Highway To The Sun

Na ruim vier jaar in Adelaide zijn we dan eindelijk voor het eerst naar Morialta Conservation Park gegaan. Dat is een prachtig park zo blijkt, omgeven door rotsen en met prachtige wandelpaden, trappen en eucalyptusbomen die ruim voorzien zijn van koala's. We hebben er een mooie wandeling gemaakt die kindvriendelijk was qua afstand en moeilijkheidsgraad. We zagen een aantal koala's, wat water dat van rotsen kletterde en een mooie grot. Op de terugweg kwam aan de idylle echter een eind toen we bijna bij de auto waren.
Tristan vindt namelijk een heleboel dingen belangrijk, maar prioriteit nummer één is wel: Julian verslaan. Dus toen Julian voor de gein begon te rennen dacht Tristan: dat kan ik harder, en dat zal ik even demonstreren. Helaas zijn er bij rennen meer dingen waar je op moet letten dan alleen de tegenstander en overeind blijven is er daar, zeker op een grindweg die naar beneden loopt, één van. Tristans verlangen om Julian in te halen was echter te groot en hij viel. De sirene die daarop volgde deed ons Nederlanders denken aan de eerste maandag van de maand om 12:00 uur. Vogels fladderden verschrikt op, hagedissen zochten een veilig heenkomen en zelfs koala's werden wakker.
Later bij een winkelcentrum hebben we wat ontsmettingsmiddel gekocht en pleister die een aantal dagen op het gehavende knietje kan blijven zitten. Het aanbrengen van de ontsmettingsspray was genoeg om Tristan weer te laten klinken als uitrukkend groot materieel van de brandweer. Laten we hopen dat hij ervan geleerd heeft dat heel blijven nog net iets belangrijker is dan beter zijn dan Julian (maar we hebben zo onze bedenkingen).
Toen we na afloop met een appelsapje en wat frietjes bij de Duck Inn zaten was het ergste leed alweer geleden.

Julian is een behoorlijke grapjas. Hij experimenteert flink met humor en dat mag ook best ten koste van iemand zijn zolang hij dat zelf niet is. (En ja, ik weet aan wie dat doet denken voor wie mij al veertig jaar kent, er is dus hoop voor hem). Ik was dus erg verbaasd toen Julian zei "Dad, you are my hero"... zonder daar zes seconden later aan toe te voegen: "actually, not". Verbaasd en gevleid.
Later zaten Tristan en Julian mee te kijken naar het nieuws waar overstromingen getoond werden. Tristan geloofde het wel en zei "Now can we watch ABC for Kids?" Maar Julian zei "No I want to watch this, it is important for me". Onverwacht volwassen opeens, dat jongetje van bijna vijf dat meestal guitig is of boos.
Ook serieus was hij een paar dagen later toen hij een mooi inkijkje gaf in hoe een kind denkt. Hij zei: "Dad, not this christmas but next christmas, will you then be dead?" Want hij weet dat ik de oudste ben van ons vieren en dus waarschijnlijk het eerste doodga. En niet deze kerst maar die daarna is nog heel erg ver weg, dus toch even checken. Dat soort momenten snijden wel door je ziel (vooral de gedachte dat er een moment komt dat je er niet meer bent om ze te helpen) maar het is toch ook mooi dat met kinderen mee te maken.
Op zich gaat het allemaal goed met de jongetjes maar we hebben wel het gevoel dat Julian het spannend vindt dat hij naar school gaat en zijn vertrouwde kindy en child care kwijtraakt. Hij is vandaag begonnen met de eerste van een reeks kennismakingsbezoekjes op school, een uurtje eerst maar eens. We hadden er profijt van dat hij er al vaak geweest is om Tristan weg te brengen of op te halen waardoor de school al een vertrouwde omgeving voor hem is. Hij ging na een zoen van zijn mama zonder problemen naar de klas om bij de andere kindertjes op de mat te gaan zitten.
Afgelopen woensdag was er een grootouderdag op Tristans school maar hij vond het gelukkig erg leuk dat ik de rol van grootouder waarnam. Hij liet me trots zien wat hij allemaal doet op school en het was erg leuk om dat te zien, maar ook om Tristan zelf te zien in zijn klas en met klasgenootjes. Helemaal thuis en vol zelfvertrouwen, heerlijk.

Vorige week maandag was het weer zo'n dag dat je beseft dat je ver weg zit: mijn moeder moest opgenomen worden met een accute blinde-darmontsteking en ging niet veel later onder het mes, al is dat mes tegenwoordig een camera met een schaartje eraan. Hopelijk herstelt ze voorspoedig, beterschap vanaf hier uiteraard!

Afgelopen weekend zou ik eigenlijk aan een behoorlijk ambitieuze fietstocht meedoen maar dat moet maar wachten tot volgend jaar. Ik moest namelijk op de maandag voor werk in Melbourne zijn en dat was toch een te mooie gelegenheid om niet ook even een dagje rust en door een leuke stad slenteren te ritselen. Ik ben dus al op de zondag gegaan en heb de Queen Vic Markets bezocht, de hele stad doorkruist, leuke straatjes ontdekt om koffie te drinken, een Pools festival gezien en natuurlijk aan de Yarra een biertje gedronken. Een heerlijk dagje opladen kortom, al miste ik de kinderen en Karla wel.
Overigens was het niet alleen maar ontspannen want ik moest al om half zes op om naar het vliegveld te gaan, en dat op zondagochtend. En niet zomaar een zondagochtend maar de zondagochtend na een verjaardagsfeestje op de golfclub van Lyn (ik durfde niet te vragen welke verjaardag het was). Dat was erg leuk, de buurvrouw paste voor het eerst op wat erg goed ging, en het feestje was leuk met veel wat oudere mensen (leuke verhalen!) en een hoop gezelligheid. Maar vroeg werd het niet, dus het was een kort nachtje voor de wekker ging.
Terwijl ik door Melbourne slenterde ontmoette Karla ondertussen haar oom en tante die op bezoek waren bij Onno (Karla's neef) die zich hier ruim een jaar geleden ook gevestigd heeft. Ze hebben aardbeien geplukt in Hahndorf en behalve met een zak aardbeien kwam ze ook thuis met hagelslag en dropjes die Karla's ouders hadden meegegeven. En natuurlijk een Allerhande.

De week eindigde weer met de golfclub uiteraard. Daarna was het plan om dit verhaaltje op de Highway te zetten, rijk geïllustreerd met foto's zoals gebruikelijk. De telefoon (waar de foto's op staan) en de computer (waar de foto's op moeten) hadden echter een Tristan en Julian momentje: ze konden het even niet goed met elkaar vinden en weigerden naar elkaar te luisteren. Ik ben tot 2 uur inde ochtend bezig geweest (waar ik me verheugd had op bijtijds naar bed gaan) en het is maar ten dele gelukt. In elk geval kan ik nu, zij het iets later dan gepland, verhaal en foto's met de wereld delen.

Bekijk foto's

Na ruim vier jaar in Adelaide zijn we dan eindelijk voor het eerst naar Morialta Conservation Park gegaan. Dat is een prachtig park zo blijkt, omgeven door rotsen en met prachtige wandelpaden, trappen en eucalyptusbomen die ruim voorzien zijn van koala's. We hebben er een mooie wandeling gemaakt die kindvriendelijk was qua afstand en moeilijkheidsgraad. We zagen een aantal koala's, wat water dat van rotsen kletterde en een mooie grot. Op de terugweg kwam aan de idylle echter een eind toen we bijna bij de auto waren.
Tristan vindt namelijk een heleboel dingen belangrijk, maar prioriteit nummer één is wel: Julian verslaan. Dus toen Julian voor de gein begon te rennen dacht Tristan: dat kan ik harder, en dat zal ik even demonstreren. Helaas zijn er bij rennen meer dingen waar je op moet letten dan alleen de tegenstander en overeind blijven is er daar, zeker op een grindweg die naar beneden loopt, één van. Tristans verlangen om Julian in te halen was echter te groot en hij viel. De sirene die daarop volgde deed ons Nederlanders denken aan de eerste maandag van de maand om 12:00 uur. Vogels fladderden verschrikt op, hagedissen zochten een veilig heenkomen en zelfs koala's werden wakker.
Later bij een winkelcentrum hebben we wat ontsmettingsmiddel gekocht en pleister die een aantal dagen op het gehavende knietje kan blijven zitten. Het aanbrengen van de ontsmettingsspray was genoeg om Tristan weer te laten klinken als uitrukkend groot materieel van de brandweer. Laten we hopen dat hij ervan geleerd heeft dat heel blijven nog net iets belangrijker is dan beter zijn dan Julian (maar we hebben zo onze bedenkingen).
Toen we na afloop met een appelsapje en wat frietjes bij de Duck Inn zaten was het ergste leed alweer geleden.

Julian is een behoorlijke grapjas. Hij experimenteert flink met humor en dat mag ook best ten koste van iemand zijn zolang hij dat zelf niet is. (En ja, ik weet aan wie dat doet denken voor wie mij al veertig jaar kent, er is dus hoop voor hem). Ik was dus erg verbaasd toen Julian zei "Dad, you are my hero"... zonder daar zes seconden later aan toe te voegen: "actually, not". Verbaasd en gevleid.
Later zaten Tristan en Julian mee te kijken naar het nieuws waar overstromingen getoond werden. Tristan geloofde het wel en zei "Now can we watch ABC for Kids?" Maar Julian zei "No I want to watch this, it is important for me". Onverwacht volwassen opeens, dat jongetje van bijna vijf dat meestal guitig is of boos.
Ook serieus was hij een paar dagen later toen hij een mooi inkijkje gaf in hoe een kind denkt. Hij zei: "Dad, not this christmas but next christmas, will you then be dead?" Want hij weet dat ik de oudste ben van ons vieren en dus waarschijnlijk het eerste doodga. En niet deze kerst maar die daarna is nog heel erg ver weg, dus toch even checken. Dat soort momenten snijden wel door je ziel (vooral de gedachte dat er een moment komt dat je er niet meer bent om ze te helpen) maar het is toch ook mooi dat met kinderen mee te maken.
Op zich gaat het allemaal goed met de jongetjes maar we hebben wel het gevoel dat Julian het spannend vindt dat hij naar school gaat en zijn vertrouwde kindy en child care kwijtraakt. Hij is vandaag begonnen met de eerste van een reeks kennismakingsbezoekjes op school, een uurtje eerst maar eens. We hadden er profijt van dat hij er al vaak geweest is om Tristan weg te brengen of op te halen waardoor de school al een vertrouwde omgeving voor hem is. Hij ging na een zoen van zijn mama zonder problemen naar de klas om bij de andere kindertjes op de mat te gaan zitten.
Afgelopen woensdag was er een grootouderdag op Tristans school maar hij vond het gelukkig erg leuk dat ik de rol van grootouder waarnam. Hij liet me trots zien wat hij allemaal doet op school en het was erg leuk om dat te zien, maar ook om Tristan zelf te zien in zijn klas en met klasgenootjes. Helemaal thuis en vol zelfvertrouwen, heerlijk.

Vorige week maandag was het weer zo'n dag dat je beseft dat je ver weg zit: mijn moeder moest opgenomen worden met een accute blinde-darmontsteking en ging niet veel later onder het mes, al is dat mes tegenwoordig een camera met een schaartje eraan. Hopelijk herstelt ze voorspoedig, beterschap vanaf hier uiteraard!

Afgelopen weekend zou ik eigenlijk aan een behoorlijk ambitieuze fietstocht meedoen maar dat moet maar wachten tot volgend jaar. Ik moest namelijk op de maandag voor werk in Melbourne zijn en dat was toch een te mooie gelegenheid om niet ook even een dagje rust en door een leuke stad slenteren te ritselen. Ik ben dus al op de zondag gegaan en heb de Queen Vic Markets bezocht, de hele stad doorkruist, leuke straatjes ontdekt om koffie te drinken, een Pools festival gezien en natuurlijk aan de Yarra een biertje gedronken. Een heerlijk dagje opladen kortom, al miste ik de kinderen en Karla wel.
Overigens was het niet alleen maar ontspannen want ik moest al om half zes op om naar het vliegveld te gaan, en dat op zondagochtend. En niet zomaar een zondagochtend maar de zondagochtend na een verjaardagsfeestje op de golfclub van Lyn (ik durfde niet te vragen welke verjaardag het was). Dat was erg leuk, de buurvrouw paste voor het eerst op wat erg goed ging, en het feestje was leuk met veel wat oudere mensen (leuke verhalen!) en een hoop gezelligheid. Maar vroeg werd het niet, dus het was een kort nachtje voor de wekker ging.
Terwijl ik door Melbourne slenterde ontmoette Karla ondertussen haar oom en tante die op bezoek waren bij Onno (Karla's neef) die zich hier ruim een jaar geleden ook gevestigd heeft. Ze hebben aardbeien geplukt in Hahndorf en behalve met een zak aardbeien kwam ze ook thuis met hagelslag en dropjes die Karla's ouders hadden meegegeven. En natuurlijk een Allerhande.

De week eindigde weer met de golfclub uiteraard. Daarna was het plan om dit verhaaltje op de Highway te zetten, rijk geïllustreerd met foto's zoals gebruikelijk. De telefoon (waar de foto's op staan) en de computer (waar de foto's op moeten) hadden echter een Tristan en Julian momentje: ze konden het even niet goed met elkaar vinden en weigerden naar elkaar te luisteren. Ik ben tot 2 uur inde ochtend bezig geweest (waar ik me verheugd had op bijtijds naar bed gaan) en het is maar ten dele gelukt. In elk geval kan ik nu, zij het iets later dan gepland, verhaal en foto's met de wereld delen.

Bekijk foto's