Highway To The Sun

In sommige opzichten zijn we de afgelopen tijd van voor af aan begonnen. Van de lerares van Julian kregen we bericht dat hij agressief was op school en ook op buitenschoolse opvang gedroeg hij zich niet altijd prettig. Net als je je afvraagt wat je met hem aanmoet en of het ooit nog goedkomt is hij dan opeens weer heel anders en veel leuker. Nog steeds ondeugend en soms testerig maar het is dan ook Julian. Maar verder gewoon leuk. We hebben geen exemplaar van Oei, Ik Groei meegenomen maar het lijkt alsof de sprongetjes nog steeds bestaan bij Julian.
Tristan heeft het ook niet altijd makkelijk met zo'n broertje en laat heel wat traantjes als hij gewoon niet kan begrijpen dat Julian zo vaak wil etteren. Maar vergis je niet, vaak is dat Julians enige manier om zijn grote broer terug te pakken voor alle keren dat Tristan hem behandelt als een soort lijfeigene. Zodra Julian iets doet staat Tristan er bovenop om te kijken of het wel gebeurt zoals Tristan het wil, en als dat niet zo is dan hoort Julian dat wel.
Kortom, de jongetjes brengen weleens wat tijd op hun kamertjes door omdat de ouders naar iets anders willen luisteren dan ruzie. Naar niks bijvoorbeeld, dat herinner ik me vaag.

Maar zoals gezegd is Julian de laatste week weer behoorlijk lief en Tristan heeft lezen ontdekt. Van Marlies (mijn moeder, bij de jongetjes bekend als 'oma met de hond') heeft hij voor zijn verjaardag onder andere een boek gekregen, The Thirteen-Storey Treehouse. Geweldig vond Tristan dat en hij kon niet stoppen met lezen tot het uit was, zo schattig. Hij heeft van een klasgenootje (tevens zijn beste vriendje) het vervolg geleend en hij is er weer niet uit los te rukken. En er zijn nog drie delen, dus die horen we voorlopig niet.
Julian heeft duidelijk meer moeite met lezen, we oefenen thuis regelmatig maar hij kan zich maar niet concentreren op zijn leeswerk en hoe vaak je hem ook zegt te kijken naar wat er echt staat, hij probeert met gokken en (vaak verkeerd) onthouden er zo snel mogelijk onderuit te komen. Frustratie voor iedereen als blijkt dat het dan alleen maar langer duurt...

Na mijn enorme winterdip op fietsgebied begon ik eindelijk weer een beetje zin te krijgen toen het in mijn rug schoot. Die hield me daarna nog weken van de fiets maar nu ben ik ook daar van voor af aan begonnen. Zwaar en langzaam maar ik zal me wel weer terugvechten. Wel heb ik nog wat pijn die ook bij fietsen een beetje merkbaar is.
Karla is ondertussen juist al de hele winter vreselijk sportief bezig en is in topvorm. Ze verbreekt het ene persoonlijke record na het andere waar ik niet eens naar mijn tijden durf te kijken. Ze is mijn eigen kampioen!
Gelukkig is ze nu ook klaar met andermans drukke baan die ze twee weken overnam. Laatst had ze zelfs op zondag een halve dag gewerkt. Ik ben toen met de jongens weer het bos ingegaan, gevolgd door speeltuin en lunch bij de Bakery in Meadows. Op de weg terug heb ik een onverharde omweg genomen over Mount Magnificent, die zijn naam waarschijnlijk te danken heeft aan het prachtige uitzicht. Ook zag ik wat heel kleine lammetjes en kangoeroe's, van zulke ritjes blijf ik genieten.

Verder waren er nog de gewone alledaagse dingen. Julian had een verjaarspartijtje en Tristan raakt bijna dagelijks wel iets kwijt. Hoe vaak je hem ook vertelt dat zijn spullen niet vanzelf achter hem aan komen, zodra hij iets neerlegt weet hij niet meer dat het bestaat. Als je hem vraagt waar zijn jas is zegt hij 'I don't know!' op een toon van: waarom vraag je dat aan mij?
En we hebben een reeks avonden gekeken naar de Zweedse serie Äkta Människor (Engels ondertiteld), dat was echt genieten op allerlei vlakken. Misschien wel de beste serie die ik ooit gezien heb.
Vandaag was het op de golfclub weer erg leuk met de Sherratts én de Huishes. We komen daar nog steeds graag sinds we voet op Australische bodem zetten. Dat was deze week precies vijf jaar geleden!

Bekijk foto's

In sommige opzichten zijn we de afgelopen tijd van voor af aan begonnen. Van de lerares van Julian kregen we bericht dat hij agressief was op school en ook op buitenschoolse opvang gedroeg hij zich niet altijd prettig. Net als je je afvraagt wat je met hem aanmoet en of het ooit nog goedkomt is hij dan opeens weer heel anders en veel leuker. Nog steeds ondeugend en soms testerig maar het is dan ook Julian. Maar verder gewoon leuk. We hebben geen exemplaar van Oei, Ik Groei meegenomen maar het lijkt alsof de sprongetjes nog steeds bestaan bij Julian.
Tristan heeft het ook niet altijd makkelijk met zo'n broertje en laat heel wat traantjes als hij gewoon niet kan begrijpen dat Julian zo vaak wil etteren. Maar vergis je niet, vaak is dat Julians enige manier om zijn grote broer terug te pakken voor alle keren dat Tristan hem behandelt als een soort lijfeigene. Zodra Julian iets doet staat Tristan er bovenop om te kijken of het wel gebeurt zoals Tristan het wil, en als dat niet zo is dan hoort Julian dat wel.
Kortom, de jongetjes brengen weleens wat tijd op hun kamertjes door omdat de ouders naar iets anders willen luisteren dan ruzie. Naar niks bijvoorbeeld, dat herinner ik me vaag.

Maar zoals gezegd is Julian de laatste week weer behoorlijk lief en Tristan heeft lezen ontdekt. Van Marlies (mijn moeder, bij de jongetjes bekend als 'oma met de hond') heeft hij voor zijn verjaardag onder andere een boek gekregen, The Thirteen-Storey Treehouse. Geweldig vond Tristan dat en hij kon niet stoppen met lezen tot het uit was, zo schattig. Hij heeft van een klasgenootje (tevens zijn beste vriendje) het vervolg geleend en hij is er weer niet uit los te rukken. En er zijn nog drie delen, dus die horen we voorlopig niet.
Julian heeft duidelijk meer moeite met lezen, we oefenen thuis regelmatig maar hij kan zich maar niet concentreren op zijn leeswerk en hoe vaak je hem ook zegt te kijken naar wat er echt staat, hij probeert met gokken en (vaak verkeerd) onthouden er zo snel mogelijk onderuit te komen. Frustratie voor iedereen als blijkt dat het dan alleen maar langer duurt...

Na mijn enorme winterdip op fietsgebied begon ik eindelijk weer een beetje zin te krijgen toen het in mijn rug schoot. Die hield me daarna nog weken van de fiets maar nu ben ik ook daar van voor af aan begonnen. Zwaar en langzaam maar ik zal me wel weer terugvechten. Wel heb ik nog wat pijn die ook bij fietsen een beetje merkbaar is.
Karla is ondertussen juist al de hele winter vreselijk sportief bezig en is in topvorm. Ze verbreekt het ene persoonlijke record na het andere waar ik niet eens naar mijn tijden durf te kijken. Ze is mijn eigen kampioen!
Gelukkig is ze nu ook klaar met andermans drukke baan die ze twee weken overnam. Laatst had ze zelfs op zondag een halve dag gewerkt. Ik ben toen met de jongens weer het bos ingegaan, gevolgd door speeltuin en lunch bij de Bakery in Meadows. Op de weg terug heb ik een onverharde omweg genomen over Mount Magnificent, die zijn naam waarschijnlijk te danken heeft aan het prachtige uitzicht. Ook zag ik wat heel kleine lammetjes en kangoeroe's, van zulke ritjes blijf ik genieten.

Verder waren er nog de gewone alledaagse dingen. Julian had een verjaarspartijtje en Tristan raakt bijna dagelijks wel iets kwijt. Hoe vaak je hem ook vertelt dat zijn spullen niet vanzelf achter hem aan komen, zodra hij iets neerlegt weet hij niet meer dat het bestaat. Als je hem vraagt waar zijn jas is zegt hij 'I don't know!' op een toon van: waarom vraag je dat aan mij?
En we hebben een reeks avonden gekeken naar de Zweedse serie Äkta Människor (Engels ondertiteld), dat was echt genieten op allerlei vlakken. Misschien wel de beste serie die ik ooit gezien heb.
Vandaag was het op de golfclub weer erg leuk met de Sherratts én de Huishes. We komen daar nog steeds graag sinds we voet op Australische bodem zetten. Dat was deze week precies vijf jaar geleden!

Bekijk foto's