Highway To The Sun

Eerst even dit: vorige week is een knipoog niet meegekomen waardoor de zinsnede 'spijt omtrent [Julian's] bestaan' veel harder overkwam dan ik hem bedoelde. Ik zal beter opletten voortaan.
Goed: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Meteen maar beginnen met zeggen dat we wel degelijk dol zijn op onze mannetjes. Ze deze week bezig zien met me helpen de vaatwasser uit te ruimen en samen te bedelen om plakjes komkommer is gewoon heel erg leuk. En nog leuker, ik denk mijn favoriete momenten, is als je ze 's morgens uit bed haalt en tegen je aan drukt. En dan voor het raam staan en bespreken wat er te zien valt ('Kijk, de auto van de buurman staat er niet' - 'Wel wagentje!').
We worden nog steeds vaker op de proef gesteld (zeker door Julian) dan we kunnen waarderen, maar de andere kant is zeker ook aanwezig en mag ook weleens op de voorgrond.
Julian is aardig assertief en dat leidde deze week tot een leuk moment: op een avond kreeg hij zijn eten niet op en zei: 'klaar!'. Karla vroeg aan Tristan of hij het misschien nog wilde, maar dat hoefde Tristan niet. Bang om iets mis te lopen zei Julian: 'ík wel!' en hij heeft alsnog zijn bord leeggegeten, blij met het extraatje dat hij had binnengehaald.
De volgende ochtend was het Tristans beurt om leuk uit de hoek te komen. Op de creche hadden ze ooit twee toverstafjes geknutseld. Tristan hield ze allebei omhoog en vroeg aan Julian: 'Julian, welke wil jij?'. Julian wees er een aan en zei: 'die'. Daar had Tristan geen rekening mee gehouden blijkbaar, en hij zei: 'nee, welke àndere?' Maar Julian bleef bij zijn keuze en Tristan huilde dat hij die eerst had. Daar konden wij dan weer mooi een les van maken dat als je iemand iets aanbiedt, je het ook moet geven en dat je dus maar beter kunt nadenken of je het wel wilt missen.
Verder komt Tristan regelmatig thuis van Kindy met nieuwe dingen. Zo had hij gister opeens een grappig liedje over visjes 'why did you let them go? - because they bit my fingers so'. En hij wees laatst ook naar zijn armpje en vroeg of ik wist hoe dat heette. Dat heet 'je body'. Van Julian horen we eigenlijk niet zoveel over de creche. Hij heeft het niet echt over andere kindjes tenzij we erom vragen. En dat doen we want hij is bijna jarig en dan moet er een feestje komen, liefst toch ook met andere kindjes. Maar Julian verheugt zich al op de taart en 'hoera' roepen wat hij regelmatig oefent, net als 'Happy Birthday' zingen.

Deze week was er verder een met niet veel spectaculaire zaken. Karla heeft besloten toch haar motorrijbewijs ook te willen halen (dat kan nog tot april) en dus zijn we op zaterdag naar een stil parkeerterrein gegaan waar ze kon oefenen. Dat ging heel erg goed, dus dat wekt vertrouwen. De jongetjes gingen ondertussen een grote boom 'zagen': met stokken ('kijk wat een grote zaag!') het schors er een beetje afpulken. Verder hebben we Tristans bril laten maken. Hij heeft gelukkig weinig last van het feit dat hij een bril heeft maar ideaal is het natuurlijk niet voor een vierjarige. Ik buig het ding elke dag wel bij en de neussteuntjes zijn ook steeds kwijt.
Die middag hebben we wat door de buurt gewandeld en zijn we naar de speeltuin geweest. Daarna heeft Karla met de kinderen weer heerlijke pizza gemaakt.
's Avonds had ik nog het housewarmingsfeestje van 'Boomerang Ben'. Eigenlijk was dat voor ons allebei maar de oppas kon niet. Ik heb leuk gekletst met deze en gene, eigenlijk kende ik iedereen wel. En Ben heeft nu eindelijk een warm huis.
Op zondag begon ik na ons ontbijtritueel met een fietstocht door het fraaie wijngebied tussen McLaren Vale en Willunga. Ik ging hard en het was erg mooi, net Zuid-Frankrijk. Nadat ik thuiskwam, kwam ook Karla eraan, die had de jongens laten fietsen. Het was een beetje warm en Tristan wist dan ook te melden: 'Nu ben ik een beetje gesmolten'. 's Middags was het de beurt aan Karla, die deed hetzelde rondje als ik maar nog net even harder.

Die avond wilden de kinderen voor het eerst opeens niet meer in bad, maar wilden ze onder de douche. Dat vonden ze erg leuk en ze bleven er heel lang onder. Onze kraan is een beetje eng omdat die makkelijk van stand te veranderen is waardoor het te heet zou kunnen worden. Gelukkig hebben we een temperatuurregelaar die je kan instellen en die staat nu op 37 graden. Niet warm genoeg voor ons maar de kinderen kunnen zich zo niet branden, erg handig!
Het belangrijkste nieuws van dinsdag was dat Lance Armstrong de eerste persoon is die de sleutel van Adelaide weer moet inleveren, een twijfelachtige eer. De dag erna was het Halloween, wat hier elk jaar meer Amerikaanse vormen aanneemt. Hoeft van mij niet, want ik vind dat het niet nodig zou moeten zijn om kleine kinderen uit te leggen wat al die doodshoofden en mensen met bloed om hun mond zijn. Maar gelukkig hoefde dat ook nog niet: het valt nog wel te ontwijken op de leeftijd die ze nu hebben. 's Avonds kwam er welgeteld één keer iemand aanbellen voor trick or treat. Veel treat over dus.

Deze week heb ik wat spulletjes van de kapotte racefiets op Gumtree gezet (de Australische marktplaats). Na de goede prijs te vinden ben ik het meeste kwijt. Het is weliswaar meer waard, maar als het in de garage niks ligt te doen is het tegelijkertijd niks waard. Ook heb ik de laatste spulletjes besteld voor de nieuwe fiets. Als die binnenkomen kan ik gaan bouwen. Maar tot die tijd rij ik op de oude en dat gaat ook wel goed. Ik ga nog steeds twee keer per week op de fiets naar het werk en dat mag ook wel, want er is ook ongeveer vier keer per week taart en kaasjes en koekjes, het houdt niet op. Het meeste weiger ik. Ik heb deze week erg weinig gegeten en ben wat afgevallen zonder dat ik honger had. Opmerkelijk hoe makkelijk je teveel eet en hoe weinig je eigenlijk nodig hebt. Gelukkig is op gewicht blijven makkelijker dan er komen, want iets teveel is soms wel gewoon erg lekker.
Julian wil vrijwel alles zelf doen en dat leidt steeds minder vaak tot frustatie en steeds vaker lukt het wat hij wil doen. Denk aan het aantrekken van een jasje enzo. Ook begint hij iets meer open te staan voor hulp als het niet lukt, bijvoorbeeld het beginnetje van de rits om die zelf dicht te doen.
Tristan komt soms bij je zitten met zijn armpjes lekker om je heen. Hij kan enorm kletsen en soms moet je hem echt zeggen dat hij nog één ding mag vertellen, anders houdt hij echt niet op.
We hebben deze week alweer wat heerlijk lenteweer gehad maar steeds zit er ook wel een dip in de week. Dat betekent dan dat het terugvalt van 28 naar 18 graden bijvoorbeeld met een enkel buitje, heel naar.

Bekijk foto's

Eerst even dit: vorige week is een knipoog niet meegekomen waardoor de zinsnede 'spijt omtrent [Julian's] bestaan' veel harder overkwam dan ik hem bedoelde. Ik zal beter opletten voortaan.
Goed: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Meteen maar beginnen met zeggen dat we wel degelijk dol zijn op onze mannetjes. Ze deze week bezig zien met me helpen de vaatwasser uit te ruimen en samen te bedelen om plakjes komkommer is gewoon heel erg leuk. En nog leuker, ik denk mijn favoriete momenten, is als je ze 's morgens uit bed haalt en tegen je aan drukt. En dan voor het raam staan en bespreken wat er te zien valt ('Kijk, de auto van de buurman staat er niet' - 'Wel wagentje!').
We worden nog steeds vaker op de proef gesteld (zeker door Julian) dan we kunnen waarderen, maar de andere kant is zeker ook aanwezig en mag ook weleens op de voorgrond.
Julian is aardig assertief en dat leidde deze week tot een leuk moment: op een avond kreeg hij zijn eten niet op en zei: 'klaar!'. Karla vroeg aan Tristan of hij het misschien nog wilde, maar dat hoefde Tristan niet. Bang om iets mis te lopen zei Julian: 'ík wel!' en hij heeft alsnog zijn bord leeggegeten, blij met het extraatje dat hij had binnengehaald.
De volgende ochtend was het Tristans beurt om leuk uit de hoek te komen. Op de creche hadden ze ooit twee toverstafjes geknutseld. Tristan hield ze allebei omhoog en vroeg aan Julian: 'Julian, welke wil jij?'. Julian wees er een aan en zei: 'die'. Daar had Tristan geen rekening mee gehouden blijkbaar, en hij zei: 'nee, welke àndere?' Maar Julian bleef bij zijn keuze en Tristan huilde dat hij die eerst had. Daar konden wij dan weer mooi een les van maken dat als je iemand iets aanbiedt, je het ook moet geven en dat je dus maar beter kunt nadenken of je het wel wilt missen.
Verder komt Tristan regelmatig thuis van Kindy met nieuwe dingen. Zo had hij gister opeens een grappig liedje over visjes 'why did you let them go? - because they bit my fingers so'. En hij wees laatst ook naar zijn armpje en vroeg of ik wist hoe dat heette. Dat heet 'je body'. Van Julian horen we eigenlijk niet zoveel over de creche. Hij heeft het niet echt over andere kindjes tenzij we erom vragen. En dat doen we want hij is bijna jarig en dan moet er een feestje komen, liefst toch ook met andere kindjes. Maar Julian verheugt zich al op de taart en 'hoera' roepen wat hij regelmatig oefent, net als 'Happy Birthday' zingen.

Deze week was er verder een met niet veel spectaculaire zaken. Karla heeft besloten toch haar motorrijbewijs ook te willen halen (dat kan nog tot april) en dus zijn we op zaterdag naar een stil parkeerterrein gegaan waar ze kon oefenen. Dat ging heel erg goed, dus dat wekt vertrouwen. De jongetjes gingen ondertussen een grote boom 'zagen': met stokken ('kijk wat een grote zaag!') het schors er een beetje afpulken. Verder hebben we Tristans bril laten maken. Hij heeft gelukkig weinig last van het feit dat hij een bril heeft maar ideaal is het natuurlijk niet voor een vierjarige. Ik buig het ding elke dag wel bij en de neussteuntjes zijn ook steeds kwijt.
Die middag hebben we wat door de buurt gewandeld en zijn we naar de speeltuin geweest. Daarna heeft Karla met de kinderen weer heerlijke pizza gemaakt.
's Avonds had ik nog het housewarmingsfeestje van 'Boomerang Ben'. Eigenlijk was dat voor ons allebei maar de oppas kon niet. Ik heb leuk gekletst met deze en gene, eigenlijk kende ik iedereen wel. En Ben heeft nu eindelijk een warm huis.
Op zondag begon ik na ons ontbijtritueel met een fietstocht door het fraaie wijngebied tussen McLaren Vale en Willunga. Ik ging hard en het was erg mooi, net Zuid-Frankrijk. Nadat ik thuiskwam, kwam ook Karla eraan, die had de jongens laten fietsen. Het was een beetje warm en Tristan wist dan ook te melden: 'Nu ben ik een beetje gesmolten'. 's Middags was het de beurt aan Karla, die deed hetzelde rondje als ik maar nog net even harder.

Die avond wilden de kinderen voor het eerst opeens niet meer in bad, maar wilden ze onder de douche. Dat vonden ze erg leuk en ze bleven er heel lang onder. Onze kraan is een beetje eng omdat die makkelijk van stand te veranderen is waardoor het te heet zou kunnen worden. Gelukkig hebben we een temperatuurregelaar die je kan instellen en die staat nu op 37 graden. Niet warm genoeg voor ons maar de kinderen kunnen zich zo niet branden, erg handig!
Het belangrijkste nieuws van dinsdag was dat Lance Armstrong de eerste persoon is die de sleutel van Adelaide weer moet inleveren, een twijfelachtige eer. De dag erna was het Halloween, wat hier elk jaar meer Amerikaanse vormen aanneemt. Hoeft van mij niet, want ik vind dat het niet nodig zou moeten zijn om kleine kinderen uit te leggen wat al die doodshoofden en mensen met bloed om hun mond zijn. Maar gelukkig hoefde dat ook nog niet: het valt nog wel te ontwijken op de leeftijd die ze nu hebben. 's Avonds kwam er welgeteld één keer iemand aanbellen voor trick or treat. Veel treat over dus.

Deze week heb ik wat spulletjes van de kapotte racefiets op Gumtree gezet (de Australische marktplaats). Na de goede prijs te vinden ben ik het meeste kwijt. Het is weliswaar meer waard, maar als het in de garage niks ligt te doen is het tegelijkertijd niks waard. Ook heb ik de laatste spulletjes besteld voor de nieuwe fiets. Als die binnenkomen kan ik gaan bouwen. Maar tot die tijd rij ik op de oude en dat gaat ook wel goed. Ik ga nog steeds twee keer per week op de fiets naar het werk en dat mag ook wel, want er is ook ongeveer vier keer per week taart en kaasjes en koekjes, het houdt niet op. Het meeste weiger ik. Ik heb deze week erg weinig gegeten en ben wat afgevallen zonder dat ik honger had. Opmerkelijk hoe makkelijk je teveel eet en hoe weinig je eigenlijk nodig hebt. Gelukkig is op gewicht blijven makkelijker dan er komen, want iets teveel is soms wel gewoon erg lekker.
Julian wil vrijwel alles zelf doen en dat leidt steeds minder vaak tot frustatie en steeds vaker lukt het wat hij wil doen. Denk aan het aantrekken van een jasje enzo. Ook begint hij iets meer open te staan voor hulp als het niet lukt, bijvoorbeeld het beginnetje van de rits om die zelf dicht te doen.
Tristan komt soms bij je zitten met zijn armpjes lekker om je heen. Hij kan enorm kletsen en soms moet je hem echt zeggen dat hij nog één ding mag vertellen, anders houdt hij echt niet op.
We hebben deze week alweer wat heerlijk lenteweer gehad maar steeds zit er ook wel een dip in de week. Dat betekent dan dat het terugvalt van 28 naar 18 graden bijvoorbeeld met een enkel buitje, heel naar.

Bekijk foto's