Highway To The Sun

Onze buren zijn voor vijf weken vertrokken naar Italië en Griekenland en mijn collega vertrekt morgen naar Frankrijk en Spanje. Helemaal niet jaloers gelukkig. Bovendien: wij mogen op de kat van de buren passen dus voor ons is het ook reuzeleuk.
En of het allemaal niet leuk genoeg is stikken we ook van de feesten en partijen. Tristan had vorige zaterdag een verjaardagsfeestje van zijn klasgenootje Arabella. Meisjes zijn dan wel 'yuck' maar dat geldt niet voor meisjes die je ook echt kent. Ik nam ondertussen Julian mee naar de bakery in Clarendon voor wat vader-zoontje-tijd. We hebben een lekker gebakje gegeten en natuurlijk met water en stokken gespeeld. Gelukkiger kun je Julian niet krijgen.
Karla is die avond met Margot naar de film gegaan, behalve dat ze hadden besloten dat eten en kwebbelen eigenlijk leuker was, dus sloegen ze de film over.

De volgende ochtend was het vaderdag en daar had Karla vooral veel teveel werk van gemaakt. Ik kreeg cadeautjes van de kinderen, waarbij het knap lastig was de aandacht een beetje te verdelen. Ook had Karla een lekkere dikke Toblerone voor me gekocht. Maar de kaartjes en tekeningen van de kinderen waren natuurlijk het leukst.
Die middag was er alweer een verjaardagsfeestje, van Salma, de dochter van neef Onno die hier ruim een jaar geleden voet aan de grond zette. Ik heb er een flinke fietstocht van gemaakt die ondanks de voortdurende tegenwind erg mooi was. Het feestje was ook leuk, we hebben lekker gekletst en gespeeld en voor de kinderen waren er leuke spelletjes, waaronder koekhappen.

De afgelopen week was er ook de jaarlijkse Adelaide Show. Dat is een oefening in geldklopperij die men een traditie heeft weten te maken. Eerst betaal je je blauw om binnen te komen en dan mag je voor alles wat je binnen kunt doen ook fors aftikken. Hoogtepunt zijn de showbags, een sluwe manier om mensen te laten betalen voor een plastic zakje met reclame. Na afloop mag je het laatste restje kleingeld uit je zak halen voor het parkeren.
Het verbaast op dit punt misschien niet dat wij er nog nooit geweest zijn, zolang de kinderen er niet om vragen houden we dat zo. Later zullen we wel een keer gaan want we willen ook weer niet dat ze de enige kinderen in Adelaide zijn die niet weten wat de Show is.

Julian is de laatste tijd weer wat meer op zoek naar dingen om boos om te worden. Misschien is hij toe aan school, we weten het niet zo goed. Wel is het zo dat Karla en ik allebei snakken naar het lange weekendje weg dat begin Oktober op de planning staat. Dus misschien zijn er wel meer gezinsleden die daar aan toe zijn. Wat meer dingen ondernemen als gezin is meestal wel goed voor dat soort zaken.
Tristan is ook wel een beetje toe aan een break denk ik. Hij zit Julian altijd erg dicht op de huid en verwacht dat alles op zijn manier gebeurt. Hij kan soms plotseling om de kleinste dingen boos worden en gaan huilen. Vanavond bijvoorbeeld had hij twee zwarte potloden waarvan één een gebroken punt had. De andere was prima maar die wilde hij niet. Boos zijn, huilen en onder de tafel zitten dus. Maar moeheid speelde ook wel mee.
Afgelopen weekend had hij wel een zwemdiploma verdiend! Of, vergeleken met Nederland, meer een certificaat.
Omdat bedrijven weten dat mensen zin krijgen in vakantie (het is hier lente aan het worden en de temperatuur loopt langzaam op naar 25 graden) komen allerlei kampeerspulletjes in de aanbieding. Na drie zomers wikken en wegen hebben we nu maar besloten toe te slaan en een kampeerkoelkast en een luifel te kopen. Daarna zijn we even lekker wat gaan drinken bij de Duck-Inn, een café dat qua sfeer het dichtst bij een bruine kroeg komt. Bovendien is er een beekje bij waar de kinderen het heerlijk spelen vinden (denk: stokken! water!). Of de dag nog niet vol genoeg was heeft Karla ook nog custard-kruimelvlaai gemaakt om te oefenen.
Op de zondag had ze dus wel wat aanrommeltijd voor zichzelf verdiend. Ik zou eigenlijk gaan fietsen maar heb in plaats daarvan mijn ouwe trouwe Colnago schoongemaakt, die ik gebruik voor woon-werk verkeer (het is namelijk algemeen bekend dat je alleen ongelukken krijgt met je mooiste fiets). Ook heb ik alle kabels en de remblokjes vervangen, dat was hoog nodig. Helaas heeft dat nog niet alle schakelproblemen verholpen, zo merkte ik vandaag toen ik weer naar kantoor fietste. Ik vrees dat er na tien jaar misschien nog meer aan vervanging toe is. Maar voorlopig lukt het wel.

Woensdagavond had ik een afspraak met twee oud-collega's in een café in de heuvels. Het was erg leuk en bijkletsen met Peter en Ursula was leuk. Lekker even geroddeld over de gang van zaken bij het bedrijf natuurlijk en vooral Ursula is een lekker gek mens. Ze kent hele Monthy Python films en afleveringen van de Young Ones uit haar hoofd. Maar Peter is ook een aardige vent. Maar ook de rit erheen en terug door de heuvels in het pikkedonker en lekker alleen met een muziekje is heerlijk. Een gedachte hebben zonder dat die onderbroken wordt door "Dad..." is ook weleens lekker!

Bekijk foto's

Onze buren zijn voor vijf weken vertrokken naar Italië en Griekenland en mijn collega vertrekt morgen naar Frankrijk en Spanje. Helemaal niet jaloers gelukkig. Bovendien: wij mogen op de kat van de buren passen dus voor ons is het ook reuzeleuk.
En of het allemaal niet leuk genoeg is stikken we ook van de feesten en partijen. Tristan had vorige zaterdag een verjaardagsfeestje van zijn klasgenootje Arabella. Meisjes zijn dan wel 'yuck' maar dat geldt niet voor meisjes die je ook echt kent. Ik nam ondertussen Julian mee naar de bakery in Clarendon voor wat vader-zoontje-tijd. We hebben een lekker gebakje gegeten en natuurlijk met water en stokken gespeeld. Gelukkiger kun je Julian niet krijgen.
Karla is die avond met Margot naar de film gegaan, behalve dat ze hadden besloten dat eten en kwebbelen eigenlijk leuker was, dus sloegen ze de film over.

De volgende ochtend was het vaderdag en daar had Karla vooral veel teveel werk van gemaakt. Ik kreeg cadeautjes van de kinderen, waarbij het knap lastig was de aandacht een beetje te verdelen. Ook had Karla een lekkere dikke Toblerone voor me gekocht. Maar de kaartjes en tekeningen van de kinderen waren natuurlijk het leukst.
Die middag was er alweer een verjaardagsfeestje, van Salma, de dochter van neef Onno die hier ruim een jaar geleden voet aan de grond zette. Ik heb er een flinke fietstocht van gemaakt die ondanks de voortdurende tegenwind erg mooi was. Het feestje was ook leuk, we hebben lekker gekletst en gespeeld en voor de kinderen waren er leuke spelletjes, waaronder koekhappen.

De afgelopen week was er ook de jaarlijkse Adelaide Show. Dat is een oefening in geldklopperij die men een traditie heeft weten te maken. Eerst betaal je je blauw om binnen te komen en dan mag je voor alles wat je binnen kunt doen ook fors aftikken. Hoogtepunt zijn de showbags, een sluwe manier om mensen te laten betalen voor een plastic zakje met reclame. Na afloop mag je het laatste restje kleingeld uit je zak halen voor het parkeren.
Het verbaast op dit punt misschien niet dat wij er nog nooit geweest zijn, zolang de kinderen er niet om vragen houden we dat zo. Later zullen we wel een keer gaan want we willen ook weer niet dat ze de enige kinderen in Adelaide zijn die niet weten wat de Show is.

Julian is de laatste tijd weer wat meer op zoek naar dingen om boos om te worden. Misschien is hij toe aan school, we weten het niet zo goed. Wel is het zo dat Karla en ik allebei snakken naar het lange weekendje weg dat begin Oktober op de planning staat. Dus misschien zijn er wel meer gezinsleden die daar aan toe zijn. Wat meer dingen ondernemen als gezin is meestal wel goed voor dat soort zaken.
Tristan is ook wel een beetje toe aan een break denk ik. Hij zit Julian altijd erg dicht op de huid en verwacht dat alles op zijn manier gebeurt. Hij kan soms plotseling om de kleinste dingen boos worden en gaan huilen. Vanavond bijvoorbeeld had hij twee zwarte potloden waarvan één een gebroken punt had. De andere was prima maar die wilde hij niet. Boos zijn, huilen en onder de tafel zitten dus. Maar moeheid speelde ook wel mee.
Afgelopen weekend had hij wel een zwemdiploma verdiend! Of, vergeleken met Nederland, meer een certificaat.
Omdat bedrijven weten dat mensen zin krijgen in vakantie (het is hier lente aan het worden en de temperatuur loopt langzaam op naar 25 graden) komen allerlei kampeerspulletjes in de aanbieding. Na drie zomers wikken en wegen hebben we nu maar besloten toe te slaan en een kampeerkoelkast en een luifel te kopen. Daarna zijn we even lekker wat gaan drinken bij de Duck-Inn, een café dat qua sfeer het dichtst bij een bruine kroeg komt. Bovendien is er een beekje bij waar de kinderen het heerlijk spelen vinden (denk: stokken! water!). Of de dag nog niet vol genoeg was heeft Karla ook nog custard-kruimelvlaai gemaakt om te oefenen.
Op de zondag had ze dus wel wat aanrommeltijd voor zichzelf verdiend. Ik zou eigenlijk gaan fietsen maar heb in plaats daarvan mijn ouwe trouwe Colnago schoongemaakt, die ik gebruik voor woon-werk verkeer (het is namelijk algemeen bekend dat je alleen ongelukken krijgt met je mooiste fiets). Ook heb ik alle kabels en de remblokjes vervangen, dat was hoog nodig. Helaas heeft dat nog niet alle schakelproblemen verholpen, zo merkte ik vandaag toen ik weer naar kantoor fietste. Ik vrees dat er na tien jaar misschien nog meer aan vervanging toe is. Maar voorlopig lukt het wel.

Woensdagavond had ik een afspraak met twee oud-collega's in een café in de heuvels. Het was erg leuk en bijkletsen met Peter en Ursula was leuk. Lekker even geroddeld over de gang van zaken bij het bedrijf natuurlijk en vooral Ursula is een lekker gek mens. Ze kent hele Monthy Python films en afleveringen van de Young Ones uit haar hoofd. Maar Peter is ook een aardige vent. Maar ook de rit erheen en terug door de heuvels in het pikkedonker en lekker alleen met een muziekje is heerlijk. Een gedachte hebben zonder dat die onderbroken wordt door "Dad..." is ook weleens lekker!

Bekijk foto's