Highway To The Sun

In de week na die van de Tour Down Under was het alweer Australia Day. Dat hebben we traditioneel gevierd met een ontbijtje in Willunga. Om het bezoek nog het een en ander te laten zien hebben we de toeristische route terug gekozen, langs Goodieson Brewery waar je heerlijk buiten kunt zitten met een ambachtelijk brouwsel, en langs de ruïne van een oude zilvermijn.

Later op de dag gingen we Australia Day vieren in Onkaparinga, maar onze kinderen zijn daar een beetje te oud voor aan het worden. Volgend jaar gaan we in de stad kijken. Het vuurwerk was wel weer zeer de moeite waard, vonden ook onze gasten.

De volgende dag brak de laatste etappe aan van de vakantie: we gingen met zijn tweetjes weg voor een lekker tussendoortje naar Mount Gambier. Na de rit van zo'n vier uur zijn we gaan rondkijken in het stadje, hebben we geluncht bij een leuk tentje (Metro), dronken we een biertje bij cafe 'The G' en daarna dineren in ons eigen hotel.

De volgende ochtend hebben we de toeristische bezienswaardigheden van Mount Gambier afgevinkt: het meest bekende is de Blue Lake, een volgelopen krater die inderdaad erg blauw is.
Daarnaast is er nog een aantal Crater Lakes en een gedenktorentje waarvoor we in de motregen stevig moesten klimmen.

Het middagprogramma van de dag ervoor was goed bevallen dus lunch bij Metro en een biertje bij The G stonden ook nu op het programma. Als diner hadden we deze keer lekker ambachtelijk brood en beleg gekocht voor op de kamer. Steeds uit eten begint ook te vervelen!

We hebben in Mount Gambier heerlijk kunnen zitten met een boekje, zonder kinderen. Het was lang geleden dat we hele zinnen achter elkaar konden lezen!
Er zijn nog meer dingen die veel handiger zijn zonder kinderen, dus hebben we ook een stukje vakantiedag opgeofferd om wat bankzaken te regelen.

De dagen leken nogal op elkaar in Mount Gambier maar dat vonden wij niet erg: waarom zou je tornen aan een succesformule? Al was er wel variatie hoor: soms gingen we eerst naar Metro, soms eerst naar The G. En in plaats van kratermeren hebben we vrijdag een kratertuin bekeken.

De dag erna was het alweer tijd om terug te gaan, maar dat hebben we gedaan na een lekker ontbijtje (bij Metro, inderdaad). Op de terugweg hebben we nog gekeken in een erg leuk dorpje (Penola) dat bekend staat om een straatje met zoveel mogelijk origineel gehouden huisjes die gebouwd zijn door de eerste migranten. Twee van die huisjes zijn open en je kunt er doorheen wandelen om te zien hoe die mensen woonden, erg leuk om te zien en ook bijzonder dat je daar in een doodstil straatje gewoon naar binnen kunt alsof er nog mensen wonen.
Penola had ook een café met een geweldige tuin om in te zitten met een pint. Dat heb ik gedaan terwijl Karla door oude-spullen-winkeltjes struinde.
We hebben de reis nog twee keer onderbroken, eenmaal voor lunch in Keith en eenmaal voor diner in Stirling. Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan en onze lieve jongetjes weer in de armen te sluiten en al hun enthousiaste verhalen aan te horen.

De volgende ochtend was alles weer normaal (dat Karla haar ouders er waren voelde inmiddels al heel gewoon), met Little Athletics. Daarna gingen we snel naar Normanville om met de buren te lunchen in het restaurant dat hun schoonzoon runt.

De dag erna was het de eerste schooldag voor de jongens. Dat was natuurlijk spannend met nieuwe juffen en deels nieuwe klasgenootjes. Maar ook leuk om vriendjes weer te zien en een beetje terug te keren naar het normale leven.
Ook voor ons begon het gewone leven weer, al was het nog steeds met ondersteuning van Jeanne en Fons. Die ondersteuning was in de vorm van schone ramen en allerlei zelfgebakken lekkernijen. We hadden ons voorgenomen weer streng te zijn wat voeding betreft maar het is gezelliger te genieten van allerlei tussendoortjes dus dat hebben we uitgesteld tot na het vertrek.

Het gaat allemaal erg goed, met de kinderen op school en met ons op het werk, maar we merken wel dat terugkeren naar de routine ons allemaal moe maakt.
Nou is het ook wel zo dat er wat veel bij komt op het moment. Zo moest de motor een beurt en een schoonmaakronde omdat we hem gaan verkopen. In de praktijk blijkt toch te vaak dat forensen per motor niet zo handig is. Het is gauw te warm, te koud, te nat of te winderig om prettig motor te rijden.

Ook zijn we donderdag uit eten geweest om de trouwdag van Fons en Jeanne (en ook een beetje de onze alvast) te vieren, en vrijdag waren we uitgenodigd bij Johnny voor een afscheidsbarbecue. Beide avonden waren erg leuk en Johnny en Fons hebben met een belangrijke bijdrage van meneer Bols even alle wereldproblemen opgelost.

Zaterdagmiddag was het dan toch echt zover: met twee auto's naar het vliegveld om onze visite op het vliegtuig te zetten. En ondanks dat we steeds het gevoel hadden dat ze alleen maar voor een weekje weg zouden zijn zoals al een paar keer eerder, veranderde dat toen het echte afscheid daar was. Karla hield het niet droog en we hebben natuurlijk ook geen idee wanneer we ze weer zien.

Op dit moment hebben we een bezoek-intermezzo (een tussendoortje dus eigenlijk). Karla haar ouders zijn zaterdagavond vertrokken en op donderdag komt mijn zus aan met man en twee kinderen!

Omdat ons leven toch al druk is kon er nog wel iets tussendoor: een hoop geregel dat er in uitmondde dat ik op maandagavond uit het werk met een lege auto naar de Barossa ben gereden om enkele uren later met een nieuwe terug te komen! Een goeie manier om onze negende trouwdag te vieren dachten wij zo.

Bekijk foto's

In de week na die van de Tour Down Under was het alweer Australia Day. Dat hebben we traditioneel gevierd met een ontbijtje in Willunga. Om het bezoek nog het een en ander te laten zien hebben we de toeristische route terug gekozen, langs Goodieson Brewery waar je heerlijk buiten kunt zitten met een ambachtelijk brouwsel, en langs de ruïne van een oude zilvermijn.

Later op de dag gingen we Australia Day vieren in Onkaparinga, maar onze kinderen zijn daar een beetje te oud voor aan het worden. Volgend jaar gaan we in de stad kijken. Het vuurwerk was wel weer zeer de moeite waard, vonden ook onze gasten.

De volgende dag brak de laatste etappe aan van de vakantie: we gingen met zijn tweetjes weg voor een lekker tussendoortje naar Mount Gambier. Na de rit van zo'n vier uur zijn we gaan rondkijken in het stadje, hebben we geluncht bij een leuk tentje (Metro), dronken we een biertje bij cafe 'The G' en daarna dineren in ons eigen hotel.

De volgende ochtend hebben we de toeristische bezienswaardigheden van Mount Gambier afgevinkt: het meest bekende is de Blue Lake, een volgelopen krater die inderdaad erg blauw is.
Daarnaast is er nog een aantal Crater Lakes en een gedenktorentje waarvoor we in de motregen stevig moesten klimmen.

Het middagprogramma van de dag ervoor was goed bevallen dus lunch bij Metro en een biertje bij The G stonden ook nu op het programma. Als diner hadden we deze keer lekker ambachtelijk brood en beleg gekocht voor op de kamer. Steeds uit eten begint ook te vervelen!

We hebben in Mount Gambier heerlijk kunnen zitten met een boekje, zonder kinderen. Het was lang geleden dat we hele zinnen achter elkaar konden lezen!
Er zijn nog meer dingen die veel handiger zijn zonder kinderen, dus hebben we ook een stukje vakantiedag opgeofferd om wat bankzaken te regelen.

De dagen leken nogal op elkaar in Mount Gambier maar dat vonden wij niet erg: waarom zou je tornen aan een succesformule? Al was er wel variatie hoor: soms gingen we eerst naar Metro, soms eerst naar The G. En in plaats van kratermeren hebben we vrijdag een kratertuin bekeken.

De dag erna was het alweer tijd om terug te gaan, maar dat hebben we gedaan na een lekker ontbijtje (bij Metro, inderdaad). Op de terugweg hebben we nog gekeken in een erg leuk dorpje (Penola) dat bekend staat om een straatje met zoveel mogelijk origineel gehouden huisjes die gebouwd zijn door de eerste migranten. Twee van die huisjes zijn open en je kunt er doorheen wandelen om te zien hoe die mensen woonden, erg leuk om te zien en ook bijzonder dat je daar in een doodstil straatje gewoon naar binnen kunt alsof er nog mensen wonen.
Penola had ook een café met een geweldige tuin om in te zitten met een pint. Dat heb ik gedaan terwijl Karla door oude-spullen-winkeltjes struinde.
We hebben de reis nog twee keer onderbroken, eenmaal voor lunch in Keith en eenmaal voor diner in Stirling. Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan en onze lieve jongetjes weer in de armen te sluiten en al hun enthousiaste verhalen aan te horen.

De volgende ochtend was alles weer normaal (dat Karla haar ouders er waren voelde inmiddels al heel gewoon), met Little Athletics. Daarna gingen we snel naar Normanville om met de buren te lunchen in het restaurant dat hun schoonzoon runt.

De dag erna was het de eerste schooldag voor de jongens. Dat was natuurlijk spannend met nieuwe juffen en deels nieuwe klasgenootjes. Maar ook leuk om vriendjes weer te zien en een beetje terug te keren naar het normale leven.
Ook voor ons begon het gewone leven weer, al was het nog steeds met ondersteuning van Jeanne en Fons. Die ondersteuning was in de vorm van schone ramen en allerlei zelfgebakken lekkernijen. We hadden ons voorgenomen weer streng te zijn wat voeding betreft maar het is gezelliger te genieten van allerlei tussendoortjes dus dat hebben we uitgesteld tot na het vertrek.

Het gaat allemaal erg goed, met de kinderen op school en met ons op het werk, maar we merken wel dat terugkeren naar de routine ons allemaal moe maakt.
Nou is het ook wel zo dat er wat veel bij komt op het moment. Zo moest de motor een beurt en een schoonmaakronde omdat we hem gaan verkopen. In de praktijk blijkt toch te vaak dat forensen per motor niet zo handig is. Het is gauw te warm, te koud, te nat of te winderig om prettig motor te rijden.

Ook zijn we donderdag uit eten geweest om de trouwdag van Fons en Jeanne (en ook een beetje de onze alvast) te vieren, en vrijdag waren we uitgenodigd bij Johnny voor een afscheidsbarbecue. Beide avonden waren erg leuk en Johnny en Fons hebben met een belangrijke bijdrage van meneer Bols even alle wereldproblemen opgelost.

Zaterdagmiddag was het dan toch echt zover: met twee auto's naar het vliegveld om onze visite op het vliegtuig te zetten. En ondanks dat we steeds het gevoel hadden dat ze alleen maar voor een weekje weg zouden zijn zoals al een paar keer eerder, veranderde dat toen het echte afscheid daar was. Karla hield het niet droog en we hebben natuurlijk ook geen idee wanneer we ze weer zien.

Op dit moment hebben we een bezoek-intermezzo (een tussendoortje dus eigenlijk). Karla haar ouders zijn zaterdagavond vertrokken en op donderdag komt mijn zus aan met man en twee kinderen!

Omdat ons leven toch al druk is kon er nog wel iets tussendoor: een hoop geregel dat er in uitmondde dat ik op maandagavond uit het werk met een lege auto naar de Barossa ben gereden om enkele uren later met een nieuwe terug te komen! Een goeie manier om onze negende trouwdag te vieren dachten wij zo.

Bekijk foto's