Highway To The Sun

In het lange weekend hadden de kinderen een hut gebouwd in de kamer, van dekens en meubilair. Dat hadden ze een week eerder ook al gedaan en ze vroegen of ze er een keer in mochten slapen. Een lang weekend leek ons daarvoor geschikt omdat ze dan de nachtrust wat minder hard nodig zouden hebben.
Op zaterdag hebben ze dus gekampeerd in the Great Indoors. Dat ging natuurlijk niet zonder problemen. Hun hut was heel laag dus als ze zich omdraaiden trokken ze hem al kapot. En ze konden ook maar niet ophouden met klooien. Dat hoort er natuurlijk bij, maar toen het uitdraaide op steeds ruzie maken hebben we ze naar hun eigen bedjes gebracht. Dat was drama natuurlijk maar het was onderdeel van een strategie van de ouders. Toen we ze even later nog één (al geplande) kans gaven waren ze een stuk rustiger en gingen lekker slapen in de hut.

De volgende ochtend hadden we een lekker luxe ontbijt met eieren met spek, witte bonen in tomatensaus en worstjes. 's Lands wijs, 's Lands eer zullen we maar zeggen (al moet dat hier eigenlijk "When in Rome" zijn).
De rest van die dag ging op aan het bestrijden van klimop en wegwerken van een lelijke stroomkabel buiten. Karla en de kinderen gingen plonzen in Marion Swimming Center zodat ik daar gelegenheid voor had zonder al te veel 'hulp'. Overigens verwart Julian het Marion Swimming Center heel schattig met het bad waar hij zwemles heeft in Happy Valley. Hij noemde het steeds "Happy Mary Swimming Center".
Zondagavond ben ik veel te lang opgebleven door Rage. Dat is een programma met (meestal oude) clips dat in het weekend de hele nacht duurt. Deze keer hadden ze Mark Stewart als gastsamensteller, een jeugdheld van mij die ik nog steeds wel beluister (Mark Stewart geniet onbekendheid als frontman van The Pop Group en Mark Stewart and the Mafia). Dat was dus een feest van herkenning maar niet zo goed voor de nachtrust.

Later die week is Karla met Julian naar dokter Wabnitz gegaan, die na Tristan ook Julian van buisjes in de oren gaat voorzien. Maar hij wil er neusamandelen voor terug. Julian hoort niet optimaal en ademt erg veel door zijn mond. De hoop (mede van zijn lerares) is dat beter gehoor ervoor zorgt dat Julian minder vaak gefrustreerd is. Vanuit zijn beleving praten mensen heel ongeduldig tegen hem, vanuit die mensen (en wij zijn daar ook schuldig aan) moet je hem erg vaak iets vragen voordat hij reageert. De eerste keer dat hij het hoort is het ongeduld dus al aanwezig.

Tristan is nog steeds heel goed op school en hij houdt ook erg van footy (Australian Rules Football). Als een wedstrijd in de avond op tv is zegt hij bij het naar bed gaan altijd dat je hem de volgende ochtend moet vertellen wie gewonnen heeft. En als hij kijkt vertelt hij je elke vier seconden de score, zelfs als je meekijkt. Als Tristan moe is, meestal zo vanaf donderdag, dan kan hij verschrikkelijk snel huilen om de kleinste dingen. Dat is altijd een fijne combinatie, want als Julian moe wordt, meestal zo vanaf donderdag, dan heeft hij alleen nog inspiratie voor het saboteren van andermans bezigheden. En dat wordt dus extra beloond door een Tristan die dat helemaal niet kan hebben.
De ouders rest slechts een gevoel van wanhoop op zulke momenten. Misschien wel omdat die ook wel moe zijn aan het eind van de week.
Wel gaat ook Julian goed op school, de regelmaat en het feit dat hij een eigen plekje heeft waar hij thuishoort helemaal los van de andere gezinsleden doen hem goed. En lezen gaat ook steeds beter, al moet ik wel mijn best doen om mijn geduld te bewaren als hij steevast gokt in plaats van naar de letters kijkt.
We zijn ook begonnen met zakgeld. Heel weinig weliswaar, maar goed om ze uit te leggen dat als ze A willen kopen dat meteen kan, maar dat ze voor B moeten sparen (en wat dat dan is). Wij geloven meer in de educatieve waarde dan dat we vinden dat kinderen van die leeftijd in twee weken een nieuwe ei-pet moeten kunnen kopen.
Overigens zijn wij er best trots op dat als we ergens heengaan onze kinderen de enige zijn die niet aan een schermpje gelijmd zitten. Er is nog erg veel reality te ontdekken voordat we permanent overschakelen op virtual reality wat helaas de trend is.

Na een fikse winterdip ben ik weer een paar keer op de fiets naar het werk gegaan, maar het lukt niet altijd omdat het regelmatig regent. De conditie is bedroevend en de motivatie nog niet heel hoog maar het is een begin.
Karla sport ondertussen al de hele winter door en zou me er finaal vanaf rijden als we nu samen zouden fietsen.

Een nieuw weekend betekende weer nieuwe klusjes buiten, allemaal onderdeel van het grote zwembad-project. Ik ben begonnen met het verwijderen van de kalkaanslag van de tegels in het zwembad, heb een stalen paal weggehaald die een rest was van een veranda die ons huis ooit gehad heeft (maar die al weg was toen wij het kochten) en ik heb een groot zeil over het zwembad gespannen om het droog te houden voor als we ooit toekomen aan verven en uitgraven van oude kabels voor de lampen. Want als je iets niet wilt, dan is het wel water in je zwembad.

Bekijk foto's

In het lange weekend hadden de kinderen een hut gebouwd in de kamer, van dekens en meubilair. Dat hadden ze een week eerder ook al gedaan en ze vroegen of ze er een keer in mochten slapen. Een lang weekend leek ons daarvoor geschikt omdat ze dan de nachtrust wat minder hard nodig zouden hebben.
Op zaterdag hebben ze dus gekampeerd in the Great Indoors. Dat ging natuurlijk niet zonder problemen. Hun hut was heel laag dus als ze zich omdraaiden trokken ze hem al kapot. En ze konden ook maar niet ophouden met klooien. Dat hoort er natuurlijk bij, maar toen het uitdraaide op steeds ruzie maken hebben we ze naar hun eigen bedjes gebracht. Dat was drama natuurlijk maar het was onderdeel van een strategie van de ouders. Toen we ze even later nog één (al geplande) kans gaven waren ze een stuk rustiger en gingen lekker slapen in de hut.

De volgende ochtend hadden we een lekker luxe ontbijt met eieren met spek, witte bonen in tomatensaus en worstjes. 's Lands wijs, 's Lands eer zullen we maar zeggen (al moet dat hier eigenlijk "When in Rome" zijn).
De rest van die dag ging op aan het bestrijden van klimop en wegwerken van een lelijke stroomkabel buiten. Karla en de kinderen gingen plonzen in Marion Swimming Center zodat ik daar gelegenheid voor had zonder al te veel 'hulp'. Overigens verwart Julian het Marion Swimming Center heel schattig met het bad waar hij zwemles heeft in Happy Valley. Hij noemde het steeds "Happy Mary Swimming Center".
Zondagavond ben ik veel te lang opgebleven door Rage. Dat is een programma met (meestal oude) clips dat in het weekend de hele nacht duurt. Deze keer hadden ze Mark Stewart als gastsamensteller, een jeugdheld van mij die ik nog steeds wel beluister (Mark Stewart geniet onbekendheid als frontman van The Pop Group en Mark Stewart and the Mafia). Dat was dus een feest van herkenning maar niet zo goed voor de nachtrust.

Later die week is Karla met Julian naar dokter Wabnitz gegaan, die na Tristan ook Julian van buisjes in de oren gaat voorzien. Maar hij wil er neusamandelen voor terug. Julian hoort niet optimaal en ademt erg veel door zijn mond. De hoop (mede van zijn lerares) is dat beter gehoor ervoor zorgt dat Julian minder vaak gefrustreerd is. Vanuit zijn beleving praten mensen heel ongeduldig tegen hem, vanuit die mensen (en wij zijn daar ook schuldig aan) moet je hem erg vaak iets vragen voordat hij reageert. De eerste keer dat hij het hoort is het ongeduld dus al aanwezig.

Tristan is nog steeds heel goed op school en hij houdt ook erg van footy (Australian Rules Football). Als een wedstrijd in de avond op tv is zegt hij bij het naar bed gaan altijd dat je hem de volgende ochtend moet vertellen wie gewonnen heeft. En als hij kijkt vertelt hij je elke vier seconden de score, zelfs als je meekijkt. Als Tristan moe is, meestal zo vanaf donderdag, dan kan hij verschrikkelijk snel huilen om de kleinste dingen. Dat is altijd een fijne combinatie, want als Julian moe wordt, meestal zo vanaf donderdag, dan heeft hij alleen nog inspiratie voor het saboteren van andermans bezigheden. En dat wordt dus extra beloond door een Tristan die dat helemaal niet kan hebben.
De ouders rest slechts een gevoel van wanhoop op zulke momenten. Misschien wel omdat die ook wel moe zijn aan het eind van de week.
Wel gaat ook Julian goed op school, de regelmaat en het feit dat hij een eigen plekje heeft waar hij thuishoort helemaal los van de andere gezinsleden doen hem goed. En lezen gaat ook steeds beter, al moet ik wel mijn best doen om mijn geduld te bewaren als hij steevast gokt in plaats van naar de letters kijkt.
We zijn ook begonnen met zakgeld. Heel weinig weliswaar, maar goed om ze uit te leggen dat als ze A willen kopen dat meteen kan, maar dat ze voor B moeten sparen (en wat dat dan is). Wij geloven meer in de educatieve waarde dan dat we vinden dat kinderen van die leeftijd in twee weken een nieuwe ei-pet moeten kunnen kopen.
Overigens zijn wij er best trots op dat als we ergens heengaan onze kinderen de enige zijn die niet aan een schermpje gelijmd zitten. Er is nog erg veel reality te ontdekken voordat we permanent overschakelen op virtual reality wat helaas de trend is.

Na een fikse winterdip ben ik weer een paar keer op de fiets naar het werk gegaan, maar het lukt niet altijd omdat het regelmatig regent. De conditie is bedroevend en de motivatie nog niet heel hoog maar het is een begin.
Karla sport ondertussen al de hele winter door en zou me er finaal vanaf rijden als we nu samen zouden fietsen.

Een nieuw weekend betekende weer nieuwe klusjes buiten, allemaal onderdeel van het grote zwembad-project. Ik ben begonnen met het verwijderen van de kalkaanslag van de tegels in het zwembad, heb een stalen paal weggehaald die een rest was van een veranda die ons huis ooit gehad heeft (maar die al weg was toen wij het kochten) en ik heb een groot zeil over het zwembad gespannen om het droog te houden voor als we ooit toekomen aan verven en uitgraven van oude kabels voor de lampen. Want als je iets niet wilt, dan is het wel water in je zwembad.

Bekijk foto's