Highway To The Sun

Nee, gelukkig geen sterfgeval ofzo. Maar de verstandskiezen, of meer precies het feit dat ze er niet meer zijn, hebben toch voor heel wat pijn gezorgd de afgelopen week. Ik ben nog steeds niet van de pijnstillers af, al ben ik met wat moeite wel terug van drie naar twee per dag.
De zwelling is wel flink minder geworden en in de vervolgafspraak die ik had zei de tandarts dat het goed verliep. Wel fronste hij zijn wenkbrauwen omdat ik de voorgeschreven antibiotica niet geslikt had. Ik ben nou eenmaal gewend dat je dat slikt om een ontsteking te bestrijden, niet om er één te voorkomen. Het zal geen toeval zijn dat er steeds vaker gewaarschuwd wordt voor resistente bacteriën. Door de pijn heb ik het afgelopen weekend niet gefietst. Dat viel mooi samen met Hollands weer, hoewel: zo nat en grijs als het hier is, zo zonnig en warm is het bij jullie heb ik begrepen. Nou, het is jullie gegund.
Op zaterdagavond ben ik de stad in geweest met Ben en Vincent. Ik had daar genoeg zin in om niet af te willen zeggen, al moest de schnitzel van de Earl wel naar binnen geschoven worden als door een brievenbus. Mijn mond wil namelijk nog niet erg ver open. Gelukkig pasten slokjes bier er aardig doorheen. Ik bleef na afloop ook bij Vincent slapen. Francis was er niet, die was uit logeren, bij Karla. Ze hebben lekker pannekoeken gegeten en na de avondvullende voorstelling vrij worstelen van de jongetjes lekker film gekeken. De volgende ochtend was ik aan de beurt, Vincent maakte een pannekoeken ontbijt.
Die middag heb ik geheel tegen mijn gewoonte in voor de tweede keer deze week een dutje gedaan. Normaal gesproken heb ik daar een hekel aan omdat ik dan zo gaar wakker word, maar door de pijn werd ik zo moe dat ik elk kwartiertje wilde meepikken. Ook de hele werkweek had ik grote moeite wakker te blijven. De motivatie, zeker voor complexe programmeervraagstukken, is natuurlijk ook niet meer wat die geweest is.
Vlak na mijn dutje kwamen John en Kitty langs, een Nederlands stel dat we al een paar keer zijn tegengekomen, met hun zoontje Kian. Dat was erg leuk. De kunst is om John weer aan het fietsen te krijgen, dat heeft hij vroeger wel veel gedaan maar de laatste jaren niet meer.
Tristan was maandagmiddag weer naar Kindy. Helaas neemt hij niet alleen gewenst gedrag mee naar huis. Onder invloed van wat andere jongetjes maakt hij ook al stompbewegingen en schietgeluidjes. We hebben daarom besloten hem de komende achttien jaar van school te houden en hem daarna volwassenenonderwijs te laten volgen.
Julian gaat gewoon lekker door, hij leert steeds meer om taal te gebruiken. Soms experimenteert hij met intonatie en dat kan erg grappig zijn.

Hoewel ik dus niet gefietst heb de afgelopen week hebben we wel genoten van fietsen. Ook hier worden namelijk enkele etappes van de Giro d'Italia uitgezonden, zij het 's nachts. Die nemen we op en dan kijken we de volgende dag.
Karla is, lief als ze is, gezellig bij me in de lappenmand gekropen. Zij voelt zich sinds een paar dagen ziekjes maar ze vindt dat haar werk niet toelaat thuis te blijven. En thuisblijven heb ik ook niet gedaan, ondanks pijn en een gebrek aan energie daardoor, en ondanks het natte weer. Gister kwam ik doornat en verkleumd aan op het werk. Terug moest ik in het donker door de regen. Op onverlichte kronkelende wegen is dat niet leuk. Je weet niet hoeveel grip je hebt, dus je bent voortdurend bang om te vallen, en het feit dat je de weg niet kan zien als er een tegenligger is helpt daar niet bij. Eigenlijk ben ik blij dat ik heel thuisgekomen ben.
Het goede nieuws: we denken dat we allebei aan de beterende hand zijn en de golfclub was gezellig, compleet met knapperend vuurtje en natuurlijk een gewonnen fles heel behoorlijke wijn.

Wegens te weinig beleefd heden geen foto's!

Nee, gelukkig geen sterfgeval ofzo. Maar de verstandskiezen, of meer precies het feit dat ze er niet meer zijn, hebben toch voor heel wat pijn gezorgd de afgelopen week. Ik ben nog steeds niet van de pijnstillers af, al ben ik met wat moeite wel terug van drie naar twee per dag.
De zwelling is wel flink minder geworden en in de vervolgafspraak die ik had zei de tandarts dat het goed verliep. Wel fronste hij zijn wenkbrauwen omdat ik de voorgeschreven antibiotica niet geslikt had. Ik ben nou eenmaal gewend dat je dat slikt om een ontsteking te bestrijden, niet om er één te voorkomen. Het zal geen toeval zijn dat er steeds vaker gewaarschuwd wordt voor resistente bacteriën. Door de pijn heb ik het afgelopen weekend niet gefietst. Dat viel mooi samen met Hollands weer, hoewel: zo nat en grijs als het hier is, zo zonnig en warm is het bij jullie heb ik begrepen. Nou, het is jullie gegund.
Op zaterdagavond ben ik de stad in geweest met Ben en Vincent. Ik had daar genoeg zin in om niet af te willen zeggen, al moest de schnitzel van de Earl wel naar binnen geschoven worden als door een brievenbus. Mijn mond wil namelijk nog niet erg ver open. Gelukkig pasten slokjes bier er aardig doorheen. Ik bleef na afloop ook bij Vincent slapen. Francis was er niet, die was uit logeren, bij Karla. Ze hebben lekker pannekoeken gegeten en na de avondvullende voorstelling vrij worstelen van de jongetjes lekker film gekeken. De volgende ochtend was ik aan de beurt, Vincent maakte een pannekoeken ontbijt.
Die middag heb ik geheel tegen mijn gewoonte in voor de tweede keer deze week een dutje gedaan. Normaal gesproken heb ik daar een hekel aan omdat ik dan zo gaar wakker word, maar door de pijn werd ik zo moe dat ik elk kwartiertje wilde meepikken. Ook de hele werkweek had ik grote moeite wakker te blijven. De motivatie, zeker voor complexe programmeervraagstukken, is natuurlijk ook niet meer wat die geweest is.
Vlak na mijn dutje kwamen John en Kitty langs, een Nederlands stel dat we al een paar keer zijn tegengekomen, met hun zoontje Kian. Dat was erg leuk. De kunst is om John weer aan het fietsen te krijgen, dat heeft hij vroeger wel veel gedaan maar de laatste jaren niet meer.
Tristan was maandagmiddag weer naar Kindy. Helaas neemt hij niet alleen gewenst gedrag mee naar huis. Onder invloed van wat andere jongetjes maakt hij ook al stompbewegingen en schietgeluidjes. We hebben daarom besloten hem de komende achttien jaar van school te houden en hem daarna volwassenenonderwijs te laten volgen.
Julian gaat gewoon lekker door, hij leert steeds meer om taal te gebruiken. Soms experimenteert hij met intonatie en dat kan erg grappig zijn.

Hoewel ik dus niet gefietst heb de afgelopen week hebben we wel genoten van fietsen. Ook hier worden namelijk enkele etappes van de Giro d'Italia uitgezonden, zij het 's nachts. Die nemen we op en dan kijken we de volgende dag.
Karla is, lief als ze is, gezellig bij me in de lappenmand gekropen. Zij voelt zich sinds een paar dagen ziekjes maar ze vindt dat haar werk niet toelaat thuis te blijven. En thuisblijven heb ik ook niet gedaan, ondanks pijn en een gebrek aan energie daardoor, en ondanks het natte weer. Gister kwam ik doornat en verkleumd aan op het werk. Terug moest ik in het donker door de regen. Op onverlichte kronkelende wegen is dat niet leuk. Je weet niet hoeveel grip je hebt, dus je bent voortdurend bang om te vallen, en het feit dat je de weg niet kan zien als er een tegenligger is helpt daar niet bij. Eigenlijk ben ik blij dat ik heel thuisgekomen ben.
Het goede nieuws: we denken dat we allebei aan de beterende hand zijn en de golfclub was gezellig, compleet met knapperend vuurtje en natuurlijk een gewonnen fles heel behoorlijke wijn.

Wegens te weinig beleefd heden geen foto's!