Highway To The Sun

Afgelopen zaterdag hebben we een leuk Italiaans pizza- en koffietentje ontdekt. Ze hadden er ook erg lekker uitziend brood, dus dat gaan we nog eens proberen. Daarna hadden we een kinderfeestje van een meisje van Tristans creche, Maya. We waren een beetje laat en toen Maya Tristan zag werd ze helemaal blij, leuk was dat.
Na afloop waren de kids natuurlijk goed moe. Gelukkig was het feestje iets eerder afgelopen dan op het kaartje stond en konden we ze thuis nog even in bed stoppen voor het middagprogramma begon.
We gingen namelijk naar ex-collega van mij en collega van Karla Darren en Shelley. Dat zijn gezellige poms (Engelsen). Ze hebben twee zoons maar die zijn al een stuk ouder dan de onze. Ze moesten wel lachen om hoe je je handen ook alweer vol hebt aan dat kleine grut. Toen het te ver na kinderbedtijd was veranderden ze weer in stuiterballetjes en zijn we naar huis gegaan. Helaas werden ze de volgende dag op de gewone tijd wakker, wat betekent dat ze na een te korte nacht nog steeds heel wat stuitergedrag vertoonden.
Zoals alle ouders van jonge kinderen hebben we een verbond moeten ondertekenen dat verbiedt te zeggen wat je af en toe echt denkt van je kinderen. We houden het dus op 'ontdeugend' en 'initiatiefrijk'.
In ons kleine kamertje dat aan de woonkamer grenst stonden en hingen keukenkastjes tegen de muur. Die heb ik ontmanteld omdat we dat kamertje graag bij de woonkamer willen trekken op termijn. Ook heb ik de muur neergehaald. Dat klinkt ernstiger dan het is: het is een houten frame met aan beide kanten gipsplaat. Die heb ik nu aan één kant weggehaald, dus aan de woonkamer zie je nog niks.
We hadden een kletsnatte week, de winter leek wel herfst. Niet ideaal om elke dag op de motor naar de stad te gaan maar dat is toch precies wat ik gedaan heb. Ik begon namelijk aan mijn nieuwe baan. En wat een verschil met de vorige zeg! Eerst maakte ik een rondje langs allerlei mensen die me uitleg gaven over wat zij doen. Allemaal grepen ze de gelegenheid aan om te vertellen wat een fijn bedrijf het is om voor te werken. En dat is inderdaad mijn eerste indruk na een week. Volgens mij heb ik het erg getroffen en kan ik hier nog lang en gelukkig werken.
Gelukkig zijn de kinderen regelmatig ook erg lief. Tristan is op het moment erg bezig met alles wat hij leuk vindt nog een keer willen. Vaak zegt hij 'Over een tijdje...' en dan volgt bijvoorbeeld '... wil ik dit weer eten', of '... wil ik weer hiernaar heen'. Ook houden dingen die op andere dingen lijken hem erg bezig, zowel qua klank als qua uiterijk. Ook als dat niet zo is eigenlijk, het idee boeit hem gewoon nu. Hij zegt dan bijvoorbeeld 'dit lijkt een beetje tot een krokodil'. Laatst toen we hem vertelden dat we naar Darren en Shelley gingen moest hij gniffelen. Toen ik vroeg waarom zei hij 'Shelley lijkt een beetje tot jelly'.
En Julian, tja, hij is nog steeds twee. Af en toe is hij zo schattig als maar zijn kan, maar dat moet wel betaald worden met ontzettend vaak huilen en krijsen om helemaal niks. En hard 'nee' roepen natuurlijk, het handelsmerk van de zichzelf serieus nemende tweejarige.
Woensdag was mijn verjaardag. Karla had slingers opgehangen en appeltaart gebakken voor het ontbijt. De kinderen maakten me wakker (ik glipte na het douchen gauw weer even in bed) en weigerden uiteraard op het moment suprème te zingen en 'hoera' te roepen. Van Tristan kreeg ik een zakje drop. Van Julian kreeg ik ook een zakje drop behalve dat ik het niet zelf mocht uitpakken en ook na het uitpakken niet mocht vasthouden.
Het was mijn derde werkdag en ik dacht dat het heel aardig ging. Maar om een uur of twee werd er een mailtje rondgestuurd dat er taart was omdat Laurens jarig was. Oeps, betrapt. Maar het was leuk, heel gemoedelijk.'s Avonds gingen we kaasfonduen en dat pakte erg leuk uit met de kleintjes. Ze vonden het leuk en lekker en ze raakten lang niet zoveel kwijt in de pan als ik van tevoren had verwacht.
Door de aanhoudende regen heeft Karla nu dan toch maar van die koddige motorlaarsjes voor me gekocht. Ze houden mijn voeten droog en dat is heerlijk. Het scheelt enorm, voorheen liep het water zó van mijn regenbroek mijn schoenen in.

Bekijk foto's

Afgelopen zaterdag hebben we een leuk Italiaans pizza- en koffietentje ontdekt. Ze hadden er ook erg lekker uitziend brood, dus dat gaan we nog eens proberen. Daarna hadden we een kinderfeestje van een meisje van Tristans creche, Maya. We waren een beetje laat en toen Maya Tristan zag werd ze helemaal blij, leuk was dat.
Na afloop waren de kids natuurlijk goed moe. Gelukkig was het feestje iets eerder afgelopen dan op het kaartje stond en konden we ze thuis nog even in bed stoppen voor het middagprogramma begon.
We gingen namelijk naar ex-collega van mij en collega van Karla Darren en Shelley. Dat zijn gezellige poms (Engelsen). Ze hebben twee zoons maar die zijn al een stuk ouder dan de onze. Ze moesten wel lachen om hoe je je handen ook alweer vol hebt aan dat kleine grut. Toen het te ver na kinderbedtijd was veranderden ze weer in stuiterballetjes en zijn we naar huis gegaan. Helaas werden ze de volgende dag op de gewone tijd wakker, wat betekent dat ze na een te korte nacht nog steeds heel wat stuitergedrag vertoonden.
Zoals alle ouders van jonge kinderen hebben we een verbond moeten ondertekenen dat verbiedt te zeggen wat je af en toe echt denkt van je kinderen. We houden het dus op 'ontdeugend' en 'initiatiefrijk'.
In ons kleine kamertje dat aan de woonkamer grenst stonden en hingen keukenkastjes tegen de muur. Die heb ik ontmanteld omdat we dat kamertje graag bij de woonkamer willen trekken op termijn. Ook heb ik de muur neergehaald. Dat klinkt ernstiger dan het is: het is een houten frame met aan beide kanten gipsplaat. Die heb ik nu aan één kant weggehaald, dus aan de woonkamer zie je nog niks.
We hadden een kletsnatte week, de winter leek wel herfst. Niet ideaal om elke dag op de motor naar de stad te gaan maar dat is toch precies wat ik gedaan heb. Ik begon namelijk aan mijn nieuwe baan. En wat een verschil met de vorige zeg! Eerst maakte ik een rondje langs allerlei mensen die me uitleg gaven over wat zij doen. Allemaal grepen ze de gelegenheid aan om te vertellen wat een fijn bedrijf het is om voor te werken. En dat is inderdaad mijn eerste indruk na een week. Volgens mij heb ik het erg getroffen en kan ik hier nog lang en gelukkig werken.
Gelukkig zijn de kinderen regelmatig ook erg lief. Tristan is op het moment erg bezig met alles wat hij leuk vindt nog een keer willen. Vaak zegt hij 'Over een tijdje...' en dan volgt bijvoorbeeld '... wil ik dit weer eten', of '... wil ik weer hiernaar heen'. Ook houden dingen die op andere dingen lijken hem erg bezig, zowel qua klank als qua uiterijk. Ook als dat niet zo is eigenlijk, het idee boeit hem gewoon nu. Hij zegt dan bijvoorbeeld 'dit lijkt een beetje tot een krokodil'. Laatst toen we hem vertelden dat we naar Darren en Shelley gingen moest hij gniffelen. Toen ik vroeg waarom zei hij 'Shelley lijkt een beetje tot jelly'.
En Julian, tja, hij is nog steeds twee. Af en toe is hij zo schattig als maar zijn kan, maar dat moet wel betaald worden met ontzettend vaak huilen en krijsen om helemaal niks. En hard 'nee' roepen natuurlijk, het handelsmerk van de zichzelf serieus nemende tweejarige.
Woensdag was mijn verjaardag. Karla had slingers opgehangen en appeltaart gebakken voor het ontbijt. De kinderen maakten me wakker (ik glipte na het douchen gauw weer even in bed) en weigerden uiteraard op het moment suprème te zingen en 'hoera' te roepen. Van Tristan kreeg ik een zakje drop. Van Julian kreeg ik ook een zakje drop behalve dat ik het niet zelf mocht uitpakken en ook na het uitpakken niet mocht vasthouden.
Het was mijn derde werkdag en ik dacht dat het heel aardig ging. Maar om een uur of twee werd er een mailtje rondgestuurd dat er taart was omdat Laurens jarig was. Oeps, betrapt. Maar het was leuk, heel gemoedelijk.'s Avonds gingen we kaasfonduen en dat pakte erg leuk uit met de kleintjes. Ze vonden het leuk en lekker en ze raakten lang niet zoveel kwijt in de pan als ik van tevoren had verwacht.
Door de aanhoudende regen heeft Karla nu dan toch maar van die koddige motorlaarsjes voor me gekocht. Ze houden mijn voeten droog en dat is heerlijk. Het scheelt enorm, voorheen liep het water zó van mijn regenbroek mijn schoenen in.

Bekijk foto's