Highway To The Sun

Omdat Karla nu ook full time werkt willen we in het weekend graag wat leuks doen met de kinderen. We begonnen met ontbijt op de Willunga Farmer's Market. Dat is een gezellig marktje met lokale producten, voor het merendeel van kleinschalige producenten. Vanwege de onbespoten koffie en het organisch geteelde brood doet het ook dienst als hippiereünie. Er is een stalletje waar je een lekker 'bush breakfast' kunt krijgen en dat hebben we gedaan. Dat was smullen en het was heerlijk weer. We raakten ook nog aan de praat met een Amerikaanse die getrouwd is met iemand uit Heiloo. Hij was er niet bij, dus ik weet niet of ik hem ken (de naam zei me wel wat maar ik weet het niet zeker).
Die avond kwamen Jill en Peter bij ons barbecuen. Peter was die dag op tonijn wezen vissen, een stukje van de vangst ligt nu in onze vriezer. Hoewel hij erg vaak op een boot zit was hij behoorlijk ziek geworden. Het was een gezellige avond en de kinderen vonden dat natuurlijk ook.
Op zondag is Karla in alle vroegte met ex-collega's gaan fietsen, die ook meegaan naar de Mt Lofty Challenge. Ze gingen van de stad Mt Lofty op, wat meteen 15 kilometer klimmen is. Karla is er klaar voor.
Ik heb ondertussen Tristan uit bed gehaald die wat je noemt een ongelukje had gehad. Calamiteit zeg maar, maar toch gaat de wateroverlast in Australië op het nieuws niet daarover. Er lopen weer hele dorpen onder maar alles is ver van ons bed.
's Middags was het mijn beurt om er met de fiets op uit te gaan. Ik heb weer het rondje Willunga Hill (dezelfde als van de markt met onbespoten mensen) – Kangarilla – Clarendon gedaan, waar ook veel klimwerk in zit. Na thuiskomst kwamen Yvonne en co nog een keer langs voor ze over luttele weken hun Maleisische avontuur aangaan. Tristan was een beetje ziek en Julian kletterde van zijn fietsje, dus dat was relaxed. De jongens hebben allerlei speelgoed gekregen van Levi, en een brandweerauto stal de show.
Op maandag moest ik Tristan ophalen van de creche. Hij was behoorlijk zeurderig en huilerig, hij voelde zich duidelijk niet lekker. Toen hij sliep kon ik nog wel even werken thuis, genoeg om geen dag te hoeven opnemen. De volgende dag hebben we hem op verzoek van de creche ook thuisgehouden. Hij voelde zich weer kiplekker, maar ja, het is natuurlijk enorm besmettelijk. Vinden ze op de creche. Ik werkte thuis (Karla had alleen nog die dag iemand die haar kon inwerken) en dat ging eigenlijk heel goed. Tristan speelde, tekende en keek televisie en vermaakte zichzelf uitstekend. Soms wilde hij gezellig bij me zitten wat eventjes wel kon, maar echt lekker werken ging natuurlijk niet. Hij kletst wat af en als je zegt dat hij toch echt stil moet zijn kletst hij net zoveel, maar dan fluisterend. Al met al moet ik zeggen dat één kind van drie verschrikkelijk makkelijk is. Het is de interactie van die twee die het zo zwaar maakt.
Op donderdag is Karla alweer voor dag en dauw uit bed gestapt om hard te lopen. Ik heb die avond gefietst in Clarendon en waar ik twee weken geleden nog een voet aan de grond moest zetten bij een beklimming van 18% (Turners Gully Road) ging het nu zonder. Clarendon is erg mooi met zijn heuvels met wijnranken en het is een genot om er te fietsen. Al ons gesport werpt zijn vruchten af want we zijn lekker licht aan het worden. We zijn allebei een magische grens door: Karla die van 70 en ik die van 80. Dat was alweer een paar jaar geleden. Karla had twee zwangerschappen als excuus, ik , ehm..., luiheid.
Het is hard werken voor Karla om orde te scheppen in het systeem maar ze begint wel het idee te krijgen dat het goed te doen is als die orde er eenmaal is.
Na de smak die Julian met zijn fietsje maakte op zondag, maakte hij er op de creche ook nog een, weer van een fietsje. Nu schaafde hij zijn neus, de arme vent, en de bult zat er ook nog. Vandaag viel hij alweer en kreeg een sneetje in zijn lip. Nou ja, het is de leeftijd. Tristan was ook zo'n brokkenpilootje en dat gaat al veel beter.

Bekijk foto's

Omdat Karla nu ook full time werkt willen we in het weekend graag wat leuks doen met de kinderen. We begonnen met ontbijt op de Willunga Farmer's Market. Dat is een gezellig marktje met lokale producten, voor het merendeel van kleinschalige producenten. Vanwege de onbespoten koffie en het organisch geteelde brood doet het ook dienst als hippiereünie. Er is een stalletje waar je een lekker 'bush breakfast' kunt krijgen en dat hebben we gedaan. Dat was smullen en het was heerlijk weer. We raakten ook nog aan de praat met een Amerikaanse die getrouwd is met iemand uit Heiloo. Hij was er niet bij, dus ik weet niet of ik hem ken (de naam zei me wel wat maar ik weet het niet zeker).
Die avond kwamen Jill en Peter bij ons barbecuen. Peter was die dag op tonijn wezen vissen, een stukje van de vangst ligt nu in onze vriezer. Hoewel hij erg vaak op een boot zit was hij behoorlijk ziek geworden. Het was een gezellige avond en de kinderen vonden dat natuurlijk ook.
Op zondag is Karla in alle vroegte met ex-collega's gaan fietsen, die ook meegaan naar de Mt Lofty Challenge. Ze gingen van de stad Mt Lofty op, wat meteen 15 kilometer klimmen is. Karla is er klaar voor.
Ik heb ondertussen Tristan uit bed gehaald die wat je noemt een ongelukje had gehad. Calamiteit zeg maar, maar toch gaat de wateroverlast in Australië op het nieuws niet daarover. Er lopen weer hele dorpen onder maar alles is ver van ons bed.
's Middags was het mijn beurt om er met de fiets op uit te gaan. Ik heb weer het rondje Willunga Hill (dezelfde als van de markt met onbespoten mensen) – Kangarilla – Clarendon gedaan, waar ook veel klimwerk in zit. Na thuiskomst kwamen Yvonne en co nog een keer langs voor ze over luttele weken hun Maleisische avontuur aangaan. Tristan was een beetje ziek en Julian kletterde van zijn fietsje, dus dat was relaxed. De jongens hebben allerlei speelgoed gekregen van Levi, en een brandweerauto stal de show.
Op maandag moest ik Tristan ophalen van de creche. Hij was behoorlijk zeurderig en huilerig, hij voelde zich duidelijk niet lekker. Toen hij sliep kon ik nog wel even werken thuis, genoeg om geen dag te hoeven opnemen. De volgende dag hebben we hem op verzoek van de creche ook thuisgehouden. Hij voelde zich weer kiplekker, maar ja, het is natuurlijk enorm besmettelijk. Vinden ze op de creche. Ik werkte thuis (Karla had alleen nog die dag iemand die haar kon inwerken) en dat ging eigenlijk heel goed. Tristan speelde, tekende en keek televisie en vermaakte zichzelf uitstekend. Soms wilde hij gezellig bij me zitten wat eventjes wel kon, maar echt lekker werken ging natuurlijk niet. Hij kletst wat af en als je zegt dat hij toch echt stil moet zijn kletst hij net zoveel, maar dan fluisterend. Al met al moet ik zeggen dat één kind van drie verschrikkelijk makkelijk is. Het is de interactie van die twee die het zo zwaar maakt.
Op donderdag is Karla alweer voor dag en dauw uit bed gestapt om hard te lopen. Ik heb die avond gefietst in Clarendon en waar ik twee weken geleden nog een voet aan de grond moest zetten bij een beklimming van 18% (Turners Gully Road) ging het nu zonder. Clarendon is erg mooi met zijn heuvels met wijnranken en het is een genot om er te fietsen. Al ons gesport werpt zijn vruchten af want we zijn lekker licht aan het worden. We zijn allebei een magische grens door: Karla die van 70 en ik die van 80. Dat was alweer een paar jaar geleden. Karla had twee zwangerschappen als excuus, ik , ehm..., luiheid.
Het is hard werken voor Karla om orde te scheppen in het systeem maar ze begint wel het idee te krijgen dat het goed te doen is als die orde er eenmaal is.
Na de smak die Julian met zijn fietsje maakte op zondag, maakte hij er op de creche ook nog een, weer van een fietsje. Nu schaafde hij zijn neus, de arme vent, en de bult zat er ook nog. Vandaag viel hij alweer en kreeg een sneetje in zijn lip. Nou ja, het is de leeftijd. Tristan was ook zo'n brokkenpilootje en dat gaat al veel beter.

Bekijk foto's