Highway To The Sun

Karla en ik zijn alweer zeven jaar getrouwd! Om dat te vieren zijn we die middag met zijn vieren ergens een gebakje en een ijsje gaan eten en hadden we voor de avond een oppas geregeld. Het begint een traditie te worden om voor die gelegenheid te gaan eten bij Vasarelli in McLaren Vale. Ook deze keer viel dat niet tegen, het eten was heerlijk en het was weer erg gezellig. Uiteraard maakten we het weer niet erg laat. De kinderen hadden ondertussen een leuke avond met Jen (zus van mijn collega Jo, beiden dochters van fantasierijke ouders) die al eens eerder opgepast had en die ze meteen mochten.
De zomer is nu al een record met meer dan 12 dagen van 40 graden erin. De kinderen en wij liggen veel in het zwembad, heerlijk. Ook op een 'koelere' dag van 28 graden is dat best te doen. Helaas heb ik dat weekend vooral op de bank gelegen omdat ik toch wel behoorlijke pijn had in mijn rug en ribben van het fietsongeluk waar Karla de vorige keer al over schreef. Opstaan en gaan zitten, en eigenlijk bewegen in het algemeen was een pijnlijke zaak die hele week.

Ik ben met de fiets naar de fietsenmaker geweest om die te laten nakijken, met een carbon fiets moet je voorzichtig zijn want als er scheurtjes inzitten kun je later nog meer ongelukken krijgen en ik heb er wel weer voor een tijdje genoeg van. Wonder boven wonder valt de schade enorm mee, de belangrijkste dingen hebben geen krasje wat een wonder is als je je fiets zo hard op het asfalt gooit als die mevrouw mij liet doen. Maar met een gebroken helm, kapot zadel en krassen op een rem-/schakelhendel die je alleen per paar kunt kopen liep het bedrag toch nog op tot een kleine 1200 dollar. Die claim heb ik dus bij mevrouw de tegenpartij neergelegd, die overigens de mysterieuze (Indiase) achternaam Mistry draagt.
De verzekering vroeg me de offerte en foto's van de schade op te sturen en een aantal dagen later kreeg ik bericht dat alles vergoed wordt. Dat is wel een zorg minder. En omdat ik nog een zadel en stuurlint in huis had en ik besloten heb dat ik met de krasjes in de hendels wel kan leven hou ik er nog wat aan over ook. Dat beschouwen we als smartegeld want door andermans onoplettendheid heb ik toch een week veel pijn gehad en is er weer druk op ons gezin met twee kleine jongetjes ontstaan omdat papa niks kon doen in huis. We gaan dan ook komend weekend iets leuks doen samen zodat iedereen daarvan profiteert.

Begin deze week ben ik toch maar naar de dokter gegaan omdat de rug wel elke dag wat beter ging maar ik stekende pijn bleef houden aan mijn ribben aan de achterkant en net onder de ribben aan de voorkant. Maar de zaterdag nadat ik die afspraak gemaakt had ging het opeens veel beter en was de stekende pijn weg.
Ik ben toch gegaan en de dokter kon me geruststellen: met wervels en ribben leek niks mis, de pijn die ik nog heb is waarschijnlijk een verrekte spier en dat gaat ook wel weer over.
Ook Tristan heeft een dokter bezocht maar dan in het ziekenhuis, voor zijn oren. Het lijkt erop dat zijn oren een beetje verstopt zitten door vocht. Waarschijnlijk worden dat buisjes. Het is wel zielig voor dat jongetje want we zijn ook alweer begonnen met druppeltjes in zijn goede oog. Hoewel hij nu geniet van de beloning die hij daarvoor krijgt was hij de eerste dagen wel gefrustreerd over zijn verminderde zicht.

Tristan was niet de enige die wat worstelde, Julian viel weer een beetje terug in zijn oude gedrag: hij werd wat agressiever op childcare en zijn gedrag thuis hield ook niet over. Een teken voor ons om de aandacht niet te laten verslappen, we zijn de laatste dagen weer wat extra leuk met hem bezig en dat heeft meteen resultaat, dan komt er meteen weer een heel lief jongetje tevoorschijn maar intensief is het wel. Hij heeft het er ook een beetje moeilijk mee dat hij nog niet naar school gaat. Tristan heeft steeds leuke verhalen over wat hij allemaal leert en ik neem vaak zijn woordlijstjes met hem door.
Julian geniet enorm van zijn halve week naar Kindy maar de andere helft is gewoon opvang en dat is niet genoeg meer. Onze ervaring met beide kinderen is toch dat met vier beginnen met school beter is dan met vijf.

Zoals waarschijnlijk veel mensen op aarde gaan we al twee weken elke avond iets te laat naar bed om Olympische Spelen te kijken. Uiteraard concentreren ze zich hier vooral op Australische deelnemers maar erg goed doen die het niet.
Gelukkig is het al de hele week vrij rustig op het werk, een aantal collega's is naar de Sybiz-conferentie in Fiji. Mijn naam stond helaas niet op die lijst, al had dat ook wel allerlei organisatorische ellende gegeven thuis, dus zo erg vind ik het niet. En Karla en ik zijn er al eens geweest ook, bijna zeven jaar geleden op de huwelijksreis! Zo is het verhaal weer rond.

Bekijk foto's

Karla en ik zijn alweer zeven jaar getrouwd! Om dat te vieren zijn we die middag met zijn vieren ergens een gebakje en een ijsje gaan eten en hadden we voor de avond een oppas geregeld. Het begint een traditie te worden om voor die gelegenheid te gaan eten bij Vasarelli in McLaren Vale. Ook deze keer viel dat niet tegen, het eten was heerlijk en het was weer erg gezellig. Uiteraard maakten we het weer niet erg laat. De kinderen hadden ondertussen een leuke avond met Jen (zus van mijn collega Jo, beiden dochters van fantasierijke ouders) die al eens eerder opgepast had en die ze meteen mochten.
De zomer is nu al een record met meer dan 12 dagen van 40 graden erin. De kinderen en wij liggen veel in het zwembad, heerlijk. Ook op een 'koelere' dag van 28 graden is dat best te doen. Helaas heb ik dat weekend vooral op de bank gelegen omdat ik toch wel behoorlijke pijn had in mijn rug en ribben van het fietsongeluk waar Karla de vorige keer al over schreef. Opstaan en gaan zitten, en eigenlijk bewegen in het algemeen was een pijnlijke zaak die hele week.

Ik ben met de fiets naar de fietsenmaker geweest om die te laten nakijken, met een carbon fiets moet je voorzichtig zijn want als er scheurtjes inzitten kun je later nog meer ongelukken krijgen en ik heb er wel weer voor een tijdje genoeg van. Wonder boven wonder valt de schade enorm mee, de belangrijkste dingen hebben geen krasje wat een wonder is als je je fiets zo hard op het asfalt gooit als die mevrouw mij liet doen. Maar met een gebroken helm, kapot zadel en krassen op een rem-/schakelhendel die je alleen per paar kunt kopen liep het bedrag toch nog op tot een kleine 1200 dollar. Die claim heb ik dus bij mevrouw de tegenpartij neergelegd, die overigens de mysterieuze (Indiase) achternaam Mistry draagt.
De verzekering vroeg me de offerte en foto's van de schade op te sturen en een aantal dagen later kreeg ik bericht dat alles vergoed wordt. Dat is wel een zorg minder. En omdat ik nog een zadel en stuurlint in huis had en ik besloten heb dat ik met de krasjes in de hendels wel kan leven hou ik er nog wat aan over ook. Dat beschouwen we als smartegeld want door andermans onoplettendheid heb ik toch een week veel pijn gehad en is er weer druk op ons gezin met twee kleine jongetjes ontstaan omdat papa niks kon doen in huis. We gaan dan ook komend weekend iets leuks doen samen zodat iedereen daarvan profiteert.

Begin deze week ben ik toch maar naar de dokter gegaan omdat de rug wel elke dag wat beter ging maar ik stekende pijn bleef houden aan mijn ribben aan de achterkant en net onder de ribben aan de voorkant. Maar de zaterdag nadat ik die afspraak gemaakt had ging het opeens veel beter en was de stekende pijn weg.
Ik ben toch gegaan en de dokter kon me geruststellen: met wervels en ribben leek niks mis, de pijn die ik nog heb is waarschijnlijk een verrekte spier en dat gaat ook wel weer over.
Ook Tristan heeft een dokter bezocht maar dan in het ziekenhuis, voor zijn oren. Het lijkt erop dat zijn oren een beetje verstopt zitten door vocht. Waarschijnlijk worden dat buisjes. Het is wel zielig voor dat jongetje want we zijn ook alweer begonnen met druppeltjes in zijn goede oog. Hoewel hij nu geniet van de beloning die hij daarvoor krijgt was hij de eerste dagen wel gefrustreerd over zijn verminderde zicht.

Tristan was niet de enige die wat worstelde, Julian viel weer een beetje terug in zijn oude gedrag: hij werd wat agressiever op childcare en zijn gedrag thuis hield ook niet over. Een teken voor ons om de aandacht niet te laten verslappen, we zijn de laatste dagen weer wat extra leuk met hem bezig en dat heeft meteen resultaat, dan komt er meteen weer een heel lief jongetje tevoorschijn maar intensief is het wel. Hij heeft het er ook een beetje moeilijk mee dat hij nog niet naar school gaat. Tristan heeft steeds leuke verhalen over wat hij allemaal leert en ik neem vaak zijn woordlijstjes met hem door.
Julian geniet enorm van zijn halve week naar Kindy maar de andere helft is gewoon opvang en dat is niet genoeg meer. Onze ervaring met beide kinderen is toch dat met vier beginnen met school beter is dan met vijf.

Zoals waarschijnlijk veel mensen op aarde gaan we al twee weken elke avond iets te laat naar bed om Olympische Spelen te kijken. Uiteraard concentreren ze zich hier vooral op Australische deelnemers maar erg goed doen die het niet.
Gelukkig is het al de hele week vrij rustig op het werk, een aantal collega's is naar de Sybiz-conferentie in Fiji. Mijn naam stond helaas niet op die lijst, al had dat ook wel allerlei organisatorische ellende gegeven thuis, dus zo erg vind ik het niet. En Karla en ik zijn er al eens geweest ook, bijna zeven jaar geleden op de huwelijksreis! Zo is het verhaal weer rond.

Bekijk foto's