Highway To The Sun

We hebben de afgelopen weken genoten van een heerlijke nazomer terwijl de winter al begonnen is, dus dat gaat lekker.
Tristan heeft zich er na veel aanstellerij bij neergelegd dat hij veterschoenen heeft gekregen voor PE (Physical Education: gym). We hebben een begin gemaakt met hem die zelf te leren strikken en daarbij zijn een paar dingen gebleken: hij heeft een enorm goed geheugen (na één keer voordoen wist hij alle handelingen) en hij heeft faalangst (toen hij het niet meteen kon nadoen begon hij te huilen en hoefde het allemaal niet meer). Met wat engelengeduld krijg je hem dan wel weer zover maar het gaat nog veel meer geduld vergen om hem het allerbelangrijkste te leren: dat je veel dingen niet meteen kunt en dat dat niet erg is.
We hebben Tristan ook in een ander groepje laten plaatsen met zwemles, het groepje waar hij in zat bestond uit vijf jochies en die hadden de grootste lol met elkaar natspatten en rondbuitelen. Dat je dan de zwemlerares niet meer hoort en eigenlijk ook niet weet wat je moet doen maakt dan niet uit toch? Helaas dacht de betalende partij daar anders over. Hij heeft nu privéles (er zit niemand anders in zijn groepje) en het gaat veel beter, vond hij zelf ook wel. Helaas moeten we er meteen twee keer tussenuit omdat meneer even het water niet in mag.
Dat zit namelijk zo: Tristan heeft buisjes (die heten hier grommets) in zijn oren sinds dinsdag. Voor dag en dauw ben ik met hem naar het ziekenhuis gegaan waar we moesten wachten op een kamertje waar nog drie kindjes kwamen voor hetzelfde. Eén voor één gingen die naar boven om onder narcose gebracht te worden en dan geopereerd. Dat stelde weinig voor, als ouder maak je je daar drukker over dan je kind die het moet ondergaan. Alle kinderen werden erg huilerig wakker en knabbelden dan na veel aandringen en met moeite wat kruimeltjes brood, wat een voorwaarde was om weg te mogen. Toen Tristan wakker werd was het gelijk: ha lekker, sandwiches, njom njom en weg waren ze. En hij wilde wat in mijn oor fluisteren: 'ik heb helemaal niet gehuild'.
Die middag hebben we het er even van genomen, het patiëntje had nergens last van en we zijn lekker in het zonnetje gaan lunchen.

Maar er is nog meer gebeurd de afgelopen weken. Karla heeft een mooie hor getimmerd voor het slaapkamerraam. Laurens heeft een paar keer gefietst (Verrassend, echt waar? Ja echt!) Lekker bij 18 graden in de winter, korte broek en mouwtjes. Zalig blijft dat.
Omdat we af en toe wel een beetje gek worden van de jongens die continu door elkaar kwebbelen en dezelfde spullen willen hebben (uiteraard ook op hetzelfde moment) en ruzie maken, zijn we ook wat apart gaan doen. Ik ben een paar uur met Julian op pad geweest en de week erop met Tristan. Heerlijk is dat, lekker keuvelen met zo'n jongetje zonder afleiding en je ziet ze genieten van de aandacht en de rust. Vooral Julian bloeit dan helemaal op en kwebbelt lekker maar kan ook heel lang zonder wat te zeggen met iets bezig zijn. En als dat iets een combinatie is van een stok en water, dan hoor je hem helemaal niet meer.
We hebben vlakbij een erg mooi dorpje (Clarendon) met een stroompje en een bakkerij dus daar heb je alles wat je nodig hebt voor zo'n onderneming. Hoewel we nog steeds wel de handen vol hebben aan die twee moet ik zeggen dat ze erg goed gaan. Ze zijn lief en gezond en volgens mij vertonen ze geen nukken die niet bij de leeftijd passen.

En dan lijken we vrijdag de dertiende ook nog aardig doorgekomen te zijn.

Bekijk foto's

We hebben de afgelopen weken genoten van een heerlijke nazomer terwijl de winter al begonnen is, dus dat gaat lekker.
Tristan heeft zich er na veel aanstellerij bij neergelegd dat hij veterschoenen heeft gekregen voor PE (Physical Education: gym). We hebben een begin gemaakt met hem die zelf te leren strikken en daarbij zijn een paar dingen gebleken: hij heeft een enorm goed geheugen (na één keer voordoen wist hij alle handelingen) en hij heeft faalangst (toen hij het niet meteen kon nadoen begon hij te huilen en hoefde het allemaal niet meer). Met wat engelengeduld krijg je hem dan wel weer zover maar het gaat nog veel meer geduld vergen om hem het allerbelangrijkste te leren: dat je veel dingen niet meteen kunt en dat dat niet erg is.
We hebben Tristan ook in een ander groepje laten plaatsen met zwemles, het groepje waar hij in zat bestond uit vijf jochies en die hadden de grootste lol met elkaar natspatten en rondbuitelen. Dat je dan de zwemlerares niet meer hoort en eigenlijk ook niet weet wat je moet doen maakt dan niet uit toch? Helaas dacht de betalende partij daar anders over. Hij heeft nu privéles (er zit niemand anders in zijn groepje) en het gaat veel beter, vond hij zelf ook wel. Helaas moeten we er meteen twee keer tussenuit omdat meneer even het water niet in mag.
Dat zit namelijk zo: Tristan heeft buisjes (die heten hier grommets) in zijn oren sinds dinsdag. Voor dag en dauw ben ik met hem naar het ziekenhuis gegaan waar we moesten wachten op een kamertje waar nog drie kindjes kwamen voor hetzelfde. Eén voor één gingen die naar boven om onder narcose gebracht te worden en dan geopereerd. Dat stelde weinig voor, als ouder maak je je daar drukker over dan je kind die het moet ondergaan. Alle kinderen werden erg huilerig wakker en knabbelden dan na veel aandringen en met moeite wat kruimeltjes brood, wat een voorwaarde was om weg te mogen. Toen Tristan wakker werd was het gelijk: ha lekker, sandwiches, njom njom en weg waren ze. En hij wilde wat in mijn oor fluisteren: 'ik heb helemaal niet gehuild'.
Die middag hebben we het er even van genomen, het patiëntje had nergens last van en we zijn lekker in het zonnetje gaan lunchen.

Maar er is nog meer gebeurd de afgelopen weken. Karla heeft een mooie hor getimmerd voor het slaapkamerraam. Laurens heeft een paar keer gefietst (Verrassend, echt waar? Ja echt!) Lekker bij 18 graden in de winter, korte broek en mouwtjes. Zalig blijft dat.
Omdat we af en toe wel een beetje gek worden van de jongens die continu door elkaar kwebbelen en dezelfde spullen willen hebben (uiteraard ook op hetzelfde moment) en ruzie maken, zijn we ook wat apart gaan doen. Ik ben een paar uur met Julian op pad geweest en de week erop met Tristan. Heerlijk is dat, lekker keuvelen met zo'n jongetje zonder afleiding en je ziet ze genieten van de aandacht en de rust. Vooral Julian bloeit dan helemaal op en kwebbelt lekker maar kan ook heel lang zonder wat te zeggen met iets bezig zijn. En als dat iets een combinatie is van een stok en water, dan hoor je hem helemaal niet meer.
We hebben vlakbij een erg mooi dorpje (Clarendon) met een stroompje en een bakkerij dus daar heb je alles wat je nodig hebt voor zo'n onderneming. Hoewel we nog steeds wel de handen vol hebben aan die twee moet ik zeggen dat ze erg goed gaan. Ze zijn lief en gezond en volgens mij vertonen ze geen nukken die niet bij de leeftijd passen.

En dan lijken we vrijdag de dertiende ook nog aardig doorgekomen te zijn.

Bekijk foto's