Highway To The Sun

Het is even geleden maar dat had een goede reden: we waren op vakantie. Naar Nederland om precies te zijn, een klein landje in het noordwesten van Europa. We keken er al een tijd naar uit en dat bleek helemaal terecht want het was geweldig! Ik zal geen uitgebreid verslag doen want dat gaat meer pagina's opleveren dan wie dan ook wil lezen. Maar de vliegreis ging erg goed met de kleintjes, ze keken tv of sliepen. Ook het feit dat we ze toch een beetje van hot naar her sleepten ging goed. De kinderen wilden steevast niet mee, maar als ze ergens waren wilden ze er blijven. Dat interpreteren wij als dat ze het overal naar hun zin hadden.
De eerste paar dagen voelden we ons echt toeristen, al was alles wel meteen vertrouwd. Het scheelt natuurlijk ook dat we de taal redelijk spreken. Later verschoof het gevoel en leek het alsof we er gewoon weer woonden. Dat was wel jammer, ook al omdat je eigenlijk alles in je wil opzuigen omdat je er weer een tijd niet zult komen. Tijd om daar bij stil te staan hadden we echter weinig, omdat we een druk programma hadden. Dat pakte erg goed uit: we konden zo heel veel leuke dingen doen en heel veel leuke mensen zien. En zoals Jeanne en Fons inmiddels ook weer weten: thuis blijven is met de kinderen ook niet bepaald rustig te noemen. Dan kun je er maar beter op uit gaan (overigens is een speciaal bedankje op zijn plaats voor alles wat ze voor ons gedaan hebben!).
Het was geweldig iedereen weer in levenden lijve te zien en we hebben genoten van alle dagjes uit en logeerpartijtjes. Zelfs het weer werkte mee: hoewel het heel erg koud was in het begin hebben we vrijwel alleen maar droge en meestal zelfs heldere dagen gehad. We zouden er bijna willen wonen! Bijna, want we hebben ook weer in de file gestaan bijvoorbeeld. En de grijze dag die we hadden was ook wel erg egaal grijs.
Hoewel we erg ons best hebben gedaan is het niet gelukt om alles af te strepen van ons lijstje met dingen die we graag nog eens wilden eten. Maar dat was ook niet nodig om allebei vijf kilo aan te komen! Zoals het gaat met vakanties lijkt het voorbij gevlogen, totdat je terugdenkt aan alles wat je hebt gedaan. Dan lijkt het wel maanden. Hoogtepunten waren er volop. Pasen in Leiden, Burger's Zoo (beide keren), alle logeerpartijtjes, Duitsland... Om maar een kleine greep te noemen. Er is eigenlijk niks dat we anders gedaan zouden hebben met wat we nu weten.
Wat gaan we het meest missen? Mensen natuurlijk! Eten niet, dat was wel weer leuk maar niet erg belangrijk. Burger's Zoo en (voor mij) Duitsland. Dat ga ik echt wel missen, een heerlijk land.

Aan alle dingen komt een eind en zo ook aan onze reis. Na toch weer een emotioneel afscheid en een prima vlucht kwamen we weer aan in ons gekozen thuisland. Dat voelde een beetje vreemd maar toch ook weer goed. Ons huis stond er nog fraai bij, de buren zijn nog steeds aardig en de vooruitzichten zijn bijvoorbeeld voor de hele week twintig plus. Dat is erg prettig voor omgerekend begin November. Ook was het leuk bij te kletsen op werk en golfclub.
Het eerste weekend zijn we nog langsgegaan bij Karla's neef Onno die in Adelaide aankwam toen wij in Nederland waren en nu met vrouw en drie kinderen in het huurhuis woont waar wij ook begonnen. En dezelfde avond kregen we bezoek van Michael en Jorien die ons kennen van dit blog. Ze hebben ook een visum en zijn nu op reis om dat te activeren en om te kijken waarom ze gaan emigreren. Persoonlijk vind ik hun belofte om mij op witbier te trakteren als dank voor de informatie reden genoeg. Dan is het natuurlijk mijn taak ze Coopers te laten proeven, die hele reeks is zeer de moeite waard en wèl betaalbaar hier.
Mede omdat de motor na een maand stilstaan niet meer wilde starten ben ik alweer vier keer op de fiets naar het werk gegaan waardoor ik toch alweer 200 bonuskilometers in de benen heb. De motor is inmiddels trouwens weer in orde.

Na dit avontuur is er eigenlijk maar één conclusie te trekken: wij zijn bofkontjes! Het lijkt alsof het de kinderen wel een beetje veranderd heeft: die zijn een stuk 'volwassener', en zelfs Julian lijkt eindelijk genoeg te hebben van "Nee!" schreeuwen bij zo ongeveer alles.
Morgen gaan we voor het eerst met ze naar zwemles, dat wordt vast leuk. Ze gaan in het zelfde groepje omdat Tristan wat ouder is maar Julian meer durft. Wij mogen ook het water in, wat Tristan over de streep trok. Wordt vervolgd!

Bekijk foto's

Het is even geleden maar dat had een goede reden: we waren op vakantie. Naar Nederland om precies te zijn, een klein landje in het noordwesten van Europa. We keken er al een tijd naar uit en dat bleek helemaal terecht want het was geweldig! Ik zal geen uitgebreid verslag doen want dat gaat meer pagina's opleveren dan wie dan ook wil lezen. Maar de vliegreis ging erg goed met de kleintjes, ze keken tv of sliepen. Ook het feit dat we ze toch een beetje van hot naar her sleepten ging goed. De kinderen wilden steevast niet mee, maar als ze ergens waren wilden ze er blijven. Dat interpreteren wij als dat ze het overal naar hun zin hadden.
De eerste paar dagen voelden we ons echt toeristen, al was alles wel meteen vertrouwd. Het scheelt natuurlijk ook dat we de taal redelijk spreken. Later verschoof het gevoel en leek het alsof we er gewoon weer woonden. Dat was wel jammer, ook al omdat je eigenlijk alles in je wil opzuigen omdat je er weer een tijd niet zult komen. Tijd om daar bij stil te staan hadden we echter weinig, omdat we een druk programma hadden. Dat pakte erg goed uit: we konden zo heel veel leuke dingen doen en heel veel leuke mensen zien. En zoals Jeanne en Fons inmiddels ook weer weten: thuis blijven is met de kinderen ook niet bepaald rustig te noemen. Dan kun je er maar beter op uit gaan (overigens is een speciaal bedankje op zijn plaats voor alles wat ze voor ons gedaan hebben!).
Het was geweldig iedereen weer in levenden lijve te zien en we hebben genoten van alle dagjes uit en logeerpartijtjes. Zelfs het weer werkte mee: hoewel het heel erg koud was in het begin hebben we vrijwel alleen maar droge en meestal zelfs heldere dagen gehad. We zouden er bijna willen wonen! Bijna, want we hebben ook weer in de file gestaan bijvoorbeeld. En de grijze dag die we hadden was ook wel erg egaal grijs.
Hoewel we erg ons best hebben gedaan is het niet gelukt om alles af te strepen van ons lijstje met dingen die we graag nog eens wilden eten. Maar dat was ook niet nodig om allebei vijf kilo aan te komen! Zoals het gaat met vakanties lijkt het voorbij gevlogen, totdat je terugdenkt aan alles wat je hebt gedaan. Dan lijkt het wel maanden. Hoogtepunten waren er volop. Pasen in Leiden, Burger's Zoo (beide keren), alle logeerpartijtjes, Duitsland... Om maar een kleine greep te noemen. Er is eigenlijk niks dat we anders gedaan zouden hebben met wat we nu weten.
Wat gaan we het meest missen? Mensen natuurlijk! Eten niet, dat was wel weer leuk maar niet erg belangrijk. Burger's Zoo en (voor mij) Duitsland. Dat ga ik echt wel missen, een heerlijk land.

Aan alle dingen komt een eind en zo ook aan onze reis. Na toch weer een emotioneel afscheid en een prima vlucht kwamen we weer aan in ons gekozen thuisland. Dat voelde een beetje vreemd maar toch ook weer goed. Ons huis stond er nog fraai bij, de buren zijn nog steeds aardig en de vooruitzichten zijn bijvoorbeeld voor de hele week twintig plus. Dat is erg prettig voor omgerekend begin November. Ook was het leuk bij te kletsen op werk en golfclub.
Het eerste weekend zijn we nog langsgegaan bij Karla's neef Onno die in Adelaide aankwam toen wij in Nederland waren en nu met vrouw en drie kinderen in het huurhuis woont waar wij ook begonnen. En dezelfde avond kregen we bezoek van Michael en Jorien die ons kennen van dit blog. Ze hebben ook een visum en zijn nu op reis om dat te activeren en om te kijken waarom ze gaan emigreren. Persoonlijk vind ik hun belofte om mij op witbier te trakteren als dank voor de informatie reden genoeg. Dan is het natuurlijk mijn taak ze Coopers te laten proeven, die hele reeks is zeer de moeite waard en wèl betaalbaar hier.
Mede omdat de motor na een maand stilstaan niet meer wilde starten ben ik alweer vier keer op de fiets naar het werk gegaan waardoor ik toch alweer 200 bonuskilometers in de benen heb. De motor is inmiddels trouwens weer in orde.

Na dit avontuur is er eigenlijk maar één conclusie te trekken: wij zijn bofkontjes! Het lijkt alsof het de kinderen wel een beetje veranderd heeft: die zijn een stuk 'volwassener', en zelfs Julian lijkt eindelijk genoeg te hebben van "Nee!" schreeuwen bij zo ongeveer alles.
Morgen gaan we voor het eerst met ze naar zwemles, dat wordt vast leuk. Ze gaan in het zelfde groepje omdat Tristan wat ouder is maar Julian meer durft. Wij mogen ook het water in, wat Tristan over de streep trok. Wordt vervolgd!

Bekijk foto's