Highway To The Sun

Het weekend begon vroeg. Om vijf voor vijf moest ik eruit voor één van de kinderen en daarna was het niet meer de moeite er weer in te gaan omdat de wekker om tien over vijf stond. We gingen namelijk vroeg de auto in om naar Mildura te rijden. Dat is de plaats waar Florence nu woont op zo'n vijf uur rijden over de grens met Victoria en ook dichtbij New South Wales. Florence is de dame die ons opgehaald heeft van het vliegveld toen we hier voor het eerst aankwamen, ruim twee en een half jaar geleden.
De rit was lang maar de kinderen begonnen er slapend aan. Toen ze wakker waren vond Tristan natuurlijk dat het allemaal veel te lang duurde, maar we hadden hem voorbereid. Het was leuk weer ergens te komen waar we het nog niet kenden. Mildura bleek een erg leuk stadje en het was natuurlijk ook leuk Florence weeer te zien en haar vlam Rob te leren kennen. Dat bleek een erg leuke kerel en we hebben ons het hele weekend uitstekend vermaakt. Vincent en Francis waren er ook en met zijn allen zijn we pizza gaan eten, lekker en gezellig.
De kinderen sliepen bij ons op de kamer dus de nacht was niet ideaal maar dat was nou eenmaal zo. De dames zijn lekker een gebakje gaan eten in de stad op zondagochtend terwijl Vincent en ik de kinderen meenamen om ook in de stad even een goeie koffie te zoeken, wat lukte. Na de gezamenlijke lunch zijn we weer terug gereden, daarbij gecontroleerd op fruit bij de grensovergang tussen Victoria en South Australia. Ze houden hier namelijk niet van fruitvliegjes. 's Avonds zijn we lekker vroeg naar bed gegaan, ruim voor negen uur.
Maandagochtend was het maar twaalf graden. Dat vond ik te koud om naar het werk te fietsen en ik ben dus lekker op de motor gegaan. Dat gold net zo voor de dag erna toen het veertien graden was. Omdat het bijna vakantie is neemt mijn motivatie om te fietsen ook wel wat af.
Op dinsdag had ik op basis van code achterhaald wat een bepaalde functie in de software zou moeten doen. Toen ik aan mijn baas vroeg of dat zo ongeveer klopte zei hij dat het 'pretty much spot on' was. Dat geeft dan weer een leuk gevoel.
Op woensdag ben ik met Bryan dan toch nog een keer naar het werk gefietst met omweg. Om vijf uur opstaan viel niet mee en ik had ook weinig plezier aan het verwisselen van een lekke band in het donker maar de fietstocht was mooi, met beklimming van Greenhill Road in een klein half uur, wat gezien de tegenwind en het feit dat we niet heel erg ons best deden helemaal niet slecht was. We hebben de rit lekker afgesloten met een bakkie koffie vlakbij de zaak.
Helaas werd ik die middag net als vorige week weer bijna doodgereden door een automobiliste die dacht: geen auto's, dan kan ik er dus tussen. Waarop ik dan met hartkloppingen in mezelf zeg: maar ik ben er ook nog! Het is maar goed dat ik even niet meer fiets want het plezier gaat er wel een beetje vanaf als je niet weet welke van de honderden auto's een aanslag op je leven zal plegen.
's Avonds hoorde ik hoe Julian heel lief aan het zingen was in bed. Hij hield het nauwelijks vol en gaapte al zingend. Ook verder was hij goed te pas deze week. Hij was lief en luisterde redelijk. Het jongetje zit wel vol initiatief en hij wil altijd springen en klimmen. Maar als je hem kent is hij goed te genieten. Om een voorbeeld te geven, hij gooit erg graag. Maar toen ik hem lekker liet gooien waar het geen kwaad kon, kon ik hem ook wel uitleggen dat het niet kan als er iets kapot kan of als je iemand pijn kunt doen. Dat moet natuurlijk eindeloos herhaald worden (hij is drie) maar het is toch een stuk fijner dan alleen maar roepen dat het niet mag.
Tristan gaat ook goed en hij is een lief en sociaal jongetje. Wel huilt hij soms om helemaal niks maar we hopen dat dat komt door de onzekerheid van de grote reis die voor de deur staat. We gaan namelijk naar Nediland, voor wie dat nog niet wist. We blijven vier weken weg en het zou zomaar kunnen dat ik in de tussentijd dit blog niet bijwerk. Ik heb het namelijk te druk met familie en vrienden zien, en drop eten.
We hebben vandaag voorlopig de laatste fles wijn gewonnen op de golfclub, we missen in één klap twee keer zoveel vrijdagen als we hebben gemist in de afgelopen twee en een half jaar. We zijn heel benieuwd wat we van Nederland zullen vinden als toeristen, maar we weten al dat we ook graag weer terug zullen gaan. Naar huis.

Bekijk foto's

Het weekend begon vroeg. Om vijf voor vijf moest ik eruit voor één van de kinderen en daarna was het niet meer de moeite er weer in te gaan omdat de wekker om tien over vijf stond. We gingen namelijk vroeg de auto in om naar Mildura te rijden. Dat is de plaats waar Florence nu woont op zo'n vijf uur rijden over de grens met Victoria en ook dichtbij New South Wales. Florence is de dame die ons opgehaald heeft van het vliegveld toen we hier voor het eerst aankwamen, ruim twee en een half jaar geleden.
De rit was lang maar de kinderen begonnen er slapend aan. Toen ze wakker waren vond Tristan natuurlijk dat het allemaal veel te lang duurde, maar we hadden hem voorbereid. Het was leuk weer ergens te komen waar we het nog niet kenden. Mildura bleek een erg leuk stadje en het was natuurlijk ook leuk Florence weeer te zien en haar vlam Rob te leren kennen. Dat bleek een erg leuke kerel en we hebben ons het hele weekend uitstekend vermaakt. Vincent en Francis waren er ook en met zijn allen zijn we pizza gaan eten, lekker en gezellig.
De kinderen sliepen bij ons op de kamer dus de nacht was niet ideaal maar dat was nou eenmaal zo. De dames zijn lekker een gebakje gaan eten in de stad op zondagochtend terwijl Vincent en ik de kinderen meenamen om ook in de stad even een goeie koffie te zoeken, wat lukte. Na de gezamenlijke lunch zijn we weer terug gereden, daarbij gecontroleerd op fruit bij de grensovergang tussen Victoria en South Australia. Ze houden hier namelijk niet van fruitvliegjes. 's Avonds zijn we lekker vroeg naar bed gegaan, ruim voor negen uur.
Maandagochtend was het maar twaalf graden. Dat vond ik te koud om naar het werk te fietsen en ik ben dus lekker op de motor gegaan. Dat gold net zo voor de dag erna toen het veertien graden was. Omdat het bijna vakantie is neemt mijn motivatie om te fietsen ook wel wat af.
Op dinsdag had ik op basis van code achterhaald wat een bepaalde functie in de software zou moeten doen. Toen ik aan mijn baas vroeg of dat zo ongeveer klopte zei hij dat het 'pretty much spot on' was. Dat geeft dan weer een leuk gevoel.
Op woensdag ben ik met Bryan dan toch nog een keer naar het werk gefietst met omweg. Om vijf uur opstaan viel niet mee en ik had ook weinig plezier aan het verwisselen van een lekke band in het donker maar de fietstocht was mooi, met beklimming van Greenhill Road in een klein half uur, wat gezien de tegenwind en het feit dat we niet heel erg ons best deden helemaal niet slecht was. We hebben de rit lekker afgesloten met een bakkie koffie vlakbij de zaak.
Helaas werd ik die middag net als vorige week weer bijna doodgereden door een automobiliste die dacht: geen auto's, dan kan ik er dus tussen. Waarop ik dan met hartkloppingen in mezelf zeg: maar ik ben er ook nog! Het is maar goed dat ik even niet meer fiets want het plezier gaat er wel een beetje vanaf als je niet weet welke van de honderden auto's een aanslag op je leven zal plegen.
's Avonds hoorde ik hoe Julian heel lief aan het zingen was in bed. Hij hield het nauwelijks vol en gaapte al zingend. Ook verder was hij goed te pas deze week. Hij was lief en luisterde redelijk. Het jongetje zit wel vol initiatief en hij wil altijd springen en klimmen. Maar als je hem kent is hij goed te genieten. Om een voorbeeld te geven, hij gooit erg graag. Maar toen ik hem lekker liet gooien waar het geen kwaad kon, kon ik hem ook wel uitleggen dat het niet kan als er iets kapot kan of als je iemand pijn kunt doen. Dat moet natuurlijk eindeloos herhaald worden (hij is drie) maar het is toch een stuk fijner dan alleen maar roepen dat het niet mag.
Tristan gaat ook goed en hij is een lief en sociaal jongetje. Wel huilt hij soms om helemaal niks maar we hopen dat dat komt door de onzekerheid van de grote reis die voor de deur staat. We gaan namelijk naar Nediland, voor wie dat nog niet wist. We blijven vier weken weg en het zou zomaar kunnen dat ik in de tussentijd dit blog niet bijwerk. Ik heb het namelijk te druk met familie en vrienden zien, en drop eten.
We hebben vandaag voorlopig de laatste fles wijn gewonnen op de golfclub, we missen in één klap twee keer zoveel vrijdagen als we hebben gemist in de afgelopen twee en een half jaar. We zijn heel benieuwd wat we van Nederland zullen vinden als toeristen, maar we weten al dat we ook graag weer terug zullen gaan. Naar huis.

Bekijk foto's