Highway To The Sun

Het is weer een week en zo'n veertig ibuprofennetjes later. Qua gezondheid gaat het elke dag een beetje beter, al word ik wel moe van het gebrek aan slaap. Sinds het ongeluk slaap ik half zittend op de bank, om Karla niet de hele tijd wakker te maken en niet per ongeluk te gaan draaien. Regelmatig schiet ik opeens wakker omdat er iets zeer doet. Gister moest ik niezen en dat is geen aanrader met gebroken ribben. Ook ben ik deze week weer naar het werk gegaan, wat ik toch wel erg vermoeiend vond. Op maandag en dinsdag heeft Karla me gehaald en gebracht, woensdag kon ik thuiswerken en donderdag en vrijdag ben ik heen met de bus gegaan en terug met een collega meegereden. Ik durfde het nog niet aan om op de motor te klimmen.
Op zaterdag had ik voor de avond al tijden een afspraak staan om met Vincent en Ben naar de Earl te gaan en er een kroegentocht van te maken. Maar lopen ging nog niet zo soepel, dus zijn we alleen maar naar het café gegaan waar Vincent en Ben vlakbij wonen. Ook daar hadden ze bier, dus dat kwam wel goed. En ook Vincent had een bank waar ik zittend op kon slapen, dus ook dat ging goed. Karla had ondertussen Francis op bezoek, op de een of andere manier worden de kinderen daar compleet hyper van, dus dat was weer genieten voor de dames. Ze hebben lekker pannekoeken gegeten en het met een leuke film en gekwebbel een stuk later gemaakt dan de mannen.
Ook overdag deden de kinderen me al aan scheikundeles denken: apart zijn ze veilig en stabiel maar voeg ze samen en het verandert in een explosief geheel.

Op zondag zijn we naar de mensen geweest die mijn spullen na het ongeluk hadden meegenomen. Het was een heel lief paar met een babytje. Het goede nieuws is dat de fiets nu makkelijker in de auto past. Het slechte nieuws is dat je er niet meer op kunt rijden. Nooit meer. Het frame is op vijf plaatsen gebroken en daar is zoveel energie voor nodig dat ik blij ben dat die niet mijn lijf ingegaan is. We hebben sindsdien ons best gedaan maar er is geen verzekering die er iets voor uitkeert. De schitterende Fondriest is dus ter ziele. (Misschien een goed moment om terloops mijn bankrekeningummer te vermelden?) Ik ben me aan het beraden op de mogelijkheden, ik heb nog steeds een nieuw frame tegoed omdat het eerste frame een productiefoutje had. Maar om dat op te bouwen met voor het grootste deel nieuwe onderdelen is bijna net zo duur als een heel nieuwe fiets. En dan zou ik het frame kunnen verkopen misschien. Ik ben er nog niet helemaal uit, het gaat wel even om een paar centen.
Om de financiële tegenslag nog wat aan te vullen blijken de vliegtickets voor de periode die wij op het oog hadden om naar Nederland te gaan ook samen 2000 dollar duurder te zijn geworden, dat gaat lekker zo. Beraden we ons ook nog even op.
Die zondag hadden Margot en Andrew even op onze kinderen gepast terwijl wij wijlen mijn fiets ophaalden. Daarna hebben we met zijn allen gegeten wat erg gezellig was, maar voor en dus door de kinderen is dat eigenlijk wel te druk. Zo jong als ze zijn willen ze toch al aan elkaar laten zien hoe ongehoorzaam ze durven te zijn en dat maakt het erg gezellig voor de ouders.
Maar over het algemeen moet ik zeggen dat de kinderen in een goede periode zitten. Julian is echt leuk, hij kan heel leuk glunderen als iets lukt en hij zit soms lekker te babbelen of te zingen. En Tristan is druk bezig met getallen lezen en eigenlijk alles vragen wat je maar kunt verzinnen en dat is ook heel leuk.
Op maandag kwam er een dakmannetje terwijl wij werkten en hopelijk heeft die ons dak waterdicht gemaakt zodat het niet meer lekt bij de garage als het regent. We hebben al een klein testje gehad maar pas als het met bakken uit de hemel komt weten we het zeker.
En op donderdag had ik alweer een publunch op de zaak, deze keer ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van een van de directeuren van het bedrijf.

Bekijk foto's

Het is weer een week en zo'n veertig ibuprofennetjes later. Qua gezondheid gaat het elke dag een beetje beter, al word ik wel moe van het gebrek aan slaap. Sinds het ongeluk slaap ik half zittend op de bank, om Karla niet de hele tijd wakker te maken en niet per ongeluk te gaan draaien. Regelmatig schiet ik opeens wakker omdat er iets zeer doet. Gister moest ik niezen en dat is geen aanrader met gebroken ribben. Ook ben ik deze week weer naar het werk gegaan, wat ik toch wel erg vermoeiend vond. Op maandag en dinsdag heeft Karla me gehaald en gebracht, woensdag kon ik thuiswerken en donderdag en vrijdag ben ik heen met de bus gegaan en terug met een collega meegereden. Ik durfde het nog niet aan om op de motor te klimmen.
Op zaterdag had ik voor de avond al tijden een afspraak staan om met Vincent en Ben naar de Earl te gaan en er een kroegentocht van te maken. Maar lopen ging nog niet zo soepel, dus zijn we alleen maar naar het café gegaan waar Vincent en Ben vlakbij wonen. Ook daar hadden ze bier, dus dat kwam wel goed. En ook Vincent had een bank waar ik zittend op kon slapen, dus ook dat ging goed. Karla had ondertussen Francis op bezoek, op de een of andere manier worden de kinderen daar compleet hyper van, dus dat was weer genieten voor de dames. Ze hebben lekker pannekoeken gegeten en het met een leuke film en gekwebbel een stuk later gemaakt dan de mannen.
Ook overdag deden de kinderen me al aan scheikundeles denken: apart zijn ze veilig en stabiel maar voeg ze samen en het verandert in een explosief geheel.

Op zondag zijn we naar de mensen geweest die mijn spullen na het ongeluk hadden meegenomen. Het was een heel lief paar met een babytje. Het goede nieuws is dat de fiets nu makkelijker in de auto past. Het slechte nieuws is dat je er niet meer op kunt rijden. Nooit meer. Het frame is op vijf plaatsen gebroken en daar is zoveel energie voor nodig dat ik blij ben dat die niet mijn lijf ingegaan is. We hebben sindsdien ons best gedaan maar er is geen verzekering die er iets voor uitkeert. De schitterende Fondriest is dus ter ziele. (Misschien een goed moment om terloops mijn bankrekeningummer te vermelden?) Ik ben me aan het beraden op de mogelijkheden, ik heb nog steeds een nieuw frame tegoed omdat het eerste frame een productiefoutje had. Maar om dat op te bouwen met voor het grootste deel nieuwe onderdelen is bijna net zo duur als een heel nieuwe fiets. En dan zou ik het frame kunnen verkopen misschien. Ik ben er nog niet helemaal uit, het gaat wel even om een paar centen.
Om de financiële tegenslag nog wat aan te vullen blijken de vliegtickets voor de periode die wij op het oog hadden om naar Nederland te gaan ook samen 2000 dollar duurder te zijn geworden, dat gaat lekker zo. Beraden we ons ook nog even op.
Die zondag hadden Margot en Andrew even op onze kinderen gepast terwijl wij wijlen mijn fiets ophaalden. Daarna hebben we met zijn allen gegeten wat erg gezellig was, maar voor en dus door de kinderen is dat eigenlijk wel te druk. Zo jong als ze zijn willen ze toch al aan elkaar laten zien hoe ongehoorzaam ze durven te zijn en dat maakt het erg gezellig voor de ouders.
Maar over het algemeen moet ik zeggen dat de kinderen in een goede periode zitten. Julian is echt leuk, hij kan heel leuk glunderen als iets lukt en hij zit soms lekker te babbelen of te zingen. En Tristan is druk bezig met getallen lezen en eigenlijk alles vragen wat je maar kunt verzinnen en dat is ook heel leuk.
Op maandag kwam er een dakmannetje terwijl wij werkten en hopelijk heeft die ons dak waterdicht gemaakt zodat het niet meer lekt bij de garage als het regent. We hebben al een klein testje gehad maar pas als het met bakken uit de hemel komt weten we het zeker.
En op donderdag had ik alweer een publunch op de zaak, deze keer ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van een van de directeuren van het bedrijf.

Bekijk foto's