen met de buurman, later met de buurvrouw en daarna met een van de buurmeisjes. Na de lunch ging Karla's familie ervandoor richting Murray Bridge (via Kea naar later bleek omdat er iets mis was met de camper), en ook wij gingen naar Murray Bridge, waar we hadden afgesproken met Lynn van de golfclub. Er was ook allemaal familie van Lynn en zo waren er een hoop mensen en twee boten. De kinderen begonnen meteen lekker te spelen met twee supergoedkope autootjes die ze van Lynn kregen. Die autootjes hebben ze de rest van de vakantie niet meer losgelaten. Ondertussen hebben wij de tent opgezet die we pas één keer eerder hadden gebruikt in Frankrijk en die toen scheurde. Hij was wel onder garantie gerepareerd toen maar we hadden hem niet meer opgezet. Dat ging best makkelijk en het bleek een heel fijne tent.
's Middags mochten we een boottochtje maken op de boot van Nick, Lynns schoonzoon. De kinderen vonden het geweldig, al zat Julian er heel stil bij en keek hij niet vrolijk. Als je hem vroeg of hij het leuk vond zei hij: 'Ja, heel hard!'.
Hoewel we niet hadden gezegd op welke camping we zouden staan werden we 's middags luidruchtig begroet. Ja hoor: Nederlanders, en dan nog wel heel bekende. Jeanne, Fons, Mirjam, Harald en Lucca bleven de eerste nacht op dezelfde camping. Hoewel dat leuk was omdat we ze dan nog wat langer bij ons hadden, was het ook wel een beetje verwarrend voor de kinderen. Zo neem je afscheid voor een week en zo staan ze weer naast je! Bovendien wilden we ook optrekken met Lynn, met wie we immers hadden afgesproken. Toch ging het best goed, af en toe kletsten we even bij met de familie maar zowel wij als zij gingen ook lekker onze eigen gang.
We hebben in de tent heel behoorlijk geslapen. 's Morgens lagen de kinderen heel schattig tegen elkaar te kletsen en in de belendende slaapkamer (aan de andere kant van het doek dus) lagen wij lekker te luisteren. De dag begon grijs maar al snel kwam de zon door om dagen lang niet meer achter wolken te verdwijnen. De familie bleek nog meer pech te hebben met de camper (die zal wel op maandagochtend zijn geassembleerd), wat ertoe leidde dat er rond drie uur die middag een nieuwe werd gebracht. Daardoor verlengden ze hun verblijf met nog een nachtje.
In de ochtend zijn we met Jeanne even Murray Bridge in geweest om boodschappen te doen en rond te kijken. De kinderen waren echt vaak lief aan het spelen op de camping. Onze buren waren ook erg aardige lui en ze wonen bij ons in de buurt, dus wie weet zien we ze nog eens. Met Neil heb ik een vage afspraak gemaakt een keer samen te gaan fietsen. Ook zonder die afspraak had ik me al voorgenomen in het nieuwe jaar weer wat vaker op de fiets te zitten en de calorie-input weer wat te beperken (naast de estetische overwegingen moet dat tenslotte ook allemaal mee de heuvels op).
We hadden erg lekker brood gekocht voor het ontbijtje voor de tent en Lynn was zo lief om koffie voor ons te zetten met haar espressoapparaat dat ze in de caravan heeft (Australiërs kamperen graag primitief – we hebben zelfs een tent met airco-apparaat gezien).
Na het ontbijt hebben we Karla's familie dan toch uitgezwaaid, die zouden we pas een week later weer zien, en dan nog maar kort.
Wij mochten met Nick mee in de boot om om de beurt te waterskiën. Vanuit het water starten is lastig maar bij de tweede poging lukte het en Karla en ik zijn daarna allebei niet gevallen. Wel was Karla's stijl een stuk soepeler dan de mijne, ik had de elegantie van een baksteen.
Daarna zijn we ook nog met zijn tweeën in een 'biscuit' geweest, een opblaasbare ring die door de boot getrokken werd. Ze hebben het geprobeerd, maar ze kregen ons er niet af. Dikke pret was dat. Daarna deden we het nog eens, maar nu met elk een kind op schoot. De boot ging nu wat rustiger, maar toch werd er aardig wat geklotst. Tristan kon niet stoppen met lachen, zelfs niet toen er een grote bump kwam en Tristan even de lucht invloog.
Die avond hebben we met Lynn, haar man Pete en zijn dochters in de pub in Murray Bridge gegeten. Nadat de kinderen in de tent lagen zijn we bij de tent van Nick met een flinke groep gaan beppen. Al met al een enorm leuke dag en gezellige avond.
De 35 graden van gister (ideaal voor in en om een rivier) was op vrijdag veranderd in 38 graden. Dat is toch wel aan de warme kant. We mochten nog een keer mee waterskiën en deze keer ging het veel beter bij mij. Ik stond veel ontspannener en durfde nu ook de golf over te steken die de boot achter zich aantrekt. Dat ging een keertje mis maar gelukkig maakte ik een goede duik. Nick en Lynn konden verhalen vertellen van hoe dat heel anders af kan lopen, met gescheurde kniebanden en bloeddoorlopen ogen enzo. Ook de bocht liep goed af, die had Karla de das omgedaan maar gelukkig ook zonder kwetsuur.
's Middags hebben we de kinderen in het opblaasbadje laten spelen in plaats van bij de rivier, omdat het badje tenminste in de schaduw kon staan. 's Avonds waren de kinderen compleet hyper door vermoeidheid maar toen ze eenmaal lagen hebben we nog leuk gepraat met Lynn en Pete in het donker met een kopje koffie.
De volgende dag was het tijd om in te pakken. Het was bloedheet en Tristan en Julian waren te moe om zich te gedragen of te laten controleren. Maar uiteindelijk wachtte de terugreis met airco en slapende achterbank.
Thuis hadden we nog net tijd om boodschappen te doen en de kinderen in bad te stoppen voordat het oud & nieuw bezoek voor de deur stond. We gingen bbq-en met Vincent, Francis, Florence en een Française: Sophie, een collega van Vincent. Het werd een leuke avond en op het juiste moment hoorden we vuurwerk in de verte en knalde de kurk uit de door Florence meegebrachte fles: onze tweede jaarwisseling in Australië.
Op nieuwjaarsdag waren we veelvuldig in het zwembad te vinden omdat het 41 graden was. Ook maandag was ik nog vrij omdat Australië zo aardig is vrijaf te geven op maandag voor feestdagen die in het weekend vielen. Maar dinsdag was het dan toch echt voorbij en ging ik weer aan het werk met frisse tegenzin.
Op donderdag kwamen onze Nederlandse gasten terug van hun reis. Ze brachten een sinaasappelboompje en een gave antieke cricketbat mee, met beide zijn we erg blij! Die avond heeft Jeanne ons allemaal mee uit eten genomen om te vieren dat ze bijna jarig was. Dat vormde een perfecte afsluiting van hun bezoek aan ons. We hebben heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad. Karla heeft twee keer gereden van huis naar het restaurant omdat we met teveel waren. Op de terugweg hadden we een taxi besteld en Karla, Jeanne en de kinderen gingen alvast. De taxi was echter na twee uur nog steeds niet gesignaleerd en Fons, Mirjam, Harald en ik wachtten in het restaurant onder het genot van wat drankjes en live muziek die personeel en overgebleven stamgasten begonnen te spelen. Dat was reuzeleuk, er was ook een man die erg grappige varianten op bestaande liederen zong (onder andere het volkslied kreeg een schunnig extra couplet) en nog aardig gitaar speelde ook.
De volgende ochtend was er dan toch het nare moment van afscheid. De kinderen hadden het er moeilijk mee en dat raakte mij ook wel, toch al geen fan van afscheid. Karla bracht eerst Tristan en Julian naar de creche en toen Karla de anderen allemaal naar het vliegveld bracht reed ik met de motor nog even met ze op, totdat ik een andere kant op moest.
De rest van de dag voelde ik me een beetje vreemd en thuis was het vreemd stil. We zijn erg blij dat we ze hebben kunnen laten zien waar we terecht gekomen zijn en in wat voor fijn huis we nu wonen. We verheugen ons al op het volgende feestje, over een tijd aan hun kant van de aardbol.
Bekijk foto's
Comments

Wat een leuke foto's met teksten. Ik zal ook teksten bij onze foto's zetten en ze per e-mail naar jullie, Mirjam en Tijs zenden.
Posted By Papa/Opa | 09-01-2012 at 23:15