Highway To The Sun

Misschien een wat vreemd aandoende titel, maar Onkaparinga is de gemeente waar onze suburb onder valt. En daar viel de afgelopen week veel te beleven! (sorry alvast voor de lap tekst, we beleven teveel!)
Zaterdag was het Australia Day, een dag waarop men viert hoe fijn het is om in Australië te wonen. Het komt het dichtstbij koninginnedag in Nederland denk ik. We hadden een volle dag met leuke dingen gepland maar de start was niet zo goed: Julian had om zes uur een nat bed en Tristan begon de dag met overgeven. Hij was een beetje slapjes in de ochtend maar hij kon wel mee met alles. Ik ging er vroeg vandoor om op de fiets naar de Old Willunga Hill te fietsen, alwaar ik mijn persoonlijk record met ruim anderhalve minuut scherper stelde dankzij de wonderfiets (en wat techniek en conditie). Daarna ontmoette ik Karla en de kinderen in McLaren Vale, waar in het mooie visitor centre een gratis ontbijt georganiseerd was door Onkaparinga Council. Dat was erg gezellig, al at Tristan maar weinig en wat hij at zagen we later terug. Een verder minpuntje was een harde knal. Toen we geïrriteerd om ons heen keken wie er met vuurwerk bezig was zagen we niks, maar het bleek het fietsje van Julian te zijn dat een spectaculaire klapband kreeg terwijl het gewoon in het gras lag. Gelukkig was de fietsenwinkel in McLaren Vale open en konden we een nieuw bandje laten monteren.
Na het ontbijt was het tijd om naar het centrum te gaan, want daar was de start van de Tour Down Under etappe die zou finishen op de top van Old Willunga Hill. Bij de start kan je leuk kijken naar de renners, managers en het materiaal. Zo waren we vlakbij Jens Voigt, die een handtekening zette op Tristans fietsje, bij wereldkampioen Philippe Gilbert maar ook bij Erik Dekker en vele andere fietsgrootheden.
Na de start en twee passages (met koffie tussendoor) zijn we naar Willunga gegaan om daar op de heuvel te gaan staan voor nog twee doorkomsten. Dat is altijd mooi: je ziet eerst de helicopters boven de bomen vliegen en dan weet je dat de renners eraan komen. Toen dat voorbij was zijn we naar het proeflokaal van Vale Ale gegaan voor een paar welverdiende pinten. Verdiend waaraan is niet helemaal duidelijk, maar niettemin verdiend. De kinderen voelden zich ondertussen allebei prima ondanks het feit dat ze geen middagslaapje hadden gehad.
Toen we klaar waren met de Vale Ale zijn we naar de South Adelaide Football Club Oval gegaan, een stadion niet zo ver bij ons vandaan. Daar was door de Onkaparinga Council een heel avondprogramma gepland met speciale aandacht voor gezinnen met kinderen, en dat allemaal gratis. Er was een klimmuur, je kon dieren bekijken en nog veel meer. We hebben met de kinderen een ritje op kamelen gemaakt, het verbaasde me dat Tristan dat ook nog durfde toen we aan de beurt waren. Peter Combe trad ook op. Hij is een singer/songwriter van vooral kinderliedjes en er zijn al heel wat mensen van klein tot groot opgegroeid met zijn repertoire. Het is de man die verantwoordelijk is voor 'Wash Your Face in Orange Juice' waar Tristan een keer mee thuiskwam, dus het was erg leuk hem uit te leggen dat de man die het nu zong het liedje bedacht had.
De avond werd afgesloten met een twintig minuten durend professioneel vuurwerk. We besloten vlak voordat dat zover was alvast het stadion uit te gaan om de file voor te zijn en dat pakte geweldig uit. We vonden een plek waar we het fantastisch konden zien en het bijkomend voordeel was dat de kinderen vanuit de auto konden kijken, waar de knallen genoeg gedempt werden om niet meer eng te zijn. Het vuurwerk was echt heel mooi om te zien en het was de perfecte afsluiting van wat ondanks de lastige start een perfecte dag is geworden.

De volgende dag heeft Karla op de fiets ook haar records laten sneuvelen, we zijn goed bezig. De kinderen speelden ondertussen leuk. Die middag was het tijd voor alweer de laatste etappe van de Tour Down Under. Die vond plaats in de stad en we hebben na afloop gekeken naar de huldiging van de Nederlandse winnaar Tom Jelte Slagter. Daar was ook Bernard Hinault bij. Na de huldiging zijn we op een terrasje gaan zitten achter het podium en na een tijdje zagen we dat alle gehuldigde renners weer weg waren, behalve Tom Jelte Slagter. Toen iedereen weg was kwam hij naar buiten met Erik Dekker en ik heb hem (in het Nederlands uiteraard) gefeliciteerd en om een handtekening gevraagd. Zowel van hem als van Erik Dekker prijken er nu dus ook handtekeningen op de fietsjes van de boys (en van de winnaar ook op Karla haar TDU pet). Ik heb zelfs even met Erik Dekker staan keuvelen. Toch een wonderlijke ervaring, om jaren nadat ik hem op televisie touretappes heb zien winnen gewoon even met hem te staan kletsen in Australië!

Maandag was een vrije dag, zo aardig zijn ze hier als de feestdag in het weekend valt. Het plan was om ons te splitsen zodat Karla met Tristan scones kon bakken en ik met Julian wat leuks zou gaan doen om hem wat één op één aandacht te geven zonder ondergesneeuwd te raken door zijn broertje. Maar het weer was slecht en Julian en Tristan waren erg leuk met elkaar aan het spelen (met een minimum aan ruzie) dus hebben we dat toch niet gedaan. Karla heeft de scones wel gebakken, maar met allebei de jongens. Ook zijn we begonnen met Julian iets langer op te houden 's avonds. We douchen ze tegelijk maar dan gaat Tristan naar bed (die slaapt altijd snel) en blijft Julian nog eventjes bij ons op de bank zitten. Dat lijkt goed te werken, hij krijgt zo de kans om na het geren en gevlieg van de hele dag wat tot rust te komen en dat zorgt ervoor dat hij minder hyper in bed ligt en daardoor minder hard en korter zingt en roept. Verder begeleiden we hem wat intensiever en zijn we streken voor door ze te verwachten en wat meer te coachen. Als je bijvoorbeeld zegt dat hij iets met twee handjes moet vasthouden, dan weet je zeker dat hij meteen met één gaat proberen. Als je dat weet blijf je dus even kijken en zeg je direct: Nee Julian, twee handjes! En dan is er weinig aan de hand, in plaats van dat alles over de grond gaat met bijbehorende scene. Wel probeert Julian nu van alles uit om zijn zin te krijgen, zoals Tristan dat op zich ook deed. Hij is om de haverklap 'boos op jij' en we zijn niet zijn vriendje. Gister wilde hij een extra dekentje mee naar bed, maar dat ligt al helemaal vol dus dat mocht niet. Toen zei het kleine manipulatortje 'nu ga ik schreeuwen in bed'. Maar als je dan heel kalm zegt dat je dat een beetje flauw vindt en dat nou eenmaal niet alles mag, dan haal je ook daar de angel weer uit.
Het gedrag op de creche is ook al wat beter. Voor ze erheen gaan nemen we even door wat niet mag en als ze terugkomen vragen we ernaar en geven complimenten als het goed ging. Wel gooide hij gister zand en blijft hij vervelend doen als hij verschoond wordt, dus erbij blijven is het devies.
Tristan is ook nog steeds een heel lief jongetje. Aan het ontbijt prezen we hem ergens om en toen zei hij "dat komt omdat ik altijd clever ben". Hij houdt veel meer dan Julian van knuffelen en komt vaak op je schoot zitten, dat vind ik erg leuk. Wat wel jammer is, is dat hij grote moeite heeft Julian met rust te laten. Julian kan best goed alleen spelen maar Tristan gaat er meteen naartoe. Ook als Julian iets geks zegt wat hij verzonnen heeft ('ik ben daddy' bijvoorbeeld), dan zegt Tristan meteen 'nee Julian' en als je dat niet in de kiem smoort is dat weer een nieuwe ruzie tussen de twee.
Na zo'n weekend waren we wel weer toe aan een beetje bijkomen op het werk. Er komt een conferentie aan van het bedrijf waar ik werk en daar is ook een training onderdeel van. Mij werd gevraagd de training manual te 'proofreaden' en ik haalde er elf pagina's aan fouten uit, voor het grootste deel grammaticale en spelfouten. Toch wel grappig als je anders dan de schrijver niet Engels als moedertaal hebt. Op dinsdagavond was ik opeens misselijk en daardoor sliep ik heel slecht. Na twee uur viel ik eindelijk in slaap... voor tien minuten. Vanaf dat moment tot vier uur in de ochtend waren de kinderen ons om de beurt aan het wakker houden. Julian voelde zich ook niet zo goed en huilde dus vaak, en Tristan moest elke vier minuten naar het toilet (en daartussenin huilde hij ook). Met twee uur slaap op zak en nog steeds misselijk heb ik me toch maar naar kantoor gehesen omdat ik al rood sta met mijn ziekteverlofdagen (ik was tegen de auto geknald op afbetaling). Gelukkig ging het devolgende avond veel beter met de nachtrust.
Donderdagavond kwamen Vincent en Francis nog even langs om geleende verhuisdozen terug te brengen. Ze hadden ze geleend op onze voorwaarde dat we er maar tien zouden terugkrijgen maar ze probeerden ze toch allemaal bij ons te lozen. Daar zijn we niet ingetrapt dus de rest ging weer mee naar huis. Het was een gezellig avondje en we zijn van plan dat vaker te doen.
De afgelopen week bedachten we weer hoe blij we zijn met onze keuze voor Australië maar ook voor Adelaide. Erik Dekker zei al dat het hier zo relaxed is. En het weer is geweldig. Op het moment is het al elf dagen onder de dertig graden. Het mooie is dat dat hier zeldzaam is, het is al sinds 2004 niet meer zo lang voorgekomen in januari! Het nieuws werd beheerst door overstromingen én bosbranden, maar daar hebben we in onze regio allebei geen last van. Mooi weer, een prachtige omgeving, de Tour Down Under, en geen natuurrampen... ideaal!

Bekijk foto's

Misschien een wat vreemd aandoende titel, maar Onkaparinga is de gemeente waar onze suburb onder valt. En daar viel de afgelopen week veel te beleven! (sorry alvast voor de lap tekst, we beleven teveel!)
Zaterdag was het Australia Day, een dag waarop men viert hoe fijn het is om in Australië te wonen. Het komt het dichtstbij koninginnedag in Nederland denk ik. We hadden een volle dag met leuke dingen gepland maar de start was niet zo goed: Julian had om zes uur een nat bed en Tristan begon de dag met overgeven. Hij was een beetje slapjes in de ochtend maar hij kon wel mee met alles. Ik ging er vroeg vandoor om op de fiets naar de Old Willunga Hill te fietsen, alwaar ik mijn persoonlijk record met ruim anderhalve minuut scherper stelde dankzij de wonderfiets (en wat techniek en conditie). Daarna ontmoette ik Karla en de kinderen in McLaren Vale, waar in het mooie visitor centre een gratis ontbijt georganiseerd was door Onkaparinga Council. Dat was erg gezellig, al at Tristan maar weinig en wat hij at zagen we later terug. Een verder minpuntje was een harde knal. Toen we geïrriteerd om ons heen keken wie er met vuurwerk bezig was zagen we niks, maar het bleek het fietsje van Julian te zijn dat een spectaculaire klapband kreeg terwijl het gewoon in het gras lag. Gelukkig was de fietsenwinkel in McLaren Vale open en konden we een nieuw bandje laten monteren.
Na het ontbijt was het tijd om naar het centrum te gaan, want daar was de start van de Tour Down Under etappe die zou finishen op de top van Old Willunga Hill. Bij de start kan je leuk kijken naar de renners, managers en het materiaal. Zo waren we vlakbij Jens Voigt, die een handtekening zette op Tristans fietsje, bij wereldkampioen Philippe Gilbert maar ook bij Erik Dekker en vele andere fietsgrootheden.
Na de start en twee passages (met koffie tussendoor) zijn we naar Willunga gegaan om daar op de heuvel te gaan staan voor nog twee doorkomsten. Dat is altijd mooi: je ziet eerst de helicopters boven de bomen vliegen en dan weet je dat de renners eraan komen. Toen dat voorbij was zijn we naar het proeflokaal van Vale Ale gegaan voor een paar welverdiende pinten. Verdiend waaraan is niet helemaal duidelijk, maar niettemin verdiend. De kinderen voelden zich ondertussen allebei prima ondanks het feit dat ze geen middagslaapje hadden gehad.
Toen we klaar waren met de Vale Ale zijn we naar de South Adelaide Football Club Oval gegaan, een stadion niet zo ver bij ons vandaan. Daar was door de Onkaparinga Council een heel avondprogramma gepland met speciale aandacht voor gezinnen met kinderen, en dat allemaal gratis. Er was een klimmuur, je kon dieren bekijken en nog veel meer. We hebben met de kinderen een ritje op kamelen gemaakt, het verbaasde me dat Tristan dat ook nog durfde toen we aan de beurt waren. Peter Combe trad ook op. Hij is een singer/songwriter van vooral kinderliedjes en er zijn al heel wat mensen van klein tot groot opgegroeid met zijn repertoire. Het is de man die verantwoordelijk is voor 'Wash Your Face in Orange Juice' waar Tristan een keer mee thuiskwam, dus het was erg leuk hem uit te leggen dat de man die het nu zong het liedje bedacht had.
De avond werd afgesloten met een twintig minuten durend professioneel vuurwerk. We besloten vlak voordat dat zover was alvast het stadion uit te gaan om de file voor te zijn en dat pakte geweldig uit. We vonden een plek waar we het fantastisch konden zien en het bijkomend voordeel was dat de kinderen vanuit de auto konden kijken, waar de knallen genoeg gedempt werden om niet meer eng te zijn. Het vuurwerk was echt heel mooi om te zien en het was de perfecte afsluiting van wat ondanks de lastige start een perfecte dag is geworden.

De volgende dag heeft Karla op de fiets ook haar records laten sneuvelen, we zijn goed bezig. De kinderen speelden ondertussen leuk. Die middag was het tijd voor alweer de laatste etappe van de Tour Down Under. Die vond plaats in de stad en we hebben na afloop gekeken naar de huldiging van de Nederlandse winnaar Tom Jelte Slagter. Daar was ook Bernard Hinault bij. Na de huldiging zijn we op een terrasje gaan zitten achter het podium en na een tijdje zagen we dat alle gehuldigde renners weer weg waren, behalve Tom Jelte Slagter. Toen iedereen weg was kwam hij naar buiten met Erik Dekker en ik heb hem (in het Nederlands uiteraard) gefeliciteerd en om een handtekening gevraagd. Zowel van hem als van Erik Dekker prijken er nu dus ook handtekeningen op de fietsjes van de boys (en van de winnaar ook op Karla haar TDU pet). Ik heb zelfs even met Erik Dekker staan keuvelen. Toch een wonderlijke ervaring, om jaren nadat ik hem op televisie touretappes heb zien winnen gewoon even met hem te staan kletsen in Australië!

Maandag was een vrije dag, zo aardig zijn ze hier als de feestdag in het weekend valt. Het plan was om ons te splitsen zodat Karla met Tristan scones kon bakken en ik met Julian wat leuks zou gaan doen om hem wat één op één aandacht te geven zonder ondergesneeuwd te raken door zijn broertje. Maar het weer was slecht en Julian en Tristan waren erg leuk met elkaar aan het spelen (met een minimum aan ruzie) dus hebben we dat toch niet gedaan. Karla heeft de scones wel gebakken, maar met allebei de jongens. Ook zijn we begonnen met Julian iets langer op te houden 's avonds. We douchen ze tegelijk maar dan gaat Tristan naar bed (die slaapt altijd snel) en blijft Julian nog eventjes bij ons op de bank zitten. Dat lijkt goed te werken, hij krijgt zo de kans om na het geren en gevlieg van de hele dag wat tot rust te komen en dat zorgt ervoor dat hij minder hyper in bed ligt en daardoor minder hard en korter zingt en roept. Verder begeleiden we hem wat intensiever en zijn we streken voor door ze te verwachten en wat meer te coachen. Als je bijvoorbeeld zegt dat hij iets met twee handjes moet vasthouden, dan weet je zeker dat hij meteen met één gaat proberen. Als je dat weet blijf je dus even kijken en zeg je direct: Nee Julian, twee handjes! En dan is er weinig aan de hand, in plaats van dat alles over de grond gaat met bijbehorende scene. Wel probeert Julian nu van alles uit om zijn zin te krijgen, zoals Tristan dat op zich ook deed. Hij is om de haverklap 'boos op jij' en we zijn niet zijn vriendje. Gister wilde hij een extra dekentje mee naar bed, maar dat ligt al helemaal vol dus dat mocht niet. Toen zei het kleine manipulatortje 'nu ga ik schreeuwen in bed'. Maar als je dan heel kalm zegt dat je dat een beetje flauw vindt en dat nou eenmaal niet alles mag, dan haal je ook daar de angel weer uit.
Het gedrag op de creche is ook al wat beter. Voor ze erheen gaan nemen we even door wat niet mag en als ze terugkomen vragen we ernaar en geven complimenten als het goed ging. Wel gooide hij gister zand en blijft hij vervelend doen als hij verschoond wordt, dus erbij blijven is het devies.
Tristan is ook nog steeds een heel lief jongetje. Aan het ontbijt prezen we hem ergens om en toen zei hij "dat komt omdat ik altijd clever ben". Hij houdt veel meer dan Julian van knuffelen en komt vaak op je schoot zitten, dat vind ik erg leuk. Wat wel jammer is, is dat hij grote moeite heeft Julian met rust te laten. Julian kan best goed alleen spelen maar Tristan gaat er meteen naartoe. Ook als Julian iets geks zegt wat hij verzonnen heeft ('ik ben daddy' bijvoorbeeld), dan zegt Tristan meteen 'nee Julian' en als je dat niet in de kiem smoort is dat weer een nieuwe ruzie tussen de twee.
Na zo'n weekend waren we wel weer toe aan een beetje bijkomen op het werk. Er komt een conferentie aan van het bedrijf waar ik werk en daar is ook een training onderdeel van. Mij werd gevraagd de training manual te 'proofreaden' en ik haalde er elf pagina's aan fouten uit, voor het grootste deel grammaticale en spelfouten. Toch wel grappig als je anders dan de schrijver niet Engels als moedertaal hebt. Op dinsdagavond was ik opeens misselijk en daardoor sliep ik heel slecht. Na twee uur viel ik eindelijk in slaap... voor tien minuten. Vanaf dat moment tot vier uur in de ochtend waren de kinderen ons om de beurt aan het wakker houden. Julian voelde zich ook niet zo goed en huilde dus vaak, en Tristan moest elke vier minuten naar het toilet (en daartussenin huilde hij ook). Met twee uur slaap op zak en nog steeds misselijk heb ik me toch maar naar kantoor gehesen omdat ik al rood sta met mijn ziekteverlofdagen (ik was tegen de auto geknald op afbetaling). Gelukkig ging het devolgende avond veel beter met de nachtrust.
Donderdagavond kwamen Vincent en Francis nog even langs om geleende verhuisdozen terug te brengen. Ze hadden ze geleend op onze voorwaarde dat we er maar tien zouden terugkrijgen maar ze probeerden ze toch allemaal bij ons te lozen. Daar zijn we niet ingetrapt dus de rest ging weer mee naar huis. Het was een gezellig avondje en we zijn van plan dat vaker te doen.
De afgelopen week bedachten we weer hoe blij we zijn met onze keuze voor Australië maar ook voor Adelaide. Erik Dekker zei al dat het hier zo relaxed is. En het weer is geweldig. Op het moment is het al elf dagen onder de dertig graden. Het mooie is dat dat hier zeldzaam is, het is al sinds 2004 niet meer zo lang voorgekomen in januari! Het nieuws werd beheerst door overstromingen én bosbranden, maar daar hebben we in onze regio allebei geen last van. Mooi weer, een prachtige omgeving, de Tour Down Under, en geen natuurrampen... ideaal!

Bekijk foto's