Highway To The Sun

De afgelopen twee weken waren nogal turbulent. Ons gezinnetje was uit evenwicht geraakt en het was aan Karla en mij om erachter te komen hoe dat kwam. Nou zijn die dingen nogal complex maar de hoofdrol werd wel opgeëist door de crèche, daar wilden de kinderen niet meer naartoe. Waarom weten we niet helemaal, maar het was ze wel ernst. We namen de beslissing dat de voornaamste oorzaken waren dat ze er te vaak heengingen en dat er iets mis was op of met die crèche. En ook leek het ons verstandig de broertjes af en toe uit elkaar te halen, want ze kunnen elkaar behoorlijk in de weg zitten. Wat het goede antwoord is weet je helaas nooit zeker, in het ideale geval krijg je later bevestiging dat je iets goed gedaan hebt.
We hebben ze eerst maar eens anderhalve week thuisgehouden en hebben ondertussen in sneltreinvaart van alles geregeld. En deze week zijn ze begonnen op de nieuwe crèche, nadat ze maandag thuis waren met Karla, wat voorlopig elke week gebeurt. Dat ging erg goed, ze hadden het er naar hun zin en van de leidsters daar kregen we bericht dat ze goed gingen.
Tristan gaat nu niet meer vier halve maar twee hele dagen naar kindy en ik haal hem dan vroeg op met de fiets met kar erachter. Tristan vindt het daar wel erg leuk maar wel moest hij eraan wennen dat hij Julian twee hele dagen niet ziet. Dat was nou juist onze bedoeling en het werkt ook goed, ze varen er wel bij ook hun eigen dingen te hebben. Zo had Tristan deze week een jeugdvoorstelling in de stad en dat vond hij prachtig.
Met Tristan in de fietskar rij ik dan naar Julian op de crèche en samen halen we hem ook lekker vroeg op. Op weg naar huis kunnen we dan stoppen bij een parkje waar ze onlangs een aantal met elkaar verbonden vijvers hebben aangelegd, het water stroomt van de ene in de andere. En als je de jongetjes echt gelukkig wil maken geef je ze gewoon een stok, wat stenen en water. Het is erg leuk om te zien hoe Tristan op kindy geboeid zit te luisteren naar een verhaal of een liedje als ik binnenkom en het is ook leuk om Julians gezichtje te zien stralen als ik binnenkom op de crèche. En het is ook heerlijk om op een doordeweekse dag dingen te kunnen doen met ze die eerst alleen maar in het weekend konden. Het eist wel wat van ons (minder inkomen en af en toe erg vroeg beginnen) maar de beloning is er ook naar.

De nood was nogal hoog, dus eigenlijk hebben we verder niks meegemaakt. Maar we zijn erg blij om te zien dat we een pakket aan wijzigingen hebben bedacht dat vooralsnog goed lijkt uit te pakken. De kinderen zitten zichtbaar beter in hun vel en zoals ouders weten: dat geldt dan automatisch ook voor ons.
Onze jongens worden natuurlijk ook groter maar hoe groot precies, daar schrokken we een beetje van deze week. Los van het feit dat ze nog maar net met zijn tweetjes in de fietskar passen, blijkt Tristan ook al een 'wobbly tooth' te hebben, een heuse losse tand! En vanmorgen bleek er nog een te wiebelen zelfs. En dat vlak voor zijn vijfde verjaardag.

Bekijk foto's

De afgelopen twee weken waren nogal turbulent. Ons gezinnetje was uit evenwicht geraakt en het was aan Karla en mij om erachter te komen hoe dat kwam. Nou zijn die dingen nogal complex maar de hoofdrol werd wel opgeëist door de crèche, daar wilden de kinderen niet meer naartoe. Waarom weten we niet helemaal, maar het was ze wel ernst. We namen de beslissing dat de voornaamste oorzaken waren dat ze er te vaak heengingen en dat er iets mis was op of met die crèche. En ook leek het ons verstandig de broertjes af en toe uit elkaar te halen, want ze kunnen elkaar behoorlijk in de weg zitten. Wat het goede antwoord is weet je helaas nooit zeker, in het ideale geval krijg je later bevestiging dat je iets goed gedaan hebt.
We hebben ze eerst maar eens anderhalve week thuisgehouden en hebben ondertussen in sneltreinvaart van alles geregeld. En deze week zijn ze begonnen op de nieuwe crèche, nadat ze maandag thuis waren met Karla, wat voorlopig elke week gebeurt. Dat ging erg goed, ze hadden het er naar hun zin en van de leidsters daar kregen we bericht dat ze goed gingen.
Tristan gaat nu niet meer vier halve maar twee hele dagen naar kindy en ik haal hem dan vroeg op met de fiets met kar erachter. Tristan vindt het daar wel erg leuk maar wel moest hij eraan wennen dat hij Julian twee hele dagen niet ziet. Dat was nou juist onze bedoeling en het werkt ook goed, ze varen er wel bij ook hun eigen dingen te hebben. Zo had Tristan deze week een jeugdvoorstelling in de stad en dat vond hij prachtig.
Met Tristan in de fietskar rij ik dan naar Julian op de crèche en samen halen we hem ook lekker vroeg op. Op weg naar huis kunnen we dan stoppen bij een parkje waar ze onlangs een aantal met elkaar verbonden vijvers hebben aangelegd, het water stroomt van de ene in de andere. En als je de jongetjes echt gelukkig wil maken geef je ze gewoon een stok, wat stenen en water. Het is erg leuk om te zien hoe Tristan op kindy geboeid zit te luisteren naar een verhaal of een liedje als ik binnenkom en het is ook leuk om Julians gezichtje te zien stralen als ik binnenkom op de crèche. En het is ook heerlijk om op een doordeweekse dag dingen te kunnen doen met ze die eerst alleen maar in het weekend konden. Het eist wel wat van ons (minder inkomen en af en toe erg vroeg beginnen) maar de beloning is er ook naar.

De nood was nogal hoog, dus eigenlijk hebben we verder niks meegemaakt. Maar we zijn erg blij om te zien dat we een pakket aan wijzigingen hebben bedacht dat vooralsnog goed lijkt uit te pakken. De kinderen zitten zichtbaar beter in hun vel en zoals ouders weten: dat geldt dan automatisch ook voor ons.
Onze jongens worden natuurlijk ook groter maar hoe groot precies, daar schrokken we een beetje van deze week. Los van het feit dat ze nog maar net met zijn tweetjes in de fietskar passen, blijkt Tristan ook al een 'wobbly tooth' te hebben, een heuse losse tand! En vanmorgen bleek er nog een te wiebelen zelfs. En dat vlak voor zijn vijfde verjaardag.

Bekijk foto's