Highway To The Sun

Het doet me deugd te melden dat er sinds het vorige blog geen lekke banden meer zijn geweest, niet met de auto en niet met de fiets.

Wat dan weer minder is, is dat ik maar weer eens van de fiets ben gereden door een onoplettende automobilist.
Nadat ik in 2012 door mijn eigen schuld in het ziekenhuis terecht kwam, heb ik een andere verkeerssituatie nu al drie keer meegemaakt.

Dat gaat zo: je rijdt als brave fietser in de fietsstrook met je knipperende lampjes (ook overdag) en je zichtbare kleding. Je rijdt rechtdoor zonder te zwabberen en past je snelheid aan aan de omstandigheden. Als ervaren fietser weet je dat je vaak niet gezien wordt, dus je anticipeert op het gedrag van alle auto's die je ziet.
Waarom ze je niet zien is een raadsel, maar het zal ermee te maken hebben dat je in Australië je rijbewijs kunt halen op zestienjarige leeftijd, en dat het rijexamen bestaat uit het starten van de motor. Als dat lukt zul je ook wel kunnen rijden.
Om het theorie-examen te halen moet je (uit je hoofd!) drie kleuren kunnen noemen die je op een stoplicht kan aantreffen.

Normaal gesproken gaat de beschreven manier van fietsen prima. Er is echter één nadeel: het is lastig anticiperen op gedrag van auto's die je níet ziet.
En zo is het me al drie keer gebeurd dat een auto naast me is komen rijden, om vervolgens door mij heen te proberen af te slaan. Alledrie de keren bleek dat niet te kunnen en was het resultaat dat er tegen me aan gereden werd.
Vorige donderdag deed een mevrouw dus weer een poging. De snelheid was heel laag omdat ik een kruispunt naderde. Voor dat kruispunt was een parkeerplaats waar de mevrouw naartoe wilde.
Het gevolg was dat ik opeens een motorkap onder me had en daarna op de stoep lag. Terwijl langzaam tot me doordrong wat er gebeurd was vroegen omstanders of ik een ambulance nodig had. Nou heb ik helaas wat ervaring, en die vraag kun je tjokvol adrenaline niet echt beantwoorden. Er doet wel van alles zeer, maar niet zo erg. Je bent vooral kwaad (dat blijft nog dagen zo: je ontdekt steeds meer blauwe plekken maar vervelender is dat je voortdurend in gedachten weer uit het niets aangereden wordt).

Na uitwisselen van gegevens heeft Karla me opgehaald. Ik had wat blauwe plekken en mijn schouder deed zeer. Vrijdag wilde ik weer werken om zo snel mogelijk weer normaal te doen, maar die nacht deed mijn schouder genoeg pijn om toch maar even naar de dokter te gaan. Ik vermoedde een gebroken sleutelbeen.
Gelukkig bleek het geen breuk maar een 'AC luxatie' te zijn. Gelukkig, omdat dat weliswaar veel pijn doet maar geen operatie betekent.
De rekening ging rechtsreeks naar de verzekering van de mevrouw. Voor de doktersafspraak was ik met lieve chauffeuse Karla al even langs het politiebureau gegaan om het gebeurde te melden. Wel handig, ongelukervaring.

De fiets was er minder erg aan toe dan ik dacht. Frame en vork zijn nog heel wat een wonder mag heten. Hij staat nu bij de fietsenmaker voor een prijsopgaaf voor de claim.

Het is wel ironisch dat ik een uur voor het ongeluk ons startbewijs had opgehaald voor Amy's Ride. Dat is de jaarlijkse fietstocht om geld in te zamelen voor de Amy Gillett Foundation, die fietsers en automobilisten veilig samen op de weg probeert te laten bestaan.
Ik baalde stevig dat ik die rit niet kon doen, maar uiteindelijk won mijn koppigheid het en hebben we het gewoon toch gedaan. Ik kon mijn stuur vasthouden en heb dat dus ruim 100 kilometer gedaan. Op mijn woon-werkfiets.

Het doet me deugd te melden dat er sinds het vorige blog geen lekke banden meer zijn geweest, niet met de auto en niet met de fiets.

Wat dan weer minder is, is dat ik maar weer eens van de fiets ben gereden door een onoplettende automobilist.
Nadat ik in 2012 door mijn eigen schuld in het ziekenhuis terecht kwam, heb ik een andere verkeerssituatie nu al drie keer meegemaakt.

Dat gaat zo: je rijdt als brave fietser in de fietsstrook met je knipperende lampjes (ook overdag) en je zichtbare kleding. Je rijdt rechtdoor zonder te zwabberen en past je snelheid aan aan de omstandigheden. Als ervaren fietser weet je dat je vaak niet gezien wordt, dus je anticipeert op het gedrag van alle auto's die je ziet.
Waarom ze je niet zien is een raadsel, maar het zal ermee te maken hebben dat je in Australië je rijbewijs kunt halen op zestienjarige leeftijd, en dat het rijexamen bestaat uit het starten van de motor. Als dat lukt zul je ook wel kunnen rijden.
Om het theorie-examen te halen moet je (uit je hoofd!) drie kleuren kunnen noemen die je op een stoplicht kan aantreffen.

Normaal gesproken gaat de beschreven manier van fietsen prima. Er is echter één nadeel: het is lastig anticiperen op gedrag van auto's die je níet ziet.
En zo is het me al drie keer gebeurd dat een auto naast me is komen rijden, om vervolgens door mij heen te proberen af te slaan. Alledrie de keren bleek dat niet te kunnen en was het resultaat dat er tegen me aan gereden werd.
Vorige donderdag deed een mevrouw dus weer een poging. De snelheid was heel laag omdat ik een kruispunt naderde. Voor dat kruispunt was een parkeerplaats waar de mevrouw naartoe wilde.
Het gevolg was dat ik opeens een motorkap onder me had en daarna op de stoep lag. Terwijl langzaam tot me doordrong wat er gebeurd was vroegen omstanders of ik een ambulance nodig had. Nou heb ik helaas wat ervaring, en die vraag kun je tjokvol adrenaline niet echt beantwoorden. Er doet wel van alles zeer, maar niet zo erg. Je bent vooral kwaad (dat blijft nog dagen zo: je ontdekt steeds meer blauwe plekken maar vervelender is dat je voortdurend in gedachten weer uit het niets aangereden wordt).

Na uitwisselen van gegevens heeft Karla me opgehaald. Ik had wat blauwe plekken en mijn schouder deed zeer. Vrijdag wilde ik weer werken om zo snel mogelijk weer normaal te doen, maar die nacht deed mijn schouder genoeg pijn om toch maar even naar de dokter te gaan. Ik vermoedde een gebroken sleutelbeen.
Gelukkig bleek het geen breuk maar een 'AC luxatie' te zijn. Gelukkig, omdat dat weliswaar veel pijn doet maar geen operatie betekent.
De rekening ging rechtsreeks naar de verzekering van de mevrouw. Voor de doktersafspraak was ik met lieve chauffeuse Karla al even langs het politiebureau gegaan om het gebeurde te melden. Wel handig, ongelukervaring.

De fiets was er minder erg aan toe dan ik dacht. Frame en vork zijn nog heel wat een wonder mag heten. Hij staat nu bij de fietsenmaker voor een prijsopgaaf voor de claim.

Het is wel ironisch dat ik een uur voor het ongeluk ons startbewijs had opgehaald voor Amy's Ride. Dat is de jaarlijkse fietstocht om geld in te zamelen voor de Amy Gillett Foundation, die fietsers en automobilisten veilig samen op de weg probeert te laten bestaan.
Ik baalde stevig dat ik die rit niet kon doen, maar uiteindelijk won mijn koppigheid het en hebben we het gewoon toch gedaan. Ik kon mijn stuur vasthouden en heb dat dus ruim 100 kilometer gedaan. Op mijn woon-werkfiets.