Highway To The Sun

Deze week stond in het teken van feestjes! Zaterdag was het feestje van Kian, het zoontje van Kitty en John. Hij werd drie en vierde dat op een kinderboerderij vlakbij de welbekende golfclub, Thaxted Park. Het weer werkte mee en het was erg leuk, de kinderen mochten allerlei beesten voeren en aaien en ook een ritje maken op de pony. Dat laatste vonden Kian en onze jongens echter iets te intimiderend.
Voor dat feestje hadden we al ontbeten met appeltaart van Karla, en hadden we Tristan zijn cadeautje gegeven, omdat daar de dag erna niet genoeg tijd voor zou zijn. Tristan kreeg een drumstel en gitaar van ons. Dat hadden we al gekocht voor kerst maar toen kreeg hij al zoveel dat we het ingepakt hebben gelaten, in mooi kerstpapier. Toen Tristan een middagje muziek had gemaakt zei hij "Ik moet naar California, want daar maak je muziek. Nu al." We hebben niet kunnen achterhalen waar hij dat vandaan had. Ook op zaterdag hebben we cadeautjes uitgepakt die we al in huis hadden en die opgestuurd waren door zijn opa in Zaandijk. Daar zaten onder andere heel mooie boekjes in van Kikker en 'Ik wil alles wat niet mag' en Jip en Janneke van Annie M.G. Schmidt, die natuurlijk in geen opvoeding mag ontbreken.
Julian sloot de dag af met een temperatuur van 39.9, niet de beste timing.

De volgende ochtend was het dan zover: Tristan had zijn feestje. We hadden daarvoor de playgroup bij ons in de buurt gehuurd, waar je zowel binnen als buiten kan spelen. Julian leek zich een heel stuk beter te voelen dus daar waren we gelukkig mee. Het verliep heel goed en Tristan had het goed naar zijn zin. Toen de voorbereidingen eenmaal achter de rug waren was het voor ons ook wel gezellig, wij konden toen met de ouders kletsen. De meeste daarvan waren weg van Karla's appeltaart. Tristan wilde oranje taart dus daar had ik mijn best op gedaan, al hadden we al een blauwe Thomas bovenkant van voordat hij van gedachten was veranderd en de taart nog blauw moest..
Na het slaapje (waar niet alleen de kinderen aan toe waren) zijn we nog even naar de Bunnings gegaan voor stellages om de garage op orde te brengen. We hebben de dag afgesloten met gezond voedsel van Hongerige Sjaak. Tristan zong op gegeven moment een liedje met 'Australia' erin en vroeg toen: "Papa, wonen wij ook in Australia?". Hij vertedert me vaak de laatste tijd.
Op maandag was het eindelijk echt Tristans vierde verjaardag, maar we hadden er al zoveel aandacht aan besteed dat het wel goed was. Wel heeft hij nog taart gegeten op de creche.
Na de opleving van zondag was Julian helaas toch nog echt ziek. Ik ben een dagje met hem thuis gebleven, wat altijd een gemengd genoegen is. Julian voelde zich echt niet goed en wilde steeds tegen me aan zitten. Maar hij stelt dan wel eisen aan hoe jíj mag zitten. Ook de volgende dag was hij nog ziek en nu bleef Karla met hem thuis. We rennen nooit zo snel naar de dokter maar op de vierde dag (en met het oog op de dagen die er hard doorheen gaan zonder familie in de buurt) wilden we toch even horen of er niet meer aan de hand was. De volgende dag, toen Julian geen verhoging meer had en dus weer naar de creche ging, kwam de uitslag dat hij Influenza type A had, echte griep dus. Maar ja, hij voelde zich weer goed dus dat hebben we maar ter kennisgeving aangenomen.
Door de twee dagen niet werken hadden we wel net genoeg tijd om de stellingen op te zetten in de garage. Karla heeft ze deze week in de avonden ook ingeruimd en het ziet er nu heel netjes uit.
Op donderdagavond toen wij lekker Olympische Spelen keken, stond onze Italiaanse buurman Giovanni (hier bekend als Johnny) op de stoep. Het riool zat bij hun verstopt en in onze tuin zou een putdeksel zitten die toegang biedt tot het riool van ons beider huizen. Hij had al een slokje op en toen we gingen zoeken bleef hij maar herhalen: "izzier samwe! izzier samwe! izzunde sjed! izzunde sjed! izzier samwe! izzier samwe!" (Italengels voor "het moet hier ergens zijn, ik denk onder het schuurtje"). Hij herhaalde het verschrikkelijk vaak en was behoorlijk chaotisch bezig. Ik stond daar met een grote schep, in het donker en met een kuil in de tuin bij volle maan. Ik dacht: 'ik ga iets strafbaars doen met die combinatie als hij nou niet ophoudt', maar zoiets komt altijd uit dus ik heb me ingehouden. Toen ik het van hem overnam met een iets methodischer aanpak hadden we het zo gevonden. Nadat we de putdeksel hadden vrijgegraven ging hij weer naar huis om te wachten op de vaklui. Om tien uur klopte hij op de deur om te zeggen dat ze het hadden kunnen oplossen zonder in het riool te hoeven. Het gat in de tuin en de irritatie waren dus voor niks geweest. Het is een aardige man maar we weten nu dat we hem niet laten klussen bij ons thuis.
Vandaag was het company lunch bij mij op kantoor (de eerste vrijdag van de maand). Ik heb lekker Indiaas gegeten maar hoe die Australiërs elke dag twee keer warm eten is mij een raadsel. Wat dan weer geen raadsel is, is waarom ze gemiddeld dikker zijn dan Amerikanen en daar moet je toch wel wat voor doen.
Op de motor vanmiddag kreeg ik al een beetje een lentegevoel, het was lekker zacht weer. We zitten nog in de laatste wintermaand maar voor dinsdag en woensdag voorspellen ze droog weer bij 19 graden. Verder valt er af en toe een buitje bij 14 graden de laatste tijd, dus we klagen niet.
Julian is weer helemaal de oude, al is hij sinds hij ziek was wel iets beter geworden. Hij heeft uiteraard zijn buien nog maar is toch ook al wat vaker lief en hij praat ook iets beter en is ietsjes rustiger. Soms zien we alweer dat het echt leuk kan zijn, twee kinderen. Tristan kan erg huilen om helemaal niks, vooral als hij moe is, maar hij blijft ook leuk uit de hoek komen. Zo zei hij vanavond: "Als we in Nediland zijn wil ik naar de jungle". Nou staat Nederland niet bekend om zijn jungle (of er moet veel veranderd zijn in de twee jaar dat wij er weg zijn), maar Tristan bedoelt Burgers' zoo.
Ook doe ik vaak een spelletje met hem waarbij ik hem bijvoorbeeld iets vraag en hij dan zomaar zegt: 'ok, giraffe', of iets anders geks. Ik zeg dan 'o ja? Jij bent een schoen'. En dan zegt hij weer iets als 'maar jij bent een gordijn' en zo gaat dat een tijdje door. Ik vind het geweldig dat hij dat al kan, zo met taal en humor omgaan.

Bekijk foto's

Deze week stond in het teken van feestjes! Zaterdag was het feestje van Kian, het zoontje van Kitty en John. Hij werd drie en vierde dat op een kinderboerderij vlakbij de welbekende golfclub, Thaxted Park. Het weer werkte mee en het was erg leuk, de kinderen mochten allerlei beesten voeren en aaien en ook een ritje maken op de pony. Dat laatste vonden Kian en onze jongens echter iets te intimiderend.
Voor dat feestje hadden we al ontbeten met appeltaart van Karla, en hadden we Tristan zijn cadeautje gegeven, omdat daar de dag erna niet genoeg tijd voor zou zijn. Tristan kreeg een drumstel en gitaar van ons. Dat hadden we al gekocht voor kerst maar toen kreeg hij al zoveel dat we het ingepakt hebben gelaten, in mooi kerstpapier. Toen Tristan een middagje muziek had gemaakt zei hij "Ik moet naar California, want daar maak je muziek. Nu al." We hebben niet kunnen achterhalen waar hij dat vandaan had. Ook op zaterdag hebben we cadeautjes uitgepakt die we al in huis hadden en die opgestuurd waren door zijn opa in Zaandijk. Daar zaten onder andere heel mooie boekjes in van Kikker en 'Ik wil alles wat niet mag' en Jip en Janneke van Annie M.G. Schmidt, die natuurlijk in geen opvoeding mag ontbreken.
Julian sloot de dag af met een temperatuur van 39.9, niet de beste timing.

De volgende ochtend was het dan zover: Tristan had zijn feestje. We hadden daarvoor de playgroup bij ons in de buurt gehuurd, waar je zowel binnen als buiten kan spelen. Julian leek zich een heel stuk beter te voelen dus daar waren we gelukkig mee. Het verliep heel goed en Tristan had het goed naar zijn zin. Toen de voorbereidingen eenmaal achter de rug waren was het voor ons ook wel gezellig, wij konden toen met de ouders kletsen. De meeste daarvan waren weg van Karla's appeltaart. Tristan wilde oranje taart dus daar had ik mijn best op gedaan, al hadden we al een blauwe Thomas bovenkant van voordat hij van gedachten was veranderd en de taart nog blauw moest..
Na het slaapje (waar niet alleen de kinderen aan toe waren) zijn we nog even naar de Bunnings gegaan voor stellages om de garage op orde te brengen. We hebben de dag afgesloten met gezond voedsel van Hongerige Sjaak. Tristan zong op gegeven moment een liedje met 'Australia' erin en vroeg toen: "Papa, wonen wij ook in Australia?". Hij vertedert me vaak de laatste tijd.
Op maandag was het eindelijk echt Tristans vierde verjaardag, maar we hadden er al zoveel aandacht aan besteed dat het wel goed was. Wel heeft hij nog taart gegeten op de creche.
Na de opleving van zondag was Julian helaas toch nog echt ziek. Ik ben een dagje met hem thuis gebleven, wat altijd een gemengd genoegen is. Julian voelde zich echt niet goed en wilde steeds tegen me aan zitten. Maar hij stelt dan wel eisen aan hoe jíj mag zitten. Ook de volgende dag was hij nog ziek en nu bleef Karla met hem thuis. We rennen nooit zo snel naar de dokter maar op de vierde dag (en met het oog op de dagen die er hard doorheen gaan zonder familie in de buurt) wilden we toch even horen of er niet meer aan de hand was. De volgende dag, toen Julian geen verhoging meer had en dus weer naar de creche ging, kwam de uitslag dat hij Influenza type A had, echte griep dus. Maar ja, hij voelde zich weer goed dus dat hebben we maar ter kennisgeving aangenomen.
Door de twee dagen niet werken hadden we wel net genoeg tijd om de stellingen op te zetten in de garage. Karla heeft ze deze week in de avonden ook ingeruimd en het ziet er nu heel netjes uit.
Op donderdagavond toen wij lekker Olympische Spelen keken, stond onze Italiaanse buurman Giovanni (hier bekend als Johnny) op de stoep. Het riool zat bij hun verstopt en in onze tuin zou een putdeksel zitten die toegang biedt tot het riool van ons beider huizen. Hij had al een slokje op en toen we gingen zoeken bleef hij maar herhalen: "izzier samwe! izzier samwe! izzunde sjed! izzunde sjed! izzier samwe! izzier samwe!" (Italengels voor "het moet hier ergens zijn, ik denk onder het schuurtje"). Hij herhaalde het verschrikkelijk vaak en was behoorlijk chaotisch bezig. Ik stond daar met een grote schep, in het donker en met een kuil in de tuin bij volle maan. Ik dacht: 'ik ga iets strafbaars doen met die combinatie als hij nou niet ophoudt', maar zoiets komt altijd uit dus ik heb me ingehouden. Toen ik het van hem overnam met een iets methodischer aanpak hadden we het zo gevonden. Nadat we de putdeksel hadden vrijgegraven ging hij weer naar huis om te wachten op de vaklui. Om tien uur klopte hij op de deur om te zeggen dat ze het hadden kunnen oplossen zonder in het riool te hoeven. Het gat in de tuin en de irritatie waren dus voor niks geweest. Het is een aardige man maar we weten nu dat we hem niet laten klussen bij ons thuis.
Vandaag was het company lunch bij mij op kantoor (de eerste vrijdag van de maand). Ik heb lekker Indiaas gegeten maar hoe die Australiërs elke dag twee keer warm eten is mij een raadsel. Wat dan weer geen raadsel is, is waarom ze gemiddeld dikker zijn dan Amerikanen en daar moet je toch wel wat voor doen.
Op de motor vanmiddag kreeg ik al een beetje een lentegevoel, het was lekker zacht weer. We zitten nog in de laatste wintermaand maar voor dinsdag en woensdag voorspellen ze droog weer bij 19 graden. Verder valt er af en toe een buitje bij 14 graden de laatste tijd, dus we klagen niet.
Julian is weer helemaal de oude, al is hij sinds hij ziek was wel iets beter geworden. Hij heeft uiteraard zijn buien nog maar is toch ook al wat vaker lief en hij praat ook iets beter en is ietsjes rustiger. Soms zien we alweer dat het echt leuk kan zijn, twee kinderen. Tristan kan erg huilen om helemaal niks, vooral als hij moe is, maar hij blijft ook leuk uit de hoek komen. Zo zei hij vanavond: "Als we in Nediland zijn wil ik naar de jungle". Nou staat Nederland niet bekend om zijn jungle (of er moet veel veranderd zijn in de twee jaar dat wij er weg zijn), maar Tristan bedoelt Burgers' zoo.
Ook doe ik vaak een spelletje met hem waarbij ik hem bijvoorbeeld iets vraag en hij dan zomaar zegt: 'ok, giraffe', of iets anders geks. Ik zeg dan 'o ja? Jij bent een schoen'. En dan zegt hij weer iets als 'maar jij bent een gordijn' en zo gaat dat een tijdje door. Ik vind het geweldig dat hij dat al kan, zo met taal en humor omgaan.

Bekijk foto's