Highway To The Sun

Het was de hele week heerlijk weer. De zomer loopt op z'n eind, maar het was weer lekker rond de dertig graden, vandaag zelfs 37. Dat betekent dat je nat van de motor komt (lange mouwen, handschoenen) maar toch vind ik het lekker. Op zaterdag heb ik met de kinderen gezwommen terwijl Karla het eten voorbereidde voor de gasten die we die avond zouden ontvangen. Ze was behoorlijk ambitieus en heeft behalve quiche ook meringue gebakken voor een speciaal dessert. Alles was erg goed gelukt. De gasten waren Lyn en Pete, de mensen met wie we een vakantieweek hebben doorgebracht in Murray Bridge. Het was erg leuk en we hebben lang geklept en gelachen.
De volgende dag gingen we naar Yvonne, Wilfred en Levi. Ik had het plan opgevat om op de fiets te gaan (80 kilometer), via de heuvels naar Lobethal zodat ik eindelijk de corkscrew road kon beklimmen. Er rustte geen zegen op. De eerste beklimming van de dag ging goed, maar ik was behoorlijk snel moe en kreeg overal pijntjes. Nog voor ik bij de corkscrew was had ik al talloze keren 11%, 13% (onverhard zelfs) en een keer 20% voor de kiezen gehad. Toen ik de corkscrew road eindelijk voor de wielen had na 70 kilometer zat ik er al aardig doorheen. Ik heb dan ook grote stukken moeten lopen op de beklimming zelf. Die had een maximum stijgingspercentage van 22%. Gelukkig kon ik het dal voor de beklimming genieten van de zoetste bramen die ik ooit heb gegeten, en een citroen was ook voorhanden. Het plan is om eerst maar eens wat slaap in te halen en dan nog een poging te doen, met minder beklimmingen vooraf.
Bij Yvonne kon ik even lekker het zwembad in, en daarna heb ik onbeleefd veel gedronken. Het was zoals altijd leuk, en ze hadden nog een bommetje te laten vallen: ze gaan voor één à twee jaar naar Maleisië voor een project van Wilfred. En ze vertrekken begin april al.
Op maandag had Karla de medische keuring, waarna we samen weer lekker een kopje koffie hebben gedronken tegenover mijn werk. Diezelfde middag kreeg ze te horen dat ze de baan heeft! Hoewel de verdiensten wat tegenvallen is het natuurlijk wel erg goed nieuws! We kunnen nu blijven wonen waar we wonen (we hoeven niet meer in te teren, al is het de vraag of er iets te sparen valt) en de ingang is er! Karla hoeft niet meer gefrustreerd thuis te zitten en kan nu meedoen. Van hieruit kunnen we weer vooruit kijken, wat erg fijn is. Na zo'n 300(!) sollicitatiebrieven is het dus toch het netwerk geweest dat resultaat opleverde, want dit komt via vrienden van de dochter van hierboven al genoemde Lyn, die ook op de camping stonden in Murray Bridge. Wel is het zo dat hij Karla alleen geintroduceerd heeft, de baan heeft ze zelf verdiend. Maar een flesje wijn vonden we dat toch wel waard.
Ook op maandag ontvingen we een pakketje uit Nederland met koffie, Deventer koek en een Keulse lekkernij. Dank daarvoor!
De volgende dag voelde Karla zich niet zo lekker, misschien toch de stress die van je afvalt? Woensdag was voorlopig de laatste dag dat Karla thuis was met de kinderen. Ze is op de fiets met ze naar een bouwterrein gegaan waar ze naar graafmachines en vrachtwagens konden kijken. Ook heeft ze ze nog een lekkere zelfgemaakte milkshake voorgezet.
Toen ik thuiskwam uit het werk ben ik het zwembad ingegaan met de boys en dat vonden ze heerlijk. We hebben de opblaaskrokodil van Levi gekregen, daar kun je in zitten in plaats van op, zoals bij de onze. Tristan was er niet vanaf te krijgen. Het lijkt erop dat het zwembad nu goed is met het nieuwe filterzand.
Op het werk heb ik een lastige klus geklaard, wat niet meeviel maar wel voldoening opleverde omdat het resultaat goed was. We zijn aan het kijken hoe we onze SharePoint applicatie kunnen herschrijven zodat we zo min mogelijk veranderen maar het zonder SharePoint doen, omdat dat niet geschikt blijkt voor de workflows etc. die we nodig hebben. Dat betekende een opfriscursus asp.net webforms (en meteen maar geavanceerd met communicerende webparts, voor wie het wat zegt), waar ik examen in gedaan heb maar wat ik sindsdien nooit gebruikt heb. En zoals gezegd was het resultaat goed, het programmeren in C# gaat al wat makkelijker wat erg leuk is.
Op donderdagavond heb ik een kleine veertig kilometer gefietst, met drie pittige heuvels erin. Weer moest ik afstappen bij 14% waar maar geen eind aan kwam (nog steeds geen bergverzet), maar al met al was ik erg tevreden. De omgeving van Clarendon is prachtig, beklimmingen worden beloond met mooie vergezichten over wijnvelden. En als bonus voor al het gefiets ben ik al zes kilo kwijt in de zes weken.
Ook op donderdag ontving ik nog een Nederlands pakketje. Willem Jan was zo lief mij de Prolific Squeezebox voor weinig te verkopen nadat mijn exemplaar gesneuveld was, en ze zijn niet meer te krijgen. Als opvulmateriaal had hij ook nog eens drop gebruikt! Belachelijk dat Amazon en andere webwinkels dat niet doen, een gouden idee als je het mij vraagt. Van het weekend kan ik misschien een wat duurzamere oplossing knutselen voor de buitenmuziek.
Julian had gisteravond in bed zijn pyjamabroekje uitgetrokken en Karla had die weer aangetrokken. Later huilde hij, ik kijken. Hij had zijn broekje weer uitgetrokken en toen geprobeerd hem zelf weer aan te trekken, maar hij zat klem op zijn hoofd. De volgende ochtend maakte Julian ons weer wakker: hij stond rechtop in bed, in zijn blote kontje te roepen dat hij een luier moest. Meneertje had nu zijn broek en luier uitgedaan...
Tristan wordt echt een grote jongen al. Dat is leuk en het baart zorgen tegelijk. Hij leert op de creche af en toe gewelddadige spelletjes, met voor de grap schieten en stompen enzo. Had van ons niet gehoeven en hoewel het waarschijnlijk onvermijdelijk is proberen we toch een tegengeluid te laten horen en hem te vertellen dat we dat niet zo leuke spelletjes vinden. Het past ook niet zo bij hem, hij is zo'n verlegen, schattig jongetje. Kortom: hij wordt groter.
En om een goede traditie in ere te houden: vanavond hebben we maar weer eens een vleesschaal gewonnen op de golfclub!

Bekijk foto's

Het was de hele week heerlijk weer. De zomer loopt op z'n eind, maar het was weer lekker rond de dertig graden, vandaag zelfs 37. Dat betekent dat je nat van de motor komt (lange mouwen, handschoenen) maar toch vind ik het lekker. Op zaterdag heb ik met de kinderen gezwommen terwijl Karla het eten voorbereidde voor de gasten die we die avond zouden ontvangen. Ze was behoorlijk ambitieus en heeft behalve quiche ook meringue gebakken voor een speciaal dessert. Alles was erg goed gelukt. De gasten waren Lyn en Pete, de mensen met wie we een vakantieweek hebben doorgebracht in Murray Bridge. Het was erg leuk en we hebben lang geklept en gelachen.
De volgende dag gingen we naar Yvonne, Wilfred en Levi. Ik had het plan opgevat om op de fiets te gaan (80 kilometer), via de heuvels naar Lobethal zodat ik eindelijk de corkscrew road kon beklimmen. Er rustte geen zegen op. De eerste beklimming van de dag ging goed, maar ik was behoorlijk snel moe en kreeg overal pijntjes. Nog voor ik bij de corkscrew was had ik al talloze keren 11%, 13% (onverhard zelfs) en een keer 20% voor de kiezen gehad. Toen ik de corkscrew road eindelijk voor de wielen had na 70 kilometer zat ik er al aardig doorheen. Ik heb dan ook grote stukken moeten lopen op de beklimming zelf. Die had een maximum stijgingspercentage van 22%. Gelukkig kon ik het dal voor de beklimming genieten van de zoetste bramen die ik ooit heb gegeten, en een citroen was ook voorhanden. Het plan is om eerst maar eens wat slaap in te halen en dan nog een poging te doen, met minder beklimmingen vooraf.
Bij Yvonne kon ik even lekker het zwembad in, en daarna heb ik onbeleefd veel gedronken. Het was zoals altijd leuk, en ze hadden nog een bommetje te laten vallen: ze gaan voor één à twee jaar naar Maleisië voor een project van Wilfred. En ze vertrekken begin april al.
Op maandag had Karla de medische keuring, waarna we samen weer lekker een kopje koffie hebben gedronken tegenover mijn werk. Diezelfde middag kreeg ze te horen dat ze de baan heeft! Hoewel de verdiensten wat tegenvallen is het natuurlijk wel erg goed nieuws! We kunnen nu blijven wonen waar we wonen (we hoeven niet meer in te teren, al is het de vraag of er iets te sparen valt) en de ingang is er! Karla hoeft niet meer gefrustreerd thuis te zitten en kan nu meedoen. Van hieruit kunnen we weer vooruit kijken, wat erg fijn is. Na zo'n 300(!) sollicitatiebrieven is het dus toch het netwerk geweest dat resultaat opleverde, want dit komt via vrienden van de dochter van hierboven al genoemde Lyn, die ook op de camping stonden in Murray Bridge. Wel is het zo dat hij Karla alleen geintroduceerd heeft, de baan heeft ze zelf verdiend. Maar een flesje wijn vonden we dat toch wel waard.
Ook op maandag ontvingen we een pakketje uit Nederland met koffie, Deventer koek en een Keulse lekkernij. Dank daarvoor!
De volgende dag voelde Karla zich niet zo lekker, misschien toch de stress die van je afvalt? Woensdag was voorlopig de laatste dag dat Karla thuis was met de kinderen. Ze is op de fiets met ze naar een bouwterrein gegaan waar ze naar graafmachines en vrachtwagens konden kijken. Ook heeft ze ze nog een lekkere zelfgemaakte milkshake voorgezet.
Toen ik thuiskwam uit het werk ben ik het zwembad ingegaan met de boys en dat vonden ze heerlijk. We hebben de opblaaskrokodil van Levi gekregen, daar kun je in zitten in plaats van op, zoals bij de onze. Tristan was er niet vanaf te krijgen. Het lijkt erop dat het zwembad nu goed is met het nieuwe filterzand.
Op het werk heb ik een lastige klus geklaard, wat niet meeviel maar wel voldoening opleverde omdat het resultaat goed was. We zijn aan het kijken hoe we onze SharePoint applicatie kunnen herschrijven zodat we zo min mogelijk veranderen maar het zonder SharePoint doen, omdat dat niet geschikt blijkt voor de workflows etc. die we nodig hebben. Dat betekende een opfriscursus asp.net webforms (en meteen maar geavanceerd met communicerende webparts, voor wie het wat zegt), waar ik examen in gedaan heb maar wat ik sindsdien nooit gebruikt heb. En zoals gezegd was het resultaat goed, het programmeren in C# gaat al wat makkelijker wat erg leuk is.
Op donderdagavond heb ik een kleine veertig kilometer gefietst, met drie pittige heuvels erin. Weer moest ik afstappen bij 14% waar maar geen eind aan kwam (nog steeds geen bergverzet), maar al met al was ik erg tevreden. De omgeving van Clarendon is prachtig, beklimmingen worden beloond met mooie vergezichten over wijnvelden. En als bonus voor al het gefiets ben ik al zes kilo kwijt in de zes weken.
Ook op donderdag ontving ik nog een Nederlands pakketje. Willem Jan was zo lief mij de Prolific Squeezebox voor weinig te verkopen nadat mijn exemplaar gesneuveld was, en ze zijn niet meer te krijgen. Als opvulmateriaal had hij ook nog eens drop gebruikt! Belachelijk dat Amazon en andere webwinkels dat niet doen, een gouden idee als je het mij vraagt. Van het weekend kan ik misschien een wat duurzamere oplossing knutselen voor de buitenmuziek.
Julian had gisteravond in bed zijn pyjamabroekje uitgetrokken en Karla had die weer aangetrokken. Later huilde hij, ik kijken. Hij had zijn broekje weer uitgetrokken en toen geprobeerd hem zelf weer aan te trekken, maar hij zat klem op zijn hoofd. De volgende ochtend maakte Julian ons weer wakker: hij stond rechtop in bed, in zijn blote kontje te roepen dat hij een luier moest. Meneertje had nu zijn broek en luier uitgedaan...
Tristan wordt echt een grote jongen al. Dat is leuk en het baart zorgen tegelijk. Hij leert op de creche af en toe gewelddadige spelletjes, met voor de grap schieten en stompen enzo. Had van ons niet gehoeven en hoewel het waarschijnlijk onvermijdelijk is proberen we toch een tegengeluid te laten horen en hem te vertellen dat we dat niet zo leuke spelletjes vinden. Het past ook niet zo bij hem, hij is zo'n verlegen, schattig jongetje. Kortom: hij wordt groter.
En om een goede traditie in ere te houden: vanavond hebben we maar weer eens een vleesschaal gewonnen op de golfclub!

Bekijk foto's