Highway To The Sun

Even denken, wat is er zoal gebeurd deze week? Om te beginnen zijn we zaterdagochtend naar het zwembad geweest met de kleintjes. Er is in Adelaide een mooi nieuw zwemcomplex opgeleverd vorig jaar en daar zijn we heengegaan. De kinderen vonden het geweldig. Wij ook maar het was wel vermoeiend: de kinderen smijten zich lekker heen en weer en je moet ze constant blijven zien want ze kunnen verdrinken in een paar seconden. Ze liepen steeds dapperder onder de waterstralen door, dus we waren ook heel tevreden met hoe ze wenden aan water en niet bang waren. We kwamen daar ook nog Kylie tegen, een inmiddels vetrokken leidster van de creche waar we het altijd goed mee konden vinden.
De volgende dag was helaas wat minder. De kinderen waren heel erg vervelend en wij hadden daar gewoon even geen zin in. Maar dat wegen ze niet mee. We zijn eropuitgegaan naar het Mount Bold reservoir vlakbij ons en behalve de mooie stuwdam zagen we daar erg veel kangoeroe's bij elkaar liggen in de wei. We zijn doorgereden naar Strathalbyn en toen het zonnetje daar ook nog doorkwam zag het er steeds beter uit.
Karla heeft die dag nog een vervanger geregeld voor haar oude trouwe telefoon.
Op maandag was het heerlijk weer en ik ben dus op de fiets naar het werk gegaan. Ik genoot van de rit en bedacht dat ik met deze fiets bijna kan vliegen. Op de terugweg bleek ik dat ook zonder fiets te kunnen. Op een kruispunt gaf ik geen voorrang aan een auto omdat ik die niet zag. Dat gold omgekeerd ook en het resultaat was dat ik vol van de zijkant geraakt werd, op de motorkap belandde en na een korte vlucht landde op straat. Daar liggend schrok ik even omdat ik heel wazig zag, maar dat was bloed dat uit mijn gescheurde wenkbrauw in mijn ogen druppelde. Opeens was er een vrouw achter me die zei dat ik stil moest blijven liggen en dat er hulp zou komen. Terwijl ik daar lag probeerde ik alvast alles te bewegen, wat lukte. Ook was ik de hele tijd bij bewustzijn. Alleen diep inademen wilde niet zo. Die vrouw bleek een in de buurt wonende verpleegster te zijn en zij heeft mijn fiets (of wat ervan over is, ik vrees het ergste) ook meegenomen.
Niet veel later werd ik in een ambulance getild en naar het ziekenhuis gebracht. (Net als de aanrijding zelf gebeurde dat zoals in de film: op zo'n plankje en met een kraag om.) Het ambulancepersoneel was onder de indruk van het kaartje dat ik altijd bij me heb dat Karla gemaakt heeft, met adres- en andere informatie erop. Vanuit de ambulance heb ik Karla gebeld want ik wilde iets laten horen voordat ze me thuis verwachtte. Aan de telefoon hoorde ik haar zeggen: 'jongens, het is papa en hij is gevallen met de fiets, ik moet met hem praten dus jullie moeten echt even stil zijn'. Het eerste wat ik daarna hoorde was een jongetje van twee: "Nee!" en daar moest ik wel om lachen. Karla heeft een collega gebeld om de kinderen in bed te stoppen en is toen naar het ziekenhuis gegaan.
Daar ben ik binnenste buiten gekeerd (vragen, kneden, röntgenfoto's) en gelukkig konden al vrij snel de belangrijkste dingen afgevinkt worden: geen nekletsel en geen problemen met de ruggegraat.
Na wat hechtingen in de wenkbrauw kon ik eigenlijk al gaan. Alleen werd ik toen erg duizelig en dreigde flauw te vallen. Dat vertrouwde de dokter niet helemaal en hij vond dat er nog een CT-scan moest komen om te kijken naar inwendige bloedingen. Daar moesten we helaas vijf uur op wachten, al is dat 'helaas' betrekkelijk omdat er steeds urgentere gevallen voorgingen en ik was natuurlijk blij zelf niet zo urgent te zijn. Tijdens het wachten knapte ik ook al wel op. Toen de scan achter de rug was bleek ik een gebroken wervel te hebben, maar niet in het deel dat er echt toe doet. Wel wilden ze dat dan weer bevestigen met nog een röngenfoto. Daarbij bleek nogmaals dat het tijdruimte continuüm anders is in een ziekenhuis. In de tien tot vijftien minuten die ik daarop zou moeten wachten, was er op mijn horloge anderhalf uur verstreken.
Gelukkig was ook die uitslag goed en om vier uur in de ochtend mochten we gaan. De eindstand bleef steken op een gescheurde wenkbrauw, een pijnlijke schouder, twee gebroken ribben, de wervelfractuur, gekneusde knieën, pols en hand en nog een hele reeks wondjes en blauwe plekken (met een wit mutsje op lijk ik een creatie van Peyo).

De rest van de week heb ik op de bank gewoond (ook zittend geslapen, zij het niet heel veel) en heeft Karla vrijwel alles alleen gedaan met de kinderen (ze is zelfs de volgende middag alweer gaan werken, na dus ook de nacht overgeslagen te hebben). Bewegen is pijnlijk en ik heb allerlei nieuwe dingen ontdekt. Zo blijk je je ribben te gebruiken bij het afsnijden van een plakje kaas en bij lezen (als je dat op het toilet doet).

Karla en de kinderen zijn geweldig. Julian roept als hij mij ziet op een heel schattig ernstig toontje: 'pleister, auw! geen kusje!'. En Tristan was wel onder de indruk. Hij huilde een paar keer toen we die nacht wegbleven en hij wil van alles weten. Bijvoorbeeld of hij ook zo'n pilletje mag proeven. En of een ambulance soms heel klein is dat mijn fiets afgepakt is door iemand anders omdat die niet mee kon.
Ik kan natuurlijk zeggen dat mijn geluk dus toch niet teruggekeerd was maar dat klopt niet helemaal denk ik. Ik had daar voorrang moeten geven dus dat is niet pech maar stommiteit. En dat ik nu niet dood, verlamd of aan het revalideren ben is toch wel puur geluk.
We hebben overigens vanuit alle hoeken hulp aangeboden gekregen, wat erg fijn was.

Er zijn ook nog gewone dingen gebeurd. Tristan was maandag (de dag van het ongeluk dus) niet helemaal lekker en is met Karla thuisgebleven. Julian was de hele week lekker aan het kwebbelen en regelen. Zo had hij mij een lepel gebracht voor het ontbijt en daarna zei hij: 'Jij kan eten: lepel!' En: 'Tristan, schoentjes aan!'En toen hij gister als eerste wakker was kwam hij gezellig bij me kletsen en spelen. Hij is nog steeds veel minder moeilijk en veel leuker dan eerst. Hij is veel bezig met napraten en opsommen (als je bijvoorbeeld voorleest wijst hij de figuurtjes aan: 'die slapen, die slapen, die slapen en die slapen!')
Tristan kletst ook wat af. Meestal is dat wel schattig maar je kunt het echt merken als Caileb op de creche was. Tristan is dan helemaal hyper en hondsbrutaal en agressief.
Los daarvan leunde hij tegen mijn knie aan en rolde lekker door tegen mijn zij. Dat deed uiteraard pijn, dus ik duwde hem in een reflex weg waarbij mijn schouder ook nog zeer deed. Ik heb hem gauw gerustgesteld en uitgelegd waarom ik hem wegduwde en dat ik niet boos was. Dat is wel heerlijk aan zijn leeftijd, dat snapt hij dan ook. Dat begrip heeft ook een keerzijde: hij onthoudt dingen. Hij had voor zijn verjaardag een soort drumstel gekregen met wat automatische deuntjes en hij gaf mij de opdracht daarnaar te luisteren als hij op Bains road (de kleuterschool) was, in de auto zat en als hij afternoon tea zou eten. Ik beloofde dat en vroeger hoorde je er dan niks meer van. Maar toen hij die middag thuiskwam vroeg hij er meteen naar. Gelukkig had ik het onthouden en kon dus zeggen op welke momenten ik het had gedaan, zelfs bij de afternoon tea.
Vanmiddag zei hij dat hij oranje mooi vond, en geel. Toen ik vroeg: 'vind je geel en oranje even mooi?', zei hij: 'nee, heel lang, alle dagen'. We gingen naar de oogarts en hij was er heel schattig. Hij boekt wel iets vooruitgang met zijn ogen maar het gaat nog wel even duren voor hij echt goed kan zien met allebei. We zijn ook naar de dokter geweest om mijn hechtingen te laten verwijderen. Dat was iets langer in de wond roeren dan ik leuk vond maar het is weer gebeurd. Ik heb daarbij ook ontdekt waarom ik bij het trekken van de kiezen en in het ziekenhuis zo duizelig werd. Ik heb geen moeite met naalden, maar wel met het blijven klooien op één plek. Bij de tandarts kreeg ik toen acht verdovingsinjecties en bij het hechten ook een hele reeks, allemaal dichtbij elkaar. En dat is dan iets teveel van het goede.
We zijn nog wel naar de golfclub gegaan, dat was mijn eerste keer naar buiten en dat ging heel aardig. Eerst zorgen dat ik 'up and running' ben, dan kan ik daarna weer zorgen dat ik 'up and cycling' ben. Zij het waarschijnlijk weer op mijn oude fiets...

Bekijk foto's

Even denken, wat is er zoal gebeurd deze week? Om te beginnen zijn we zaterdagochtend naar het zwembad geweest met de kleintjes. Er is in Adelaide een mooi nieuw zwemcomplex opgeleverd vorig jaar en daar zijn we heengegaan. De kinderen vonden het geweldig. Wij ook maar het was wel vermoeiend: de kinderen smijten zich lekker heen en weer en je moet ze constant blijven zien want ze kunnen verdrinken in een paar seconden. Ze liepen steeds dapperder onder de waterstralen door, dus we waren ook heel tevreden met hoe ze wenden aan water en niet bang waren. We kwamen daar ook nog Kylie tegen, een inmiddels vetrokken leidster van de creche waar we het altijd goed mee konden vinden.
De volgende dag was helaas wat minder. De kinderen waren heel erg vervelend en wij hadden daar gewoon even geen zin in. Maar dat wegen ze niet mee. We zijn eropuitgegaan naar het Mount Bold reservoir vlakbij ons en behalve de mooie stuwdam zagen we daar erg veel kangoeroe's bij elkaar liggen in de wei. We zijn doorgereden naar Strathalbyn en toen het zonnetje daar ook nog doorkwam zag het er steeds beter uit.
Karla heeft die dag nog een vervanger geregeld voor haar oude trouwe telefoon.
Op maandag was het heerlijk weer en ik ben dus op de fiets naar het werk gegaan. Ik genoot van de rit en bedacht dat ik met deze fiets bijna kan vliegen. Op de terugweg bleek ik dat ook zonder fiets te kunnen. Op een kruispunt gaf ik geen voorrang aan een auto omdat ik die niet zag. Dat gold omgekeerd ook en het resultaat was dat ik vol van de zijkant geraakt werd, op de motorkap belandde en na een korte vlucht landde op straat. Daar liggend schrok ik even omdat ik heel wazig zag, maar dat was bloed dat uit mijn gescheurde wenkbrauw in mijn ogen druppelde. Opeens was er een vrouw achter me die zei dat ik stil moest blijven liggen en dat er hulp zou komen. Terwijl ik daar lag probeerde ik alvast alles te bewegen, wat lukte. Ook was ik de hele tijd bij bewustzijn. Alleen diep inademen wilde niet zo. Die vrouw bleek een in de buurt wonende verpleegster te zijn en zij heeft mijn fiets (of wat ervan over is, ik vrees het ergste) ook meegenomen.
Niet veel later werd ik in een ambulance getild en naar het ziekenhuis gebracht. (Net als de aanrijding zelf gebeurde dat zoals in de film: op zo'n plankje en met een kraag om.) Het ambulancepersoneel was onder de indruk van het kaartje dat ik altijd bij me heb dat Karla gemaakt heeft, met adres- en andere informatie erop. Vanuit de ambulance heb ik Karla gebeld want ik wilde iets laten horen voordat ze me thuis verwachtte. Aan de telefoon hoorde ik haar zeggen: 'jongens, het is papa en hij is gevallen met de fiets, ik moet met hem praten dus jullie moeten echt even stil zijn'. Het eerste wat ik daarna hoorde was een jongetje van twee: "Nee!" en daar moest ik wel om lachen. Karla heeft een collega gebeld om de kinderen in bed te stoppen en is toen naar het ziekenhuis gegaan.
Daar ben ik binnenste buiten gekeerd (vragen, kneden, röntgenfoto's) en gelukkig konden al vrij snel de belangrijkste dingen afgevinkt worden: geen nekletsel en geen problemen met de ruggegraat.
Na wat hechtingen in de wenkbrauw kon ik eigenlijk al gaan. Alleen werd ik toen erg duizelig en dreigde flauw te vallen. Dat vertrouwde de dokter niet helemaal en hij vond dat er nog een CT-scan moest komen om te kijken naar inwendige bloedingen. Daar moesten we helaas vijf uur op wachten, al is dat 'helaas' betrekkelijk omdat er steeds urgentere gevallen voorgingen en ik was natuurlijk blij zelf niet zo urgent te zijn. Tijdens het wachten knapte ik ook al wel op. Toen de scan achter de rug was bleek ik een gebroken wervel te hebben, maar niet in het deel dat er echt toe doet. Wel wilden ze dat dan weer bevestigen met nog een röngenfoto. Daarbij bleek nogmaals dat het tijdruimte continuüm anders is in een ziekenhuis. In de tien tot vijftien minuten die ik daarop zou moeten wachten, was er op mijn horloge anderhalf uur verstreken.
Gelukkig was ook die uitslag goed en om vier uur in de ochtend mochten we gaan. De eindstand bleef steken op een gescheurde wenkbrauw, een pijnlijke schouder, twee gebroken ribben, de wervelfractuur, gekneusde knieën, pols en hand en nog een hele reeks wondjes en blauwe plekken (met een wit mutsje op lijk ik een creatie van Peyo).

De rest van de week heb ik op de bank gewoond (ook zittend geslapen, zij het niet heel veel) en heeft Karla vrijwel alles alleen gedaan met de kinderen (ze is zelfs de volgende middag alweer gaan werken, na dus ook de nacht overgeslagen te hebben). Bewegen is pijnlijk en ik heb allerlei nieuwe dingen ontdekt. Zo blijk je je ribben te gebruiken bij het afsnijden van een plakje kaas en bij lezen (als je dat op het toilet doet).

Karla en de kinderen zijn geweldig. Julian roept als hij mij ziet op een heel schattig ernstig toontje: 'pleister, auw! geen kusje!'. En Tristan was wel onder de indruk. Hij huilde een paar keer toen we die nacht wegbleven en hij wil van alles weten. Bijvoorbeeld of hij ook zo'n pilletje mag proeven. En of een ambulance soms heel klein is dat mijn fiets afgepakt is door iemand anders omdat die niet mee kon.
Ik kan natuurlijk zeggen dat mijn geluk dus toch niet teruggekeerd was maar dat klopt niet helemaal denk ik. Ik had daar voorrang moeten geven dus dat is niet pech maar stommiteit. En dat ik nu niet dood, verlamd of aan het revalideren ben is toch wel puur geluk.
We hebben overigens vanuit alle hoeken hulp aangeboden gekregen, wat erg fijn was.

Er zijn ook nog gewone dingen gebeurd. Tristan was maandag (de dag van het ongeluk dus) niet helemaal lekker en is met Karla thuisgebleven. Julian was de hele week lekker aan het kwebbelen en regelen. Zo had hij mij een lepel gebracht voor het ontbijt en daarna zei hij: 'Jij kan eten: lepel!' En: 'Tristan, schoentjes aan!'En toen hij gister als eerste wakker was kwam hij gezellig bij me kletsen en spelen. Hij is nog steeds veel minder moeilijk en veel leuker dan eerst. Hij is veel bezig met napraten en opsommen (als je bijvoorbeeld voorleest wijst hij de figuurtjes aan: 'die slapen, die slapen, die slapen en die slapen!')
Tristan kletst ook wat af. Meestal is dat wel schattig maar je kunt het echt merken als Caileb op de creche was. Tristan is dan helemaal hyper en hondsbrutaal en agressief.
Los daarvan leunde hij tegen mijn knie aan en rolde lekker door tegen mijn zij. Dat deed uiteraard pijn, dus ik duwde hem in een reflex weg waarbij mijn schouder ook nog zeer deed. Ik heb hem gauw gerustgesteld en uitgelegd waarom ik hem wegduwde en dat ik niet boos was. Dat is wel heerlijk aan zijn leeftijd, dat snapt hij dan ook. Dat begrip heeft ook een keerzijde: hij onthoudt dingen. Hij had voor zijn verjaardag een soort drumstel gekregen met wat automatische deuntjes en hij gaf mij de opdracht daarnaar te luisteren als hij op Bains road (de kleuterschool) was, in de auto zat en als hij afternoon tea zou eten. Ik beloofde dat en vroeger hoorde je er dan niks meer van. Maar toen hij die middag thuiskwam vroeg hij er meteen naar. Gelukkig had ik het onthouden en kon dus zeggen op welke momenten ik het had gedaan, zelfs bij de afternoon tea.
Vanmiddag zei hij dat hij oranje mooi vond, en geel. Toen ik vroeg: 'vind je geel en oranje even mooi?', zei hij: 'nee, heel lang, alle dagen'. We gingen naar de oogarts en hij was er heel schattig. Hij boekt wel iets vooruitgang met zijn ogen maar het gaat nog wel even duren voor hij echt goed kan zien met allebei. We zijn ook naar de dokter geweest om mijn hechtingen te laten verwijderen. Dat was iets langer in de wond roeren dan ik leuk vond maar het is weer gebeurd. Ik heb daarbij ook ontdekt waarom ik bij het trekken van de kiezen en in het ziekenhuis zo duizelig werd. Ik heb geen moeite met naalden, maar wel met het blijven klooien op één plek. Bij de tandarts kreeg ik toen acht verdovingsinjecties en bij het hechten ook een hele reeks, allemaal dichtbij elkaar. En dat is dan iets teveel van het goede.
We zijn nog wel naar de golfclub gegaan, dat was mijn eerste keer naar buiten en dat ging heel aardig. Eerst zorgen dat ik 'up and running' ben, dan kan ik daarna weer zorgen dat ik 'up and cycling' ben. Zij het waarschijnlijk weer op mijn oude fiets...

Bekijk foto's