Highway To The Sun

Eerst even een leuke uitspraak van Tristan die ik vergeten was. We aten Butter Chicken, de Indiase curry. Tristan vroeg: hoe heet dat in het Nedilands? Wij konden niet echt een Nederlandse term bedenken dus we zeiden dat ze daar ook gewoon Butter Chicken zeiden. Toen zei Tristan: oh, ik dacht misschien zeggen ze 'kippetje boter'.
Het weekend begon ermee dat Karla een massage had geregeld in Unley, dichtbij de stad. Hoewel het lekker was viel dat een beetje tegen omdat het zo'n zachte-heelmeesters-Chinese massage was, terwijl het van Karla een stuk steviger mag. Ik heb ondertussen met de jongetjes gespeeld in de luxe speeltuin waar we laatst ook waren geweest. Dat was dikke pret. Er waren jongedames die zelfgebakken spullen verkochten en er was zelfs nog amusement in de vorm van een meneer die een hoge boom omzaagde in de tuin van één van de omringende villa's.
Na de lunch en het (korte) slaapje zijn we naar het Aldinga Airfield gegaan, een klein vliegveldje niet zo ver van ons vandaan. Dat was wel leuk, we konden er vliegtuigjes zien landen en opstijgen onder het genot van een kopje koffie terwijl de kinderen speelden in een met oude onderdelen opgebouwde cockpit.

Die avond moest de klok een uur vooruit (zomertijd, oftewel Daylight Savings), we doen dus weer met zijn allen om zes uur in de ochtend alsof het al zeven uur is. Daar krijg je dan wel lekker lange avonden voor terug.
Op zondag hebben we allebei (maar niet samen natuurlijk) gefietst. Karla heeft daarbij een heuse dikke slang over de weg zien kruipen van zo'n anderhalve meter lang. Het schijnt dat ze daar weer mee ophouden als het warmer wordt.
Ik heb revanche genomen op een enorm steil stuk weg waar ik al eerder was maar toen niet opkwam doordat ik op een nat wegdek geen grip had. Nu lukte het maar dat doen we niet elke week, wat was dat steil zeg. Verder was ik die dag letterlijk erg moe van de kinderen: hoe vaker ik 'papa' hoorde, hoe meer ik mijn oogleden zwaar voelde worden.
Gelukkig bood de volgende dag weer redding: maandag begon de werkweek weer. De eerste dag van de week ging ik weer op de fiets, het weer was heerlijk. Maar de woensdag heb ik overgeslagen omdat de winter even terug was. In de heuvels was het zelfs even wit, wat hier dan de krant haalt met veel foto's. Dan hebben we het over natte sneeuw die er een uurtje ligt.
Tristan ging weer naar Kindy, die was twee weken dicht. Hij gaat nu vier halve dagen per week en hij vindt het erg leuk. Hij is heel erg bezig met getallen op het moment, hij vraagt bijvoorbeeld 'hoeveel is een twee en een nul?' Of hij zegt: 'Weet je hoe hard deze auto kan? Twelve thirteen sixty!'.
Daarnaast kan hij dus nu zelfstandig naar het toilet 's nachts. Dat is heerlijk want de methode tot nu toe was huilen tot wij kwamen. Je hoort dan heel schattig getrippel van zijn voetjes op de gang en de volgende ochtend staat het licht op het toilet nog aan.
Julian heeft de laatste tijd een schattige manier om zijn zin te krijgen: hij trekt een kastje open en zegt dan: 'deze even pakken, okaaaaayyyyy??' En hij begint list ook te ontdekken. Soms vraagt hij mij iets en zegt dan 'mag van mama' of andersom. De eerste keer trapten we erin maar gelukkig kan hij nog niet inschatten hoe waarschijnlijk het is dat het wel mocht en hij verraadde zich dus al snel.
Gister is de vaatwasser stuk gegaan en op internet vond ik wel een manier om hem waarschijnlijk weer aan de praat te krijgen maar daarvoor moet hij naar voren geschoven worden. En de vorige bewoners hebben met hun klustalent getegeld tot aan de vaatwasser, en dus niet eronder. Je moet hem dus optillen maar laat er nou een aanrechtblad boven zitten. Van het weekend nog maar eens kijken.
Vandaag had ik 'lunch with a director' op het werk. De bedoeling is dat je met een man of vijf gaat lunchen met een directeur (we hebben er drie) zodat in informele sfeer zaken over het bedrijf aangekaart kunnen worden. Maar het werd gewoon een informele lunch in een iets te sjieke tent (wel lekker gegeten) waarbij we vooral wijzer zijn geworden over de gigantische basketbaltalenten van de dochter van de directeur.
En vandaag hebben we alweer niks gewonnen op de golfclub maar gezellig was het wel. En toen we thuiskwamen was onze logee ook net aangekomen: Florence blijft dit weekend bij ons slapen. Trouwe lezers kennen die naam nog: het is de dame die ons opgehaald heeft van het vliegveld toen we hier op een regenachtige augustusdag aankwamen.

Bekijk foto's

Eerst even een leuke uitspraak van Tristan die ik vergeten was. We aten Butter Chicken, de Indiase curry. Tristan vroeg: hoe heet dat in het Nedilands? Wij konden niet echt een Nederlandse term bedenken dus we zeiden dat ze daar ook gewoon Butter Chicken zeiden. Toen zei Tristan: oh, ik dacht misschien zeggen ze 'kippetje boter'.
Het weekend begon ermee dat Karla een massage had geregeld in Unley, dichtbij de stad. Hoewel het lekker was viel dat een beetje tegen omdat het zo'n zachte-heelmeesters-Chinese massage was, terwijl het van Karla een stuk steviger mag. Ik heb ondertussen met de jongetjes gespeeld in de luxe speeltuin waar we laatst ook waren geweest. Dat was dikke pret. Er waren jongedames die zelfgebakken spullen verkochten en er was zelfs nog amusement in de vorm van een meneer die een hoge boom omzaagde in de tuin van één van de omringende villa's.
Na de lunch en het (korte) slaapje zijn we naar het Aldinga Airfield gegaan, een klein vliegveldje niet zo ver van ons vandaan. Dat was wel leuk, we konden er vliegtuigjes zien landen en opstijgen onder het genot van een kopje koffie terwijl de kinderen speelden in een met oude onderdelen opgebouwde cockpit.

Die avond moest de klok een uur vooruit (zomertijd, oftewel Daylight Savings), we doen dus weer met zijn allen om zes uur in de ochtend alsof het al zeven uur is. Daar krijg je dan wel lekker lange avonden voor terug.
Op zondag hebben we allebei (maar niet samen natuurlijk) gefietst. Karla heeft daarbij een heuse dikke slang over de weg zien kruipen van zo'n anderhalve meter lang. Het schijnt dat ze daar weer mee ophouden als het warmer wordt.
Ik heb revanche genomen op een enorm steil stuk weg waar ik al eerder was maar toen niet opkwam doordat ik op een nat wegdek geen grip had. Nu lukte het maar dat doen we niet elke week, wat was dat steil zeg. Verder was ik die dag letterlijk erg moe van de kinderen: hoe vaker ik 'papa' hoorde, hoe meer ik mijn oogleden zwaar voelde worden.
Gelukkig bood de volgende dag weer redding: maandag begon de werkweek weer. De eerste dag van de week ging ik weer op de fiets, het weer was heerlijk. Maar de woensdag heb ik overgeslagen omdat de winter even terug was. In de heuvels was het zelfs even wit, wat hier dan de krant haalt met veel foto's. Dan hebben we het over natte sneeuw die er een uurtje ligt.
Tristan ging weer naar Kindy, die was twee weken dicht. Hij gaat nu vier halve dagen per week en hij vindt het erg leuk. Hij is heel erg bezig met getallen op het moment, hij vraagt bijvoorbeeld 'hoeveel is een twee en een nul?' Of hij zegt: 'Weet je hoe hard deze auto kan? Twelve thirteen sixty!'.
Daarnaast kan hij dus nu zelfstandig naar het toilet 's nachts. Dat is heerlijk want de methode tot nu toe was huilen tot wij kwamen. Je hoort dan heel schattig getrippel van zijn voetjes op de gang en de volgende ochtend staat het licht op het toilet nog aan.
Julian heeft de laatste tijd een schattige manier om zijn zin te krijgen: hij trekt een kastje open en zegt dan: 'deze even pakken, okaaaaayyyyy??' En hij begint list ook te ontdekken. Soms vraagt hij mij iets en zegt dan 'mag van mama' of andersom. De eerste keer trapten we erin maar gelukkig kan hij nog niet inschatten hoe waarschijnlijk het is dat het wel mocht en hij verraadde zich dus al snel.
Gister is de vaatwasser stuk gegaan en op internet vond ik wel een manier om hem waarschijnlijk weer aan de praat te krijgen maar daarvoor moet hij naar voren geschoven worden. En de vorige bewoners hebben met hun klustalent getegeld tot aan de vaatwasser, en dus niet eronder. Je moet hem dus optillen maar laat er nou een aanrechtblad boven zitten. Van het weekend nog maar eens kijken.
Vandaag had ik 'lunch with a director' op het werk. De bedoeling is dat je met een man of vijf gaat lunchen met een directeur (we hebben er drie) zodat in informele sfeer zaken over het bedrijf aangekaart kunnen worden. Maar het werd gewoon een informele lunch in een iets te sjieke tent (wel lekker gegeten) waarbij we vooral wijzer zijn geworden over de gigantische basketbaltalenten van de dochter van de directeur.
En vandaag hebben we alweer niks gewonnen op de golfclub maar gezellig was het wel. En toen we thuiskwamen was onze logee ook net aangekomen: Florence blijft dit weekend bij ons slapen. Trouwe lezers kennen die naam nog: het is de dame die ons opgehaald heeft van het vliegveld toen we hier op een regenachtige augustusdag aankwamen.

Bekijk foto's