Highway To The Sun

Dat je internationaal verhuist wil niet zeggen dat alles maar vanzelf gaat. Maar gelukkig zijn wij geen 'het glas is half leeg' mensen, maar bij ons is het glas halfvol. Zo ben ik deze week twee keer op de fiets naar het werk gegaan, en woensdagmiddag had ik daarbij geen lekke band. Wat je noemt een topweek.
Maar even zonder dollen, soms lijkt het even allemaal tegelijk te komen. Nadat Julian ziek was geweest begon het vorige weekend met Karla die ziek werd en 's nachts kon genieten van een zogeheten 'technicolor yawn'. Een nacht waarin we er minder dan vier keer uit hoefden door de kinderen is al een hele tijd geleden en ook overdag zijn ze lastig. Julian is brutaal of hij huilt en ook Tristan zit niet zo lekker in zijn vel. Een oppas regelen om ons ook weer even mens te voelen naast ouder van kleintjes lukte niet. De laatste dagen doet mijn arm erg pijn, genoeg om er wakker door te worden. En op maandag ben ik op de fiets weer aangevallen door magpies en had op weg naar huis na vijf kilometer een lekke band. Op woensdagochtend had ik al een lekke band na 2,5 kilometer. En daarna de gebruikelijke vogel aanval. Ik werd gebeld dat mijn frame binnen was met alles erop en eraan. Ik blij, maar de dag erna bleek er toch geen voorvork bij te zitten, die moet ik los bestellen (en betalen). Dan bekruipt je weleens het gevoel dat er geen einde aan komt. En moet je een glas met een bodempje dan 'één tiende vol' gaan noemen? Maar, zoals gezegd, woensdag had ik op weg naar huis geen lekke band. Ik werd niet aangevallen door vogels en het was schitterend weer. We moeten maar even genieten van de kleine dingen.
Dit weekend duurt drie dagen en we hebben ons voorgenomen het een beetje leuk te maken met en voor de kleintjes. Die hebben ook wel wat meer aandacht van ons verdiend en als ze dat niet krijgen vragen ze het wel, op minder fijne manier. Helaas duurt het weer van woensdag en donderdag (26 graden en zon) niet voort maar we maken er het beste van. Ook op andere fronten moeten we het maar gewoon langzaam weer omdraaien. We werken aan een oppas zodat we een keertje uit eten kunnen samen. Ik heb mijn werkhouding veranderd omdat ik die verdenk van de pijn in mijn arm. Mijn hand, knieën en ribben geven nog wel last maar dat gaat ook nog steeds elke dag beter.
En net zoals het mindere tegelijk lijkt te komen, geldt dat ook als het beter gaat. Mijn arm was vandaag al iets beter, Karla voelt zich weer goed, en de kinderen gedroegen zich ook al wat fijner. Ik ben in de pauze even de stad in geweest en heb een leuk kadootje gekocht voor Karla, die bijna jarig is (dat weet ze al, omdat ze kan zien dat ik gepint heb - maar ze weet lekker niet wat).

Genoeg over geluk en pech, we hebben de stijgende lijn weer ingezet.
Afgelopen weekend hebben we genoten van het WK wielrennen in Valkenburg. Erg leuk om de wegen te zien waar ik ook gefietst heb en met Nederland en Australië op plaatsen 1 en 2 bij de dames was het helemaal geweldig. Op zaterdag heb ik zelf gefietst en dat gaat best weer aardig, al is staan nog lastig.
De Adelaide Crows speelden de halve finale die ze tegen de torenhoog favoriet maar net verloren. En op zondag zijn we naar Mount Lofty geweest voor koffie met appeltaart.
Gisteravond is Karla met Shelley naar een in chocola gespecialiseerd café geweest, nog om te bedanken voor haar nacht oppassen toen wij in het ziekenhuis waren. Dat was gezellig en ik was lekker even alleen thuis en heb 'Sicko' van Michael Moore gekeken. En vandaag op de golfclub wilde Tristan eens iets heel anders eten. Hij kreeg lasagne en was warempel nog blij met die keuze toen hij het eten kreeg. Julian babbelt weer meer en zingt steeds loeihard een stukje van 'Old McDonald had a farm': ii ai ii ai ooooo, met een lekkere Aussie 'o'. We gingen weer met een fles wijn naar huis, alles komt goed.

Bekijk foto's

Dat je internationaal verhuist wil niet zeggen dat alles maar vanzelf gaat. Maar gelukkig zijn wij geen 'het glas is half leeg' mensen, maar bij ons is het glas halfvol. Zo ben ik deze week twee keer op de fiets naar het werk gegaan, en woensdagmiddag had ik daarbij geen lekke band. Wat je noemt een topweek.
Maar even zonder dollen, soms lijkt het even allemaal tegelijk te komen. Nadat Julian ziek was geweest begon het vorige weekend met Karla die ziek werd en 's nachts kon genieten van een zogeheten 'technicolor yawn'. Een nacht waarin we er minder dan vier keer uit hoefden door de kinderen is al een hele tijd geleden en ook overdag zijn ze lastig. Julian is brutaal of hij huilt en ook Tristan zit niet zo lekker in zijn vel. Een oppas regelen om ons ook weer even mens te voelen naast ouder van kleintjes lukte niet. De laatste dagen doet mijn arm erg pijn, genoeg om er wakker door te worden. En op maandag ben ik op de fiets weer aangevallen door magpies en had op weg naar huis na vijf kilometer een lekke band. Op woensdagochtend had ik al een lekke band na 2,5 kilometer. En daarna de gebruikelijke vogel aanval. Ik werd gebeld dat mijn frame binnen was met alles erop en eraan. Ik blij, maar de dag erna bleek er toch geen voorvork bij te zitten, die moet ik los bestellen (en betalen). Dan bekruipt je weleens het gevoel dat er geen einde aan komt. En moet je een glas met een bodempje dan 'één tiende vol' gaan noemen? Maar, zoals gezegd, woensdag had ik op weg naar huis geen lekke band. Ik werd niet aangevallen door vogels en het was schitterend weer. We moeten maar even genieten van de kleine dingen.
Dit weekend duurt drie dagen en we hebben ons voorgenomen het een beetje leuk te maken met en voor de kleintjes. Die hebben ook wel wat meer aandacht van ons verdiend en als ze dat niet krijgen vragen ze het wel, op minder fijne manier. Helaas duurt het weer van woensdag en donderdag (26 graden en zon) niet voort maar we maken er het beste van. Ook op andere fronten moeten we het maar gewoon langzaam weer omdraaien. We werken aan een oppas zodat we een keertje uit eten kunnen samen. Ik heb mijn werkhouding veranderd omdat ik die verdenk van de pijn in mijn arm. Mijn hand, knieën en ribben geven nog wel last maar dat gaat ook nog steeds elke dag beter.
En net zoals het mindere tegelijk lijkt te komen, geldt dat ook als het beter gaat. Mijn arm was vandaag al iets beter, Karla voelt zich weer goed, en de kinderen gedroegen zich ook al wat fijner. Ik ben in de pauze even de stad in geweest en heb een leuk kadootje gekocht voor Karla, die bijna jarig is (dat weet ze al, omdat ze kan zien dat ik gepint heb - maar ze weet lekker niet wat).

Genoeg over geluk en pech, we hebben de stijgende lijn weer ingezet.
Afgelopen weekend hebben we genoten van het WK wielrennen in Valkenburg. Erg leuk om de wegen te zien waar ik ook gefietst heb en met Nederland en Australië op plaatsen 1 en 2 bij de dames was het helemaal geweldig. Op zaterdag heb ik zelf gefietst en dat gaat best weer aardig, al is staan nog lastig.
De Adelaide Crows speelden de halve finale die ze tegen de torenhoog favoriet maar net verloren. En op zondag zijn we naar Mount Lofty geweest voor koffie met appeltaart.
Gisteravond is Karla met Shelley naar een in chocola gespecialiseerd café geweest, nog om te bedanken voor haar nacht oppassen toen wij in het ziekenhuis waren. Dat was gezellig en ik was lekker even alleen thuis en heb 'Sicko' van Michael Moore gekeken. En vandaag op de golfclub wilde Tristan eens iets heel anders eten. Hij kreeg lasagne en was warempel nog blij met die keuze toen hij het eten kreeg. Julian babbelt weer meer en zingt steeds loeihard een stukje van 'Old McDonald had a farm': ii ai ii ai ooooo, met een lekkere Aussie 'o'. We gingen weer met een fles wijn naar huis, alles komt goed.

Bekijk foto's