Highway To The Sun

Het eerste weekend na de vorige blog was het weer onze traditionele Amy's Ride. Peter en Jill konden met moeite voor de kinderen zorgen: ze werken sinds een jaar of twee veel te hard om de professionele golf-carrière van twee van hun kinderen te bekostigen. 'Professioneel' wil zeggen dat je er geld mee kunt verdienen, niet dat je dat ook doet.
Wij hadden de puf niet eens om uit eten te gaan en hebben wat gehaald om thuis op te eten. Die nacht ben ik nog om 2 uur opgestaan om de rugby finale tussen Australië en Nieuw-Zeeland te kijken, wat ik de moeite waard vond.

De volgende dag moesten we dus vroeg op voor de jaarlijkse fietstocht, maar ook daar maakten we ons wat makkelijker vanaf dan anders. We hebben de 100 kilometer ingekort to 80 maar wel met de beklimming van Willunga Hill erin, anders telt het niet. We gingen best hard waardoor we genoeg tijd hadden om een plaatselijk brouwerijtje op te zoeken. Na afloop kwam Steve ons weer halen met de 'ute', maar niet voordat we hem nog op een pint getrakteerd hadden in het heerlijke McLaren Vale visitor's center.

Het zwembad is op moment van schrijven helemaal klaar! Dat was nog even interessant, want er was toch een lek. Ik dacht dat het een van de lampen was, dus hebben we (buurman Johnny en ik) een zondagje besteed aan het toevoegen van een blok cement achter elke lamp. Grappig genoeg bleek dat de volgende dag het probleem helemaal niet te zijn, er was een pijpje lek vlakbij het gat dat ik gegraven had voor de lampen. Op zich was ik daar blij mee, want dat betekent dat mijn oplossing voor de kabel toch goed was. En ik kon het vrij eenvoudig repareren.
Het weekend erna heb ik de bestrating weer aangebracht, het zeil boven het zwembad was al weg en nu is het dus helemaal klaar! De lampen zijn prachtig en er zit inmiddels ook weer water in.

De kinderen hebben allebei weer een zwemdiploma gehaald en dat betekent dat ze nu op vrijdamiddag naar zwemles gaan. Wel een beetje jammer, want ik vond het wel leuk op de zaterdagochtend deel uit te maken van zo'n gemeenschapje. Maar misschien komt het wel weer als ze weer een groepje hoger gaan. Het maakt de start van het weekend wel wat rustiger zo.

Afgelopen woensdag was een erg warme dag (38 graden), dus zwemmen en barbecuen leek ons geschikt. Voor het tweede gedeelte hadden we de buren op bezoek, dat was gezellig. De volgende avond zagen we ze alweer, maar dat was niet gepland.

Karla belde donderdag om vier uur 's middags op het werk dat ze zich niet goed voelde en naar huis ging. Een half uur later belde ze weer dat ze de auto bij een tankstation neergezet had omdat ze niet meer verder durfde te rijden. Ze had verkrampte handen en trilde over haar hele lichaam, ook tintelde er van alles en ze was er een beetje van in paniek. Ik heb geadviseerd daar maar een ambulance te laten komen, liever voor niks naar het ziekenhuis dan niks doen als het ernstig blijkt, dacht ik.
Ik fietste ondertussen naar hetzelfde tankstation en was net op tijd om te zien hoe ze in de ambulance geladen werd. Ik reed er een stukje achteraan met de auto en haalde toen de jongens op. Met hun ben ik toen naar het ziekenhuis gereden om Karla op te zoeken. Gelukkig voelde ze zich alweer een stuk beter en bloedonderzoek wees niks uit. Ik ben met de jongens thuis gaan eten, heb toen de buurvrouw gevraagd om op te passen en ben terug gegaan naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik Karla om elf uur weer mee naar huis nemen en dat was dan weer even het einde van het avontuur.

Vrijdag was ze lekker vrij en komende maandag is ze ook nog thuis. De theorie is nu dat Karla een soort noodrem heeft gekregen, ze heeft het op het werk drukker dan te doen is, thuis trekken er voortdurend twee jongetjes aan haar en dan gaat ze ook nog regelmatig erg vroeg eruit om te gaan hardlopen. Ze is dan wel gewend dat ze alles aankan, maar ook zij blijft niet eeuwig piep. En als je dan de signalen negeert, dan wordt er op gegeven moment voor je besloten in te grijpen...
Wij zijn in elk geval erg blij dat ze nog bij ons is, we willen haar niet missen!

Sindsdien is het gewone leven alweer gewoon zijn gangetje aan het gaan. Karla is alweer naar de groenteman geweest en ik had vanmiddag enorme zin om met een biertje in de zon te zitten. En het was zaterdag, dus... ben ik in plaats daarvan met Tristan naar een verjaardagsfeestje geweest.
Daarna kon ik gelukkig toch nog even in het zonnetje zitten. De kinderen speelden ondertussen met hun nieuwe Lego, die ze van hun eigen geld hadden gekocht. Want wachten tot kerst, dat ging toch echt niet.

Bekijk foto's

Het eerste weekend na de vorige blog was het weer onze traditionele Amy's Ride. Peter en Jill konden met moeite voor de kinderen zorgen: ze werken sinds een jaar of twee veel te hard om de professionele golf-carrière van twee van hun kinderen te bekostigen. 'Professioneel' wil zeggen dat je er geld mee kunt verdienen, niet dat je dat ook doet.
Wij hadden de puf niet eens om uit eten te gaan en hebben wat gehaald om thuis op te eten. Die nacht ben ik nog om 2 uur opgestaan om de rugby finale tussen Australië en Nieuw-Zeeland te kijken, wat ik de moeite waard vond.

De volgende dag moesten we dus vroeg op voor de jaarlijkse fietstocht, maar ook daar maakten we ons wat makkelijker vanaf dan anders. We hebben de 100 kilometer ingekort to 80 maar wel met de beklimming van Willunga Hill erin, anders telt het niet. We gingen best hard waardoor we genoeg tijd hadden om een plaatselijk brouwerijtje op te zoeken. Na afloop kwam Steve ons weer halen met de 'ute', maar niet voordat we hem nog op een pint getrakteerd hadden in het heerlijke McLaren Vale visitor's center.

Het zwembad is op moment van schrijven helemaal klaar! Dat was nog even interessant, want er was toch een lek. Ik dacht dat het een van de lampen was, dus hebben we (buurman Johnny en ik) een zondagje besteed aan het toevoegen van een blok cement achter elke lamp. Grappig genoeg bleek dat de volgende dag het probleem helemaal niet te zijn, er was een pijpje lek vlakbij het gat dat ik gegraven had voor de lampen. Op zich was ik daar blij mee, want dat betekent dat mijn oplossing voor de kabel toch goed was. En ik kon het vrij eenvoudig repareren.
Het weekend erna heb ik de bestrating weer aangebracht, het zeil boven het zwembad was al weg en nu is het dus helemaal klaar! De lampen zijn prachtig en er zit inmiddels ook weer water in.

De kinderen hebben allebei weer een zwemdiploma gehaald en dat betekent dat ze nu op vrijdamiddag naar zwemles gaan. Wel een beetje jammer, want ik vond het wel leuk op de zaterdagochtend deel uit te maken van zo'n gemeenschapje. Maar misschien komt het wel weer als ze weer een groepje hoger gaan. Het maakt de start van het weekend wel wat rustiger zo.

Afgelopen woensdag was een erg warme dag (38 graden), dus zwemmen en barbecuen leek ons geschikt. Voor het tweede gedeelte hadden we de buren op bezoek, dat was gezellig. De volgende avond zagen we ze alweer, maar dat was niet gepland.

Karla belde donderdag om vier uur 's middags op het werk dat ze zich niet goed voelde en naar huis ging. Een half uur later belde ze weer dat ze de auto bij een tankstation neergezet had omdat ze niet meer verder durfde te rijden. Ze had verkrampte handen en trilde over haar hele lichaam, ook tintelde er van alles en ze was er een beetje van in paniek. Ik heb geadviseerd daar maar een ambulance te laten komen, liever voor niks naar het ziekenhuis dan niks doen als het ernstig blijkt, dacht ik.
Ik fietste ondertussen naar hetzelfde tankstation en was net op tijd om te zien hoe ze in de ambulance geladen werd. Ik reed er een stukje achteraan met de auto en haalde toen de jongens op. Met hun ben ik toen naar het ziekenhuis gereden om Karla op te zoeken. Gelukkig voelde ze zich alweer een stuk beter en bloedonderzoek wees niks uit. Ik ben met de jongens thuis gaan eten, heb toen de buurvrouw gevraagd om op te passen en ben terug gegaan naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik Karla om elf uur weer mee naar huis nemen en dat was dan weer even het einde van het avontuur.

Vrijdag was ze lekker vrij en komende maandag is ze ook nog thuis. De theorie is nu dat Karla een soort noodrem heeft gekregen, ze heeft het op het werk drukker dan te doen is, thuis trekken er voortdurend twee jongetjes aan haar en dan gaat ze ook nog regelmatig erg vroeg eruit om te gaan hardlopen. Ze is dan wel gewend dat ze alles aankan, maar ook zij blijft niet eeuwig piep. En als je dan de signalen negeert, dan wordt er op gegeven moment voor je besloten in te grijpen...
Wij zijn in elk geval erg blij dat ze nog bij ons is, we willen haar niet missen!

Sindsdien is het gewone leven alweer gewoon zijn gangetje aan het gaan. Karla is alweer naar de groenteman geweest en ik had vanmiddag enorme zin om met een biertje in de zon te zitten. En het was zaterdag, dus... ben ik in plaats daarvan met Tristan naar een verjaardagsfeestje geweest.
Daarna kon ik gelukkig toch nog even in het zonnetje zitten. De kinderen speelden ondertussen met hun nieuwe Lego, die ze van hun eigen geld hadden gekocht. Want wachten tot kerst, dat ging toch echt niet.

Bekijk foto's