Highway To The Sun

Welkom op Karla en Laurens' (en Tristans en Julians) blog.
Het thema van vandaag: lek. En om precies te zijn: nog veel lekker.

Zo was er onze eerste lekke band met deze auto. Ook de eerste in Australië trouwens. Er zat een scherpe schroef in. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om op onze eigen oprit eens te kijken hoe je de reserveband er eigenlijk uithaalt enzo.
Ook hadden we voor off-road bush avonturen al een tyre repair kit aangeschaft. Daar had ik nog totaal geen ervaring mee, maar ik kon de band ermee repareren! Die repair kit heeft zichzelf dus al terugverdiend.
Karla was zo lief om later diezelfde week een nog veel grotere schroef in een andere band te hebben. Zo kon ik de geleerde technieken fijn nog even oefenen en het gaf meteen iets te doen in onze anders zo stille en saaie weekenden. Ik draai nu mijn hand niet meer om voor een lekke autoband.

Een andere manier om die zee van vrije... seconden op te vullen, is met fietsen. Ik wil weer wat meer in vorm komen en ging dus een lange tocht maken. Helaas had ik na twintig kilometer al een lekke band en bleek de reserveband ook lek in mijn tasje te zitten. Karla moest me uiteindelijk komen halen.
Het weekend erna een nieuwe poging gedaan. Weer lek, maar nu was ik voorbereid! Bandje verwisseld en weer op pad.
Een paar kilometer later: weer lek.
Wat bleek? Er zat een minuscuul stukje glas in de band, precies op de grens van wit en zwart en daarom vrijwel onzichtbaar. Ook bij uitgebreid voelen met de vingertoppen van binnen en buiten had ik het niet opgemerkt. En alleen als ik op een bepaalde manier door een kuil reed kon dat stukje glas de band lek prikken.
Sindsdien geen lekke band meer gehad. Maar het is ook wel even genoeg zo...

Een week voor mijn gestrande fietspoging was Karla jarig! Ze is nu één jaar minder piepjong. Het was haar wens om een flinke wandeling te maken. De andere gezinsleden hadden daar niet vreselijk veel zin in maar ja, de jarige mag het zeggen. Het was best een mooie wandeling langs de kust, en halverwege hebben we lekker taart gegeten.
In de middag kwamen Margot en familie nog langs. Dat was weer erg rommelig en erg gezellig. Buurman Johnny's gezelligheidsradar ging erdoor af, dus die kwam ook nog even buurten.

Het was ook nog eens een lang weekend, dus de maandag was lekker vrij. Voor het eerst in tijden heb ik eens lekker uitgeslapen. Daarna hebben we de Adelaidse connectie ontmoet bij hun thuis. Jorien had een toren met lekkere scones en muffins klaarstaan en daarna hebben we een poging gedaan de kinderen te laten steppen bij een skatebaan. Dat ging goed tot het water weer met bakken uit de hemel kwam. Daarna hebben we onze toevlucht maar weer gezocht (en gevonden) in het Belair hotel, met bier en gezelligheid.
En of dat allemaal nog niet genoeg gezelligheid was voor een (lang) weekend, waren we de dag voor Karla's verjaardag al wezen eten bij Arlene, James en Spence, de Schotten die we kennen van de camping in Second Valley.
Ook dat was superleuk, en de kinderen waren compleet hyper totdat ze alledrie als een blok in slaap vielen. We hadden hun huis nog nooit gezien, ze hebben een prachtig uitzicht en een sfeervol huis, waar wel wat aan moet gebeuren. Onze handen jeukten een beetje en we kregen ook wel zin in zo'n huis, maar dan zouden we ook missen wat we nu al wel hebben! Dat vergeet je makkelijk als je enthousiast wordt. Wij zitten goed hier, maar we zeggen niet 'nooit'.

De volgende dag wachtte ons een verrassing: de snoeiharde wind uit ongebruikelijke richting in combinatie met striemende regen zorgde ervoor dat het water in de gang door het plafond kwam zetten. Lek en lekker dan.
Gelukkig viel het nog wel mee, een emmer en wat handdoeken waren genoeg om het onder controle te houden.

Het weer knapte wat op, maar de kinderen hadden nog wat bedacht om de boel levendig te houden. Voor het slapen gaan liet ik ze nog even luisteren naar een liedje op de radio dat ze mooi vinden. Ze gingen er lief op dansen, maar helaas was de choreografie niet zo goed afgestemd. Zo kwam het dat Tristan een elegante zwaai maakte met zijn been op het moment dat Julians gezicht datzelfde stukje ruimte innam. Het gevolg was een flinke bloedneus (denk aan het thema 'lek') die zelfs de volgende dag nog even terugkwam. Twee krijsende jongetjes en grote stress, waar we geestelijk al helemaal klaar waren voor slapende jochies!

De vrijdag erop markeerde het einde van een tijdperk. De golfclub, die trouwe lezers al jaren kennen (zo lang als we hier zijn!) heeft afscheid genomen van de vrijwilligers die de keuken runden, waaronder Lyn. Ze willen hogerop in de wereld en hebben nu een heuse kok (en aangepaste prijzen). Dit was een wat officieel diner om de dames te bedanken voor hun jaren van trouwe dienst.
We deelden een tafel met Steve en Jill en het was een leuke avond. Ik kwam zelfs de buurvrouw nog tegen die ons als eerste tipte. Zo was de cirkel mooi rond.
Tristan en Julian zagen er netjes uit en gedroegen zich voorbeeldig. Julian redde het echter niet om wakker te blijven tot het einde.

De lente komt erg laat en voorzichtig op gang dit jaar. We hebben heel veel grijze, natte en koude dagen gehad maar er komt verbetering in. In afwachting daarvan vullen we onze dagen met het leven van alledag. Zo zijn er regelmatig feestjes voor Tristan. Vorige week had hij een rolschaatsfeestje. Dat had hij nog nooit gedaan en het viel me mee dat hij het ging proberen. Hij ging snel vooruit, al kon je het nog niet echt schaatsen noemen.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en huurde ook een paar inline skates. Na een wat wiebelige start bleek het echt waar: ook na tien jaar ben je het nog niet verleerd. Leuk was dat.

Ook hebben we nog een poging gedaan brave burgers te worden. Braaf zijn we al wel, en burgers ook. Maar niet van het land waar we zijn en dat willen we rechtzetten. We hebben allebei het inburgeringsexamen gedaan en allebei gehaald met 100% score (of dat ligt aan onze intelligentie of de moeilijkheidsgraad laat ik in het midden).
Het heeft nog wel meer voeten in de aarde maar daar wijd ik tezijnertijd nog wel een aparte blogpost aan is het idee.

En tot slot: Karla heeft voor haar werk een EHBO cursus gevolgd. We kunnen dus met een gerust hart weer dansen voor het slapen gaan.

Bekijk foto's

Welkom op Karla en Laurens' (en Tristans en Julians) blog.
Het thema van vandaag: lek. En om precies te zijn: nog veel lekker.

Zo was er onze eerste lekke band met deze auto. Ook de eerste in Australië trouwens. Er zat een scherpe schroef in. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om op onze eigen oprit eens te kijken hoe je de reserveband er eigenlijk uithaalt enzo.
Ook hadden we voor off-road bush avonturen al een tyre repair kit aangeschaft. Daar had ik nog totaal geen ervaring mee, maar ik kon de band ermee repareren! Die repair kit heeft zichzelf dus al terugverdiend.
Karla was zo lief om later diezelfde week een nog veel grotere schroef in een andere band te hebben. Zo kon ik de geleerde technieken fijn nog even oefenen en het gaf meteen iets te doen in onze anders zo stille en saaie weekenden. Ik draai nu mijn hand niet meer om voor een lekke autoband.

Een andere manier om die zee van vrije... seconden op te vullen, is met fietsen. Ik wil weer wat meer in vorm komen en ging dus een lange tocht maken. Helaas had ik na twintig kilometer al een lekke band en bleek de reserveband ook lek in mijn tasje te zitten. Karla moest me uiteindelijk komen halen.
Het weekend erna een nieuwe poging gedaan. Weer lek, maar nu was ik voorbereid! Bandje verwisseld en weer op pad.
Een paar kilometer later: weer lek.
Wat bleek? Er zat een minuscuul stukje glas in de band, precies op de grens van wit en zwart en daarom vrijwel onzichtbaar. Ook bij uitgebreid voelen met de vingertoppen van binnen en buiten had ik het niet opgemerkt. En alleen als ik op een bepaalde manier door een kuil reed kon dat stukje glas de band lek prikken.
Sindsdien geen lekke band meer gehad. Maar het is ook wel even genoeg zo...

Een week voor mijn gestrande fietspoging was Karla jarig! Ze is nu één jaar minder piepjong. Het was haar wens om een flinke wandeling te maken. De andere gezinsleden hadden daar niet vreselijk veel zin in maar ja, de jarige mag het zeggen. Het was best een mooie wandeling langs de kust, en halverwege hebben we lekker taart gegeten.
In de middag kwamen Margot en familie nog langs. Dat was weer erg rommelig en erg gezellig. Buurman Johnny's gezelligheidsradar ging erdoor af, dus die kwam ook nog even buurten.

Het was ook nog eens een lang weekend, dus de maandag was lekker vrij. Voor het eerst in tijden heb ik eens lekker uitgeslapen. Daarna hebben we de Adelaidse connectie ontmoet bij hun thuis. Jorien had een toren met lekkere scones en muffins klaarstaan en daarna hebben we een poging gedaan de kinderen te laten steppen bij een skatebaan. Dat ging goed tot het water weer met bakken uit de hemel kwam. Daarna hebben we onze toevlucht maar weer gezocht (en gevonden) in het Belair hotel, met bier en gezelligheid.
En of dat allemaal nog niet genoeg gezelligheid was voor een (lang) weekend, waren we de dag voor Karla's verjaardag al wezen eten bij Arlene, James en Spence, de Schotten die we kennen van de camping in Second Valley.
Ook dat was superleuk, en de kinderen waren compleet hyper totdat ze alledrie als een blok in slaap vielen. We hadden hun huis nog nooit gezien, ze hebben een prachtig uitzicht en een sfeervol huis, waar wel wat aan moet gebeuren. Onze handen jeukten een beetje en we kregen ook wel zin in zo'n huis, maar dan zouden we ook missen wat we nu al wel hebben! Dat vergeet je makkelijk als je enthousiast wordt. Wij zitten goed hier, maar we zeggen niet 'nooit'.

De volgende dag wachtte ons een verrassing: de snoeiharde wind uit ongebruikelijke richting in combinatie met striemende regen zorgde ervoor dat het water in de gang door het plafond kwam zetten. Lek en lekker dan.
Gelukkig viel het nog wel mee, een emmer en wat handdoeken waren genoeg om het onder controle te houden.

Het weer knapte wat op, maar de kinderen hadden nog wat bedacht om de boel levendig te houden. Voor het slapen gaan liet ik ze nog even luisteren naar een liedje op de radio dat ze mooi vinden. Ze gingen er lief op dansen, maar helaas was de choreografie niet zo goed afgestemd. Zo kwam het dat Tristan een elegante zwaai maakte met zijn been op het moment dat Julians gezicht datzelfde stukje ruimte innam. Het gevolg was een flinke bloedneus (denk aan het thema 'lek') die zelfs de volgende dag nog even terugkwam. Twee krijsende jongetjes en grote stress, waar we geestelijk al helemaal klaar waren voor slapende jochies!

De vrijdag erop markeerde het einde van een tijdperk. De golfclub, die trouwe lezers al jaren kennen (zo lang als we hier zijn!) heeft afscheid genomen van de vrijwilligers die de keuken runden, waaronder Lyn. Ze willen hogerop in de wereld en hebben nu een heuse kok (en aangepaste prijzen). Dit was een wat officieel diner om de dames te bedanken voor hun jaren van trouwe dienst.
We deelden een tafel met Steve en Jill en het was een leuke avond. Ik kwam zelfs de buurvrouw nog tegen die ons als eerste tipte. Zo was de cirkel mooi rond.
Tristan en Julian zagen er netjes uit en gedroegen zich voorbeeldig. Julian redde het echter niet om wakker te blijven tot het einde.

De lente komt erg laat en voorzichtig op gang dit jaar. We hebben heel veel grijze, natte en koude dagen gehad maar er komt verbetering in. In afwachting daarvan vullen we onze dagen met het leven van alledag. Zo zijn er regelmatig feestjes voor Tristan. Vorige week had hij een rolschaatsfeestje. Dat had hij nog nooit gedaan en het viel me mee dat hij het ging proberen. Hij ging snel vooruit, al kon je het nog niet echt schaatsen noemen.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en huurde ook een paar inline skates. Na een wat wiebelige start bleek het echt waar: ook na tien jaar ben je het nog niet verleerd. Leuk was dat.

Ook hebben we nog een poging gedaan brave burgers te worden. Braaf zijn we al wel, en burgers ook. Maar niet van het land waar we zijn en dat willen we rechtzetten. We hebben allebei het inburgeringsexamen gedaan en allebei gehaald met 100% score (of dat ligt aan onze intelligentie of de moeilijkheidsgraad laat ik in het midden).
Het heeft nog wel meer voeten in de aarde maar daar wijd ik tezijnertijd nog wel een aparte blogpost aan is het idee.

En tot slot: Karla heeft voor haar werk een EHBO cursus gevolgd. We kunnen dus met een gerust hart weer dansen voor het slapen gaan.

Bekijk foto's