Highway To The Sun

Eerst hadden we nog wat nasleep van Julian zijn amandelen. Hij werd een paar nachten wakker met pijn en dat was wel zielig. Hij was niet de makkelijkste patiënt dus ik ben ook even met ze op pad gegaan naar een bos zodat Karla even een beetje kon opladen thuis.
Gelukkig was Julian na een paar dagen weer de oude.

Wat ons de afgelopen weken natuurlijk ook bezig heeft gehouden is de Tour. Het was gek om Utrecht op televisie te zien, zelfs mijn oude straat was even in beeld. Maar het is vast een teken aan de wand dat de winnaar in Utrecht uit Adelaide komt!
We kijken heel wat etappes, maar we kiezen ze wel uit omdat het niet te doen is om elke avond pas om één uur naar bed te gaan. Karla doet gezellig mee en soms kijkt ze zelfs met haar ogen open.

Zowel Karla als ik hadden in de afgelopen weken een etentje met het werk. Die van mij was in het Belgisch biercafé. Daar hebben ze onbetaalbaar Belgisch bier maar dat is goed te doen als je werkgever ervoor betaalt. Ik heb dus voor het eerst in lange tijd weer genoten van Leffe en Hoegaarden. De rest van de avond was ook erg gezellig.

Het is al een tijdje koud en onstuimig weer. Het zeil dat ik zo fraai over het zwembad had gespannen heeft zichzelf losgerukt door de harde wind en het regent veel. Goed voor de waterreservoirs maar niet echt leuk.
We verwachtten vooraf dus niet echt veel buiten te kunnen zijn op ons lange weekend weg naar Stansbury, op de Yorke Peninsula. Maar het viel reuze mee, we zagen geregeld de zon en zijn niet nat geworden. Het was lekker om er even uit te zijn, lekker uitwaaien en de dingen doen die we leuk vinden: ritjes maken over onverharde wegen, warme chocomel drinken, rommelen op het strand en de kinderen even lekker laten fietsen en ravotten.
We waren op woensdagavond vertrokken na het werk en kwamen tegen half twaalf op de bestemming aan. Dat was wel een beetje veel van het goede maar zo hoefden we tenminste niet de hele eerste ochtend op te offeren aan de reis.
Er zijn een paar kleine stadjes op Yorke Peninsula en we kenden ze nog niet omdat we nu zuidelijker zaten dan vorige keer. We hebben Stansbury, Yorketown en Edithburg verkend en hebben toen een stuk gereden met slapende achterbank, altijd heerlijk. We kwamen langs een grote 'windfarm', een windmolenpark. Helaas denkt onze premier dat mensen ziek worden van windmolens, al is dat denk ik vooral ingefluisterd door de portemonnaie van steenkolenmijnen.
Op één van de andere ritjes zijn we naar een vuurtoren gegaan. Het rotsige strand was daar leuk om te klauteren, beestjes te zoeken in rock pools en naar de wilde zee te kijken.

Toen we tijdens een tochtje op heel stille weggetjes terecht kwamen, of zelfs op geen weg meer maar gras dat alleen te berijden was door schaaphekken open te maken hebben we even lekker gek gedaan. We hebben de jongetjes lekker een stukje laten rennen en hebben ook om beurten op de treeplank van de auto gestaan terwijl we reden. Dat mag vast niet, maar leuk was het wel (aan de autoriteiten: dit blog bevat louter fictie).

De kinderen deelden een slaapkamer en dus was het na bedtijd een hoop gegiechel dat langzaam overging in gesnurk. Zodra die twee sliepen werden wij ook rozig maar er moest nog Tour gekeken worden natuurlijk.
We hebben de kinderen nog ieder blij gemaakt met 'Baymax', een figuur uit een animatiefilm waar ze heen waren geweest met het vakantieprogramma van de buitenschoolse opvang. Daar waren ze erg blij mee en ze hebben er veel mee gespeeld.

Helaas was het ook weer tijd om terug te gaan. Ik ben nog even met de kleintjes gaan fietsen (dat wil zeggen: ik liep, zij fietsten). Zo had Karla even gelegenheid om rustig de auto in te laden.
Ik had al een paar dagen last van mijn rug maar dat werd geleidelijk beter. Dacht ik. De eerste nacht thuis werd ik echter twee keer wakker van hevige pijn en ben toen toch maar naar de dokter gegaan de volgende dag. Ik kon me nauwelijks bewegen en maakte me toch wel zorgen.
Gelukkig bleek het een vrij veel voorkomende klacht te zijn en veel meer dan pijn is het niet. En het deed alleen pijn bij zitten, liggen, staan en bewegen. Het zou vanzelf weer over moeten gaan, al zal het ook regelmatig terugkomen. Ik heb er al jaren, wat zeg ik, decennia last van maar zo erg was het nog nooit geweest.
Ik ben al de hele week thuis (dat doe ik normaal gesproken nooit, tenzij ik tegen auto's aanfiets). Het gaat langzaam maar zeker beter maar soepel bewegen is nog een eind weg.

Volgende week ga ik weer werken en is de Tour voorbij. Maar het gewone leven keert dan nog niet helemaal terug want er komt een verjaardag aan, de zevende alweer van onze lieve Tristan.
Karla is al druk bezig met voorbereiden en wie haar kent zal het niet verbazen dat ze een hoop leuke ideeën heeft die ook weer een heleboel werk betekenen!

Bekijk foto's

Eerst hadden we nog wat nasleep van Julian zijn amandelen. Hij werd een paar nachten wakker met pijn en dat was wel zielig. Hij was niet de makkelijkste patiënt dus ik ben ook even met ze op pad gegaan naar een bos zodat Karla even een beetje kon opladen thuis.
Gelukkig was Julian na een paar dagen weer de oude.

Wat ons de afgelopen weken natuurlijk ook bezig heeft gehouden is de Tour. Het was gek om Utrecht op televisie te zien, zelfs mijn oude straat was even in beeld. Maar het is vast een teken aan de wand dat de winnaar in Utrecht uit Adelaide komt!
We kijken heel wat etappes, maar we kiezen ze wel uit omdat het niet te doen is om elke avond pas om één uur naar bed te gaan. Karla doet gezellig mee en soms kijkt ze zelfs met haar ogen open.

Zowel Karla als ik hadden in de afgelopen weken een etentje met het werk. Die van mij was in het Belgisch biercafé. Daar hebben ze onbetaalbaar Belgisch bier maar dat is goed te doen als je werkgever ervoor betaalt. Ik heb dus voor het eerst in lange tijd weer genoten van Leffe en Hoegaarden. De rest van de avond was ook erg gezellig.

Het is al een tijdje koud en onstuimig weer. Het zeil dat ik zo fraai over het zwembad had gespannen heeft zichzelf losgerukt door de harde wind en het regent veel. Goed voor de waterreservoirs maar niet echt leuk.
We verwachtten vooraf dus niet echt veel buiten te kunnen zijn op ons lange weekend weg naar Stansbury, op de Yorke Peninsula. Maar het viel reuze mee, we zagen geregeld de zon en zijn niet nat geworden. Het was lekker om er even uit te zijn, lekker uitwaaien en de dingen doen die we leuk vinden: ritjes maken over onverharde wegen, warme chocomel drinken, rommelen op het strand en de kinderen even lekker laten fietsen en ravotten.
We waren op woensdagavond vertrokken na het werk en kwamen tegen half twaalf op de bestemming aan. Dat was wel een beetje veel van het goede maar zo hoefden we tenminste niet de hele eerste ochtend op te offeren aan de reis.
Er zijn een paar kleine stadjes op Yorke Peninsula en we kenden ze nog niet omdat we nu zuidelijker zaten dan vorige keer. We hebben Stansbury, Yorketown en Edithburg verkend en hebben toen een stuk gereden met slapende achterbank, altijd heerlijk. We kwamen langs een grote 'windfarm', een windmolenpark. Helaas denkt onze premier dat mensen ziek worden van windmolens, al is dat denk ik vooral ingefluisterd door de portemonnaie van steenkolenmijnen.
Op één van de andere ritjes zijn we naar een vuurtoren gegaan. Het rotsige strand was daar leuk om te klauteren, beestjes te zoeken in rock pools en naar de wilde zee te kijken.

Toen we tijdens een tochtje op heel stille weggetjes terecht kwamen, of zelfs op geen weg meer maar gras dat alleen te berijden was door schaaphekken open te maken hebben we even lekker gek gedaan. We hebben de jongetjes lekker een stukje laten rennen en hebben ook om beurten op de treeplank van de auto gestaan terwijl we reden. Dat mag vast niet, maar leuk was het wel (aan de autoriteiten: dit blog bevat louter fictie).

De kinderen deelden een slaapkamer en dus was het na bedtijd een hoop gegiechel dat langzaam overging in gesnurk. Zodra die twee sliepen werden wij ook rozig maar er moest nog Tour gekeken worden natuurlijk.
We hebben de kinderen nog ieder blij gemaakt met 'Baymax', een figuur uit een animatiefilm waar ze heen waren geweest met het vakantieprogramma van de buitenschoolse opvang. Daar waren ze erg blij mee en ze hebben er veel mee gespeeld.

Helaas was het ook weer tijd om terug te gaan. Ik ben nog even met de kleintjes gaan fietsen (dat wil zeggen: ik liep, zij fietsten). Zo had Karla even gelegenheid om rustig de auto in te laden.
Ik had al een paar dagen last van mijn rug maar dat werd geleidelijk beter. Dacht ik. De eerste nacht thuis werd ik echter twee keer wakker van hevige pijn en ben toen toch maar naar de dokter gegaan de volgende dag. Ik kon me nauwelijks bewegen en maakte me toch wel zorgen.
Gelukkig bleek het een vrij veel voorkomende klacht te zijn en veel meer dan pijn is het niet. En het deed alleen pijn bij zitten, liggen, staan en bewegen. Het zou vanzelf weer over moeten gaan, al zal het ook regelmatig terugkomen. Ik heb er al jaren, wat zeg ik, decennia last van maar zo erg was het nog nooit geweest.
Ik ben al de hele week thuis (dat doe ik normaal gesproken nooit, tenzij ik tegen auto's aanfiets). Het gaat langzaam maar zeker beter maar soepel bewegen is nog een eind weg.

Volgende week ga ik weer werken en is de Tour voorbij. Maar het gewone leven keert dan nog niet helemaal terug want er komt een verjaardag aan, de zevende alweer van onze lieve Tristan.
Karla is al druk bezig met voorbereiden en wie haar kent zal het niet verbazen dat ze een hoop leuke ideeën heeft die ook weer een heleboel werk betekenen!

Bekijk foto's