Highway To The Sun

Zaterdag hebben we Tristan zijn nieuwe bril opgehaald in Marion shopping center. En we hebben hem nog mee naar huis genomen ook deze keer. Weer thuis zijn we nog even lekker gaan zwemmen want het was alweer warm. En daarna was het tijd voor de Zimmerstunde. De kinderen willen niet meer altijd slapen tussen de middag, maar wij hebben nog steeds behoefte aan een momentje rust. En hoewel ze het er niet altijd mee eens zijn hebben ook de kinderen daar nog wel behoefte aan. Daarom gaan ze nu een uurtje naar hun kamertjes en dan mogen ze zelf weten of ze spelen of lezen of slapen. Als ze maar geen lawaai maken en niks stuk maken, en op hun eigen kamertje blijven. Dat is dus de Zimmerstunde en dat gaat eigenlijk best goed. Hoewel ze zeggen niet te willen slapen eindigt het daar wel vaak mee. Julian lag zelfs midden in zijn kamertje op de grond, midden in zijn spel gecrasht.
In de namiddag mocht ik even alleen naar het café, dat was erg leuk. Ik praatte met Jan en alleman (John and everyman?) over paardenrennen en wedden en voelde me net een local. Voor de goede orde: ik gooi mijn geld liever gewoon weg dan dat ik het daaraan besteed. Karla had ondertussen met de kinderen pizza gebakken en dat is echt de lekkerste pizza die ik ken, smullen dus!
Op zondag heb ik niet gefietst, ik vond het wel even goed na de moeilijke woensdag en spaarde mijn benen even. In plaats daarvan zijn we naar IKEA gegaan om wat slimme opbergoplossingen aan te schaffen. Uiteraard werd dat afgesloten met een hotdog en vliegtuigen kijken. Ook hebben we een nieuwe slang gekocht voor de zwembadstofzuiger, de oude was door jarenlang zonlicht vergaan: er kwamen scheuren in door het controleren op scheuren, dat is wel een teken dat het gebeurd is.
Bij de lunch vroeg Tristan hoeveel weken het nog was tot Nediland. "4,5", zei ik. Toen zei Tristan: "Net zoveel als ik!" (hij is vier en een half jaar).
's Avonds hebben we net gedaan of we spontane mensen zijn door de buren uit te nodigen voor een borrel. We zagen ze toen we keken naar een spectaculaire rode zonsondergang. Dat was erg leuk en toen was het alweer tijd voor de nieuwe werkweek.
Alsof we al niet genoeg werden verwend met Julians gedrag de laatste tijd was het eerste wat hij maandagochtend bij het wakker worden zei: "papa, ik vind jij lief". Uiteraard was dat nog voor het ontbijt veranderd in "papa ik ben boos op jij" maar toch.
Ik was van plan om op de fiets te gaan naar het werk maar het regende hard! Het verkeer was in verband met de races die vlak bij mijn werk gehouden worden deze week echter zo erg dat ik spijt had dat ik niet gewoon natgeregend werd op de fiets. Dat (fietsen) deed ik de volgende dag dus en ik was maar liefst 20 minuten sneller dan met de motor. Julian verbaasde ons die ochtend door zelf van het aanrecht af te komen, en nog meer door er ook zelf weer op te klimmen! We hadden echt modeljongetjes die ochtend, ongelooflijk.
En die avond ook. Tristan wilde twee kusjes en twee cuddles bij het slapen gaan, voor als hij me de volgende ochtend niet zou zien.
Op woensdag werd ik voor het eerst in heel lang weer nat van fietsen in de regen. En het viel nog erg mee. Op donderdag wist Tristan ons te vertellen dat je voor zelf brood bakken geen melk maar warm water moet gebruiken. Toen Karla vroeg hoe hij dat wist, zei hij: "Van Peter en Jill want die maken zelf brood. En dan moet het altijd in de bin want het is niet goed".
Met collega Bryan heb ik deze week niet gefietst vanwege de regen, maar we zijn gister wel even gaan kijken bij de races tijdens de lunchpauze. We hadden geen kaartjes maar konden toch een glimpje opvangen.
Vanwege de races en het extra drukke verkeer ben ik vanmorgen heel vroeg op de motor naar het werk gegaan. In de buurt had ik daardoor nog tijd voor een lekker kopje koffie met een croissantje en een krantje. Dat zou ik vroeger nou nooit gedaan hebben.
Minder leuk nieuws deze week was dat Warrawong vandaag voor het laatst open was. We zullen het zeker missen.

Bekijk foto's

Zaterdag hebben we Tristan zijn nieuwe bril opgehaald in Marion shopping center. En we hebben hem nog mee naar huis genomen ook deze keer. Weer thuis zijn we nog even lekker gaan zwemmen want het was alweer warm. En daarna was het tijd voor de Zimmerstunde. De kinderen willen niet meer altijd slapen tussen de middag, maar wij hebben nog steeds behoefte aan een momentje rust. En hoewel ze het er niet altijd mee eens zijn hebben ook de kinderen daar nog wel behoefte aan. Daarom gaan ze nu een uurtje naar hun kamertjes en dan mogen ze zelf weten of ze spelen of lezen of slapen. Als ze maar geen lawaai maken en niks stuk maken, en op hun eigen kamertje blijven. Dat is dus de Zimmerstunde en dat gaat eigenlijk best goed. Hoewel ze zeggen niet te willen slapen eindigt het daar wel vaak mee. Julian lag zelfs midden in zijn kamertje op de grond, midden in zijn spel gecrasht.
In de namiddag mocht ik even alleen naar het café, dat was erg leuk. Ik praatte met Jan en alleman (John and everyman?) over paardenrennen en wedden en voelde me net een local. Voor de goede orde: ik gooi mijn geld liever gewoon weg dan dat ik het daaraan besteed. Karla had ondertussen met de kinderen pizza gebakken en dat is echt de lekkerste pizza die ik ken, smullen dus!
Op zondag heb ik niet gefietst, ik vond het wel even goed na de moeilijke woensdag en spaarde mijn benen even. In plaats daarvan zijn we naar IKEA gegaan om wat slimme opbergoplossingen aan te schaffen. Uiteraard werd dat afgesloten met een hotdog en vliegtuigen kijken. Ook hebben we een nieuwe slang gekocht voor de zwembadstofzuiger, de oude was door jarenlang zonlicht vergaan: er kwamen scheuren in door het controleren op scheuren, dat is wel een teken dat het gebeurd is.
Bij de lunch vroeg Tristan hoeveel weken het nog was tot Nediland. "4,5", zei ik. Toen zei Tristan: "Net zoveel als ik!" (hij is vier en een half jaar).
's Avonds hebben we net gedaan of we spontane mensen zijn door de buren uit te nodigen voor een borrel. We zagen ze toen we keken naar een spectaculaire rode zonsondergang. Dat was erg leuk en toen was het alweer tijd voor de nieuwe werkweek.
Alsof we al niet genoeg werden verwend met Julians gedrag de laatste tijd was het eerste wat hij maandagochtend bij het wakker worden zei: "papa, ik vind jij lief". Uiteraard was dat nog voor het ontbijt veranderd in "papa ik ben boos op jij" maar toch.
Ik was van plan om op de fiets te gaan naar het werk maar het regende hard! Het verkeer was in verband met de races die vlak bij mijn werk gehouden worden deze week echter zo erg dat ik spijt had dat ik niet gewoon natgeregend werd op de fiets. Dat (fietsen) deed ik de volgende dag dus en ik was maar liefst 20 minuten sneller dan met de motor. Julian verbaasde ons die ochtend door zelf van het aanrecht af te komen, en nog meer door er ook zelf weer op te klimmen! We hadden echt modeljongetjes die ochtend, ongelooflijk.
En die avond ook. Tristan wilde twee kusjes en twee cuddles bij het slapen gaan, voor als hij me de volgende ochtend niet zou zien.
Op woensdag werd ik voor het eerst in heel lang weer nat van fietsen in de regen. En het viel nog erg mee. Op donderdag wist Tristan ons te vertellen dat je voor zelf brood bakken geen melk maar warm water moet gebruiken. Toen Karla vroeg hoe hij dat wist, zei hij: "Van Peter en Jill want die maken zelf brood. En dan moet het altijd in de bin want het is niet goed".
Met collega Bryan heb ik deze week niet gefietst vanwege de regen, maar we zijn gister wel even gaan kijken bij de races tijdens de lunchpauze. We hadden geen kaartjes maar konden toch een glimpje opvangen.
Vanwege de races en het extra drukke verkeer ben ik vanmorgen heel vroeg op de motor naar het werk gegaan. In de buurt had ik daardoor nog tijd voor een lekker kopje koffie met een croissantje en een krantje. Dat zou ik vroeger nou nooit gedaan hebben.
Minder leuk nieuws deze week was dat Warrawong vandaag voor het laatst open was. We zullen het zeker missen.

Bekijk foto's