Highway To The Sun

Het is weer tijd voor een update van ons drukke leventje in ons prachtige stukje van de wereld. Volop heuvels hier en soms als we hoog rijden en ver kunnen kijken, zegt Julian dat hij Nederland kan zien. Dat geeft wel aan dat het hem wel iets doet dat we ver weg zijn. Tristan reageert dan vol begrip: "Nee dat is niet Nederland Julian, Australië is veel te groot!"
Julian zet wel de lijn door dat hij een lekker vrolijk jongetje aan het worden is. Hij is wel vreselijk eigenwijs, hij zal niks van je aannemen en gelooft je pas als hij zelf ziet dat iets niet kan. En hij probeert altijd iets extra, zeker als hij moe is. Als je hem een koekje geeft, dan wil hij er twee. Als je zegt dat hij nu echt moet gaan slapen, dan moet en zal hij je nog één ding vertellen. Tenzij je dat toestaat, dan wil hij daarna ook nog water drinken. Tegen beter weten in hou ik vol dat zijn vader helemaal niet eigenwijs is, dus van mij heeft hij het niet.
Hij wordt ook snel groter, hij gaat nu ook al een hele dag naar Kindy. Hij heeft een leuke leeftijd vind ik, groot genoeg om een beetje voor rede vatbaar te zijn en nog klein genoeg voor allerlei schattige dingen. Zo hadden we laatst na de golfclub weer een onderhandelingsronde over hoe vaak hij zijn muziekbeestje mocht laten spelen. Ik zei vijf, dus wilde hij tien. Maar na twee keer was hij al in slaap gevallen.

Tristan is de laatste tijd een stuk drukker geworden. Dat heeft ermee te maken dat hij het allemaal nogal spannend vindt wat er in zijn leventje gebeurt. Zo had hij al afscheid genomen van Kindy, maar nu ook van childcare. En hij is nu een fulltime scholier geworden, iets wat hij van tevoren heel erg eng vond. Hij werd er helemaal hyper van en giechelde zich suf. Na huilen bij het afscheid op de eerste dag ging het wel weer, en hij kondigde zelf die avond aan dat hij vanaf nu niet meer hoefde te huilen. Toen ik hem op woensdag naar school bracht en ophaalde was het erg leuk om te zien hoe hij aan mij uitlegde waar en wat alles was en om hem tussen de andere kindjes te zien rennen op weg van de bibliotheek naar hun lokaal.
Tristan heeft ook weer een nieuw zwemdiploma gekregen, hij kan nu zelf naar de kant komen (het allerbelangrijkste) en gaat nu echt leren zwemmen in een iets groter bad.
Na de zwemles fietste Karla naar Meadows en heb ik ondertussen met de jongens gespeeld bij een mooi beekje op weg naar de bakery in Meadows waar we Karla zouden ontmoeten voor een lekkere lunch. Later die middag heb ik nog gefietst met Steve. Ik wilde eigenlijk 100 kilometer met drie flinke heuvels maar na de eerste erg steile heuvel koos Steve toch voor linksaf naar Mount Lofty in plaats van rechstaf naar Norton Summit (en dan door naar Mount Lofty), zo kwam het totaal op 86 kilometer. Nog voor de eerste heuvel reed Steve over een volwassen Brown Snake heen, die ik nog net kon ontwijken. Die zijn vreselijk giftig maar gelukkig deed hij niks anders dan gauw het gras in kruipen. De week erna heb ik één en ander toch even rechtgetrokken en heb de rit gedaan zoals ik hem voor ogen had.

De volgende ochtend heb ik de jongens even meegenomen om warme chocolademelk te drinken en naar de zwembadman te gaan. Dat is een winkel waar ze meegenomen water uit het zwembad analyseren en dan zeggen wat je erin moet gooien om het mooi helder te krijgen. Die dienst is helemaal gratis maar vreemd genoeg zijn die produkten wel vrij duur daar. Karla had zo even tijd, niet om iets leuks voor zichzelf te doen helaas maar om het huis een schoonmaakbeurt te geven. Ik heb een week lang elke dag het zwembad geschrobt om op tijd klaar te zijn voor de zomer die er toch aan schijnt te komen (het is al een tijd regelmatig aan het regenen met temperaturen van nauwelijks boven de 20, een frisse lente tot nu toe)
Die middag zijn we naar de stad gegaan waar de zonaangedreven auto's van de Solar Challenge zich klaarmaakten om een rondje door de stad te doen. Dat was wel leuk om eens te zien, ik kende ze alleen van het journaal. En toch ook leuk om Wubbo Ockels eens in het echt te zien, het maakte wel indruk op me toen hij in 1985 de ruimte in ging.
Er waren ook allemaal 'food vans', hippe bestelauto's omgebouwd tot keukentjes waar we een heerlijke hamburger hebben gekocht als lunch.

Het weekend erna, vrijwel meteen na mijn lange fietstocht met veel klimmen, waren we nogal plotseling uitgenodigd voor een BBQ bij Peter en Jill, samen met allerlei familie van hun, ook uit Nieuw-Zeeland. We moesten ons al vrij gauw naar huis haasten om de oppas te ontmoeten maar we zouden die mensen 's avonds weer zien. De nieuwe oppas was Jen, de zus van een collega aan wie ik als laatste wanhoopspoging gevraagd had of zij iemand wist. De kinderen mochten haar meteen.
De reden dat we een oppas nodig hadden was omdat we uitgenodigd waren voor de 'twenty first' party van Troy, de zoon van Peter en Jill en zijn vriendin Laura die allebei niet zo lang geleden jarig waren geweest. En eenentwintig waren geworden inderdaad. Het had veel weg van een huwelijksreceptie, de eenentwintigste verjaardag wordt hier groots gevierd. Karla en ik verbaasden ons over de kleding van de jonge dames, de lengte van de rokjes haalde het niet bij die van de hakken. Als die trend zich doorzet komen onze jongens later thuis met meisjes in bikini op stelten. Het was wel een leuk feest maar door de te harde muziek was een gesprek voeren erg lastig. Dat ik dat vervelend vind komt waarschijnlijk omdat ik de dubbele 21 al voorbij ben...
De kinderen waren de volgende ochtend veel te vroeg wakker en ze kwamen een beetje slaap tekort. Daar worden ze nooit leuker van. Na het ontbijt hebben we ze in de auto gezet voor wat extra slaap en hebben ze toen in de heuvels op een stil weggetje even lekker laten fietsen. Daarna hebben we op Norton Summit nog een drankje gedaan.
Die avond hebben we de laatste Dexter gekeken, maar goed ook want de laatste serie was eigenlijk ronduit slecht.
De afgelopen week zat ook weer op een leuke manier lekker vol. Op maandag kookte ik en renden de jongetjes even naar buurman Johnny (ze komen eerst netjes vragen of dat mag!). Daar hebben ze even gespeeld, ik hoorde ze giebelen over de schutting. Toen ze daar klaar waren kwam onze oude buurman Ben nog langs, die was weer even in Adelaide voor werk. Al met al een rommelige maar gezellige avond, met ook nog virtueel bezoek uit Arnhem erbij.

Op dinsdag vroeg Tristan aan mij: Ga ik nog weleens naar mijn oude Kindy want ik wil kijken hoe het gaat. En dan gaan ze zeggen 'How is school?' en dan ga ik zeggen 'Good'. Zulke dingen laten me wel smelten.
Op woensdag ging Karla voor het eerst op de motor naar het werk, helaas voor haar in de regen en met stevige wind maar ze heeft het goed gedaan. Ik werkte voor het eerst thuis en heb de kinderen gebracht en gehaald en nog even met ze gespeeld bij het water. In het nieuwe schema gebeurt dat elke woensdag.
Gister ging ik weer op de fiets naar het werk, het blijft fris en winderig. Na thuiskomst had ik afgesproken met Neil om... een stukje te gaan fietsen. We hadden Neil al een tijd niet gezien (bijna twee jaar geleden op de camping aan de rivier en daarna nog een paar fietstochtjes) dus het was leuk weer bij te kletsen en te fietsen samen.
Karla zit sinds gisteren ook op Strava, de website waarop je je sportieve prestaties kunt bijhouden en vergelijken met anderen en jezelf. Als verlaat verjaarscadeau heeft ze namelijk een Garmin fietscomputer gekregen die bijhoudt waar je rijdt en hoe hard.
Vanmorgen hadden we een vervroegde Halloween Morning Tea op mijn werk (Tea betekent iets te eten: rare jongens, die Engelsen en in navolging die Australiërs). Er was een hoop werk aan besteed en er was allerlei lekkers. Het zag er allemaal prachtig uit als je van uitpuilende ogen, afgehakte vingers en zichtbare hersenen houdt. Maar daar schuilt bij mij een beetje het probleem. Ik vind Halloween ongeveer net zo leuk als Sinterklaas en kleurneutrale Piet.
Ik heb me ook enigszins ingehouden, ik ben nu zeven kilo lichter dan toen we uit Nederland vertrokken en dat wil ik nog even zo houden. Volgende week moeten we tenslotte nog hard een heuvel op!

Bekijk foto's
(De foto's komen tegenwoordig van verschillende camera's dus de volgorde is niet altijd meer chronologisch)

Het is weer tijd voor een update van ons drukke leventje in ons prachtige stukje van de wereld. Volop heuvels hier en soms als we hoog rijden en ver kunnen kijken, zegt Julian dat hij Nederland kan zien. Dat geeft wel aan dat het hem wel iets doet dat we ver weg zijn. Tristan reageert dan vol begrip: "Nee dat is niet Nederland Julian, Australië is veel te groot!"
Julian zet wel de lijn door dat hij een lekker vrolijk jongetje aan het worden is. Hij is wel vreselijk eigenwijs, hij zal niks van je aannemen en gelooft je pas als hij zelf ziet dat iets niet kan. En hij probeert altijd iets extra, zeker als hij moe is. Als je hem een koekje geeft, dan wil hij er twee. Als je zegt dat hij nu echt moet gaan slapen, dan moet en zal hij je nog één ding vertellen. Tenzij je dat toestaat, dan wil hij daarna ook nog water drinken. Tegen beter weten in hou ik vol dat zijn vader helemaal niet eigenwijs is, dus van mij heeft hij het niet.
Hij wordt ook snel groter, hij gaat nu ook al een hele dag naar Kindy. Hij heeft een leuke leeftijd vind ik, groot genoeg om een beetje voor rede vatbaar te zijn en nog klein genoeg voor allerlei schattige dingen. Zo hadden we laatst na de golfclub weer een onderhandelingsronde over hoe vaak hij zijn muziekbeestje mocht laten spelen. Ik zei vijf, dus wilde hij tien. Maar na twee keer was hij al in slaap gevallen.

Tristan is de laatste tijd een stuk drukker geworden. Dat heeft ermee te maken dat hij het allemaal nogal spannend vindt wat er in zijn leventje gebeurt. Zo had hij al afscheid genomen van Kindy, maar nu ook van childcare. En hij is nu een fulltime scholier geworden, iets wat hij van tevoren heel erg eng vond. Hij werd er helemaal hyper van en giechelde zich suf. Na huilen bij het afscheid op de eerste dag ging het wel weer, en hij kondigde zelf die avond aan dat hij vanaf nu niet meer hoefde te huilen. Toen ik hem op woensdag naar school bracht en ophaalde was het erg leuk om te zien hoe hij aan mij uitlegde waar en wat alles was en om hem tussen de andere kindjes te zien rennen op weg van de bibliotheek naar hun lokaal.
Tristan heeft ook weer een nieuw zwemdiploma gekregen, hij kan nu zelf naar de kant komen (het allerbelangrijkste) en gaat nu echt leren zwemmen in een iets groter bad.
Na de zwemles fietste Karla naar Meadows en heb ik ondertussen met de jongens gespeeld bij een mooi beekje op weg naar de bakery in Meadows waar we Karla zouden ontmoeten voor een lekkere lunch. Later die middag heb ik nog gefietst met Steve. Ik wilde eigenlijk 100 kilometer met drie flinke heuvels maar na de eerste erg steile heuvel koos Steve toch voor linksaf naar Mount Lofty in plaats van rechstaf naar Norton Summit (en dan door naar Mount Lofty), zo kwam het totaal op 86 kilometer. Nog voor de eerste heuvel reed Steve over een volwassen Brown Snake heen, die ik nog net kon ontwijken. Die zijn vreselijk giftig maar gelukkig deed hij niks anders dan gauw het gras in kruipen. De week erna heb ik één en ander toch even rechtgetrokken en heb de rit gedaan zoals ik hem voor ogen had.

De volgende ochtend heb ik de jongens even meegenomen om warme chocolademelk te drinken en naar de zwembadman te gaan. Dat is een winkel waar ze meegenomen water uit het zwembad analyseren en dan zeggen wat je erin moet gooien om het mooi helder te krijgen. Die dienst is helemaal gratis maar vreemd genoeg zijn die produkten wel vrij duur daar. Karla had zo even tijd, niet om iets leuks voor zichzelf te doen helaas maar om het huis een schoonmaakbeurt te geven. Ik heb een week lang elke dag het zwembad geschrobt om op tijd klaar te zijn voor de zomer die er toch aan schijnt te komen (het is al een tijd regelmatig aan het regenen met temperaturen van nauwelijks boven de 20, een frisse lente tot nu toe)
Die middag zijn we naar de stad gegaan waar de zonaangedreven auto's van de Solar Challenge zich klaarmaakten om een rondje door de stad te doen. Dat was wel leuk om eens te zien, ik kende ze alleen van het journaal. En toch ook leuk om Wubbo Ockels eens in het echt te zien, het maakte wel indruk op me toen hij in 1985 de ruimte in ging.
Er waren ook allemaal 'food vans', hippe bestelauto's omgebouwd tot keukentjes waar we een heerlijke hamburger hebben gekocht als lunch.

Het weekend erna, vrijwel meteen na mijn lange fietstocht met veel klimmen, waren we nogal plotseling uitgenodigd voor een BBQ bij Peter en Jill, samen met allerlei familie van hun, ook uit Nieuw-Zeeland. We moesten ons al vrij gauw naar huis haasten om de oppas te ontmoeten maar we zouden die mensen 's avonds weer zien. De nieuwe oppas was Jen, de zus van een collega aan wie ik als laatste wanhoopspoging gevraagd had of zij iemand wist. De kinderen mochten haar meteen.
De reden dat we een oppas nodig hadden was omdat we uitgenodigd waren voor de 'twenty first' party van Troy, de zoon van Peter en Jill en zijn vriendin Laura die allebei niet zo lang geleden jarig waren geweest. En eenentwintig waren geworden inderdaad. Het had veel weg van een huwelijksreceptie, de eenentwintigste verjaardag wordt hier groots gevierd. Karla en ik verbaasden ons over de kleding van de jonge dames, de lengte van de rokjes haalde het niet bij die van de hakken. Als die trend zich doorzet komen onze jongens later thuis met meisjes in bikini op stelten. Het was wel een leuk feest maar door de te harde muziek was een gesprek voeren erg lastig. Dat ik dat vervelend vind komt waarschijnlijk omdat ik de dubbele 21 al voorbij ben...
De kinderen waren de volgende ochtend veel te vroeg wakker en ze kwamen een beetje slaap tekort. Daar worden ze nooit leuker van. Na het ontbijt hebben we ze in de auto gezet voor wat extra slaap en hebben ze toen in de heuvels op een stil weggetje even lekker laten fietsen. Daarna hebben we op Norton Summit nog een drankje gedaan.
Die avond hebben we de laatste Dexter gekeken, maar goed ook want de laatste serie was eigenlijk ronduit slecht.
De afgelopen week zat ook weer op een leuke manier lekker vol. Op maandag kookte ik en renden de jongetjes even naar buurman Johnny (ze komen eerst netjes vragen of dat mag!). Daar hebben ze even gespeeld, ik hoorde ze giebelen over de schutting. Toen ze daar klaar waren kwam onze oude buurman Ben nog langs, die was weer even in Adelaide voor werk. Al met al een rommelige maar gezellige avond, met ook nog virtueel bezoek uit Arnhem erbij.

Op dinsdag vroeg Tristan aan mij: Ga ik nog weleens naar mijn oude Kindy want ik wil kijken hoe het gaat. En dan gaan ze zeggen 'How is school?' en dan ga ik zeggen 'Good'. Zulke dingen laten me wel smelten.
Op woensdag ging Karla voor het eerst op de motor naar het werk, helaas voor haar in de regen en met stevige wind maar ze heeft het goed gedaan. Ik werkte voor het eerst thuis en heb de kinderen gebracht en gehaald en nog even met ze gespeeld bij het water. In het nieuwe schema gebeurt dat elke woensdag.
Gister ging ik weer op de fiets naar het werk, het blijft fris en winderig. Na thuiskomst had ik afgesproken met Neil om... een stukje te gaan fietsen. We hadden Neil al een tijd niet gezien (bijna twee jaar geleden op de camping aan de rivier en daarna nog een paar fietstochtjes) dus het was leuk weer bij te kletsen en te fietsen samen.
Karla zit sinds gisteren ook op Strava, de website waarop je je sportieve prestaties kunt bijhouden en vergelijken met anderen en jezelf. Als verlaat verjaarscadeau heeft ze namelijk een Garmin fietscomputer gekregen die bijhoudt waar je rijdt en hoe hard.
Vanmorgen hadden we een vervroegde Halloween Morning Tea op mijn werk (Tea betekent iets te eten: rare jongens, die Engelsen en in navolging die Australiërs). Er was een hoop werk aan besteed en er was allerlei lekkers. Het zag er allemaal prachtig uit als je van uitpuilende ogen, afgehakte vingers en zichtbare hersenen houdt. Maar daar schuilt bij mij een beetje het probleem. Ik vind Halloween ongeveer net zo leuk als Sinterklaas en kleurneutrale Piet.
Ik heb me ook enigszins ingehouden, ik ben nu zeven kilo lichter dan toen we uit Nederland vertrokken en dat wil ik nog even zo houden. Volgende week moeten we tenslotte nog hard een heuvel op!

Bekijk foto's
(De foto's komen tegenwoordig van verschillende camera's dus de volgorde is niet altijd meer chronologisch)