Highway To The Sun

Zo, daar zijn we weer. Gelukkig nieuwjaar!
Na de gezellige vrijdagavond bij Peter en Jill was het alweer vroeg dag: er moest ingepakt worden. Alles paste prima in en op de auto en rond tien uur gingen we de weg op, op weg naar Wilpena Pound Resort in Flinders Ranges National Park, zo'n vijf uur rijden. Om de haverklap vroeg Tristan of we er al bijna waren. Na een tijdje zei hij opeens boos: "Het is wèl ver!", alsof wij ooit anders hadden beweerd. Gelukkig wisten de kinderen zich grote stukken van de reis te vermaken met het zingen van 'Jingle Bell', dat ze af en toe verwarden met decibel waarschijnlijk.
Na stops in Snowtown (ongetwijfeld genoemd naar de altijd hevige sneeuwval) en Quorn kwamen we aan in het National Park. De omgeving is prachtig en je ziet om de haverklap kangoeroe's en emu's langs de weg. De omgeving met zijn stoffige wegen en bergen deed ons aan Namibië denken.
De nachten waren niet helemaal ideaal, slapen is toch moeilijk met zijn vieren in een gehorige tent. We hadden Tristan verteld dat hij niet moest huilen als hij naar het toilet moest, maar het gewoon moest zeggen. Wel grappig om dan wakker te worden met "Ik moet heel graag een plasje". Als we dan midden in de nacht met hem de tent uitgingen werden we getrakteerd op een schitterende sterrenhemel. De kraai van zes uur in de boom naast onze tent hielp ook niet direct bij een goede nachtrust.
We waren gewaarschuwd voor de hitte in deze tijd van het jaar maar we hadden geluk. Alleen de eerste dag was het 41 graden, dus dat was lekker in en rond het zwembad hangen met uitzicht op de kangoeroetjes. De dagen erna was het zo'n 30-35 graden dus dat was heerlijk. We hebben een erg mooie halve dagtocht gemaakt naar Banyeroo Gorge, een droge rivierbedding. Het was bijna net echt off-road rijden, erg leuk om te doen en ook erg mooi om te zien. Er waren weer volop kangoeroe's en ook een paar blue tongue lizards te zien. Ook waren er mooie uitzichtspunten. De kinderen vonden het wel aardig maar lang zo leuk niet als het zwembad of hun loopfietsjes. Ze zijn nog een beetje jong om lang geïnteresseerd te zijn in ontdekken van nieuwe dingen maar ik was blij toch even aan zoiets toe te komen.
Toen de kinderen die avond in bed lagen kregen we een kangoeroe op bezoek die erge dorst had. Ik heb onze waterzak voor hem opgehouden en daar is hij maar liefst 20 minuten aan blijven drinken, ik kreeg er pijn in mijn armen van. Het was kerstavond maar dat gevoel, voorzover ik dat al ooit gehad heb, kwam niet echt door. De Duitse buren draaiden kerstliedjes, dat was wel grappig. Het werd niet bepaald een Sti-hille Nacht: een kangoeroe (misschien dezelfde) kwam schooien en zat toen vast in de scheerlijn. Ik moest er dus uit om hem te bevrijden maar je weet niet of zo'n dier uit angst agressief wordt. Maar het is gelukt. En Julian had helaas door zijn zwempakje heen zijn rug verbrand, dus die verging van de jeuk en moest daardoor voortdurend huilen.
De volgende ochtend was het kerst en kregen de kinderen allebei een mooie 4x4 'ute' (een auto met open laadbak, kort voor Utility Vehicle - hebben jullie dan nooit naar McLeod's Daughters gekeken?) cadeau waar ze erg blij mee waren. Ook hield Karla zelfs hier de traditie hoog door poffertjes te bakken!
De kinderen spreken allebei goed Nederlands en Engels, ook Julian begint steeds beter te praten. Soms haalt vooral Tristan de talen wel door elkaar. Zo stond hij aan zijn broekje te pulken, dus vroeg ik of hij naar het toilet moest. Het antwoord was "Nee, maar ik probeer even aan mijn bottom te scratchen". Leuk is wel dat hij dan het Engelse werkwoord wel weer Nederlands vervoegt, zoals ook in "Moet ik deze button pressen?"
Na wat treuzelen waarbij de kinderen lekker met hun auto's konden spelen in het zand zijn we nog een onverharde rit gaan maken. Daarbij zagen we enorm veel emu's en kangoeroe's. De kinderen vielen erbij in slaap en dat gaf mij de gelegenheid vanaf de parkeerplaats een heuvel te beklimmen in mijn eentje. Toen ik terug was zijn we samen nog door een droge beek gelopen met rotstekeningen van aboriginals. Die had ik nog nooit eerder gezien en het is wel fascinerend om te bedenken dat daar lang geleden echt mensen hebben gezeten om dat in de rots te krassen.

Op tweede kerstdag was het tijd om te verhuizen: we lieten Flinders Ranges achter ons. Daar komen we zeker nog terug als de kinderen wat meer toe zijn aan ontdekken. De kinderen sliepen lang en vulden de rest weer op met veel Jingle Bell. We konden lekker doorrijden tot Port Wakefield waar we wat gegeten hebben. Ook daar hoorden we onze engelen zingen ('Jingle oda wee!'). Daarna ging het verder naar Murray Bridge. Na het opzetten van de tent en afhaalpizza was het toen helaas tijd om afscheid te nemen van Karla: die moest werken op de donderdag en vrijdag. Het was helemaal niet leuk om afscheid te nemen, het voelde erg raar. Gelukkig waren Pete en Lynn al op de camping en Pete heeft mij en de jongens meegenomen om te vissen. Al vrij snel had Tristan beet. Julian had niet genoeg geduld, die begon het water te slaan met zijn hengel na 23 seconden. De zon was al onder toen de kinderen eindelijk naar bed gingen maar daardoor sliepen ze lekker snel.
De volgende ochtend zijn we met Pete op de boot de rivier opgegaan om yabbies te vangen. Dat zijn rivierkreeften van zo'n 20 centimeter. Doordat ik nu alleen was met de kinderen had ik alle aandacht voor ze, en dan werkt de gebruiksaanwijzing van Julian veel beter. Hij wil nog steeds erg graag weten waar zijn grenzen liggen en het is gelukt die duidelijk aan te geven. Volgens mij begint hij het te begrijpen, dat het er met al dat testen niet leuker op wordt. En dat hij dat begint te begrijpen is wel heel erg leuk. Nadeel van alleen zijn met ze is dat je zelfs even naar het toilet helemaal moet plannen!
De yabbies vang je overigens door de gevangen vis in een fuik te stoppen. De yabbies proberen die dan op te ruimen (ze eten de vis niet) en lopen dus de fuik in. We hebben besloten de kinderen maar niet af te schermen van het feit dat de vis en de yabbies dat allemaal niet overleven. Het is nou eenmaal zoals het is, al leg ik het wel uit in bewoordingen die hopelijk trauma's voorkomen.
De dag ging vlot voorbij: de kinderen vinden de camping heerlijk, dit type vakantie past beter bij de fase waar ze in zitten. Ze kunnen lekker met hun loopfietsjes over de camping, er is een speeltuin, ze kunnen buurten bij Pete en Lynn (Lynn kennen ze van de golfclub en haar man Pete is erg goed met kinderen) en af en toe mogen ze op de boot. Het is opmerkelijk hoe snel dagen gaan als je eigenlijk niet echt iets doet maar genieten was het wel.
Tristan kwam nog even terug op de kerstvoorstelling op zijn kindy waarbij hij niet meezong. Hij zei "Ik ging niet meezingen, ik ging alleen luisteren". Stiekem vind ik het wel grappig dat hij lekker zijn eigen plan trok.
De volgende dag kon Tristan zijn geluk helemaal niet meer op: er was een enorm schattig meisje van vijf, Kailee, die Tristan wel erg leuk vond en dat was wederzijds. Hij werd helemaal verlegen en ik moest steeds kijken of ze er was. Ze hebben lekker gespeeld samen. De dag verliep verder als de andere op deze camping: ontbijten, naar de rivier, lunchen, op de boot, borrelen bij de rivier... heerlijk ontspannen en gezellig. De kinderen hebben we hier elke avond vrij laat in bed gelegd, waardoor ze niet zo lang gingen keten en wat sneller sliepen. Door de warmte in de tent was er ook al geen middagslaapje, dus sliepen ze na een paar dagen ook wat beter uit, tot half acht zeg maar (luxe!).
Er kwamen steeds meer bekenden van vorig jaar aan na ons. Op zaterdag zijn we met zijn allen uit eten gegaan. Dat was gezellig maar daarna waren we te moe om nog met het stel te borrelen op de camping. Op zondag heeft Karla voor wie dat wilde poffertjes gebakken. Dat viel goed in de smaak. Die dag gingen we voor het eerst wat meer actie aan dan alleen yabbies vangen op de boot. Karla en ik zijn op de biscuit gegaan, de moderne versie van een tractorband die achter de boot aan getrokken wordt. Pete vond het wel een uitdaging ons eraf te krijgen, wat ook lukte. Water is best hard als je het raakt met hoge snelheid en je stuitert even alsof je een plat steentje bent. 's Middags hebben we lekker gekletst, geborreld en bij de rivier gezeten. Ook hebben we wat benzine gehaald voor de boten om ook ons steentje bij te dragen.
Op oudejaarsdag hebben we lekker ontbeten met bacon and eggs. De ochtend ging op aan even naar de stad voor boodschappen en de gebruikelijke dingen (afwassen, luiertje verschonen, even met Tristan naar de toilet, enzovoort enzovoort). De middag hebben we weer doorgebracht bij het water. Ik ben met de kleinzoon van Pete op de biscuit gegaan en we gingen er twee keer hard af, de tweede keer moest ik zelfs even zorgen dat Cooper met zijn hoofd boven water bleef, die was een beetje aangeslagen. Maar zo erg was het niet, want Pete ging gelukkig de andere kant op dan waar ik een slang in het water had gezien. Ook hebben Karla en ik nog gewaterskiet. Dat ging weer alsof we het pas geleden nog hadden gedaan maar zwaar is het wel. De kinderen mochten van iemand uit onze groep even mee op de jetski wat ze een enorme belevenis vonden. Om half tien gingen ze pas naar bed. Meteen daarna was het huilen omdat er vuurwerk afgestoken werd, dat vonden ze allebei maar eng. Gelukkig bleef het bij die paar vuurpijlen en daarna sliepen ze snel. Wij zijn toen bij de buren met het hele stel gaan borrelen en het is gelukt op te blijven tot 12 uur. Geen oliebollen maar wel veel gezelligheid. Na middernacht was het gauw bekeken met de energie.
Op nieuwjaarsdag zat het er helaas weer op. We zijn nog één keer gaan 'yabbyen' en hebben weer ontbeten met bacon and eggs. Karla en ik konden nog proberen te waterskiën op één ski maar dat is ons allebei niet gelukt. Ik ben toen nog wel weer een rondje op twee ski's gegaan. En toen was het helaas toch echt tijd om in te pakken en naar huis te rijden, gelukkig maar anderhalf uur.
Ik had wel te doen met de kinderen, die wilden absoluut niet weg. Wij zagen het moment natuurlijk aankomen maar voor hun kwam de overgang van lekker je gang gaan en spelen naar terug in het dagelijkse leven vrij plotseling. Tristan zei na de eerste nacht in zijn eigen bedje dat hij zijn huisje niet mooi vond, alleen vakantie. Ook Julian wilde altijd vakantie. Hij heeft op de camping uren doorgebracht met fietsen en spelen. Soms verdween hij opeens en als je hem dan weer vond zat hij gewoon stilletjes te spelen of te kijken naar de boten op de rivier. Hij kan wel goed alleen zijn, wat Tristan hem vaak moeilijk maakt. Die roept dan gelijk 'waar is Julian?' en bemoeit zich meteen weer met hem. We hebben gezorgd dat Julian zich toch ook lekker kon terugtrekken af en toe.
Toen we thuiskwamen lagen er onder de kerstboom ook nog wat cadeautjes. Tristan zei 'we krijgen wel veel'. Leuk dat hij dat een keer ziet en niet alleen maar meer wil! Ik heb het gevoel dat beide jongens een stuk groter geworden zijn tijdens de vakantie. De manier waarop ze praten en doen is alweer zo anders in zo korte tijd.
De volgende ochtend was het alweer tijd om te werken. Zoals dat gaat in de eerste week van een nieuw jaar was er weinig verkeer en waren er weinig collega's. Het was overigens erg leuk om kerstkaarten te ontvangen van José, Karien en Wouter, Lizan en grootouders, bedankt!

En nu is alles weer min of meer gewoon. Wel zijn we alle vier (nog) meer ontspannen dan voor de vakantie. En er zijn nog leuke dingen in aantocht: de Tour Down Under is niet ver weg meer en we tellen natuurlijk druk af naar het moment dat we in het vliegtuig stappen naar Nediland!
Ik geniet er vrijwel elke dag bewust van dat we hier wonen. Het weer is prachtig, we kennen inmiddels aardig wat leuke mensen, hebben werk en een heerlijk huis...
Gister en vandaag ben ik na mijn motorrit naar huis (met dikke jas en handschoenen voor bescherming) even gauw in het zwembad gesprongen, heerlijk! Vandaag werd ik daarbij vergezeld door twee lieve jongetjes en een lieve vrouw. We gingen barbecuen omdat de golfclub nog dicht is, maar er moest wel eerst even worden afgekoeld. Het weerstation op steenworp afstand van mijn werk heeft vandaag 45 graden gemeten (in de schaduw). En ik kan onthullen dat dat heel erg heet is. Je verwacht als je buiten komt een beetje dat je geschroeid haar zult ruiken. Er zijn wel branden ontstaan, maar niks in de buurt.

Bekijk foto's

Zo, daar zijn we weer. Gelukkig nieuwjaar!
Na de gezellige vrijdagavond bij Peter en Jill was het alweer vroeg dag: er moest ingepakt worden. Alles paste prima in en op de auto en rond tien uur gingen we de weg op, op weg naar Wilpena Pound Resort in Flinders Ranges National Park, zo'n vijf uur rijden. Om de haverklap vroeg Tristan of we er al bijna waren. Na een tijdje zei hij opeens boos: "Het is wèl ver!", alsof wij ooit anders hadden beweerd. Gelukkig wisten de kinderen zich grote stukken van de reis te vermaken met het zingen van 'Jingle Bell', dat ze af en toe verwarden met decibel waarschijnlijk.
Na stops in Snowtown (ongetwijfeld genoemd naar de altijd hevige sneeuwval) en Quorn kwamen we aan in het National Park. De omgeving is prachtig en je ziet om de haverklap kangoeroe's en emu's langs de weg. De omgeving met zijn stoffige wegen en bergen deed ons aan Namibië denken.
De nachten waren niet helemaal ideaal, slapen is toch moeilijk met zijn vieren in een gehorige tent. We hadden Tristan verteld dat hij niet moest huilen als hij naar het toilet moest, maar het gewoon moest zeggen. Wel grappig om dan wakker te worden met "Ik moet heel graag een plasje". Als we dan midden in de nacht met hem de tent uitgingen werden we getrakteerd op een schitterende sterrenhemel. De kraai van zes uur in de boom naast onze tent hielp ook niet direct bij een goede nachtrust.
We waren gewaarschuwd voor de hitte in deze tijd van het jaar maar we hadden geluk. Alleen de eerste dag was het 41 graden, dus dat was lekker in en rond het zwembad hangen met uitzicht op de kangoeroetjes. De dagen erna was het zo'n 30-35 graden dus dat was heerlijk. We hebben een erg mooie halve dagtocht gemaakt naar Banyeroo Gorge, een droge rivierbedding. Het was bijna net echt off-road rijden, erg leuk om te doen en ook erg mooi om te zien. Er waren weer volop kangoeroe's en ook een paar blue tongue lizards te zien. Ook waren er mooie uitzichtspunten. De kinderen vonden het wel aardig maar lang zo leuk niet als het zwembad of hun loopfietsjes. Ze zijn nog een beetje jong om lang geïnteresseerd te zijn in ontdekken van nieuwe dingen maar ik was blij toch even aan zoiets toe te komen.
Toen de kinderen die avond in bed lagen kregen we een kangoeroe op bezoek die erge dorst had. Ik heb onze waterzak voor hem opgehouden en daar is hij maar liefst 20 minuten aan blijven drinken, ik kreeg er pijn in mijn armen van. Het was kerstavond maar dat gevoel, voorzover ik dat al ooit gehad heb, kwam niet echt door. De Duitse buren draaiden kerstliedjes, dat was wel grappig. Het werd niet bepaald een Sti-hille Nacht: een kangoeroe (misschien dezelfde) kwam schooien en zat toen vast in de scheerlijn. Ik moest er dus uit om hem te bevrijden maar je weet niet of zo'n dier uit angst agressief wordt. Maar het is gelukt. En Julian had helaas door zijn zwempakje heen zijn rug verbrand, dus die verging van de jeuk en moest daardoor voortdurend huilen.
De volgende ochtend was het kerst en kregen de kinderen allebei een mooie 4x4 'ute' (een auto met open laadbak, kort voor Utility Vehicle - hebben jullie dan nooit naar McLeod's Daughters gekeken?) cadeau waar ze erg blij mee waren. Ook hield Karla zelfs hier de traditie hoog door poffertjes te bakken!
De kinderen spreken allebei goed Nederlands en Engels, ook Julian begint steeds beter te praten. Soms haalt vooral Tristan de talen wel door elkaar. Zo stond hij aan zijn broekje te pulken, dus vroeg ik of hij naar het toilet moest. Het antwoord was "Nee, maar ik probeer even aan mijn bottom te scratchen". Leuk is wel dat hij dan het Engelse werkwoord wel weer Nederlands vervoegt, zoals ook in "Moet ik deze button pressen?"
Na wat treuzelen waarbij de kinderen lekker met hun auto's konden spelen in het zand zijn we nog een onverharde rit gaan maken. Daarbij zagen we enorm veel emu's en kangoeroe's. De kinderen vielen erbij in slaap en dat gaf mij de gelegenheid vanaf de parkeerplaats een heuvel te beklimmen in mijn eentje. Toen ik terug was zijn we samen nog door een droge beek gelopen met rotstekeningen van aboriginals. Die had ik nog nooit eerder gezien en het is wel fascinerend om te bedenken dat daar lang geleden echt mensen hebben gezeten om dat in de rots te krassen.

Op tweede kerstdag was het tijd om te verhuizen: we lieten Flinders Ranges achter ons. Daar komen we zeker nog terug als de kinderen wat meer toe zijn aan ontdekken. De kinderen sliepen lang en vulden de rest weer op met veel Jingle Bell. We konden lekker doorrijden tot Port Wakefield waar we wat gegeten hebben. Ook daar hoorden we onze engelen zingen ('Jingle oda wee!'). Daarna ging het verder naar Murray Bridge. Na het opzetten van de tent en afhaalpizza was het toen helaas tijd om afscheid te nemen van Karla: die moest werken op de donderdag en vrijdag. Het was helemaal niet leuk om afscheid te nemen, het voelde erg raar. Gelukkig waren Pete en Lynn al op de camping en Pete heeft mij en de jongens meegenomen om te vissen. Al vrij snel had Tristan beet. Julian had niet genoeg geduld, die begon het water te slaan met zijn hengel na 23 seconden. De zon was al onder toen de kinderen eindelijk naar bed gingen maar daardoor sliepen ze lekker snel.
De volgende ochtend zijn we met Pete op de boot de rivier opgegaan om yabbies te vangen. Dat zijn rivierkreeften van zo'n 20 centimeter. Doordat ik nu alleen was met de kinderen had ik alle aandacht voor ze, en dan werkt de gebruiksaanwijzing van Julian veel beter. Hij wil nog steeds erg graag weten waar zijn grenzen liggen en het is gelukt die duidelijk aan te geven. Volgens mij begint hij het te begrijpen, dat het er met al dat testen niet leuker op wordt. En dat hij dat begint te begrijpen is wel heel erg leuk. Nadeel van alleen zijn met ze is dat je zelfs even naar het toilet helemaal moet plannen!
De yabbies vang je overigens door de gevangen vis in een fuik te stoppen. De yabbies proberen die dan op te ruimen (ze eten de vis niet) en lopen dus de fuik in. We hebben besloten de kinderen maar niet af te schermen van het feit dat de vis en de yabbies dat allemaal niet overleven. Het is nou eenmaal zoals het is, al leg ik het wel uit in bewoordingen die hopelijk trauma's voorkomen.
De dag ging vlot voorbij: de kinderen vinden de camping heerlijk, dit type vakantie past beter bij de fase waar ze in zitten. Ze kunnen lekker met hun loopfietsjes over de camping, er is een speeltuin, ze kunnen buurten bij Pete en Lynn (Lynn kennen ze van de golfclub en haar man Pete is erg goed met kinderen) en af en toe mogen ze op de boot. Het is opmerkelijk hoe snel dagen gaan als je eigenlijk niet echt iets doet maar genieten was het wel.
Tristan kwam nog even terug op de kerstvoorstelling op zijn kindy waarbij hij niet meezong. Hij zei "Ik ging niet meezingen, ik ging alleen luisteren". Stiekem vind ik het wel grappig dat hij lekker zijn eigen plan trok.
De volgende dag kon Tristan zijn geluk helemaal niet meer op: er was een enorm schattig meisje van vijf, Kailee, die Tristan wel erg leuk vond en dat was wederzijds. Hij werd helemaal verlegen en ik moest steeds kijken of ze er was. Ze hebben lekker gespeeld samen. De dag verliep verder als de andere op deze camping: ontbijten, naar de rivier, lunchen, op de boot, borrelen bij de rivier... heerlijk ontspannen en gezellig. De kinderen hebben we hier elke avond vrij laat in bed gelegd, waardoor ze niet zo lang gingen keten en wat sneller sliepen. Door de warmte in de tent was er ook al geen middagslaapje, dus sliepen ze na een paar dagen ook wat beter uit, tot half acht zeg maar (luxe!).
Er kwamen steeds meer bekenden van vorig jaar aan na ons. Op zaterdag zijn we met zijn allen uit eten gegaan. Dat was gezellig maar daarna waren we te moe om nog met het stel te borrelen op de camping. Op zondag heeft Karla voor wie dat wilde poffertjes gebakken. Dat viel goed in de smaak. Die dag gingen we voor het eerst wat meer actie aan dan alleen yabbies vangen op de boot. Karla en ik zijn op de biscuit gegaan, de moderne versie van een tractorband die achter de boot aan getrokken wordt. Pete vond het wel een uitdaging ons eraf te krijgen, wat ook lukte. Water is best hard als je het raakt met hoge snelheid en je stuitert even alsof je een plat steentje bent. 's Middags hebben we lekker gekletst, geborreld en bij de rivier gezeten. Ook hebben we wat benzine gehaald voor de boten om ook ons steentje bij te dragen.
Op oudejaarsdag hebben we lekker ontbeten met bacon and eggs. De ochtend ging op aan even naar de stad voor boodschappen en de gebruikelijke dingen (afwassen, luiertje verschonen, even met Tristan naar de toilet, enzovoort enzovoort). De middag hebben we weer doorgebracht bij het water. Ik ben met de kleinzoon van Pete op de biscuit gegaan en we gingen er twee keer hard af, de tweede keer moest ik zelfs even zorgen dat Cooper met zijn hoofd boven water bleef, die was een beetje aangeslagen. Maar zo erg was het niet, want Pete ging gelukkig de andere kant op dan waar ik een slang in het water had gezien. Ook hebben Karla en ik nog gewaterskiet. Dat ging weer alsof we het pas geleden nog hadden gedaan maar zwaar is het wel. De kinderen mochten van iemand uit onze groep even mee op de jetski wat ze een enorme belevenis vonden. Om half tien gingen ze pas naar bed. Meteen daarna was het huilen omdat er vuurwerk afgestoken werd, dat vonden ze allebei maar eng. Gelukkig bleef het bij die paar vuurpijlen en daarna sliepen ze snel. Wij zijn toen bij de buren met het hele stel gaan borrelen en het is gelukt op te blijven tot 12 uur. Geen oliebollen maar wel veel gezelligheid. Na middernacht was het gauw bekeken met de energie.
Op nieuwjaarsdag zat het er helaas weer op. We zijn nog één keer gaan 'yabbyen' en hebben weer ontbeten met bacon and eggs. Karla en ik konden nog proberen te waterskiën op één ski maar dat is ons allebei niet gelukt. Ik ben toen nog wel weer een rondje op twee ski's gegaan. En toen was het helaas toch echt tijd om in te pakken en naar huis te rijden, gelukkig maar anderhalf uur.
Ik had wel te doen met de kinderen, die wilden absoluut niet weg. Wij zagen het moment natuurlijk aankomen maar voor hun kwam de overgang van lekker je gang gaan en spelen naar terug in het dagelijkse leven vrij plotseling. Tristan zei na de eerste nacht in zijn eigen bedje dat hij zijn huisje niet mooi vond, alleen vakantie. Ook Julian wilde altijd vakantie. Hij heeft op de camping uren doorgebracht met fietsen en spelen. Soms verdween hij opeens en als je hem dan weer vond zat hij gewoon stilletjes te spelen of te kijken naar de boten op de rivier. Hij kan wel goed alleen zijn, wat Tristan hem vaak moeilijk maakt. Die roept dan gelijk 'waar is Julian?' en bemoeit zich meteen weer met hem. We hebben gezorgd dat Julian zich toch ook lekker kon terugtrekken af en toe.
Toen we thuiskwamen lagen er onder de kerstboom ook nog wat cadeautjes. Tristan zei 'we krijgen wel veel'. Leuk dat hij dat een keer ziet en niet alleen maar meer wil! Ik heb het gevoel dat beide jongens een stuk groter geworden zijn tijdens de vakantie. De manier waarop ze praten en doen is alweer zo anders in zo korte tijd.
De volgende ochtend was het alweer tijd om te werken. Zoals dat gaat in de eerste week van een nieuw jaar was er weinig verkeer en waren er weinig collega's. Het was overigens erg leuk om kerstkaarten te ontvangen van José, Karien en Wouter, Lizan en grootouders, bedankt!

En nu is alles weer min of meer gewoon. Wel zijn we alle vier (nog) meer ontspannen dan voor de vakantie. En er zijn nog leuke dingen in aantocht: de Tour Down Under is niet ver weg meer en we tellen natuurlijk druk af naar het moment dat we in het vliegtuig stappen naar Nediland!
Ik geniet er vrijwel elke dag bewust van dat we hier wonen. Het weer is prachtig, we kennen inmiddels aardig wat leuke mensen, hebben werk en een heerlijk huis...
Gister en vandaag ben ik na mijn motorrit naar huis (met dikke jas en handschoenen voor bescherming) even gauw in het zwembad gesprongen, heerlijk! Vandaag werd ik daarbij vergezeld door twee lieve jongetjes en een lieve vrouw. We gingen barbecuen omdat de golfclub nog dicht is, maar er moest wel eerst even worden afgekoeld. Het weerstation op steenworp afstand van mijn werk heeft vandaag 45 graden gemeten (in de schaduw). En ik kan onthullen dat dat heel erg heet is. Je verwacht als je buiten komt een beetje dat je geschroeid haar zult ruiken. Er zijn wel branden ontstaan, maar niks in de buurt.

Bekijk foto's