Highway To The Sun

Na het weekendje weg in Auburn (naar schatting anderhalve eeuw geleden) hadden wij nog een dagje extra vrij om er nog even lekker met zijn tweeën op uit te gaan terwijl de kinderen hun gewone programma weer oppakten. We begonnen met een lekker ontbijtje maar toen we dat bijna ophadden gingen er allerlei alarms af en werden we naar buiten gedirigeerd, waar we twee brandweerauto's konden zien aankomen. We hebben geen rook gezien en weten ook niet wat er aan de hand was maar het was waarschijnlijk niks ernstigs want we konden er ook later niks over vinden.
Na nog een bakkie koffie in Normanville zijn we naar het McLaren Vale visitor centre gegaan om heerlijk te lunchen en loungen. Af en toe even met zijn tweeën zijn is toch ook nodig om je verstand te bewaren en het was een lekker dagje.

We hadden al een tijdje zwaluwen in de tuin en na het weekendje bleek dat het er niet meer twee maar vijf waren geworden. Erg grappig om ze te zien bedelen om eten met af en aan vliegende ouders. En ook de eerste testrondjes hebben de kinderen al gemaakt.
Tristan heeft nu af en toe playdates bij vriendjes van school of bij ons thuis. Dat is een beetje hoe het gaat hier, de huizen zijn wat verder uit elkaar gebouwd dus een pleintje waar alle kinderen uit de buurt samen spelen is er niet echt, tot Karla's spijt. Maar dit is ook wel leuk en het biedt ook kans om wat interactie te hebben tussen de moeders. Zo heeft Karla vandaag erg gezellig zitten puzzelen met Amanda, de moeder van Abigail uit Tristans klas die kwam spelen.

Volgende week is het alweer tijd voor onze jaarlijkse Amy's Ride. Die fietstocht van 100 kilometer doen we dit jaar met zijn twee, en we zijn allebei al aardig aan het trainen. Ik doe als vanouds mijn vroege rondjes naar het werk en probeer weer wat gewicht niet mee te hoeven nemen heuvelop. Gister op weg naar huis moest ik opeens remmen net als de auto's die de vierbaansweg met mij deelden. Ik dacht eerst aan een hond maar het bleek een flinke koala te zijn die besloot om in de spits een drukke weg over te steken.
Karla heeft ook een paar trainingsritten achter de rug met allemaal persoonlijke records, dus dat komt wel goed.
Onze kat-voer-dienst zit er weer op, de buren zijn terug van hun Italiaanse reis en we hebben natuurlijk alweer even geborreld daar om wat verhalen te horen en foto's te zien.
Op woensdagen worden altijd de boodschappen van supermarkt Coles bezorgd (dat is gratis op woensdag, we blijven Nederlanders) en de kinderen waren deze keer nog wakker. Ze vonden het een hele belevenis en hebben de bezorger passend uitgezwaaid.

Uiteraard waren er wat feestjes de afgelopen tijd maar er was ook Country Fair in Meadows afgelopen zondag. Behalve hits als springkussens en fairy floss (zoals de suikerspin hier heet) was daar ook te zien hoe je met een hond een groep schapen kunt sturen en hoe je (en ook hoe je niet) een ei moet vangen als dat naar je gegooid wordt van een flinke afstand.
Na afloop zijn we nog even naar het strand gegaan om vanouds te spelen met zand en water en als het ware de zomer te openen. We hebben al een paar warme dagen gehad, 37 graden zelfs, wat voor lente ook hier warm is.

En de kinderen? Die zijn denk ik wel een beetje toe aan de grote vakantie. Even het ritme uit en lekker aanrommelen in een vreemde omgeving. Tristan krijgt af en toe wat brutale trekjes en wat ik erger vind, hij luistert nauwelijks. En dan bedoel ik niet dat hij niet doet wat je vraagt, maar letterlijk dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in wat je te zeggen hebt, ook niet als dat vriendelijk is. Op zijn best krijg je een 'ja' zoals van een vader die voetbal kijkt (stel je even een vader voor die dat heel erg boeit). Zelf ratelt hij erop los en verwacht dat oeverloze verhalen over wat een legopoppetje kan eindeloos fascinerend voor je zijn. Maar als je dan wat terugzegt om mee te doen komt dat gewoon niet aan, wat behoorlijk frustrerend is.

Julian was gister heel zielig: na het voorlezen van het boekje over 'de brandweermannetjes' wat hij al goed kende, was hij opeens heel bang voor brand in huis. Wij stelden hem natuurlijk gerust met de brandmelders en blusser in huis, maar hij riep echt in paniek 'maar babietjes dan, als de papa en mama die vergeten?' Het was echt zielig om zijn verdriet te zien, maar na een ander boekje en een hoop geruststellen ging hij toch wel rustig slapen.
Verder gaan ze allebei wel goed hoor. Ze leren, groeien, spelen en zijn gezond. En maken ruzie en verzamelen zich helemaal suf, dat ook. Onder ons dak is een indrukwekkende verzameling te vinden van stokken, steentjes, denneappels, dopjes, kraaltjes, elastiekjes, schroefjes, doosjes, touwtjes...

Bekijk foto's

Na het weekendje weg in Auburn (naar schatting anderhalve eeuw geleden) hadden wij nog een dagje extra vrij om er nog even lekker met zijn tweeën op uit te gaan terwijl de kinderen hun gewone programma weer oppakten. We begonnen met een lekker ontbijtje maar toen we dat bijna ophadden gingen er allerlei alarms af en werden we naar buiten gedirigeerd, waar we twee brandweerauto's konden zien aankomen. We hebben geen rook gezien en weten ook niet wat er aan de hand was maar het was waarschijnlijk niks ernstigs want we konden er ook later niks over vinden.
Na nog een bakkie koffie in Normanville zijn we naar het McLaren Vale visitor centre gegaan om heerlijk te lunchen en loungen. Af en toe even met zijn tweeën zijn is toch ook nodig om je verstand te bewaren en het was een lekker dagje.

We hadden al een tijdje zwaluwen in de tuin en na het weekendje bleek dat het er niet meer twee maar vijf waren geworden. Erg grappig om ze te zien bedelen om eten met af en aan vliegende ouders. En ook de eerste testrondjes hebben de kinderen al gemaakt.
Tristan heeft nu af en toe playdates bij vriendjes van school of bij ons thuis. Dat is een beetje hoe het gaat hier, de huizen zijn wat verder uit elkaar gebouwd dus een pleintje waar alle kinderen uit de buurt samen spelen is er niet echt, tot Karla's spijt. Maar dit is ook wel leuk en het biedt ook kans om wat interactie te hebben tussen de moeders. Zo heeft Karla vandaag erg gezellig zitten puzzelen met Amanda, de moeder van Abigail uit Tristans klas die kwam spelen.

Volgende week is het alweer tijd voor onze jaarlijkse Amy's Ride. Die fietstocht van 100 kilometer doen we dit jaar met zijn twee, en we zijn allebei al aardig aan het trainen. Ik doe als vanouds mijn vroege rondjes naar het werk en probeer weer wat gewicht niet mee te hoeven nemen heuvelop. Gister op weg naar huis moest ik opeens remmen net als de auto's die de vierbaansweg met mij deelden. Ik dacht eerst aan een hond maar het bleek een flinke koala te zijn die besloot om in de spits een drukke weg over te steken.
Karla heeft ook een paar trainingsritten achter de rug met allemaal persoonlijke records, dus dat komt wel goed.
Onze kat-voer-dienst zit er weer op, de buren zijn terug van hun Italiaanse reis en we hebben natuurlijk alweer even geborreld daar om wat verhalen te horen en foto's te zien.
Op woensdagen worden altijd de boodschappen van supermarkt Coles bezorgd (dat is gratis op woensdag, we blijven Nederlanders) en de kinderen waren deze keer nog wakker. Ze vonden het een hele belevenis en hebben de bezorger passend uitgezwaaid.

Uiteraard waren er wat feestjes de afgelopen tijd maar er was ook Country Fair in Meadows afgelopen zondag. Behalve hits als springkussens en fairy floss (zoals de suikerspin hier heet) was daar ook te zien hoe je met een hond een groep schapen kunt sturen en hoe je (en ook hoe je niet) een ei moet vangen als dat naar je gegooid wordt van een flinke afstand.
Na afloop zijn we nog even naar het strand gegaan om vanouds te spelen met zand en water en als het ware de zomer te openen. We hebben al een paar warme dagen gehad, 37 graden zelfs, wat voor lente ook hier warm is.

En de kinderen? Die zijn denk ik wel een beetje toe aan de grote vakantie. Even het ritme uit en lekker aanrommelen in een vreemde omgeving. Tristan krijgt af en toe wat brutale trekjes en wat ik erger vind, hij luistert nauwelijks. En dan bedoel ik niet dat hij niet doet wat je vraagt, maar letterlijk dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in wat je te zeggen hebt, ook niet als dat vriendelijk is. Op zijn best krijg je een 'ja' zoals van een vader die voetbal kijkt (stel je even een vader voor die dat heel erg boeit). Zelf ratelt hij erop los en verwacht dat oeverloze verhalen over wat een legopoppetje kan eindeloos fascinerend voor je zijn. Maar als je dan wat terugzegt om mee te doen komt dat gewoon niet aan, wat behoorlijk frustrerend is.

Julian was gister heel zielig: na het voorlezen van het boekje over 'de brandweermannetjes' wat hij al goed kende, was hij opeens heel bang voor brand in huis. Wij stelden hem natuurlijk gerust met de brandmelders en blusser in huis, maar hij riep echt in paniek 'maar babietjes dan, als de papa en mama die vergeten?' Het was echt zielig om zijn verdriet te zien, maar na een ander boekje en een hoop geruststellen ging hij toch wel rustig slapen.
Verder gaan ze allebei wel goed hoor. Ze leren, groeien, spelen en zijn gezond. En maken ruzie en verzamelen zich helemaal suf, dat ook. Onder ons dak is een indrukwekkende verzameling te vinden van stokken, steentjes, denneappels, dopjes, kraaltjes, elastiekjes, schroefjes, doosjes, touwtjes...

Bekijk foto's