Highway To The Sun

Eerst maar even het kiesdistrict afhandelen: op zondag heb ik mijn laatste pijnstiller genomen en sindsdien heb ik nog wel af en toe wat last maar het einde komt in zicht. Ook heb ik zelf de laatste hechting eruit getrokken, zo'n loshangend draadje in je mond is ook niks. En daarmee hebben we dat gehad. Volgende keer denk ik dat ik toch maar wacht tot de kiezen ook echt problemen geven voor ik ze eruit laat halen.
Zaterdag heb ik de kraan in de keuken vervangen omdat de oude lekte. Ongemerkt kost dat heel wat liters water dus het werd tijd voor een nieuwe. Gelukkig ging dat soepel, de oude kwam goed los. Verder heeft Julian zijn kleine bed weer verruild voor het grote. De rest van de week is hij er goed ingebleven, dus dat biedt hoop.
Op zaterdagavond gingen we pizza eten bij Hein en Chantal. Die was heel erg lekker en dan was er ook nog te lekker ijs, waardoor we veel teveel hebben gegeten. Tristan was helemaal dol op baby Emma en deed heel lief. Om een uur of half tien waren de kinderen zo aan het stuiteren dat we naar huis gevlucht zijn, jammer.
Ondanks dat ze laat in bed lagen sliepen de kinderen niet langer de volgende dag. Die stuiterden dus vrolijk door en dreven Karla tot wanhoop toen ik aan het fietsen was.
Die middag had Karla een filmuitje van haar werk en ze heeft ook met collega's ergens gegeten. Hoewel ik dat had uitgelegd aan de kinderen werd Tristan huilend wakker en vroeg: 'Waar is mama?'. Toen ik het nog een keer uitlegde zei hij: 'Jij moet mama opbellen dat ik mama zo graag wil'. Ik heb met hem afgesproken dat ik Karla zou vragen hem even wakker te maken als ze thuiskwam. Toen Karla dat deed zei hij nog helemaal slaperig: 'Als jij thuiskomt moet jij mij wakker maken'.
Kortom: de kinderen zijn soms heel moeilijk, en soms heel lief. De rest van de week, toen ze weer goed geslapen hadden, waren ze eigenlijk heel lief. En Julian is nog maar 189 dagen twee, dus dat is te overzien. En als hij dan ook nog zindelijk wordt en net als Tristan keurig naast de wc kan plassen, dan begint het er allemaal op te lijken.
Op woensdag had ik de laatste dag op het werk bij Surity. Het grootste deel van de dag bestond uit gewoon werken, maar tegen het eind kreeg ik een door iedereen getekende kaart, een fles wijn en Duitse biertjes (dat was het dichtste bij mijn thuisland dat ze konden vinden). Toen het tijd werd om te gaan heb ik met sommige collega's nog leuk gepraat en ik voelde me toch een beetje raar toen ik naar huis ging. Net als die ochtend was dat weer een prachtige rit. Door het jaargetijde is de zon net op als ik heen rij, en gaat die bijna onder op de terugweg. Dat levert schitterende plaatjes op. Ik ga die rit zeker nog eens maken op die tijden, dan gewapend met fototoestel.
Julian was die avond zo moe dat hij om alles huilde. Na een tijdje zei Tristan, die zelf toch ook niet de stilste is en ook weet hoe je je moet aanstellen: 'Papa, ik wil dat huilen niet meer horen'. Dat gevoel deelden we, maar die arme Julian wist zich gewoon geen raad van vermoeidheid.
Op de eerste dag van mijn vakantie heb ik iets gedaan wat je meestal niet doet op de eerste dag van een vakantie: ik ben naar het werk gereden, maar nu op de fiets. Ik wilde dat altijd al doen, maar door het jaargetijde was er te weinig daglicht om te fietsen en ook nog een werkdag tussen heen- en terugrit in te passen. Ik heb koffie gedronken met Ursula, zij is de office manager van Surity waarmee ik het altijd goed kon vinden. Zij is ook degene die de kaart en drank had geregeld, anders was er waarschijnlijk helemaal niks geweest. We hebben afgesproken contact te houden en ook eens met partners en kinderen af te spreken. Daar krijgen we misschien spijt van, want ze heeft vier kinderen.
Vandaag was dag twee van de vakantie en ik heb iets gedaan wat lang geleden was: toen ik Karla en de kinderen had uitgezwaaid ben ik weer naar bed gegaan en heb tot half elf geslapen. Daarna heb ik lekker gelezen en ook een beetje gestudeerd als voorbereiding op mijn nieuwe baan.
's Middags heb ik nog een beetje geoefend op de motor. Hoewel ik veel rij en dat prima gaat, draai ik nooit bochtjes op heel lage snelheid, en juist dat moet ik kunnen om mijn L-plates kwijt te raken.

Bekijk foto's

Om de afwezigheid van foto's vorige week goed te maken, deze week extra foto's van toen de jongetjes uit logeren gingen bij Peter en Jill. Ze maken in zo'n weekend meer mee dan met ons in maanden, zo lijkt het.

Bekijk foto's

Eerst maar even het kiesdistrict afhandelen: op zondag heb ik mijn laatste pijnstiller genomen en sindsdien heb ik nog wel af en toe wat last maar het einde komt in zicht. Ook heb ik zelf de laatste hechting eruit getrokken, zo'n loshangend draadje in je mond is ook niks. En daarmee hebben we dat gehad. Volgende keer denk ik dat ik toch maar wacht tot de kiezen ook echt problemen geven voor ik ze eruit laat halen.
Zaterdag heb ik de kraan in de keuken vervangen omdat de oude lekte. Ongemerkt kost dat heel wat liters water dus het werd tijd voor een nieuwe. Gelukkig ging dat soepel, de oude kwam goed los. Verder heeft Julian zijn kleine bed weer verruild voor het grote. De rest van de week is hij er goed ingebleven, dus dat biedt hoop.
Op zaterdagavond gingen we pizza eten bij Hein en Chantal. Die was heel erg lekker en dan was er ook nog te lekker ijs, waardoor we veel teveel hebben gegeten. Tristan was helemaal dol op baby Emma en deed heel lief. Om een uur of half tien waren de kinderen zo aan het stuiteren dat we naar huis gevlucht zijn, jammer.
Ondanks dat ze laat in bed lagen sliepen de kinderen niet langer de volgende dag. Die stuiterden dus vrolijk door en dreven Karla tot wanhoop toen ik aan het fietsen was.
Die middag had Karla een filmuitje van haar werk en ze heeft ook met collega's ergens gegeten. Hoewel ik dat had uitgelegd aan de kinderen werd Tristan huilend wakker en vroeg: 'Waar is mama?'. Toen ik het nog een keer uitlegde zei hij: 'Jij moet mama opbellen dat ik mama zo graag wil'. Ik heb met hem afgesproken dat ik Karla zou vragen hem even wakker te maken als ze thuiskwam. Toen Karla dat deed zei hij nog helemaal slaperig: 'Als jij thuiskomt moet jij mij wakker maken'.
Kortom: de kinderen zijn soms heel moeilijk, en soms heel lief. De rest van de week, toen ze weer goed geslapen hadden, waren ze eigenlijk heel lief. En Julian is nog maar 189 dagen twee, dus dat is te overzien. En als hij dan ook nog zindelijk wordt en net als Tristan keurig naast de wc kan plassen, dan begint het er allemaal op te lijken.
Op woensdag had ik de laatste dag op het werk bij Surity. Het grootste deel van de dag bestond uit gewoon werken, maar tegen het eind kreeg ik een door iedereen getekende kaart, een fles wijn en Duitse biertjes (dat was het dichtste bij mijn thuisland dat ze konden vinden). Toen het tijd werd om te gaan heb ik met sommige collega's nog leuk gepraat en ik voelde me toch een beetje raar toen ik naar huis ging. Net als die ochtend was dat weer een prachtige rit. Door het jaargetijde is de zon net op als ik heen rij, en gaat die bijna onder op de terugweg. Dat levert schitterende plaatjes op. Ik ga die rit zeker nog eens maken op die tijden, dan gewapend met fototoestel.
Julian was die avond zo moe dat hij om alles huilde. Na een tijdje zei Tristan, die zelf toch ook niet de stilste is en ook weet hoe je je moet aanstellen: 'Papa, ik wil dat huilen niet meer horen'. Dat gevoel deelden we, maar die arme Julian wist zich gewoon geen raad van vermoeidheid.
Op de eerste dag van mijn vakantie heb ik iets gedaan wat je meestal niet doet op de eerste dag van een vakantie: ik ben naar het werk gereden, maar nu op de fiets. Ik wilde dat altijd al doen, maar door het jaargetijde was er te weinig daglicht om te fietsen en ook nog een werkdag tussen heen- en terugrit in te passen. Ik heb koffie gedronken met Ursula, zij is de office manager van Surity waarmee ik het altijd goed kon vinden. Zij is ook degene die de kaart en drank had geregeld, anders was er waarschijnlijk helemaal niks geweest. We hebben afgesproken contact te houden en ook eens met partners en kinderen af te spreken. Daar krijgen we misschien spijt van, want ze heeft vier kinderen.
Vandaag was dag twee van de vakantie en ik heb iets gedaan wat lang geleden was: toen ik Karla en de kinderen had uitgezwaaid ben ik weer naar bed gegaan en heb tot half elf geslapen. Daarna heb ik lekker gelezen en ook een beetje gestudeerd als voorbereiding op mijn nieuwe baan.
's Middags heb ik nog een beetje geoefend op de motor. Hoewel ik veel rij en dat prima gaat, draai ik nooit bochtjes op heel lage snelheid, en juist dat moet ik kunnen om mijn L-plates kwijt te raken.

Bekijk foto's

Om de afwezigheid van foto's vorige week goed te maken, deze week extra foto's van toen de jongetjes uit logeren gingen bij Peter en Jill. Ze maken in zo'n weekend meer mee dan met ons in maanden, zo lijkt het.

Bekijk foto's