Highway To The Sun

Ik had al eerder na de vakantie alweer iets op het blog willen zetten, maar ik had eerst weinig te melden en daarna had ik het te druk.

De kinderen zijn lekker sportief bezig want de zwemles is weer begonnen. Daarnaast zijn ze sinds twee weken op Little Athletics.
Op zondagochtend op het terrein van hun beoogde middelbare school verzamelen een heleboel kinderen zich en doen dan aan atletiek. Ze rennen, springen en gooien en hebben daar veel plezier in. Tristan en Julian zijn allebei behoorlijke strebertjes en af en toe winnen ze wel iets in hun eigen leeftijdsgroepje.
Het is erg leuk om al die kinderen lekker sportief bezig te zien en helemaal je eigen kinderen natuurlijk.

Behalve zwemles en atletiek is het gewone schoolleven ook weer op gang gekomen, compleet met af en toe een verjaarspartijtje. De weekenden zitten dus weer mooi vol.
De ruimte die nog over is verdwijnt in het zwembad, maar dat is binnenkort verleden tijd. Nadat ik met Epoxy Filler de gaten gevuld en geschuurd heb was het de beurt aan twee wasbeurten: eenmaal met een zuuroplossing en eenmaal met een speciale zeepoplossing.
Omdat de pomp van zo diep geen water omhoog kon pompen moest ik het daarna telkens leeghozen.

Na een weekje drogen zijn Karla en ik aan het verven geslagen. We begonnen op zaterdag na de zwemles omdat het ervoor te koud was en de temperatuur luistert erg nauw met de speciale zwembadverf. Karla deed de trap met alle moeilijke randjes en ik deed de grote vlakken met een roller.
De kids waren lief geweest dus lunch haalden we bij de bakker. En na klussen hoort een biertje met de buurman er gewoon bij. We bleken iets minder verf nodig te hebben dan gedacht en daarom besloten we op advies van hem niet twee maar drie lagen aan te brengen.

Op zondagochtend waren we dus alweer om zes uur in het bad te vinden, en we waren op tijd klaar voor de atletiek. Aan het eind van de dag, na het eten, was het tijd voor de derde laag.
Toen was de lol er wel echt grondig vanaf. Karla had een stevige hoofdpijn van de verflucht want hoewel de ventilatie goed was zat zij er vlak bovenop de hele tijd.

Maar het resultaat mag er zijn en met drie lagen in plaats van twee hoeven we het een paar jaar later pas weer te doen dan gedacht. Het zeil kan helaas nog niet weg omdat de verf nog zeker een week niet nat mag worden.
We hebben wat regen gehad en het zeil heeft nu gelukkig alles buiten gehouden, ik had het voor de zekerheid nog herschikt gelukkig. Waar de motrégen niet schadelijk was waren motten dat wel: de natte verf bleek erg aantrekkelijk voor ze, en bij het flapperen om los te komen strooien ze poeder wat ook lekker blijft plakken. Maar dat is dan jammer, zo kritisch als nu kijk je er toch nooit meer naar.

De afgelopen week heb ik de lampen erin gehangen en komende week komt dan de grote test of de kabeldoorvoer daarvan waterdicht is geworden. Hopelijk krijgt dat geen staartje!

Ander, voor mij persoonlijk interessant nieuws is dat het fietsen weer aardig op de... rit zit. Ik heb alweer twee keer met Neil gefietst op maandagavond. Dat was erg grappig, na de laatste keer anderhalf jaar geleden hadden we elkaar niet meer gesproken maar we pakten de draad gewoon weer op.

En ook de 'Detour Day' is terug, de prachtige (zij het zware) omweg naar het werk die collega Bryan en ik op donderdagen in alle vroegte maken. Vooral gister was dat een genot omdat het bij vertrek om half zes al 17 graden was. We hebben de Basket Range weer opgezocht, een prachtig gebied in de Adelaide Hills wat doet denken aan sommige stukken Frankrijk, met heuvels vol wijnranken, oude stenen schuren en mooie vergezichten.
We eindigen met een kopje koffie bij het erg mooie, onlangs geopende café van Stuart O'Grady, een ex-prof wielrenner uit Adelaide ('ex' sinds hij moest toegeven ooit weleens met zijn vingertjes aan de EPO te hebben gezeten...)

Komend weekend is weer de traditionele Amy's Ride en ik ben in de pauze op de racefiets het startbewijs gaan halen in de stad. Terug naar kantoor trapte ik door en hoorde ik 'kling', bleek dat er een half tandwiel afbrak aan de achterkant! Ik moest dus snel op zoek naar een vervanging, want online bestellen lukt niet als je het drie dagen later nodig hebt.

En dan is er nog allerlei ander nieuws:
Karla is weer een keer lekker uit eten geweest met vriendin Margot en de mannen eten dan traditiegetrouw pizza (dat is het eerste wat de jongens roepen als ze horen dat mama niet thuis eet, de schatjes)

We hadden onlangs weer een blue tongue lizard in de tuin, wat ik altijd erg leuk vind

Julian leert maar moeizaam lezen. Het boeit hem niet zo erg, hij is erg snel afgeleid en hij word er ook heel snel moe van: letterlijk met gapen en al. Het is een heel karwei om hem erbij te houden. Karla had later wat beter resultaat en ik van de week ook, maar het gaat een stuk moeizamer dan bij Tristan, die sowieso leergieriger is.

Ondanks onze pogingen het tegen te houden sparen de jongens weer animal cards van een supermarkt actie. Deze keer zijn het Ancient Animals (dinosarussen enzo) en we hebben weer hulp uit alle hoeken want het is de supermarkt waar wij geen boodschappen doen.
Je kunt gerust van verzamelkoorts spreken, vooral Tristan zegt als je binnenkomt niet meer 'hallo mam' maar: 'heb je kaartjes?'.
Laatst was hij ontroostbaar omdat hij de stickers verkeerd in zijn album had geplakt. Ik heb ze er met een mesje uitgepeuterd zonder de ondergrond te beschadigen, de belangrijke dingen die je zoal doet voor je kinderen...
Het is grappig: Tristan krijgt een spitser koppie en komt soms weer een stuk ouder over, maar dan kan hij om zoiets opeens weer zo'n klein kindje zijn.

Vorige week zondag hebben we een barbecue gehad bij mijn collega John. Hij heeft een zoontje van vier met veel interessant speelgoed. Het was een aangename middag al vinden Karla en ik het allebei wel een beetje moeilijk het gesprek gaande te houden omdat ze eigenlijk behoorlijk anders zijn dan wij. Maar ze zijn wel aardig en zoals gezegd: de kinderen en wij hadden het goed naar de zin.

Deze week is de airco in de 'oude' auto gemaakt, die deed niks meer. En als je twee mensen op bezoek krijgt die uit een Nederlandse herfst komen, dan kun je ze toch niet in een auto laten rijden zonder airco bij 45 graden.
Ik weet niet hoe warm het dan binnen in de auto wordt, maar dat hoeven ze nu ook niet te ontdekken.

En tot slot: Karla heeft het zo belachelijk druk op haar werk, dat is niet meer normaal. Op de een of andere manier is zij degene die het werk overneemt van wie er ook maar niet is, en haar eigen werk blijft natuurlijk gewoon doorlopen.
Daarom had ze de vrije dag die ze gister had genomen dubbel en dwars verdiend, om eindelijk eens even lekker aan zichzelf toe te komen. Luxe ontbijtje, tijdschriftje, dat werk.

Bekijk foto's

Ik had al eerder na de vakantie alweer iets op het blog willen zetten, maar ik had eerst weinig te melden en daarna had ik het te druk.

De kinderen zijn lekker sportief bezig want de zwemles is weer begonnen. Daarnaast zijn ze sinds twee weken op Little Athletics.
Op zondagochtend op het terrein van hun beoogde middelbare school verzamelen een heleboel kinderen zich en doen dan aan atletiek. Ze rennen, springen en gooien en hebben daar veel plezier in. Tristan en Julian zijn allebei behoorlijke strebertjes en af en toe winnen ze wel iets in hun eigen leeftijdsgroepje.
Het is erg leuk om al die kinderen lekker sportief bezig te zien en helemaal je eigen kinderen natuurlijk.

Behalve zwemles en atletiek is het gewone schoolleven ook weer op gang gekomen, compleet met af en toe een verjaarspartijtje. De weekenden zitten dus weer mooi vol.
De ruimte die nog over is verdwijnt in het zwembad, maar dat is binnenkort verleden tijd. Nadat ik met Epoxy Filler de gaten gevuld en geschuurd heb was het de beurt aan twee wasbeurten: eenmaal met een zuuroplossing en eenmaal met een speciale zeepoplossing.
Omdat de pomp van zo diep geen water omhoog kon pompen moest ik het daarna telkens leeghozen.

Na een weekje drogen zijn Karla en ik aan het verven geslagen. We begonnen op zaterdag na de zwemles omdat het ervoor te koud was en de temperatuur luistert erg nauw met de speciale zwembadverf. Karla deed de trap met alle moeilijke randjes en ik deed de grote vlakken met een roller.
De kids waren lief geweest dus lunch haalden we bij de bakker. En na klussen hoort een biertje met de buurman er gewoon bij. We bleken iets minder verf nodig te hebben dan gedacht en daarom besloten we op advies van hem niet twee maar drie lagen aan te brengen.

Op zondagochtend waren we dus alweer om zes uur in het bad te vinden, en we waren op tijd klaar voor de atletiek. Aan het eind van de dag, na het eten, was het tijd voor de derde laag.
Toen was de lol er wel echt grondig vanaf. Karla had een stevige hoofdpijn van de verflucht want hoewel de ventilatie goed was zat zij er vlak bovenop de hele tijd.

Maar het resultaat mag er zijn en met drie lagen in plaats van twee hoeven we het een paar jaar later pas weer te doen dan gedacht. Het zeil kan helaas nog niet weg omdat de verf nog zeker een week niet nat mag worden.
We hebben wat regen gehad en het zeil heeft nu gelukkig alles buiten gehouden, ik had het voor de zekerheid nog herschikt gelukkig. Waar de motrégen niet schadelijk was waren motten dat wel: de natte verf bleek erg aantrekkelijk voor ze, en bij het flapperen om los te komen strooien ze poeder wat ook lekker blijft plakken. Maar dat is dan jammer, zo kritisch als nu kijk je er toch nooit meer naar.

De afgelopen week heb ik de lampen erin gehangen en komende week komt dan de grote test of de kabeldoorvoer daarvan waterdicht is geworden. Hopelijk krijgt dat geen staartje!

Ander, voor mij persoonlijk interessant nieuws is dat het fietsen weer aardig op de... rit zit. Ik heb alweer twee keer met Neil gefietst op maandagavond. Dat was erg grappig, na de laatste keer anderhalf jaar geleden hadden we elkaar niet meer gesproken maar we pakten de draad gewoon weer op.

En ook de 'Detour Day' is terug, de prachtige (zij het zware) omweg naar het werk die collega Bryan en ik op donderdagen in alle vroegte maken. Vooral gister was dat een genot omdat het bij vertrek om half zes al 17 graden was. We hebben de Basket Range weer opgezocht, een prachtig gebied in de Adelaide Hills wat doet denken aan sommige stukken Frankrijk, met heuvels vol wijnranken, oude stenen schuren en mooie vergezichten.
We eindigen met een kopje koffie bij het erg mooie, onlangs geopende café van Stuart O'Grady, een ex-prof wielrenner uit Adelaide ('ex' sinds hij moest toegeven ooit weleens met zijn vingertjes aan de EPO te hebben gezeten...)

Komend weekend is weer de traditionele Amy's Ride en ik ben in de pauze op de racefiets het startbewijs gaan halen in de stad. Terug naar kantoor trapte ik door en hoorde ik 'kling', bleek dat er een half tandwiel afbrak aan de achterkant! Ik moest dus snel op zoek naar een vervanging, want online bestellen lukt niet als je het drie dagen later nodig hebt.

En dan is er nog allerlei ander nieuws:
Karla is weer een keer lekker uit eten geweest met vriendin Margot en de mannen eten dan traditiegetrouw pizza (dat is het eerste wat de jongens roepen als ze horen dat mama niet thuis eet, de schatjes)

We hadden onlangs weer een blue tongue lizard in de tuin, wat ik altijd erg leuk vind

Julian leert maar moeizaam lezen. Het boeit hem niet zo erg, hij is erg snel afgeleid en hij word er ook heel snel moe van: letterlijk met gapen en al. Het is een heel karwei om hem erbij te houden. Karla had later wat beter resultaat en ik van de week ook, maar het gaat een stuk moeizamer dan bij Tristan, die sowieso leergieriger is.

Ondanks onze pogingen het tegen te houden sparen de jongens weer animal cards van een supermarkt actie. Deze keer zijn het Ancient Animals (dinosarussen enzo) en we hebben weer hulp uit alle hoeken want het is de supermarkt waar wij geen boodschappen doen.
Je kunt gerust van verzamelkoorts spreken, vooral Tristan zegt als je binnenkomt niet meer 'hallo mam' maar: 'heb je kaartjes?'.
Laatst was hij ontroostbaar omdat hij de stickers verkeerd in zijn album had geplakt. Ik heb ze er met een mesje uitgepeuterd zonder de ondergrond te beschadigen, de belangrijke dingen die je zoal doet voor je kinderen...
Het is grappig: Tristan krijgt een spitser koppie en komt soms weer een stuk ouder over, maar dan kan hij om zoiets opeens weer zo'n klein kindje zijn.

Vorige week zondag hebben we een barbecue gehad bij mijn collega John. Hij heeft een zoontje van vier met veel interessant speelgoed. Het was een aangename middag al vinden Karla en ik het allebei wel een beetje moeilijk het gesprek gaande te houden omdat ze eigenlijk behoorlijk anders zijn dan wij. Maar ze zijn wel aardig en zoals gezegd: de kinderen en wij hadden het goed naar de zin.

Deze week is de airco in de 'oude' auto gemaakt, die deed niks meer. En als je twee mensen op bezoek krijgt die uit een Nederlandse herfst komen, dan kun je ze toch niet in een auto laten rijden zonder airco bij 45 graden.
Ik weet niet hoe warm het dan binnen in de auto wordt, maar dat hoeven ze nu ook niet te ontdekken.

En tot slot: Karla heeft het zo belachelijk druk op haar werk, dat is niet meer normaal. Op de een of andere manier is zij degene die het werk overneemt van wie er ook maar niet is, en haar eigen werk blijft natuurlijk gewoon doorlopen.
Daarom had ze de vrije dag die ze gister had genomen dubbel en dwars verdiend, om eindelijk eens even lekker aan zichzelf toe te komen. Luxe ontbijtje, tijdschriftje, dat werk.

Bekijk foto's