Highway To The Sun

Het weekend na de vorige blog stond ik er als vader alleen voor. Karla ging een weekendje weg naar Middleton. Daar hebben we ooit een beginles surfen gehad en dat is precies wat Karla er nu ook ging doen. Met Francis en nog een paar dames was er op zaterdag en zondag surfles en tussendoor gezelligheid. Karla zou het goed kunnen als ze doorzet, vonden de dames. Wie weet komt dat er een keer van.
Ik hoefde me ondertussen niet te vervelen want de kinderen hadden zowel zaterdag als zondag verjaardagsfeestjes. Op zaterdag was dat in een speelhuis, waar we te laat kwamen omdat er eerst zwemles was. En op zondag was dat bij sportvelden met een groot springkussen. Daar waren we te vroeg en we gingen eerst even footy kijken dat net bezig was. We ontdekten dat achter de doelpalen niet de beste plek is om te kijken. Er kwam een erg harde bal aanzetten die ik nog net voor Tristans gezicht kon wegstompen. Gelukkig maar, want we hadden meer zin in het feestje dan in spoedeisende hulp.
Op het feestje werd ik gebeld dat Karla's weekend een onverwacht einde had gekregen: al vroeg op de thuisreis begaf de auto van Francis en Vincent het. Dat was wachten op de RAA (zeg maar wegenwacht), toen gesleept worden naar Goolwa en toen wachten op een lift van een van de andere dames. Dat was gelukkig wel mogelijk.
Diezelfde dag was er nog meer pech: mijn moeder in Nederland brak haar elleboog bij een val op de hondentraining. Van deze verre plek wensen we haar heel veel beterschap!

Lang zo erg niet maar wel dichterbij was dat Julian slecht sliep door een hoest die hem pijn deed, en koorts. We moesten er meerdere malen uit en dat beviel hem eigenlijk best. Toen hij twee dagen later weer beter was bleef hij 's nachts hoesten en huilen voor knuffels en glaasjes water. Dat begon op een gegeven moment wel op te vallen.
Ik had een helder moment: na omgang met iemand die kinderen gewoon niet snapt dacht ik: goh, die mist eigenlijk wel veel. Ik bedoel: je mist met kleine kinderen ook wel het een en ander, maar dat zijn dingen die ik al wel meegemaakt heb. Maar als Tristan midden in spelen in een speeltuintje vraagt "papa, als je dood bent, lig je dan plat op de grond?", en je moet daar snel een reactie op verzinnen, dan is dat toch eigenlijk een stuk uitdagender dan beslissen of je zoete of zoute popcorn wil bij de film. Ik bedoel maar te zeggen: wat voor indruk men ook heeft door het feit dat ik graag klaag, ik ben erg blij vader te zijn.

Overigens hebben we er iets op gevonden dat we zo zelden in de bioscoop te vinden zijn: we hebben een nieuwe televisie. Hij is heel groot en de fabrikant vindt hem ook slim, en toch kostte hij niet meer dan de postzegel die we acht jaar geleden kochten in Hilversum. Films kijken is nu een hele belevenis. Om te begerige kinderhandjes te ontmoedigen hebben we hem aan de muur gehangen.
En over kindertjes gesproken: Tristan komt niet alleen zwaarmoedig, maar soms ook erg grappig uit de hoek. Zo zei hij laatst: "weet je wat ik kan zeggen? Easy peasy, lemon squeezy" en later ook "See you later, don't forget your toilet paper!". Als ik hem na het lachen vraag hoe hij daaraan komt, dan zegt hij: "Ik kwam dat horen en toen kwam ik dat onthouden". Afgelopen maandag was het hoogtepunt. We waren naar een avondvergadering van de creche geweest en op weg naar huis zei Tristan op de achterbank: "Ik vind deze world niet pretty". Karla en ik: "Wat zeg je nou?". Tristan weer: "Ik vind de world niet mooi!". Ik zei: "Wij vinden de wereld juist heel mooi, waarom vind jij hem niet mooi?" En toen zei Tristan: "Ik wilde niet zovéél bomen!".

Julian is nog steeds een eigengereid jongetje maar wel een schatje. Hij wordt wel groter en ietsjes makkelijker, maar in essentie blijft hij dezelfde: hij kan zich ongeveer 4,31 seconden concentreren, pakt alles waar hij bij kan en zoekt de grenzen voortdurend op. Maar tegelijkertijd is hij wel vaak vrolijk en enthousiast. Van veel dingen die hij probeert weet je als volwassene al dat het niet goed zal aflopen (meestal met opruimwerk voor genoemde volwassene) maar eigenlijk moet ik zijn houding wel toejuichen: hij gelooft je pas als hij iets zelf ervaren heeft en kijkt altijd wat er gebeurt als je iets op een net wat andere manier doet. Een prima houding voor een onderzoeker en uiteindelijk kan het veel wijsheid opleveren.

Sinds Julian ziek was is het slapen een beetje tobben voor mij, en dus ben ik weer verkouden geworden. Daardoor ben ik helaas niet op de fiets naar het werk gegeaan deze week, ondanks de ronduit zwoele 20 graden die de laatste week voor de winter ons brengt. Wel ben ik op zaterdag naar Goolwa gefietst waar Karla Francis heen bracht om de gerepareerde auto op te halen. Daar hebben we nog bij een micro-brouwerij gezeten met een heerlijke pint en een koffie.

Bekijk foto's

Het weekend na de vorige blog stond ik er als vader alleen voor. Karla ging een weekendje weg naar Middleton. Daar hebben we ooit een beginles surfen gehad en dat is precies wat Karla er nu ook ging doen. Met Francis en nog een paar dames was er op zaterdag en zondag surfles en tussendoor gezelligheid. Karla zou het goed kunnen als ze doorzet, vonden de dames. Wie weet komt dat er een keer van.
Ik hoefde me ondertussen niet te vervelen want de kinderen hadden zowel zaterdag als zondag verjaardagsfeestjes. Op zaterdag was dat in een speelhuis, waar we te laat kwamen omdat er eerst zwemles was. En op zondag was dat bij sportvelden met een groot springkussen. Daar waren we te vroeg en we gingen eerst even footy kijken dat net bezig was. We ontdekten dat achter de doelpalen niet de beste plek is om te kijken. Er kwam een erg harde bal aanzetten die ik nog net voor Tristans gezicht kon wegstompen. Gelukkig maar, want we hadden meer zin in het feestje dan in spoedeisende hulp.
Op het feestje werd ik gebeld dat Karla's weekend een onverwacht einde had gekregen: al vroeg op de thuisreis begaf de auto van Francis en Vincent het. Dat was wachten op de RAA (zeg maar wegenwacht), toen gesleept worden naar Goolwa en toen wachten op een lift van een van de andere dames. Dat was gelukkig wel mogelijk.
Diezelfde dag was er nog meer pech: mijn moeder in Nederland brak haar elleboog bij een val op de hondentraining. Van deze verre plek wensen we haar heel veel beterschap!

Lang zo erg niet maar wel dichterbij was dat Julian slecht sliep door een hoest die hem pijn deed, en koorts. We moesten er meerdere malen uit en dat beviel hem eigenlijk best. Toen hij twee dagen later weer beter was bleef hij 's nachts hoesten en huilen voor knuffels en glaasjes water. Dat begon op een gegeven moment wel op te vallen.
Ik had een helder moment: na omgang met iemand die kinderen gewoon niet snapt dacht ik: goh, die mist eigenlijk wel veel. Ik bedoel: je mist met kleine kinderen ook wel het een en ander, maar dat zijn dingen die ik al wel meegemaakt heb. Maar als Tristan midden in spelen in een speeltuintje vraagt "papa, als je dood bent, lig je dan plat op de grond?", en je moet daar snel een reactie op verzinnen, dan is dat toch eigenlijk een stuk uitdagender dan beslissen of je zoete of zoute popcorn wil bij de film. Ik bedoel maar te zeggen: wat voor indruk men ook heeft door het feit dat ik graag klaag, ik ben erg blij vader te zijn.

Overigens hebben we er iets op gevonden dat we zo zelden in de bioscoop te vinden zijn: we hebben een nieuwe televisie. Hij is heel groot en de fabrikant vindt hem ook slim, en toch kostte hij niet meer dan de postzegel die we acht jaar geleden kochten in Hilversum. Films kijken is nu een hele belevenis. Om te begerige kinderhandjes te ontmoedigen hebben we hem aan de muur gehangen.
En over kindertjes gesproken: Tristan komt niet alleen zwaarmoedig, maar soms ook erg grappig uit de hoek. Zo zei hij laatst: "weet je wat ik kan zeggen? Easy peasy, lemon squeezy" en later ook "See you later, don't forget your toilet paper!". Als ik hem na het lachen vraag hoe hij daaraan komt, dan zegt hij: "Ik kwam dat horen en toen kwam ik dat onthouden". Afgelopen maandag was het hoogtepunt. We waren naar een avondvergadering van de creche geweest en op weg naar huis zei Tristan op de achterbank: "Ik vind deze world niet pretty". Karla en ik: "Wat zeg je nou?". Tristan weer: "Ik vind de world niet mooi!". Ik zei: "Wij vinden de wereld juist heel mooi, waarom vind jij hem niet mooi?" En toen zei Tristan: "Ik wilde niet zovéél bomen!".

Julian is nog steeds een eigengereid jongetje maar wel een schatje. Hij wordt wel groter en ietsjes makkelijker, maar in essentie blijft hij dezelfde: hij kan zich ongeveer 4,31 seconden concentreren, pakt alles waar hij bij kan en zoekt de grenzen voortdurend op. Maar tegelijkertijd is hij wel vaak vrolijk en enthousiast. Van veel dingen die hij probeert weet je als volwassene al dat het niet goed zal aflopen (meestal met opruimwerk voor genoemde volwassene) maar eigenlijk moet ik zijn houding wel toejuichen: hij gelooft je pas als hij iets zelf ervaren heeft en kijkt altijd wat er gebeurt als je iets op een net wat andere manier doet. Een prima houding voor een onderzoeker en uiteindelijk kan het veel wijsheid opleveren.

Sinds Julian ziek was is het slapen een beetje tobben voor mij, en dus ben ik weer verkouden geworden. Daardoor ben ik helaas niet op de fiets naar het werk gegeaan deze week, ondanks de ronduit zwoele 20 graden die de laatste week voor de winter ons brengt. Wel ben ik op zaterdag naar Goolwa gefietst waar Karla Francis heen bracht om de gerepareerde auto op te halen. Daar hebben we nog bij een micro-brouwerij gezeten met een heerlijke pint en een koffie.

Bekijk foto's