Highway To The Sun

Sorry jongens, ik ben veel te laat, deze blog had vrijdagavond al gepubliceerd moeten worden. Echter door ons drukke leventje, was ik daar veel te moe voor. En gisteren waren we uitgenodigd voor pizza, appeltaart en boterkoek (yum!) bij vrienden en dus kwam het er ook toen niet van.

De afgelopen 2 weken heeft er niet heel veel speciaals plaats gevonden. In de weekenden hebben we wat meer lente weer gehad, wat altijd zorgt voor een extra goed humeur. Zo zijn we weer naar het bos gegaan en hebben we daar een mooi fikkie gestookt en lekker worstjes & marshmallows geroosterd. Helaas werd het eind van dit gezellige uitje wat overschaduwd door het verlies van Tristan's bril. We konden hem nergens meer vinden. Een week later vonden we hem echter terug in een jaszak... die Tristan, die vergeet erg snel waar hij zijn spullen laat. Regelmatig zijn we spullen, voor een aantal dagen, kwijt.

Verder rijd ik op de fiets tegenwoordig op de woensdagen een stukje om (naar huis) samen met een andere fietser die ik een aantal weken geleden tegenkwam. Die woensdag was het mooi weer en ging ik de uitdaging aan om onder anderen via een enorm stijl 20-24% pad naar huis te rijden. Ik was een beetje bang, maar ik haalde het net zonder afstappen. Helaas waren we wat later vertrokken en dus reden we ook een stuk in het donker. Toen ik in alle haast mijn lampje wat meer naar beneden buigde om ook de weg te kunnen zien, brak ik helaas mijn lampje af en dus kon ik hem niet meer op mijn fiets bevestigen. Ik moest nog steeds een aardige afdaling waar ik met 60km/u via een bochtige weg naar beneden zou fietsen. Ik zag geen andere optie dan het lampje tijdens de afdaling tussen mijn tanden vast te houden, zodat ik wat kon zien en ik ook gezien kon worden. Gelukkig ging het goed, alleen onderaan de afdaling verloor ik hem uit mijn mond. Gelukkig was het lampje aan toen ik het verloor en dus was hij snel gevonden. Achteraf voelde die avond echt als een vakantie. Zo'n ommetje maakt dat je het werk even helemaal vergeet en even echt iets leuks doet... ook al is het soms echt afzien. Afgelopen woensdag reden we dezelfde weg, maar het weer zat niet mee. Thuisgekomen was ik door en door nat. Mijn schoenen voelden aan als een zwembad, echt zeiknat. En afdalen in het donker, in de regen, waarbij je remmen slecht werken vond ik ook niet echt voor herhaling vatbaar. Klimmen vind ik dan geen probleem, maar afdalen, nee, liever niet.

Regelmatig kom ik in de ochtend op weg naar mijn werk, met de fiets, konijntjes tegen, maar Laurens kwam deze week een mooie kangeroe tegen. Wel altijd opletten met zo'n groot beest, ze kunnen je makkelijk van je fiets aftrappen als ze willen en dus geef je de kangeroe alle ruimte.

We kijken hier trouwens ook iedere avond de samenvatting van de Vuelta, blijft leuk om te kijken!

Vorige week sloegen we vanwege drukte bij de golfclub, de golfclub een keer over en gingen we lekker de stad in om bij Central Market wat te eten. Alles ging volgens planning totdat we het laatste stukje van de auto naar de Central Market moesten lopen. De kids waren enthousiast en Julian begon te rennen en wat doe je als oudere broer als je kleinere broertje er vandoor gaat, proberen bij te houden natuurlijk.... Maar omdat Tristan nogal wat spulletjes in zijn jaszakken had verborgen, moest hij die wel vasthouden en dus rende hij met zijn handen in zijn jaszak. Maar aangezien Tristan niet altijd goed oplet bij het lopen struikelde hij en had hij geen andere mogelijkheid dan zijn val op te vangen met zijn gezicht. En tjonge jonge wat had hij zichzelf toegetakeld. Een heftige bloedneus, een dikke bult op zijn voorhoofd en net boven zijn oog, een snee in zijn wenkbrauw en dikke schrammen op zijn neus, wang en direct naast zijn mond. Zie foto's. Toch hadden we ook geluk want er kwam op dat moment een tandarts langs op weg naar huis, die ons wel even wilde helpen. Aldus nam hij ons mee naar zijn praktijk, checkte even Tristan's tanden, gaf ons een zakje met ijsklontjes mee en gaf beide kids een kleine toy, dat alles hielp ons enorm. Daarna hebben we toch nog wat lekkers gegeten, maar werden we wel een beetje raar aangekeken met onze zoon die er zo toegetakeld uitzag. Gelukkig zijn we nu een week verder en zien zijn wonden er een stuk beter uit.

Dan om de titel nog maar even toe te lichten: Ik ga stoppen met mijn maandelijkse blog. Ik heb het ca 2,5 jaar elke maand gedaan maar ik vind het te zwaar. Laurens gaat nog wel door, dus dat wordt elke maand een blog ipv elke 2 weken. Petje af voor mijn grote lief die het blog al sinds 2010 in stand houdt!

Bekijk foto's

Sorry jongens, ik ben veel te laat, deze blog had vrijdagavond al gepubliceerd moeten worden. Echter door ons drukke leventje, was ik daar veel te moe voor. En gisteren waren we uitgenodigd voor pizza, appeltaart en boterkoek (yum!) bij vrienden en dus kwam het er ook toen niet van.

De afgelopen 2 weken heeft er niet heel veel speciaals plaats gevonden. In de weekenden hebben we wat meer lente weer gehad, wat altijd zorgt voor een extra goed humeur. Zo zijn we weer naar het bos gegaan en hebben we daar een mooi fikkie gestookt en lekker worstjes & marshmallows geroosterd. Helaas werd het eind van dit gezellige uitje wat overschaduwd door het verlies van Tristan's bril. We konden hem nergens meer vinden. Een week later vonden we hem echter terug in een jaszak... die Tristan, die vergeet erg snel waar hij zijn spullen laat. Regelmatig zijn we spullen, voor een aantal dagen, kwijt.

Verder rijd ik op de fiets tegenwoordig op de woensdagen een stukje om (naar huis) samen met een andere fietser die ik een aantal weken geleden tegenkwam. Die woensdag was het mooi weer en ging ik de uitdaging aan om onder anderen via een enorm stijl 20-24% pad naar huis te rijden. Ik was een beetje bang, maar ik haalde het net zonder afstappen. Helaas waren we wat later vertrokken en dus reden we ook een stuk in het donker. Toen ik in alle haast mijn lampje wat meer naar beneden buigde om ook de weg te kunnen zien, brak ik helaas mijn lampje af en dus kon ik hem niet meer op mijn fiets bevestigen. Ik moest nog steeds een aardige afdaling waar ik met 60km/u via een bochtige weg naar beneden zou fietsen. Ik zag geen andere optie dan het lampje tijdens de afdaling tussen mijn tanden vast te houden, zodat ik wat kon zien en ik ook gezien kon worden. Gelukkig ging het goed, alleen onderaan de afdaling verloor ik hem uit mijn mond. Gelukkig was het lampje aan toen ik het verloor en dus was hij snel gevonden. Achteraf voelde die avond echt als een vakantie. Zo'n ommetje maakt dat je het werk even helemaal vergeet en even echt iets leuks doet... ook al is het soms echt afzien. Afgelopen woensdag reden we dezelfde weg, maar het weer zat niet mee. Thuisgekomen was ik door en door nat. Mijn schoenen voelden aan als een zwembad, echt zeiknat. En afdalen in het donker, in de regen, waarbij je remmen slecht werken vond ik ook niet echt voor herhaling vatbaar. Klimmen vind ik dan geen probleem, maar afdalen, nee, liever niet.

Regelmatig kom ik in de ochtend op weg naar mijn werk, met de fiets, konijntjes tegen, maar Laurens kwam deze week een mooie kangeroe tegen. Wel altijd opletten met zo'n groot beest, ze kunnen je makkelijk van je fiets aftrappen als ze willen en dus geef je de kangeroe alle ruimte.

We kijken hier trouwens ook iedere avond de samenvatting van de Vuelta, blijft leuk om te kijken!

Vorige week sloegen we vanwege drukte bij de golfclub, de golfclub een keer over en gingen we lekker de stad in om bij Central Market wat te eten. Alles ging volgens planning totdat we het laatste stukje van de auto naar de Central Market moesten lopen. De kids waren enthousiast en Julian begon te rennen en wat doe je als oudere broer als je kleinere broertje er vandoor gaat, proberen bij te houden natuurlijk.... Maar omdat Tristan nogal wat spulletjes in zijn jaszakken had verborgen, moest hij die wel vasthouden en dus rende hij met zijn handen in zijn jaszak. Maar aangezien Tristan niet altijd goed oplet bij het lopen struikelde hij en had hij geen andere mogelijkheid dan zijn val op te vangen met zijn gezicht. En tjonge jonge wat had hij zichzelf toegetakeld. Een heftige bloedneus, een dikke bult op zijn voorhoofd en net boven zijn oog, een snee in zijn wenkbrauw en dikke schrammen op zijn neus, wang en direct naast zijn mond. Zie foto's. Toch hadden we ook geluk want er kwam op dat moment een tandarts langs op weg naar huis, die ons wel even wilde helpen. Aldus nam hij ons mee naar zijn praktijk, checkte even Tristan's tanden, gaf ons een zakje met ijsklontjes mee en gaf beide kids een kleine toy, dat alles hielp ons enorm. Daarna hebben we toch nog wat lekkers gegeten, maar werden we wel een beetje raar aangekeken met onze zoon die er zo toegetakeld uitzag. Gelukkig zijn we nu een week verder en zien zijn wonden er een stuk beter uit.

Dan om de titel nog maar even toe te lichten: Ik ga stoppen met mijn maandelijkse blog. Ik heb het ca 2,5 jaar elke maand gedaan maar ik vind het te zwaar. Laurens gaat nog wel door, dus dat wordt elke maand een blog ipv elke 2 weken. Petje af voor mijn grote lief die het blog al sinds 2010 in stand houdt!

Bekijk foto's